0114-KDIP2-1.4010.98.2019.1.JC - Opodatkowanie u źródła wynagrodzenia za usługi udziału w konferencjach.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest obowiązany do:

W dniu 5 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest obowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku u źródła, na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy wypłacie na rzecz Nierezydentów wynagrodzenia z tytułu usług udziału w konferencjach oraz dysponowania certyfikatami rezydencji podatkowej Nierezydentów w celu niepobrania zryczałtowanego podatku u źródła przy wypłacie wynagrodzenia za usługi udziału w konferencjach na rzecz Nierezydentów.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 t.j. ze zmian.; dalej: ustawa o CIT).

W związku z tym podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży piwowarskiej. Oprócz zadań związanych bezpośrednio z głównym przedmiotem działalności, Wnioskodawca realizuje również zadania w ramach działalności wspomagającej główną działalność, np.: marketing, zadania w zakresie human resources (dalej: HR) itd. W przypadku marketingu działalność w tym zakresie pozwala Wnioskodawcy na nawiązywanie nowych kontaktów z kontrahentami, rozszerzanie rynków zbytu i promocję produktów Wnioskodawcy. Aktywność marketingowa jest niezbędna do funkcjonowania Wnioskodawcy na rynku. Działalność w zakresie HR pozwala Wnioskodawcy pozyskiwać odpowiednich pracowników i zarządzać posiadanym personelem. Aktywność na tym polu jest niezbędna w celu konkurowania na rynku pracodawców, zapewnieniu Wnioskodawcy pracowników z odpowiednimi kompetencjami/kwalifikacjami oraz w celu wywiązywania się Wnioskodawcy z wszystkich obowiązków ciążących na nim jako pracodawcy.

W celu szkolenia i podnoszenia kwalifikacji personelu wykonującego u Wnioskodawcy zadania z zakresu marketingu oraz HR Wnioskodawca nabywa m.in. od podmiotów zagranicznych, tj. nierezydentów podatkowych w rozumieniu ustawy o CIT (dalej: Nierezydenci) usługi udziału pracowników w konferencjach. Informacje i wiadomości zdobyte podczas konferencji przekładają się na poprawę jakości pracy wykonywanej przez pracowników Wnioskodawcy zajmujących się marketingiem i HR.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisane we Wniosku usługi udziału w konferencjach, nabywane przez Wnioskodawcę od Nierezydentów mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w związku z tym Wnioskodawca jest obowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku u źródła przy wypłacie na rzecz Nierezydentów wynagrodzenia z tytułu wspomnianych usług udziału w konferencjach?

2. Czy Wnioskodawca jest obowiązany do dysponowania certyfikatami rezydencji podatkowej Nierezydentów w celu ewentualnego niepobrania zryczałtowanego podatku u źródła przy wypłacie na rzecz Nierezydentów wynagrodzenia za usługi udziału w konferencjach?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Opisane we Wniosku usługi udziału w konferencjach, nabywane przez Wnioskodawcę od Nierezydentów nie mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w związku z tym Wnioskodawca nie jest obowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku u źródła przy wypłacie na rzecz Nierezydentów wynagrodzenia z tytułu wspomnianych usług udziału w konferencjach.

2. W związku z negatywną odpowiedzią na pytanie pierwsze, zdaniem Wnioskodawcy nie jest on obowiązany do uzyskania od Nierezydentów certyfikatów rezydencji podatkowej w celu niepobrania zryczałtowanego podatku u źródła przy wypłacie na rzecz Nierezydentów wynagrodzenia za usługi udziału w konferencjach.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

(...)

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

(...).

Jednakże w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT ustawodawca wskazuje, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast art. 26 ust. 1 stanowi, że co do zasady osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych m.in. w art. 21 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Powyższe oznacza, że co do zasady przy płatnościach wynagrodzenia z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika Nierezydenta, płatnik podatku u źródła może zastosować obniżoną stawkę wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku w ogóle (jeśli zapisy umowy tak przewidują) pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta Nierezydenta - przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku.

Innymi słowy, w przypadku braku certyfikatu rezydencji podatkowej Nierezydenta zastosowanie znajdą reguły określone w ustawie o CIT.

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w m.in. w art. 21 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1 (tj. 2 000 000 zł), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, co do zasady, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł - bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na mocy Rozporządzenia Ministra Finansów z 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2545) stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT zostało co do zasady wyłączone do dnia 30 czerwca 2019 r. (§ 4 niniejszego Rozporządzenia).

W opinii Wnioskodawcy opisane we Wniosku usługi udziału w konferencjach, nabywane przez niego od Nierezydentów nie są świadczeniami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła w Polsce podlegają usługi doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancje i poręczenia oraz świadczenia o podobnym charakterze. Poprzez zamieszczenie na jego końcu sformułowania "świadczenia o podobnym charakterze" ustawodawca pozostawił otwarty katalog świadczeń, które mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła. Jednakże nie można zakładać, że obejmuje on wszystkie nie wymienione w nim usługi niematerialne. Zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Według internetowego wydania Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) konferencja to "spotkanie przedstawicieli jakichś instytucji lub organizacji w celu omówienia określonych zagadnień". Tak rozumiane pojęcie nie mieści się w katalogu świadczeń zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Nie jest również świadczeniem podobnym do świadczeń wymienionych w tym katalogu. W szczególności nie jest to usługa o charakterze podobnym do usług doradczych. Usługa doradcza to udzielenie opinii, porady odpowiedzi na pytania lub problemy klienta. Usługa doradcza to świadczenie o charakterze indywidualnym i najczęściej poufnym. Natomiast podczas konferencji informacje są przekazywane szerszemu kręgowi odbiorców. Nie występuje tu również charakter poufności czy indywidualizacji przekazywanej informacji. Ponadto, oprócz zdobycia informacji, udział w konferencjach ma również za zadanie umożliwienie nawiązania nowych kontaktów. Udział w konferencjach nie jest zatem świadczeniem o charakterze podobnym do usług doradczych.

Usługi udziału w konferencji nie zostały literalnie wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Nie są to również usługi zbliżone swym charakterem do świadczeń tam wskazanych. Ponadto, przedmiotem niniejszych Usług nie są żadne świadczenia wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z tym, wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Nierezydenta wynagrodzenia za udział w konferencjach nie jest objęta obowiązkiem poboru podatku u źródła.

Niniejsze nie jest w szczególności uzależnione od dysponowania przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji podatkowej Nierezydenta, na rzecz którego wypłacane jest wynagrodzenie z tytułu udziału w konferencji.

Podobne stanowisko jest prezentowane w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, np.: interpretacja indywidualna DIS w Katowicach z 15 września 2016 r., sygn.: 2461-IBPB-1-2.4510.782.2016.l.BG, interpretacja indywidualna DIS w Katowicach z 15 marca 2011 r., sygn.: IBPBI/2/423-1799/10/BG, interpretacja indywidualna DIS w Poznaniu z 14 grudnia 2015 r., sygn.: ILPB4/4510-1-491/15-2/DS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest obowiązany do:

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji indywidualnych w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje, co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i są jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 j.t.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.