0114-KDIP2-3.4010.16.2017.1.PS

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2017 r. (data wpływu 15 marca2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności B. Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") jest m.in. inwestowanie i zarządzanie na rynku nieruchomości komercyjnych. W dniu 29 grudnia 2015 r. Spółka otrzymała pisemne powiadomienie od Wykonawcy, jak się później okazało - fałszywe, o zmianie jego rachunku bankowego z prośbą o dokonywanie wszelkich płatności, w tymza wystawione już faktury, na nowy rachunek bankowy.

Fałszywe powiadomienie o zmianie rachunku bankowego było przygotowane w sposób niewzbudzający podejrzeń, na papierze przypominającym papier firmowy Wykonawcy,w podobnym układzie do oryginalnego powiadomienia wysłanego do Spółki przez Wykonawcę w przeszłości, z pieczątką i podpisem osoby upoważnionej.

Na podstawie podrobionego (fałszywego) pisma otrzymanego od osoby/osób podszywających się pod kontrahenta Spółki pracownik Biura rachunkowego (dalej: "Biuro Rachunkowe"), nieświadomy oszustwa, dokonał w systemie zmiany numeru rachunku bankowego kontrahenta Spółki.

Przedmiotowy przelew za prace wykonane przez Wykonawcę został następnie zrealizowany przez przedstawiciela Spółki w dniu 15 stycznia 2016 r.

Pieniądze zostały podjęte przez nieznaną osobę (osoby) a do ujawnienia czynu zabronionego doszło w wyniku działania Spółki, po otrzymaniu w dniu 1 lutego 2016 r. zapytania z Banku odnośnie przedmiotowej płatności. W wyniku poczynionych ustaleń stwierdzono że Spółka padła ofiarą oszustwa. O fakcie tym Spółka niezwłocznie powiadomiła Policję a na podstawie postanowienia Prokuratora Okręgowego z dnia 10 lutego 2016 r. wszczęte zostało śledztwo (sygn. PO V Ds. 18.2016) w sprawie doprowadzenia Spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tj. o czyn z art. 286 § 1 kodeksu karnego w związku z art. 294 § 1 Kodeksu karnego.

Mimo, iż kwestia odpowiedzialności za zaistniałą sytuację (dokonanie płatności na fałszywe konto) jest dyskusyjna i była przedmiotem rozmów pomiędzy Biurem Rachunkowym a Spółką, Biuro Rachunkowe pokryło połowę straty Spółki tj. 590 753 zł na mocy odrębnego porozumienia. Ewentualna wina Biura Rachunkowego miała polegać na wprowadzeniu przez pracownika tego biura danych do przelewu na podstawie fałszywego pisma, a więcna niewykryciu w odpowiednim czasie udanej próby dokonania oszustwa przez podmiot trzeci. W omawianej sytuacji Biuro Rachunkowe nie naruszyło jakichkolwiek przepisów prawa. Kwota zwrotu od Biura Rachunkowego odpowiada połowie kwoty wpłaconej przez Poszkodowanego na fałszywe konto kontrahenta Poszkodowanego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2016.1888), Spółka ma prawo nie zaliczać do przychodów podatkowych kwoty stanowiącej połowę straty Spółki poniesionej w związku z opisanym oszustwem, która to kwota została Spółce zwrócona przez Biuro Rachunkowe - w związkuz faktem, iż kwota ta stanowi zwrot wydatku, który nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2016.1888; dalej: "ustawa o CIT") kwota otrzymana od Biura Rachunkowego, stanowiąca zwrot wydatków, które nie zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów ustawy o CIT, nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Artykuł 12 ust. 1 ustawy o CIT zawiera otwarty katalog przychodów, które kreują dochód podatnika stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Jednocześnie ustawa w art. 12 ust. 4 wylicza zamknięty katalog wpływów do podmiotu gospodarczego, które nie stanowią przychodu podatkowego. Do przychodów tych należą m.in. zwrócone wydatki, nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT).

Skutki podatkowe związane ze zwrotem, o którym mowa powyżej, są uzależnione od tego,czy wydatki, które będą zwracane podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych. Jeżeli zwracane wydatki podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu podlega zaliczeniu do przychodów.

Natomiast, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (i faktycznie nie były uwzględnione jako koszty uzyskania przychodów), wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym, niezależnie od statusu jednostki dokonującej zwrotu i jego formy. Takie rozwiązanie wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

W przedmiotowym stanie faktycznym Biuro Rachunkowe zwróciło Spółce, na podstawie zawartego porozumienia, połowę kosztów faktycznie poniesionych w związku z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wskutek fałszerstwa dokonanego przez osobę trzecią.

Dodatkowo należy podkreślić, że strata poniesiona przez Spółkę nie była wynikiem jej działania lub zaniechania, nie zaistniała tu jakakolwiek wina Spółki ani Biura Rachunkowego, stratata była wynikiem zdarzenia niedającego się przewidzieć, do którego doszło wskutek działania osoby (osób) trzecich, co spowodowało uszczerbek w majątku Spółki, tj. utratę środków stanowiących jej własność. Ani Spółka, ani Biuro Rachunkowe nie miały podstaw do powzięcia jakichkolwiek podejrzeń w związku z otrzymanym powiadomieniem o zmianie rachunku bankowego Wykonawcy.

Poniesiona przez Spółkę strata jest rzeczywista i odpowiednio udokumentowana. Zaistnienie szkody zostało uprawdopodobnione przez działania właściwych organów (Policja i Prokuratura). Spółka posiada odpowiednie dokumenty tj. zgłoszenie o popełnieniu przestępstwa oraz postanowienie Prokuratury o wszczęciu śledztwa.

Poniesiona strata pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Powstała ona w trakcie normalnego działania Spółki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dokonywanie płatności na rzecz jednego ze swoich kontrahentów). Strata poniesiona przez Spółkę w związku z bezprawnym działaniem podmiotu trzeciego była wynikiem zdarzenia nadzwyczajnego. Ryzyko wystąpienia takich zdarzeń, na które podatniknie ma wpływu, jest nieodłącznym elementem działalności gospodarczej - podobnie jak np ryzyko kradzieży, czy też niewypłacalności kontrahenta. Poniesioną stratę należy więc rozpatrywać jako zdarzenie wpisane w ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej.

W dniu 3 października 2016 r. Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wskutek fałszerstwa dokonanego przez osobę trzecią. Jednakże w dniu 29 grudnia 2016 r. Spółka otrzymała interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z której wynikało, iż wydatek ten nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Mimo to, doszło jednak do poniesienia wydatku, który w kategoriach ekonomicznych jest kosztem działalności Spółki. Następnie na podstawie zawartego porozumienia, połowa kosztów faktycznie poniesionych w związku z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem, została zwrócona przez Biuro Rachunkowe.

Zdaniem Spółki, art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT ma zastosowanie do tej części poniesionych kosztów Spółki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dokonywanie płatności na rzecz jednego ze swoich kontrahentów), która jest zwrotem poniesionych przez Spółkę wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z orzecznictwem, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii wydatków o którym mowa w przytoczonym przepisie, konieczne jest aby wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów oraz by został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. W tej części Spółka ma zatem prawo nie zaliczać do przychodów kosztów zwróconych przez Biuro Rachunkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie,w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.