0114-KDIP2-2.4010.145.2017.3.SO - Koszty uzyskania przychodów w związku z rozliczeniami pomiędzy spółką z o.o. a spółką matką.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.), uzupełnionego pismem z dnia 27 września 2017 r. (data nadania 27 września 2017 r., data wpływu 3 października 2017 r.) na wezwanie z dnia 18 września 2017 r. (data nadania 18 września 2017 r., data odbioru 27 września 2017 r.) Nr 0114-KDIP2-2.4010.145.2017.1.SO 0114-KDIP1-2.4012.414.2017.1.SM, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na podstawie otrzymanej faktury in plus, związanych z przekroczeniem procentowego dochodu EBIT - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na podstawie otrzymanej faktury in plus, związanych z przekroczeniem procentowego dochodu EBIT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: Spółka matka) zamierza wdrożyć w relacjach z Wnioskodawcą Sp. z o.o. (dalej: Spółka) nowy sposób kalkulacji wynagrodzenia z tytułu sprzedaży towarów na rzecz Spółki. Zmiany wynikają z projektu porozumienia Low Risk Distribution Agreement With Year-End Adjustment Clause, które ma być zwarte pomiędzy Spółką Matką a Spółką. Porozumienie to będzie regulować zasady współpracy między stronami w tym zasady ustalania wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę matkę na rzecz Spółki (stanowiącej dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, gdyż dostawa odbywa się z innego państwa UE opodatkowane stawkami podatku 8% i 23%), zasady prowadzenia działań marketingowych, terminy płatności, kwestie praw do własności intelektualnej itp. Zgodnie z założeniami tego projektu jeżeli Spółka osiągnie dochód EBIT wyższy niż 7-8% wówczas na nadwyżkę ponad ten poziom Spółka Matka wystawi fakturę, która w sposób zbiorczy, bez przyporządkowania do poszczególnych faktur w trakcie roku będzie zwiększała wynagrodzenia z tytułu dokonanych w danym roku dostaw towarów (dalej: faktura in plus).

W przypadku, gdyby dochód byłby niższy niż 7-8%, wówczas Spółka Matka zobowiązuje się wystawić notę kredytową tak, aby Spółka osiągnęła faktycznie dochód na poziomie 7-8%, co oznacza, że osiągnięcie dochodu niższego niż założony w umowie będzie wiązać się z otrzymaniem płatności od Spółki Matki w kwocie różnicy między założonym dochodem a faktycznie osiągniętym w danym roku dochodem.

Wystawienie faktury in plus związane będzie, w oparciu o zapisy porozumienia, ze zbiorczym zwiększeniem cen za oferowane Spółce towary. Natomiast wystawienie noty kredytowej (faktury korygujące in minus) związane będzie ze zbiorczym zmniejszeniem cen za oferowane Spółce towary.

Proponowany przez Spółkę matkę sposób kalkulacji wynagrodzenia związany jest ze sztywnym określeniem dochodu Spółki w oparciu o procent dochodu EBIT. W związku z tym Spółka będzie miała zapewnione, że dochód jej będzie sztywno ustalony w określonej wysokości% i Spółka nie będzie miała możliwości uzyskania dochodu w wyższej wysokości przy jednoczesnym zapewnieniu, że Spółka nie osiągnie dochodu w niższej wysokości. Ostateczne ustalenie czy poziom dochodu EBIT stanowiący podstawę wystawienia faktury in plus będzie wynosić 7% czy 8% będzie zależne od dokonanej analizy marż uzyskiwanych w porównywalnych transakcjach (analiza benchmarkowa).

Pismem z dnia 20 listopada 2017 r. Spółka uzupełniła stan faktyczny o następujące informacje.

Prawidłowość dokonywanej korekty kosztów w związku z przyjętym pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Matką porozumieniem Low Risk Distribution Agreement With Year-End Adjustment Clause nie była przedmiotem postępowania w trybie Działu IIa Ordynacji podatkowej - Porozumienia w sprawach ustalenia cen transferowych.

Spółka nie posiada potwierdzenia decyzji w sprawie porozumienia wydanej przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w trybie Działu IIa Ordynacja podatkowa (art. 20a § 3).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy wydatki ponoszone na podstawie otrzymanej faktury in plus, związane z przekroczeniem procentowego dochodu EBIT stanowią koszt uzyskania przychodu w Spółce?

