0114-KDIP3-1.4011.295.2019.2.MT - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu 7 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu 4 lipca 2019 r.) na wezwanie z dnia 2 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.295.2019.1.MT o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodu osobowego - jest prawidłowe.

W dniu 7 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodu osobowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-1.4011.295.2019.1.MT z dnia 2 lipca 2019 r. (data nadania 2 lipca 2019 r., data doręczenia 2 lipca 2019 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 3 lipca 2019 r. (data nadania 3 lipca 2019 r., data wpływu 4 lipca 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zwana dalej podatnikiem, stroną lub wnioskodawcą, jest wspólnikiem spółki jawnej z siedzibą w K., zwanej dalej w skrócie spółką jawną lub Spółką. Głównym przedmiotem działalności spółki jawnej jest prowadzenie praktyki lekarskiej ogólnej, PKD.86.21.Z, a sprzedaż usług medycznych zwolniona jest z podatku od towarów i usług. Spółka nie jest podatnikiem VAT czynnym. Spółka jawna w roku podatkowym 2019 jest zobowiązana do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów na zasadach określonych rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r. poz. 728), rozporządzenie w sprawie pkpr. Od dnia 1 stycznia 2019 r. nie jest zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych na zasadach określonych ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351), dalej w skrócie ustawa o rachunkowości. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych od udziału w dochodach spółki jawnej podatniczka jest zobowiązana do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych według stawki podatkowej wysokości 19,00%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych strona jest zobowiązana do opłacania, kwartalnie. Wspólnikami spółki jawnej są dwie osoby fizyczne małżonkowie Marta W oraz Marek W. Z dniem 30 czerwca 2014 r. pomiędzy małżonkami Markiem W i Martą W została zniesiona małżeńska wspólność majątkowa. Umowa spółki jawnej stanowi, iż Marta W posiada 95,00% udziału w zyskach i stratach Spółki, natomiast Marek W. posiada 5,00% udziału w dochodach Spółki. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje samochód osobowy, który jest jej własnością.

Przyjmując ww. samochód osobowy do użytkowania Spółka nie złożyła w Drugim Urzędzie Skarbowym w B. informacji na druku (VAT-26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r. poz. 371) oraz nie zamierza ww. informacji złożyć w przyszłości. Spółka nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174), dalej ustawa o podatku od towarów i usług i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości. Podatniczka postanowiła, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. wszelkie wydatki związane z eksploatacją opisanego samochodu osobowego między innymi wydatki na paliwo, wydatki na remonty i naprawy, wydatki na ubezpieczenie, wydatki z tytułu opłat leasingowych itp. zwanymi dalej wydatkami związanymi z eksploatacja samochodu osobowego będzie ewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów prowadzonej przez Spółkę jawną oraz będzie w 100,00% zaliczała do kosztów uzyskania przychodu. Strona wydatki związane z eksploatacją ww. samochodu osobowego dokumentuje fakturami, które są wystawiane przez podatników VAT czynnych.

Pismem z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu 4 lipca 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie wskazując w nim, że:

* Samochód osobowy, który jest wykorzystywany przez stronę przy prowadzeniu działalności gospodarczej, opisany we wniosku z dnia 30 kwietnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, jest własnością spółki jawnej oraz jest zaewidencjonowany w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez ww. spółkę jawną,

* Wnioskodawczyni używa opisanego we wniosku samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez spółkę jawną działalnością gospodarczą,

* Opisany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej samochód osobowy jest w spółce jawnej składnikiem majątku, o którym to majątku mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni od dnia 1 stycznia 2019 r. przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w całości w 100,00% wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego użytkowanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na fakt, iż Spółka dokonuje sprzedaży wyłącznie usług zwolnionych z podatku od towarów i usług oraz z uwagi na fakt że Spółka nie jest podatnikiem VAT czynnym, w przypadku Wnioskodawczyni nie znajduje ograniczenie w zakresie zaliczania wydatków związanych z eksploatacją opisanego na wstępie samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodu, o którym to ograniczeniu mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż Wnioskodawczyni od dnia 1 stycznia 2019 r. przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w całości tj. 100,00% wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego użytkowanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej. Głównym przedmiotem działalności spółki jawnej jest prowadzenie praktyki lekarskiej ogólnej. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej spółka jawna wykorzystuje samochód osobowy będący jej własnością. Wnioskodawczyni używa opisanego we wniosku samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez spółkę jawną działalnością gospodarczą. Opisany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej samochód osobowy jest w spółce jawnej składnikiem majątku, o którym to majątku mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowy samochód zaewidencjonowany jest w ewidencji środków trwałych spółki jawnej. Spółka nie jest podatnikiem VAT czynnym. Spółka nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174) i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w tym niebędącego środkiem trwałym.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których:

Jak wynika z przytoczonych przepisów, możliwość zaliczenia do kosztów 100% wydatków eksploatacyjnych dotyczy tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podatnik wykorzystuje w tym celu ewidencję stosowaną dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji dla celów podatku VAT, również dla celów podatku dochodowego przyjmuje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany także do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika, chyba że podatnik nie jest na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zobowiązany do prowadzenia takiej ewidencji.

Podatnik nie musi prowadzić ewidencji, jeżeli na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Innymi słowy, jeżeli podatnik nie ma obowiązku prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, to również na gruncie podatku dochodowego dla zaliczenia wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych, nie jest wymagane prowadzenie takiej ewidencji.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z czym nie jest zobligowana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, to poniesione wydatki z tytułu kosztów używania samochodu osobowego do celów związanych wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawczyni będzie mogła na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyć w 100% do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pani w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Henryka Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.