0114-KDIP3-1.4011.292.2020.2.MK1 - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego za naukę w szkole policealnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 10 czerwca 2020 r. (data nadania 12 czerwca 2020 r., data wpływu 12 czerwca 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 2 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.292.2020.1.AC (data doręczenia 4 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego za naukę w szkole policealnej - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego za naukę w szkole policealnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. (data nadania 2 czerwca 2020 r., data doręczenia 4 czerwca 2020 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.292.2020.1.AC, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 10 czerwca 2020 r. (data nadania 12 czerwca 2020 r., data wpływu 12 czerwca 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadząc działalność gospodarczą świadczącą usługi oznaczone symbolem 86.90.E, (które są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 litera c) ustawy o VAT) jako pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana, od listopada 2018 r. Wnioskodawczyni postanowiła poszerzyć ofertę wykonywanych przez siebie usług medycznych o produkcję, naprawę, modelowanie i projektowanie wszelkiego rodzaju protez zębowych, szyn dentystycznych, aparatów ortodontycznych, koron itd. Uczęszczając na zaoczne zajęcia na kierunku technika dentystycznego w szkole medycznej Wnioskodawczyni zdobywa niezbędną wiedzę i umiejętności, które pozwolą jej na wykonywanie pracy we własnej pracowni, i które w przyszłości będą podstawowym źródłem pozyskiwania przychodu założonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 22 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt uzyskania przychodu uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, w związku z tym Wnioskodawczyni prosi o informację, czy ma możliwość zakwalifikowania comiesięcznego czesnego za naukę w szkole medycznej na kierunku technik dentystyczny, pozwalającego Wnioskodawczyni uzyskać odpowiednie kwalifikacje do wykonywania pracy jako technik dentystyczny, jako kosztów uzyskania przychodu?

Technik dentystyczny jest zawodem medycznym zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142 z późn. zm.), oraz zgodnie z definicją zawartą w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 2 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.292.2020.1.AC Wnioskodawczyni doprecyzowała opis stanu faktycznego poprzez wskazanie, że:

* Od 19.11.2018 prowadzi działalność gospodarczą w zakresie "Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 86.90.E), w której świadczy usługi ratownika medycznego.

* Dochody z działalności gospodarczej Wnioskodawczyni są opodatkowane na zasadach ogólnych, tzn. prowadzi książkę przychodów i rozchodów i rozlicza się według skali podatkowej.

* Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

* Jest to szkoła policealna.

* Wnioskodawczyni opłaca czesne za naukę w szkole medycznej, za które otrzymuje fakturę.

* Wydatki, które Wnioskodawczyni ponosi z tytułu opłacania czesnego za naukę w szkole medycznej w ocenie Wnioskodawczyni mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Wnioskodawczyni uważa tak, ponieważ w niedalekiej przyszłości planuję otworzyć gabinet, w którym zamierza świadczyć usługi technika dentystycznego. Zamierza świadczyć usługi w miejscu swojego zamieszkania, gdyż ma możliwość w jednym z pomieszczeń stworzyć gabinet. Świadczone przez Wnioskodawczynię usługi w tym gabinecie będą rozszerzeniem działalności, którą prowadzi od 19 listopada 2018 r. Działalność w zakresie świadczenia usług technika dentystycznego zwiększy przychody Wnioskodawczyni, a ze względu na prowadzenie działalności w domu nie zwiększy kosztów (np. nie będzie opłat za czynsz) z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W ocenie Wnioskodawczyni czesne za naukę w zakresie świadczenia usług technika dentystycznego spełniają warunek art. 22 ww. ustawy.

* Koszty ponoszone przez Wnioskodawczynię w celu zdobycia wykształcenia odpowiedniego do świadczenia usług technika dentystycznego (który jest zawodem medycznym zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142 z późn. zm.), oraz zgodnie z definicją zawartą w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej) umożliwią Wnioskodawczyni podjęcie dodatkowej pracy zarobkowej w innym zakresie opieki zdrowotnej.

