0114-KDIP3-1.4011.355.2020.2.MG - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek i prowizji od kredytu zaciągniętego przez współmałżonka.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2020 r. (data wpływu 8 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.) na wezwanie organu z dnia 7 lipca 2020 r. znak 0114-KDIP3-1.4011.355.2020.1.MG o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek i prowizji od kredytu zaciągniętego przez współmałżonka - jest prawidłowe.

W dniu 8 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek i prowizji od kredytu zaciągniętego przez współmałżonka.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 3 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie PKD (...) (...). Wnioskodawczyni rozlicza się prowadząc Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów (PKPiR) opodatkowując dochody według skali podatkowej oraz jest czynnym podatnikiem VAT. W celu założenia działalności, mąż Wnioskodawczyni, z którym posiada wspólność majątkową, zaciągnął kredyt w wysokości 61.850,00 zł (Wnioskodawczyni nie posiadała zdolności kredytowej). Mąż nie prowadzi działalności gospodarczej. Umowa kredytu została zawarta od 24 października 2019 r. do 30 października 2027 r. Cel kredytu: finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub na inny dowolny zadeklarowany cel. Ustalono 95 rat kredytu w wys. (...) zł każda oraz 1 ratę w wys. (...) zł.

Kredyt został uruchomiony w dniu 24 października 2019 r. w wys. 60.000,68 zł. Prowizja stanowiła kwotę 1.849,32 zł. Kwotę kredytu mąż przekazywał na rachunek firmowy Wnioskodawczyni w miarę potrzeb. W sumie w miesiącach grudzień 2019 - luty 2020 przekazał na rachunek firmowy Wnioskodawczyni 61.480,00 zł (kredyt + środki własne), zaewidencjonowane wydatki firmy we wskazanym okresie stanowiły kwotę brutto 60.033,85 zł. Kwota kredytu została przeznaczona na zakup samochodu dostawczego (...) z rynku wtórnego, zakup i montaż platformy załadowczej do tego auta, wykonanie nowej plandeki, zakup wymaganego dla usług transportowych wyposażenia auta, usługi naprawcze oraz bieżące wydatki, tj. ubezpieczenia, paliwo, etc.

Raty kredytu spłaca mąż Wnioskodawczyni ze swojego rachunku osobistego. Sytuacja firmy, spowodowana długimi terminami płatności (60 dni) oraz przestojem wynikającym z ogłoszenia stanu epidemicznego w Polsce, nie pozwoliła na regulowanie przez Wnioskodawczynię rat kredytu, dopiero w kwietniu 2020 r. Wnioskodawczyni przelała na rachunek męża pieniądze na spłatę raty w kwietniu. Do tej pory koszty kredytu nie były ewidencjonowane w PKPiR.

Wniosek zawierał braki formalne, w związku z tym organ podatkowy pismem z dnia 7 lipca 2020 r. znak 0114-KDIP3-1.4011.355.2020.1.MG wezwał Wnioskodawczynię do doprecyzowania przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez jednoznaczne wskazanie:

1. Czy Wnioskodawczyni przeznaczyła w całości środki pieniężne z zaciągniętego przez współmałżonka kredytu na cele prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej?

Wątpliwość tut. organu wynika z faktu, że w opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że:

* mąż Wnioskodawczyni zaciągnął kredyt w wysokości 61.850,00 zł;

* kredyt został uruchomiony w wysokości 60.000,68 zł;

* mąż przekazał na rachunek Wnioskodawczyni kwotę 61.480,00 zł (kredyt + środki własne);

* wydatki firmy we wskazanym okresie stanowiły kwotę brutto 60.033,85 zł

tym samym, czy faktycznie Wnioskodawczyni przeznaczyła całość pieniędzy z kredytu na założenie i prowadzenie działalności gospodarczej, co Wnioskodawczyni stwierdziła we własnym stanowisku odnośnie zadanego pytania.

2. Czy wspólność majątkowa małżeńska istnieje w małżeństwie Wnioskodawczyni od dnia zawarcia związku małżeńskiego?

Pismem z dnia 8 lipca 2020 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała przedstawiony we wniosku stan faktyczny wyjaśniając, że:

1. Tak, w całości środki pieniężne z kredytu Wnioskodawczyni przeznaczyła na założenie i prowadzenie działalności gospodarczej. Bank udzielił mężowi kredytu w wys. 61.850 zł, z tej kwoty Bank potrącił 1.849,32 zł prowizji z tytułu udzielenia kredytu, pozostałą kwotę, tj. 60.000,68 zł przelał na rachunek bankowy męża, czyli 61.850 zł (kredyt) - 1.849,32 zł (prowizja Banku) = 60.000,68 zł (środki przelane na r-k męża). Wydatki brutto firmy na dzień 29 lutego 2020 r. to kwota 60.033,85 zł, która stanowi kwotę wyższą niż kwota wypłaconego kredytu. Faktycznie na koniec lutego br. małżonek przelał na konto firmowe kwotę 61.480 zł.

