0114-KDIP2-1.4010.438.2019.1.AJ - Opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2019 r. (data wpływu 14 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków:

* przychodów z lokali wyodrębnionych w Budynku nr 1 - jest prawidłowe,

* przychodów z lokali wyodrębnionych w Budynku nr 2 - jest prawidłowe,

* przychodów z lokali wyodrębnionych w Budynku nr 3 - jest prawidłowe.

W dniu 14 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków przychodów z lokali wyodrębnionych w budynkach nr 1, nr 2 i nr 3 (opisanych we wniosku o wydanie interpretacji).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej także: "Spółka") w ramach prowadzonej działalności zajmuje się nabywaniem i sprzedażą nieruchomości na własny rachunek. Spółka kupuje również nieruchomości, w celu ich późniejszego wynajmu.

Obecnie Wnioskodawca jest właścicielem lub współwłaścicielem lokali mieszkalnych oraz niemieszkalnych, które wynajmowane są innym spółkom, a także osobom fizycznym. Lokale położone są w różnych lokalizacjach (różnych budynkach) na terenie A. Ponadto wnioskodawca planuje zakupić kolejne lokale w celu ich wynajęcia dla finalnych odbiorców.

W aktualnym stanie faktycznym spółka posiada następujące Lokale usytuowane w poszczególnych budynkach:

1. Budynek nr 1

a. Spółka jest właścicielem Lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, wraz z pomieszczeniem przynależnym w postaci komórki lokatorskiej, o łącznej powierzchni użytkowej n1 m², na czwartej kondygnacji budynku położonego w A. Z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, która stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, wynoszący n2.

b. Ponadto Spółka jest współwłaścicielem w udziale wynoszącym n3 części stanowiącego odrębną nieruchomość Lokalu niemieszkalnego - garażu, o powierzchni użytkowej n4 m², usytuowanego w tym samym budynku. Z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, który stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, wynoszący n5 części.

2. Budynek nr 2

a. Spółka jest właścicielem stanowiącego odrębną nieruchomość Lokalu niemieszkalnego (lokal biurowy) o powierzchni użytkowej n6 m², usytuowanego na 9 kondygnacji budynku biurowego położonego w A. Z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, wynoszący n7 części.

b. Ponadto w tym samym budynku Spółka jest właścicielem stanowiącego odrębną nieruchomość Lokalu niemieszkalnego (lokal biurowy) o powierzchni użytkowej n8 m², usytuowanego na 10 kondygnacji budynku biurowego. Z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, która stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, wynoszący n9 części.

c. Dodatkowo w tym samym budynku Spółka planuje zostać współwłaścicielem w udziale wynoszącym n10 części stanowiącego odrębną nieruchomość, lokalu niemieszkalnego - garażu usytuowanego na kondygnacji minus jeden w przedmiotowym budynku, o powierzchni n11 m².

3. Budynek nr 3

a. Spółka rozważa zakup na własność Lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, usytuowanego na czwartej kondygnacji budynku położonego w A., o powierzchni n12 m². Z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, wynoszący n13 części.

b. Ponadto Spółka rozważa zakup Lokalu stanowiącego współwłasność w udziale wynoszącym n14 (garaż wielostanowiskowy) części stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu niemieszkalnego - garażu, o powierzchni n15 m². usytuowanego na pierwszej podziemnej kondygnacji w tym samym budynku. Z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, wynoszący n16 części.

Każdy z Lokali będących przedmiotem niniejszego wniosku stanowi odrębną własność w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2019 r. poz. 737 z późn. zm.; dalej: ustawa o własności lokali). W szczególności, Lokale stanowią odrębny przedmiot własności w stosunku do budynków, w których są położone. Z własnością Lokali związane są natomiast odpowiednie udziały w gruntach oraz częściach budynków i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli Lokali znajdujących się w budynkach (nieruchomości wspólne). Lokale stanowiące przedmiot niniejszego wniosku. Wnioskodawca oddaje lub planuje oddać w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Co istotne, we wszystkich budynkach będących przedmiotem niniejszego wniosku, znajdują się również inne lokale niebędące własnością Wnioskodawcy.

Łączna wartość Lokali będących własnością oraz Lokali mogących stać się własnością Wnioskodawcy może przekroczyć kwotę 10 mln zł.

Wnioskodawca wprowadził Lokale do ewidencji środków trwałych, o której mowa w ustawie CIT oraz dokonuje ich amortyzacji podatkowej (tak samo Wnioskodawca zamierza postąpić z planowanym zakupem Lokali w Budynku opisanym jako Budynek nr 3 oraz Budynek nr 2 pkt c).

