0114-KDIP2-2.4010.283.2017.1.SO - Ustalanie limitu transakcji ze względu na obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej podmiotów powiązanych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 21 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, a w konsekwencji czy jeżeli kwota danej transakcji nie będzie przekraczać limitu wynikającego z art. 9a ust. 1d, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej dla takiej transakcji - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, a w konsekwencji czy jeżeli kwota danej transakcji nie będzie przekraczać limitu wynikającego z art. 9a ust. 1d, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej dla takiej transakcji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany będący Stroną postępowania, dalej zwany "Wnioskodawcą" prowadzi działalność w obszarze mobilnych usług dodanych, w zakresie dostarczania treści cyfrowych/multimedialnych do serwisów multimedialnych w celu ich dalszego udostępniania przez operatorów telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym sieci. Wnioskodawca, posiadając bezpośrednie podłączenie techniczne do systemów operatorów telekomunikacyjnych w Polsce, pełni głównie rolę tzw. agregatora, a więc podmiotu obsługującego technicznie ruch operatorski (m.in. ruch SMS-owy, WAP-owy czy internetowy).

Wnioskodawca na przestrzeni 2017 r. zawierał transakcje z podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. spółką D. sp. z o.o. (Zainteresowany nie będący Stroną postępowania dalej zwany "Spółką"). Spółka specjalizuje się m.in. w oferowaniu rozrywki dla użytkowników końcowych sieci operatorskich.

Zasadniczo transakcje realizowane pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką związane były z głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy, jak i Spółki, i dotyczyły m.in. świadczenia Spółce usług IT, w tym utrzymania infrastruktury IT. W ramach transakcji Wnioskodawca obciążał Spółkę kosztami rzeczywiście poniesionymi naliczając marżę, wyliczaną zgodnie z obowiązującą u Wnioskodawcy Polityką cen transferowych oraz wytycznymi Wspólnego Forum UE ds. Cen Transferowych.

Dodatkowo Wnioskodawca zawierał ze Spółką transakcje o charakterze pobocznym, tj. transakcje dotyczące usług nie związanych z głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy, o wartości znacząco niższej niż główne transakcje. W ramach transakcji pobocznych na Spółkę refakturowane były takie koszty jak: koszty reklamy, obsługi prawnej, wynajmu powierzchni biurowej czy koszty usług telekomunikacyjnych.

Przedmiotowe transakcje zawierane były, aby scentralizować część kosztów (Wnioskodawca poniósł bowiem koszty wspólne - dla Spółki oraz dla siebie) w celu optymalizacji wydajności działalności grupy w Polsce a tym samym - w celu zwiększenia zysków. Z uwagi na pozycję rynkową Wnioskodawcy, a także dzięki efektowi skali, Wnioskodawca mógł wynegocjować z podmiotami zewnętrznymi warunki umowne takie, jakich Spółka działając samodzielnie nie byłaby w stanie uzyskać.

W ramach przedmiotowych transakcji koszty refakturowane były jako koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę. W każdym przypadku sposób kalkulacji cen był prosty oraz bardzo transparentny - oparty o cenę nabycia tychże usług przez Wnioskodawcę od podmiotów trzecich, a w przypadku naliczania marży, jej wysokość określana była stosownie do wytycznych Wspólnego Forum UE ds. Cen Transferowych. Zarówno transakcje, jak i sposób kalkulacji cen, zgodne są z Polityką cen transferowych Wnioskodawcy.

Dla ilustracji: za rok 2016 próg, od którego należy sporządzać dokumentację transakcji z podmiotami powiązanymi wyniósł u Wnioskodawcy 1 018 tys. zł, a dla Spółki 243 tys. zł.

