0114-KDIP2-2.4010.467.2019.1.PP

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2019 r. (data wpływu 30 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku powstania przychodu z tytułu zwróconych środków wpłaconych przez Wnioskodawcę na poczet zaliczki - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku powstania przychodu z tytułu zwróconych środków wpłaconych przez Wnioskodawcę na poczet zaliczki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozważa zakup od dewelopera towaru handlowego w postaci lokalu mieszkalnego. Istnieje prawdopodobieństwo, że na pewnym etapie Wnioskodawca zdecyduje się na cesję praw i obowiązków z umowy deweloperskiej. W przypadku gdyby doszło do cesji praw i obowiązków z umowy deweloperskiej już po uiszczeniu przez Wnioskodawcę na rzecz dewelopera kwoty zaliczki i wystawieniu pierwszej faktury zaliczkowej przez dewelopera na kwotę zaliczki, deweloper skorygowałby fakturę zaliczkową do zera, co wynika z przepisu art. 106j ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT"). Wnioskodawca nie uwzględni w kosztach uzyskania przychodów kwoty zaliczki wpłaconej deweloperowi, gdyż zaliczka nie ma charakteru definitywnego i jej zapłata nie daje podstawy do uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Ponadto faktura zaliczkowa będzie skorygowana do zera poprzez wystawienie przez dewelopera faktury korygującej. Z postanowień umowy cesji praw i obowiązków dotyczącej umowy deweloperskiej wynikałoby, że deweloper nie zwróci bezpośrednio Wnioskodawcy (cedentowi) kwoty wpłaconej tytułem zaliczki, natomiast rozliczenie pieniężne zostanie dokonane między Wnioskodawcą (cedentem) a ostatecznym nabywcą (cesjonariuszem).

Wobec powyższego, nowy nabywca (cesjonariusz) dokona wpłaty na rzecz Wnioskodawcy (cedenta) w kwocie, na którą będą składać się:

Finalnie deweloper wystawi fakturę/y na całą kwotę nowemu nabywcy (cesjonariuszowi) i przeniesie na niego własność lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Co będzie stanowiło przychód Wnioskodawcy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodu, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy,

* został właściwie udokumentowany.

Odnosząc powyżej zacytowane przepisy na grunt rozpatrywanego zdarzenia przyszłego zauważyć należy, że kwota wpłaconej zaliczki nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów Wnioskodawcy ze względu na brak jej bezzwrotnego charakteru. Co prawda, to nie deweloper faktycznie zwróci Wnioskodawcy (cedentowi) kwotę wpłaconej deweloperowi zaliczki, a dokona tego nowy nabywca (cesjonariusz), co będzie wynikać z umowy cesji praw i obowiązków. Takie rozwiązanie upraszcza sposób wzajemnych rozliczeń pomiędzy ww. podmiotami, tj. pomiędzy deweloperem, Wnioskodawcą (cedentem) i nowym nabywcą (cesjonariuszem). Taki sposób rozliczenia nie sprawia, że u Wnioskodawcy (cedenta) powstaje przysporzenie majątkowe. Jest to jedynie zwrot zaliczki wpłaconej deweloperowi przez Wnioskodawcę (cedenta), którego dokonuje nowy nabywca (cesjonariusz) w miejsce dewelopera na podstawie zawartej umowy - skoro wpłacona zaliczka będzie podlegała zwrotowi, nawet przez nowego nabywcę (cesjonariusza), a nie przez dewelopera, co będzie wynikać z postanowień umowy cesji praw i obowiązków. W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Innymi słowy, wpłacona przez Wnioskodawcę kwota zaliczki nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, w następstwie czego otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot tej kwoty nie będzie stanowił przychodu Wnioskodawcy. Wobec przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego i przytoczonych przepisów prawa podatkowego, przychodem Wnioskodawcy będzie wynagrodzenie z tytułu sprzedaży prawa majątkowego w postaci cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej. Natomiast kwota zwróconych środków wpłaconych tytułem zaliczki przez Wnioskodawcę nie będzie stanowiła przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.