Wnioskodawca zaznaczył, że niniejszy wniosek nie obejmuje nieruchomości o innej sytuacji prawnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w obecnie obowiązującym stanie prawnym, Lokale będące przedmiotem niniejszego wniosku wyodrębnione w Budynku nr 1 przedmiotowego wniosku, podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków uregulowanym w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa CIT) ?

2. Czy w obecnie obowiązującym stanie prawnym, Lokale będące przedmiotem niniejszego wniosku wyodrębnione w Budynku nr 2 przedmiotowego wniosku, podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków uregulowanym w art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT ?

3. Czy w obecnie obowiązującym stanie prawnym, Lokale będące przedmiotem niniejszego wniosku wyodrębnione w Budynku nr 3 przedmiotowego wniosku, podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków uregulowanym w art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, w obowiązującym stanie prawnym, Lokale będące przedmiotem niniejszego wniosku nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków uregulowanym w art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej "ustawa o CIT") w obecnym brzmieniu, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Brak spełnienia choćby jednego z wyżej wymienionych kryteriów powoduje, że posiadanie takiego obiektu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od budynków komercyjnych.

Stosownie do art. 24b ust. 9 ustawy CIT podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Również w pozostałych ustępach art. 24b ustawy CIT konsekwentnie stosowane jest określenie "budynek". Ustawodawca wyodrębnił tym samym osobną grupę środków trwałych, które podlegać mają opodatkowaniu na podstawie art. 24b ust. 1 ustawy CIT. W konsekwencji, wszystkie pozostałe środki trwałe, tj. środki trwałe niebędące budynkami, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2009 r. (sygn. I OSK 389/08): "Zgodnie z regułami języka normatywnego w aktach normatywnych należy posługiwać się wyrażeniami w ich potocznym znaczeniu, tj. w znaczeniu przyjętym powszechnie. (...) Regułom języka normatywnego odpowiadają dyrektywy wykładni językowej, w myśl której przy tłumaczeniu normy należy przypisać jej takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym". Wyjątkiem od powyższej zasady może być wyłącznie posłużenie się przez ustawodawcę definicją legalną, określającą znaczenie danego sformułowania w oderwaniu od jego powszechnego rozumienia.

W tym kontekście należy wskazać, że termin "budynek" nie posiada definicji legalnej na gruncie ustawy CIT. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie.

Zarówno określenia "budynek", jak i "lokal" stanowią typowe określenia stosowane w mowie potocznej. Jednocześnie należy wskazać, że posiadają one rozbieżne zakresy znaczeniowe - budynek jest to "jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu" (zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/) natomiast lokal to "pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej" (zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu "budynek", nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal. Nie istnieje obiekt, który w mowie potocznej może zostać nazwany zarówno lokalem, jak i budynkiem.

Wykładnia językowa przepisów prawa stanowi podstawowy rodzaj wykładni przepisów prawa. Dotyczy to w szczególności przepisów prawa podatkowego, które nakładają na podatników konkretne obowiązki publicznoprawne. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, literalne znaczenie słów użytych w art. 24b ustawy CIT wyznacza dopuszczalny sposób rozumienia tego przepisu. Tym samym Lokale stanowiące przedmiot niniejszego wniosku, pozostaną poza zakresem opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej można zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z dnia 24 lipca 2012 r., sygn. akt I OSK 398/12). Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż "formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa" (zob. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2000 r., sygn. akt III SA 3055/09, "Monitor Podatkowy" 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego. Warszawa 1995, s. 101-102).

Powyższy wniosek wynikający z wykładni językowej znajduje również potwierdzenie w brzmieniu pozostałych przepisów ustawy CIT. W art. 16a ust. 1 ustawy CIT zawarta została definicja środków trwałych. Zgodnie z powyższym przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy CIT, zwane środkami trwałymi.

Treść ww. przepisu wyraźnie wskazuje, że na gruncie ustawy CIT podkreślone zostało rozróżnienie pomiędzy środkami trwałymi będącymi budynkami oraz środkami trwałymi będącymi lokalami stanowiącymi odrębny przedmiot własności.

Ustawodawca traktuje te dwa rodzaje środków trwałych jako osobne kategorie, których nie można ze sobą utożsamiać.