Wartości transakcji o charakterze pobocznym ze Spółką wyniosły:

Koszty poboczne, którymi Wnioskodawca obciążał Spółkę

* refaktura kosztów opłat abonamentowych 94 tys. PLN

* refaktura kosztów reklamy 11 tys. PLN

* wynajem biura 159 tys. PLN

* obciążenie kosztami prawnika 15 tys. PLN

* przychody: refaktura kosztów telekomunikacyjnych 26 tys. PLN

Suma wartości wszystkich transakcji pobocznych dla Wnioskodawcy nie przekroczyła limitu, o którym mowa w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a dla Spółki przekroczyła tenże limit. Wartość poszczególnych transakcji pobocznych dla Wnioskodawcy nie przekroczyła limitu, o którym mowa w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a dla Spółki wartość poszczególnych transakcji pobocznych przekroczyła limit.

Wnioskodawca spodziewa się, że zarówno limity, jak i kwoty transakcji za rok 2017, będą kształtować się na podobnym poziomie jak w roku 2016.

Z uwagi na poboczny, pomocniczy charakter rzeczonych transakcji zdaniem Wnioskodawcy nie powinien ich obejmować obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, a w konsekwencji czy jeżeli kwota danej transakcji nie będzie przekraczać tego limitu, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej dla takiej transakcji?

Zdaniem Zainteresowanych, wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, a w konsekwencji, jeżeli kwota danej transakcji nie będzie przekraczać tego limitu, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej takiej transakcji.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., podatnicy, których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro:

- są obowiązani do sporządzania dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej "dokumentacją podatkową".

Zgodnie z art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości przekroczyły równowartość:

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, iż w sformułowaniu "transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju", zwrot "jednego rodzaju" odnosi się zarówno do "innych zdarzeń", jak i do "transakcji". Zatem dla ustalenia obowiązku dokumentacyjnego ważny jest rodzaj transakcji podlegających zsumowaniu, gdyż na określone w analizowanym przepisie limity transakcji składa się suma poszczególnych zdarzeń tego samego rodzaju. Oznacza to iż każda transakcja powinna być najpierw poddana indywidualnej ocenie uwzględniającej specyfikę działania Wnioskodawcy, charakter transakcji, ponoszone koszty czy sposób kalkulacji ceny. Następnie, w wyniku takiej oceny, transakcja powinna być przyporządkowywana do danego rodzaju/grupy transakcji w celu wyliczenia łącznej wartości poszczególnych rodzajówgrup transakcji dla celów dokumentacyjnych.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca przeprowadził z podmiotem powiązanym zarówno transakcje jednego rodzaju, których wartość w sumie przekracza limit wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a więc zobowiązujący do sporządzania dokumentacji cen transferowych), jak i inne transakcje jednego rodzaju, których wartość nie przekracza powyższego limitu, to Wnioskodawca zobowiązany jest spełnić obowiązek dokumentacyjny jednie w stosunku do tych transakcji jednego rodzaju, które przekroczyły limit.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż przyjęcie przeciwnego stanowiska, czyli takiego, zgodnie z którym należałoby sumować wartości wszystkich transakcji realizowanych z podmiotem powiązanym, skutkowałoby koniecznością sporządzania dokumentacji cen transferowych dla wszystkich transakcji wewnątrzgrupowych, nawet tych, których wartość jest nieznaczna. To z kolei prowadziłoby do nadmiernych obciążeń administracyjnych przedsiębiorcy oraz generowania dodatkowych kosztów i w efekcie stałoby w sprzeczności z wykładnią celowościową omawianych przepisów oraz celem samej nowelizacji, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2017 r.

Mianowicie przedmiotowa nowelizacja miała m.in. charakter dostosowawczy do wytycznych OECD w zakresie dokumentacji cen transferowych. Zresztą same Wytyczne OECD zostały bezpośrednio przywołane w uzasadnieniu do nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie obowiązku sporządzania dokumentacji pomiędzy podmiotami powiązanymi. W myśl Wytycznych, zmiany w zakresie obowiązków dokumentacyjnych powinny zmierzać do skupienia się na dogłębnej analizie istotnych transakcji z podmiotami powiązanymi, a nie na transakcjach pobocznych o niewielkim znaczeniu. Dalej należy podkreślić, iż stosownie do przedmiotowych Wytycznych, obowiązek sporządzania dokumentacji, a co za tym idzie, obciążenia z tym związane, powinny być zależne i proporcjonalne do wielkości i złożoności struktur przedsiębiorstw, a także skupiać się na najistotniejszych transakcjach. § 5.28 (Rozdział V) Wytycznych OECD wskazuje, iż: "potrzeba dokumentów powinna zostać zrównoważona w stosunku do kosztów oraz obciążeń administracyjnych, w szczególności, gdy ten proces oznacza tworzenie dokumentów, które nie zostałyby przygotowane lub wykorzystywane z innych względów niż podatkowe. Wymogi dokumentacyjne nie powinny nakładać na podatników kosztów i obciążeń nieproporcjonalnych do okoliczności".