2. Tak, majątkowa wspólność małżeńska istnieje w małżeństwie Wnioskodawczyni od dnia zawarcia związku małżeńskiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć wartość zapłaconych odsetek i prowizji od kredytu zaciągniętego przez męża, w koszty uzyskania przychodu swojej działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość odsetek i prowizji od kredytu zaciągniętego przez męża, bowiem Wnioskodawczyni nie posiadała zdolności kredytowej. Pieniądze z kredytu zostały w całości wykorzystane do założenia i prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, która stanowi dla Wnioskodawczyni jedyne źródło dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja ta sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Podstawową zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto należy dodać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności (gospodarczej, wykonywanej osobiście), a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Warunkiem uznania odsetek od kredytu i prowizji za koszt uzyskania przychodów, jest fakt ich zapłacenia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu lub pożyczki.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotnym dla oceny jest, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociażby majątku osobistego przedsiębiorcy, ale wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki (pożyczka) zostały przeznaczone na cel związany z tą działalnością.

W sytuacji, gdy między małżonkami istnieje wspólność majątkowa, na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie ma wpływu również to, z czyjego rachunku bankowego (męża czy żony) spłacane są odsetki, czy prowizja. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek oraz prowizji od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu.

W związku z powyższym należy uznać, że aby odsetki od kredytu i prowizja mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zaciągnięty kredyt musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez podatnika z tego źródła przychodami, a odsetki od kredytu z prowizją muszą zostać faktycznie zapłacone.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 3 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opodatkowując dochody według skali podatkowej. W celu założenia działalności, mąż Wnioskodawczyni, z którym od dnia zawarcia związku małżeńskiego posiada wspólność majątkową zaciągnął kredyt, ponieważ Wnioskodawczyni nie posiadała zdolności kredytowej. Mąż nie prowadzi działalności gospodarczej. Umowa kredytu została zawarta na okres od 24 października 2019 r. do 30 października 2027 r. Cel kredytu to finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub na inny dowolny zadeklarowany cel. Bank udzielił mężowi kredytu w wys. 61.850 zł i z tej kwoty potrącił 1.849,32 zł prowizji z tytułu udzielenia kredytu. Pozostałą kwotę, tj. 60.000,68 zł przelał na rachunek bankowy męża. Kwotę kredytu mąż przekazywał na rachunek firmowy Wnioskodawczyni w miarę potrzeb. W sumie w miesiącach grudzień 2019 - luty 2020 przekazał na rachunek firmowy Wnioskodawczyni 61.480 zł (kredyt i środki własne). Kwota kredytu została przeznaczona na zakup samochodu dostawczego, zakup i montaż platformy załadowczej samochodu, wykonanie nowej plandeki, zakup wymaganego dla świadczonych usług wyposażenia auta, usługi naprawcze oraz bieżące wydatki, tj. ubezpieczenia, paliwo, etc. W całości środki pieniężne z kredytu Wnioskodawczyni przeznaczyła na założenie i prowadzenie działalności gospodarczej. Zaewidencjonowane wydatki firmy we wskazanym okresie stanowiły kwotę brutto 60.033,85 zł. Raty kredytu spłaca mąż Wnioskodawczyni ze swojego rachunku osobistego. Sytuacja firmy, spowodowana długimi terminami płatności (60 dni) oraz przestojem wynikającym z ogłoszenia stanu epidemicznego w Polsce, nie pozwoliła na regulowanie przez Wnioskodawczynię rat kredytu, dopiero w kwietniu 2020 r. Wnioskodawczyni przelała na rachunek męża pieniądze na spłatę raty w kwietniu. Do tej pory koszty kredytu nie były ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle przytoczonych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że zapłacone odsetki oraz prowizja od kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w myśl cytowanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak Wnioskodawczyni wskazała, środki pochodzące z zaciągniętego kredytu, w całości zostały wydatkowane na cele związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą (zakup samochodu dostawczego, zakup i montaż platformy załadowczej samochodu, wykonanie nowej plandeki, zakup wymaganego dla świadczonych usług wyposażenia auta, usługi naprawcze oraz bieżące wydatki, tj. ubezpieczenia, paliwo). Ponoszone wydatki można zatem uznać za służące osiągnięciu przychodu. Przy czym, aby odsetki od kredytu i prowizja mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej muszą zostać faktycznie zapłacone i należycie udokumentowane.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.