* Wydatki, ponoszone przez Wnioskodawczynię z tytułu opłacania comiesięcznego czesnego w szkole medycznej na kierunku technik dentystyczny, mają na celu umożliwienie Wnioskodawczyni wykonywania usług technika dentystycznego, który wg ustawy o zakładach opieki zdrowotnej jest zawodem medycznym (art. 18d ust. 1 pkt 1), i które będą stanowić rozszerzenie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma możliwość zakwalifikowania comiesięcznego czesnego za naukę w szkole medycznej na kierunku technik dentystyczny, pozwalającego Wnioskodawczyni uzyskać odpowiednie kwalifikacje do wykonywania pracy jako technik dentystyczny, jako kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, może uznać za koszt uzyskania przychodu wydatki na naukę w szkole medycznej na kierunku technika dentystycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z wyżej wymienionego przepisu.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: "zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku".

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości".

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawczynię wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 ustawy) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadząc działalność gospodarczą świadczącą usługi oznaczone symbolem 86.90.E, jako pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana, w której świadczy usługi ratownika medycznego, postanowiła poszerzyć ofertę wykonywanych przez siebie usług medycznych o produkcję, naprawę, modelowanie i projektowanie wszelkiego rodzaju protez zębowych, szyn dentystycznych, aparatów ortodontycznych, koron itd. Uczęszczając na zaoczne zajęcia na kierunku technika dentystycznego w szkole medycznej (szkoła policealna), Wnioskodawczyni zdobywa niezbędną wiedzę i umiejętności, które pozwolą jej na wykonywanie pracy we własnej pracowni, i które w przyszłości będą podstawowym źródłem pozyskiwania przychodu założonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni opłaca czesne za naukę w szkole medycznej, za które otrzymuje fakturę. Wnioskodawczyni w niedalekiej przyszłości planuje otworzyć gabinet, w którym zamierza świadczyć usługi technika dentystycznego. Zamierza świadczyć usługi w miejscu swojego zamieszkania, gdyż ma możliwość w jednym z pomieszczeń stworzyć gabinet. Świadczone przez Wnioskodawczynię usługi w tym gabinecie będą rozszerzeniem działalności, którą prowadzi od 19 listopada 2018 r. Działalność w zakresie świadczenia usług technika dentystycznego zwiększy przychody Wnioskodawczyni, a ze względu na prowadzenie działalności w domu nie zwiększy kosztów (np. nie będzie opłat za czynsz) z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Koszty ponoszone przez Wnioskodawczynię w celu zdobycia wykształcenia odpowiedniego do świadczenia usług technika dentystycznego (który jest zawodem medycznym zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych, oraz zgodnie z definicją zawartą w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej) umożliwią Wnioskodawczyni podjęcie dodatkowej pracy zarobkowej w innym zakresie opieki zdrowotnej i które będą stanowić rozszerzenie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że jeśli - tak jak wskazała Wnioskodawczyni - koszty ponoszone przez Wnioskodawczynię w celu zdobycia wykształcenia odpowiedniego do świadczenia usług technika dentystycznego umożliwią Wnioskodawczyni podjęcie dodatkowej pracy zarobkowej w innym zakresie opieki zdrowotnej i które będą stanowić rozszerzenie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, można uznać, że wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z istniejącym już źródłem przychodu i są poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła. Jeżeli w istocie zdobyta wiedza ma (będzie miała) odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu uzyskanego z prowadzonej działalności gospodarczej (np. poprzez wpływ na zakres świadczonych przez Wnioskodawczynię usług), to nie ma przeszkód prawnych, aby wydatki na naukę w szkole medycznej na kierunku technika dentystycznego można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto, wskazany we wniosku wydatek nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, wydatek poniesiony na naukę w szkole medycznej na kierunku technika dentystycznego, jako przydatny do wykonywania działalności gospodarczej, faktycznie poniesiony i właściwie udokumentowany może stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednakże zauważyć należy, iż to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku poniesionego na naukę w szkole medycznej na kierunku technika dentystycznego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.