2. Czy zaprezentowany w stanie faktycznym sposób kalkulacji wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów na rzecz Spółki jest dopuszczalny w świetle przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. i przy sporządzeniu dokumentacji cen transferowych, o której mowa w art. 9a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. zapewni, że ceny stosowane między Spółką matką a Spółką będą uznane za mające rynkowy charakter?

3. Czy w związku z otrzymaniem faktury in plus Spółka jest obowiązana do zwiększenia podstawy opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów?

4. W przypadku, gdy w odpowiedzi na pytanie nr 3 Spółka będzie obowiązana do zwiększenia podstawy opodatkowania WNT - czy zwiększenie to powinno być dokonane zbiorczo w rozliczeniu za okres, w którym Spółka matka wystawiła fakturę korygującą?

5. Czy w związku z faktem, że otrzymana faktura in plus dotyczącej sprzedaży opodatkowanej stawkami 8% i 23% Spółka jest uprawiona do dokonania korekty podstawy opodatkowania WNT przy zastosowaniu określonej wewnętrznie struktury sprzedaży z podziałem na stawki podatku 8% i 23%?

Niniejsza interpretacja została wydana w zakresie pytania nr 1 (podatek dochodowy od osób prawnych). Wniosek w zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych oraz pytań nr 3-5 dotyczących podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione z tytułu podwyższenia podstawy opodatkowania w wyniku otrzymania faktury korygującej in plus, o której mowa w stanie faktycznym stanowią koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawodawca nie ustalił zamkniętej listy wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Zamiast katalogu kosztów podatkowych, ustawodawca wskazuje cechy, jakim muszą odpowiadać wydatki podatnika, aby można je uznać za koszt uzyskania przychodu. Oznacza to, że nie każdy wydatek, który pozostaje w związku z przychodem i dla osiągnięcia przychodu został przez podatnika poniesiony, stanowi koszt podatkowy. Przy czym ustawodawca przewidział wydatki, które kosztem podatkowym nie są bowiem wymienione zostały w art. 16 ustawy z dnia 5 lutego 1992 r.

Analiza art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. w kontekście stanu faktycznego niniejszej opinii prowadzi do wniosku, że planowane wydatki, na podstawie wystawionej faktury korygującej będą stanowiły:

Działalność Spółki jest ściśle powiązana z działalnością Spółki matki i bezpośrednio oparta na jej know-how jak i jej produktach. Z związku z tym umowne określenie poziomu przychodów powyżej, którego Spółka zapłaci spółce Matce dodatkowe wynagrodzenie i jednocześnie poniżej, którego otrzyma dodatkowe wynagrodzenie, w świetle obowiązujących przepisów daje podstawę do uznania, że faktura korygująca in plus stanowi podstawę do zaliczenia wydatku z niej wynikającego do kosztów uzyskania przychodów. Związane jest to bezpośrednio z faktem, że faktura korygująca stanowi wyraz zbiorczego podwyższenia wynagrodzenia z tytułu sprzedawanych Spółce towarów. W związku z tym po stronie Spółki zwiększa się koszt zakupu towarów, które następnie są przedmiotem dostawy na terytorium RP kontrahentom Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

* "celowość" oznacza: "przydatność do jakichś potrzeb", "świadome zmierzanie do celu", "taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu",

* "zabezpieczyć" oznacza: "zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym", "uczynienie bezpiecznym", "zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie", "zapewnienie komuś środków do życia", "zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary", natomiast

* "zachować" oznacza: "pozostać w posiadaniu czegoś", "dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności", "uchronić przed zapomnieniem".

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (...).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zawarła ze Spółką matką porozumienie, które reguluje zasady współpracy między stronami, w tym zasady ustalania wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę matkę na rzecz Spółki. Zgodnie z tym porozumieniem (nazwanym Low Risk Distribution Agreement With Year-End Adjustment Clause), jeżeli Wnioskodawca osiągnie dochód EBIT wyższy niż 7-8%, na nadwyżkę ponad ten poziom Spółka matka wystawi fakturę, która w sposób zbiorczy, bez przyporządkowania do poszczególnych faktur, będzie zwiększała wynagrodzenie z tytułu dokonanych w danym roku dostaw towarów (faktura "in plus"). W przypadku, gdy dochód będzie niższy niż 7-8%, wówczas Spółka matka wystawi notę kredytową w taki sposób, aby Spółka osiągnęła faktycznie dochód na poziomie 7-8%. Zatem osiągnięcie niższego dochodu niż wskazany w umowie będzie skutkować otrzymaniem przez Wnioskodawcę płatności od Spółki matki.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na podstawie porozumienia ze Spółką matką w przypadku osiągnięcia wskaźnika EBIT wyższego niż 7-8%. W takiej sytuacji nastąpi zbiorcze zwiększenie cen za oferowane Spółce towary.