W tym miejscu należy także wskazać, iż stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. 3063-ILPB2.4510.207.2016.1.ŁM. Stanowisko to zostało także wyrażone w interpretacjach indywidualnych wydanych co prawda na gruncie przepisów, które obowiązywały do końca 2016 r., jednakże zdaniem Wnioskodawcy, prezentowane w nich stanowisko zachowuje aktualność na gruncie obecnie obowiązujących przepisów - np.: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 grudnia 2008 r. (sygn. ILPB3/423-637/08-2/HS): "Jeżeli podatnik zawiera kilka transakcji z tym samym podmiotem powiązanym, ale transakcje te dotyczą różnych świadczeń, dla których określono różne ceny, to wartość tych poszczególnych świadczeń nie podlega zsumowaniu. W konsekwencji dla stwierdzenia, czy wystąpił obowiązek dokumentowania tych transakcji, wartość każdego z tych świadczeń, z określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych limitami 100 000, 30 000 i 50 000 euro, porównujemy odrębnie". Co prawda, interpretacje indywidualne wydane w sprawie innego pomiotu niż Wnioskodawca, nie są wiążące w sprawie Wnioskodawcy, jednakże wydanie interpretacji sprzecznej z poprzednio wydaną mogłoby stanowić naruszenie jednej z podstawowych zasad postępowania jakimi zobowiązany jest się kierować każdy Organ - zasady budowania zaufania do organów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (na moment złożenia wniosku obowiązujący Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy:

- są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej "dokumentacją podatkową".

Stosownie do art. 9a ust. 1d powołanej ustawy, za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na przestrzeni 2017 r. zawierał transakcje z podmiotem powiązanym (Zainteresowanym niebędącym Stroną postępowania - Spółką) w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zasadniczo transakcje realizowane pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką związane były z głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy i Spółki. Dodatkowo Wnioskodawca zawierał ze Spółką transakcje o charakterze pobocznym, tj. transakcje dotyczące usług niezwiązanych z głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy, o wartości znacząco niższej niż główne transakcje. Przedmiotowe transakcje zawierane były, aby scentralizować część kosztów (Wnioskodawca poniósł bowiem koszty wspólne - dla Spółki oraz dla siebie) w celu optymalizacji wydajności działalności grupy w Polsce. Wnioskodawca wskazał wartości transakcji o charakterze pobocznym dokonywanych ze Spółką.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, a w konsekwencji, jeżeli kwota danej transakcji nie będzie przekraczać tego limitu, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej takiej transakcji.

W ocenie Zainteresowanych, wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, a w konsekwencji, jeżeli kwota danej transakcji nie będzie przekraczać tego limitu, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej takiej transakcji. Ponadto, zdaniem Zainteresowanych, każda transakcja powinna być najpierw poddana indywidualnej ocenie uwzględniającej specyfikę działania Wnioskodawcy, charakter transakcji, ponoszone koszty czy sposób kalkulacji ceny. Następnie, w wyniku takiej oceny, transakcja powinna być przyporządkowana do danego rodzaju/grupy transakcji w celu wyliczenia łącznej wartości poszczególnych rodzajówgrup transakcji dla celów dokumentacyjnych.

