0114-KDIP3-1.4011.137.2017.1.IF - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki S. sp. z o.o. B. Sp.k. (dalej jako Spółka B.). Komplementariuszem Spółki B. jest S. sp. z o.o.

Dnia 2 listopada 2015 r. Spółka B. zawarła z podmiotem S. sp. z o.o. D. Sp.k. (dalej jako Spółka D.) umowę pożyczki. Na podstawie ww. umowy. Spółka D. udzieliła Spółce B. pożyczki na cele bieżącej działalności w wysokości 5.000 000,00 EUR.

Pożyczka jest oprocentowana w wysokości 6,8% w skali roku. Płatności odsetek przypadają najpóźniej w dniu spłaty pożyczki. Termin zwrotu pożyczki ustalono na dzień dnia 31 grudnia 2025 r.

Wspólnikami Spółki D. są Wnioskodawca (komandytariusz) oraz S. sp. z o.o. (komplementariusz).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od pożyczki udzielonej Spółce B. przez Spółkę D. - proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w Spółce B.?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od pożyczki udzielonej Spółce B. przez Spółkę D., proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w Spółce B.

W przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie po pierwsze przepis art. 8 ustawy o PIT. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, przychody m.in. z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Natomiast ust. 2 pkt 1 ww. przepisu stanowi, iż zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Stosownie zatem do powyższej regulacji, wysokość wydatków z tytułu zapłaconych odsetek na rzecz pożyczkodawcy (Spółki D.), przypadająca na Wnioskodawcę, określona zostanie jako część odpowiadająca udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółki B.

Dalej stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jako że pożyczka udzielona przez Spółkę D. przeznaczona została na sfinansowanie bieżącej działalności Spółki B., odsetki od tej pożyczki wykazują (pośredni) związek z przychodem Spółki B. i wobec powyższego spełniają podstawową przesłankę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o PIT, w odniesieniu do odsetek od pożyczek uznanie ich za koszty podatkowe uzależnione jest od tego, czy zostały one faktycznie zapłacone. Stąd też pytanie Wnioskodawcy odnosi się wyłącznie do zapłaconych odsetek od pożyczki udzielonej Spółce B. przez Spółkę D.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie podkreślić, iż w jego ocenie w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT. Przepis ten stanowi, iż nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odsetki od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów. Wnioskodawca pragnie w tym kontekście podkreślić, iż sytuacja, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, może zaistnieć, gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki. Sytuacja taka występuje również w przypadku, gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wnoszonych do spółki. Odsetki wypłacane temu wspólnikowi nie stanowią wówczas dla tego wspólnika kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie u pozostałych wspólników nie będą one stanowiły odsetek od własnego kapitału, tym samym będą one mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu.

Natomiast w opisanej w stanie faktycznym sytuacji, odsetki od pożyczki udzielonej przez Spółkę D. Spółce B. nie będą stanowiły odsetek od własnego kapitału, z uwagi na to, że nie powstały one na skutek udzielenia Spółce B. pożyczki przez Wnioskodawcę, tylko przez Spółkę D., stanowiącą podmiot odrębny od Wnioskodawcy jako jej wspólnika. Należy tu mieć na uwadze, iż zgodnie z ugruntowanym w piśmiennictwie oraz orzecznictwie poglądem, spółka komandytowa, podobnie jak inne spółki osobowe, uznawana jest za odrębnego od jej wspólników uczestnika obrotu. W literaturze przyjmuje się mianowicie, że (każda) spółka jest trwałym stosunkiem prawnym, powstającym na mocy umowy spółki (aktu założycielskiego), oraz jednostką organizacyjną wyposażoną co najmniej w podmiotowość prawną, która powstaje jako organizacja wspólników, którzy łączą się do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz współdziałanie w inny sposób (por. A. Szajkowski, M. Tarska, Kodeks, 2006, t. I, s. 49, cyt. za Kidyba Andrzej, Komentarz aktualizowany do art. 1-300 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. 00.94.1037), LEX/el., 2013). Zacytowana ogólna definicja czyni uprawnionym założenie, że każda spółka w momencie jej zgodnego z prawem powołania do życia staje się odrębnym podmiotem praw i obowiązków - co dotyczy również spółek osobowych.

Zasada prawnej, korporacyjnej i majątkowej odrębności spółek osobowych akcentowana jest także w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo w orzeczeniu NSA z 1 marca 2013 r. sygn. II FSK 2980/12 czytamy: "Na odrębność już nawet nie spółki osobowej, ale spółki cywilnej, od tworzących ją wspólników, wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 r. (II FSK 539/06) wydanym na tle nieodpłatnego świadczenia pomiędzy spółkami cywilnymi tych samych wspólników, wywodząc, że spółka cywilna jest zindywidualizowaną jednostką organizacyjną, w ramach której może funkcjonować przedsiębiorstwo, a jej majątek jest wprawdzie majątkiem wspólnym wspólników, ale zarazem jest to majątek wyodrębniony od ich majątków osobistych - i konkludując, że zdarzenia gospodarcze, których skutkiem było nieodpłatne przysporzenie dla jednej z tych spółek kosztem drugiej, powinno być kwalifikowane jako stanowiące przychód nieodpłatne świadczenie. Tożsamość zawiązujących obie spółki wspólników nie ma tu znaczenia. Stanowisko takie jest tym bardziej uzasadnione w odniesieniu do spółki osobowej, a zwłaszcza spółki komandytowej, która na mocy art. 102 k.s.h. ma na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą. "

W ocenie Wnioskodawcy w pełni uzasadniony jest zatem wniosek, iż skoro w przedmiotowym stanie faktycznym podmiotem "wkładającym kapitał w źródło przychodów", tj. udzielającym pożyczki Spółce B., jest Spółka D., która, ze względu na swoją odrębność od wspólników, nie może zostać utożsamiona z Wnioskodawcą, przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT nie znajdzie zastosowania.

Należy również dodać, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT expressis verbis wskazuje, że ograniczenie w zakresie zaliczania odsetek do kosztów podatkowych dotyczy wyłącznie odsetek od kapitału włożonego do źródła przychodów przez podatnika. Skoro zaś w analizowanym przypadku transferu kapitału dokonał podmiot inny niż Wnioskodawca, niebędący, co istotne, podatnikiem podatku dochodowego, dyspozycja ww. przepisu nie została spełniona.

W związku z powyższym, mając na względzie podmiotową odrębność spółki komandytowej, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym wniosku należy zastosować ogólną regulację wynikającą z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o PIT. Brak jest natomiast uzasadnienia do zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT. w związku z faktem, iż pożyczka udzielona przez Spółkę D. nie stanowi kapitału włożonego przez podatnika (Wnioskodawcę) do Spółki B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń Sądu, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nim zawarte nie są wiążące dla tutejszego organu. Wydane rozstrzygnięcia dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osądzonych w określonych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.