W tym miejscu należy wskazać, że w stanowisku własnym Wnioskodawca odnosi się także do rozpoznania przychodu podatkowego w związku z porozumieniem zawartym ze Spółką matką. Obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, stąd niniejsza interpretacja nie odnosi się do tej kwestii.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 20a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, zwany w niniejszym dziale "organem właściwym w sprawie porozumienia", na wniosek podmiotu krajowego, uznaje porównywalność istotnych warunków ustalonych pomiędzy tym podmiotem krajowym a powiązanym z nim podmiotem lub podmiotami z warunkami, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, oraz potwierdza prawidłowość wyboru metody ustalania cen transakcyjnych w uznanych przez ten organ warunkach, w tym określa:

W myśl § 2 cyt. przepisu, organ właściwy w sprawie porozumienia, na wniosek podmiotu krajowego, uznaje porównywalność istotnych warunków ustalonych w umowie o podziale kosztów zawartej z powiązanym z nim podmiotem lub podmiotami z warunkami, jakie ustaliłyby między sobą podmioty niezależne, w tym:

W sprawach, o których mowa w § 1 i 2, wydaje się decyzje w sprawie porozumienia (art. 20a § 3 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do § 3 rozporządzenia ministra finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1186), organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej określają w drodze oszacowania dochód podmiotu powiązanego w wysokości, jaką ustaliłyby między sobą niezależne podmioty (§ 3 pkt 1 rozporządzenia). W celu oszacowania dochodu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się wyłącznie metody, o których, mowa w § 12-18, z zachowaniem zasad określonych w rozdziałach 2, 5 i 5a. Oszacowany w ten sposób dochód uznaje się za wartość rynkową (§ 3 pkt 2).

Spółka wskazała, że prawidłowość dokonywanej korekty dochodowości nie była przedmiotem porozumienia w sprawie ustalania cen transferowych zgodnie z Działem IIa Ordynacji podatkowej, a więc tym samym Szef Krajowej Administracji Skarbowej nie potwierdził prawidłowości dokonywanej korekty kosztów.

Jak już wskazał organ w niniejszej interpretacji, podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodów jest związek (pośredni lub bezpośredni) wydatku z prognozowanym przychodem. W uzasadnieniu stanowiska własnego Spółka nie wskazała, jakoby wydatek ponoszony w związku z porozumieniem ze Spółką matką spełniał przesłankę celowości. Zwiększenie kosztów uzyskania przychodów będące skutkiem zwiększenia przez Spółkę matkę cen towarów kupowanych przez Wnioskodawcę nie jest racjonalnym wydatkiem ponoszonym w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. W analizowanej sprawie Spółka będzie regulowała zobowiązanie z tytułu korekty dochodowości wynikające z wewnętrznych porozumień w ramach grupy podmiotów powiązanych, które nie wiąże się z transakcjami handlowymi z tym podmiotem.

Nie ma również znaczenia fakt, że zakupione od Spółki matki towary są następnie przedmiotem dostawy kontrahentom Wnioskodawcy. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zawsze dokonuje zakupu towarów od Spółki matki po cenach "pierwotnych", które dopiero potem mogą być zwiększane tak, aby skorygować dochodowość Spółki "w dół" na podstawie przyjętej w grupie polityki cen transferowych.

Warunki dokonywania korekty nie zostały poddane badaniu przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w trybie Działu IIa Ordynacji podatkowej, nie istnieje zatem żadne potwierdzenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych jedynie z ustaleniami ze Spółką matką.

Podsumowując, korekta dochodowości Spółki dokonywana na podstawie przyjętej polityki cen transferowych nie spełnia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności przesłanki najważniejszej, czyli związku z przychodem. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki ponoszone na podstawie otrzymanej faktury in plus, związane z przekroczeniem procentowego dochodu EBIT stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.