Jednocześnie, wymaga podkreślenia, że zgodnie z założeniem racjonalności ustawodawcy tym samym pojęciom używanym w jednej ustawie powinno się przypisywać identyczne znaczenie. W konsekwencji, skoro w art. 16a ust. 1 ustawy CIT lokale zostały uznane za środek trwały niebędący budynkiem, to zdaniem Wnioskodawcy zasadne jest również uznanie, że Lokale nie stanowią budynku w rozumieniu art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

Należy ponadto zaznaczyć, że w polskim systemie prawnym dla celów rachunkowej oraz podatkowej kwalifikacji środków trwałych stosuje się Klasyfikację Środków Trwałych (dalej również: KŚT) stanowiącą usystematyzowany wykaz środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W powyższej klasyfikacji wyznaczone zostały podstawowe zasady przyporządkowywania oraz grupowania środków trwałych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w celu określenia poszczególnych rodzajów środków trwałych zasadne jest odwołanie się do podziału ustalonego w KŚT. W tym kontekście należy zaznaczyć, że zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupę 1 stanowią: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12, odrębną od podgrupy 10 (budynki niemieszkalne) oraz podgrupy 11 (budynki mieszkalne). Tym samym, również na gruncie KŚT lokale stanowią środki trwale odrębne od budynków.

Ponadto, w orzecznictwie sądów administracyjnych zauważa się, że termin "budynek" nie może być utożsamiany z lokalem. Przytoczyć tu należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2007 r. (sygn. II FSK 839/06) zapadły na gruncie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 644 z późn. zm.). W powyższym wyroku, odnoszącym się do możliwości zastosowania zwolnienia podatkowego, skład orzekający stanął na stanowisku, że: "W sytuacji gdy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku związane z nabyciem budynku, nie można skutecznie twierdzić, iż w zakresie przedmiotowym tej ulgi mieści się również nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji regulacja ta jest jednoznaczna i nie może być mowy o innej intencji ustawodawcy, niż wynikająca z treści normy prawnej, bowiem pojęcia "budynek" i "lokal mieszkalny" stanowiący odrębną nieruchomość oznaczają co innego. Sąd przytoczył w tym miejscu trafnie definicje tych pojęć z innych gałęzi prawa. Z uwagi na wyczerpujące przedstawienie tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zbędne jest powtarzanie tych argumentów".

W konsekwencji, zgodnie z regułami wykładni językowej, Lokale opisane przez Wnioskodawcę nie będą stanowiły budynków, a tym samym nie zostaną objęte podatkiem od przychodów z budynków, określonym w art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

Odrębność określeń "budynek" oraz "lokal" znajduje potwierdzenie także na gruncie ustaw niezwiązanych bezpośrednio z prawem podatkowym. Na gruncie ustawy - Prawo budowlane o "budynku" można mówić wtedy, gdy dany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem oraz jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane). Definicja ta jest identyczna z definicją budynku wprowadzoną w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych.

Definicja samodzielnego lokalu zawarta jest w art. 2 ustawy o własności lokali, który stanowi, że:

1. Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokale o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.

2. Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

3. Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia.

4. Do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

W świetle tego przepisu, przedmiotem odrębnej własności może być lokal mieszkalny, jak i użytkowy (biuro, miejsce postojowe w garażu), a możliwość ustanowienia odrębnej własności nie zależy od jego funkcji. Treść przepisu, wskazuje na konieczność powiązania samego lokalu, który ma stanowić odrębną własność, z własnością gruntu, na którym stoi budynek mieszczący ten lokal, gdyż bez tego lokal ten nie mógłby stać się odrębną nieruchomością.

Powyższe ustawy stanowią kluczowe akty prawne regulujące status prawny odpowiednio budynków oraz lokali. Tym samym, w opinii Wnioskodawcy, w braku zdefiniowania wspomnianych pojęć na gruncie ustawy CIT należy pomocniczo zastosować definicje legalne stosowane w Prawie budowlanym oraz ustawie o własności lokali, a w konsekwencji uznać lokal za obiekt odmienny od budynku.

Zdaniem Wnioskodawcy, za przedstawionym we wniosku rozumieniem art. 24b ustawy CIT przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym: "W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako "podatek od przychodów z budynków"), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków". Tym samym, również ustawodawca expressis verbis wskazał, że zamierzał objąć zakresem znowelizowanego art. 24b ustawy CIT wyłącznie budynki.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że w obowiązującym stanie prawnym Lokale będące przedmiotem niniejszego wniosku, stanowiące obecnie własność albo współwłasność Wnioskodawcy lub Lokale, które Wnioskodawca planuje nabyć, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków opisanym w znowelizowanym art, 24b ust. 1 ustawy CIT, Znajduje to potwierdzenie w wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej wspomnianego przepisu. Należy uznać, że jeżeli podatkiem określonym w art. 24b ustawy CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. Z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego. Nieuwzględnienie Lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków:

* przychodów z lokali wyodrębnionych w Budynku nr 1 - jest prawidłowe,

* wyodrębnionych w Budynku nr 2 - jest prawidłowe,

* przychodów z lokali wyodrębnionych w Budynku nr 3 - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.