W tym miejscu należy raz jeszcze wskazać na treść art. 9a ust. 1d u.p.d.o.p., zgodnie z którym za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju. We frazie "transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju" użytej w ww. przepisie, stwierdzenie "jednego rodzaju" odnosi się zarówno do "innych zdarzeń", jak i do "transakcji". Oznacza to, że jeżeli Spółka realizuje z podmiotem powiązanym transakcje jednego rodzaju, których wartość w sumie przekracza próg wskazany w art. 9a ust. 1d u.p.d.o.p. zobowiązujący do sporządzania dokumentacji podatkowej (ustalany indywidualnie w zależności od wysokości uzyskanych przez podatnika w poprzednim roku podatkowym przychodów w rozumieniu przepisów o rachunkowości) i jednocześnie inne transakcje jednego rodzaju, których wartość nie przekracza ww. progu, to Spółka ma obowiązek sporządzania dokumentacji tylko dla tych transakcji jednego rodzaju, które przekroczą próg ustawowy. Nie ma znaczenia tutaj fakt, czy są to transakcje istotne, o dużej wartości, będące wynikiem podstawowej działalności Spółki, czy też transakcje mniej istotne, o niewielkich kwotach. Ważny jest tutaj rodzaj transakcji podlegających zsumowaniu, bowiem na limit transakcji składa się suma poszczególnych transakcji tego samego rodzaju.

W konsekwencji, dla oceny powstania obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji dokonywanych w danym roku podatkowym z danym podmiotem powiązanym konieczne jest grupowanie transakcji jednego rodzaju i odnoszenie w ten sposób uzyskanej wartości transakcji względem progów określonych w art. 9a ust. 1d u.p.d.o.p. Przyjęcie takiego założenia jak uczynili to Zainteresowani w pierwszym zdaniu stanowiska własnego, że limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym, mogłoby prowadzić do sytuacji obchodzenia przedmiotowego obowiązku i w konsekwencji braku podatkowej transparentności stosunków pomiędzy podmiotami powiązanymi. W ramach kilku transakcji podmioty powiązane mogłyby dzielić transakcje i określać jednostkowe ceny na poziomie każdorazowo niższym od wartości obowiązujących progów wyłącznie w celu uniknięcia obowiązku dokumentacyjnego.

Jednocześnie, przyjecie takiej interpretacji omawianych przepisów, że sumowaniu podlegałyby wszelkie transakcje (a nie tylko jednego rodzaju) byłoby zasadniczo sprzeczne z celem i uzasadnieniem wprowadzanych zmian. Warto zaznaczyć, że zgodnie z pkt 6 lit. a ww. Rezolucji Rady UE państwa członkowskie nie powinny nakładać nieuzasadnionych kosztów zachowania zgodności lub obciążeń administracyjnych na przedsiębiorstwa, wymagając sporządzania lub dostarczania dokumentacji. Należy również wskazać, że podobny pogląd został wyrażony w Wytycznych OECD w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz administracji podatkowych. Zgodnie z pkt D.3 rozdziału V Wytycznych OECD, podkreślono, że nie wszystkie transakcje zawarte pomiędzy podmiotami powiązanymi są wystarczająco istotne, aby podlegały obowiązkowi dokumentacyjnemu, wskazując jednocześnie jako dobrą praktykę wprowadzenie progów istotności uwzględniających wielkość prowadzonej działalności, rynku. Grupowanie wszelkich rodzajów transakcji (a nie tylko transakcji jednego rodzaju) bezsprzecznie by do takiej sytuacji doprowadziło.

Podsumowując zatem, w odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie stwierdzić należy, że dla powstania obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji dokonywanych z danym podmiotem powiązanym należy na podstawie art. 9a ust. 1d u.p.d.o.p. zsumować wartość transakcji jednego rodzaju i ocenić czy ich wartość przekracza indywidualnie ustalony próg dokumentacyjny, a w konsekwencji czy podlegają one obowiązkowi dokumentacyjnemu. Podobnie w przypadku innych zdarzeń jednego rodzaju z danym podmiotem powiązanym, również należy je zsumować i ocenić, czy przekraczają próg istotności określony w art. 9a ust. 1d u.p.d.o.p. i czy w konsekwencji powstaje obowiązek sporządzenia dla nich dokumentacji podatkowej cen transferowych.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.