0114-KDIP2-1.4010.17.2020.1.KS - Opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 stycznia 2020 r. (data wpływu 10 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków - jest prawidłowe.

W dniu 10 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest przedsiębiorcą, którego głównym przedmiotem działalności jest udostępnianie studentom pomieszczeń mieszkalnych. Swoją działalność Spółka realizuje za pomocą budynku mieszkalnego (akademika, dalej: "Budynek") znajdującego się w lokalizacji dogodnej dla studentów wiodących uczelni.

Budynek jest własnością Spółki i stanowi należący do niej środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, zaklasyfikowany jako KŚT 110 - BUDYNKI MIESZKALNE. Wartość początkowa Budynku, określona w oparciu o art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przekracza kwotę 10 000 000 zł. Budynek stanowi obiekt wielokondygnacyjny, którego podstawowym przeznaczeniem jest zapewnienie studentom pomieszczeń mieszkalnych. Pomieszczenia Budynku można podzielić na następujące kategorie:

* pokoje mieszkańców,

* pomieszczenia komercyjne,

* części wspólne Budynku,

* pomieszczenia administracyjne.

pokoje mieszkańców

Pokoje mieszkańców stanowią podstawowy rodzaj pomieszczeń Budynku, pozwalający pełnić mu jego zasadniczą funkcję, tj. domu akademickiego. Pokoje pełnią funkcję mieszkalną. Mieszkańcy Budynku korzystają z pokoi na podstawie umów najmu ze Spółką. Zawarte umowy najmu określają precyzyjnie numer i powierzchnię pokoju, do korzystania z którego uprawniony jest mieszkaniec. Umowy najmu pokoi stanowią umowy najmu, o których mowa w art. od 659 do 679 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm., dalej: "k.c.").

Zgodnie z umowami najmu zawieranymi z mieszkańcami, przekazanie przedmiotu najmu obejmuje jedynie przekazanie pokoju wskazanego w umowie.

pomieszczenia komercyjne

Poza pokojami mieszkańców, Budynek posiada tzw. pomieszczenia komercyjne, czyli lokale przeznaczone do udostępniania przedsiębiorcom w celu prowadzenia w nich działalności gospodarczej. Pomieszczenia te w głównej mierze przeznaczone są na punkty handlowe i usługowe, które mają w założeniu zwiększać wygodę mieszkańców Budynku, takie jak np. sklepy, kawiarnie, gastronomia, siłownia, klub studencki. Pomieszczenia te mogą też być zajmowane przez innych przedsiębiorców, np. kancelarię prawną czy pracownię architektoniczną. Umowy najmu pomieszczeń stanowią umowy najmu, o których mowa w art. od 659 do 679 k.c.

Zgodnie z umowami najmu zawieranymi z przedsiębiorcami, przekazanie przedmiotu najmu obejmuje jedynie przekazanie pomieszczeń ściśle określonych w umowie.

części wspólne Budynku

Na części wspólne Budynku składa się powierzchnia użytkowa pomieszczeń, które umożliwiają i ułatwiają korzystanie z Budynku. Na pomieszczenia te składają się w szczególności klatki schodowe, korytarze, hol główny, toalety ogólnodostępne oraz przedsionki i zaplecza.

Ponadto, części wspólne Budynku obejmują pomieszczenia przeznaczone do korzystania przez najemców pokoi mieszkalnych takie jak np. pralnie, kuchnie wspólne i sala rekreacyjna.

Części wspólne Budynku nie stanowią lokali objętych umowami najmu. Niemniej jednak, w odniesieniu do ich części, w szczególności klatek schodowych, korytarzy, kuchni i sali rekreacyjnej, najemcy mają pełne prawo do korzystania z tych pomieszczeń. Prawo to nie obejmuje jednak wyłącznego korzystania z części wspólnych Budynku, tj. najemcy korzystają z tych części Budynku wraz z innymi najemcami. W odniesieniu do najemców - mieszkańców Budynku, umowy najmu przewidują, że korzystanie z części wspólnych Budynku powinno odbywać się z poszanowaniem innych użytkowników i pracowników Budynku. W praktyce funkcjonowania akademika oznacza to m.in. zakaz wyłącznego zajmowania części wspólnych, ich zanieczyszczania, składowania w nich rzeczy, czynienia uciążliwym użytkowania przez inne osoby.

W odniesieniu do najemców pomieszczeń komercyjnych umowy najmu zakazują najemcom wprost zajmowania powierzchni wspólnych na m.in. urządzenia, instalacje, działalność reklamową i promocyjną.

pomieszczenia administracyjne

Poza pomieszczeniami wymienionymi powyżej, w Budynku znajdują się pomieszczenia administracyjne, które służą Spółce do zarządzania Budynkiem. W skład tych pomieszczeń wchodzi m.in. recepcja i pokoje zajmowane przez administrację Budynku, pomieszczenia techniczne, serwerownie, pomieszczenia, w których znajdują się urządzenia instalacji doprowadzających elektryczność, wodę i Internet. Pomieszczenia administracyjne są wykorzystywane na potrzeby Spółki i nie są udostępniane innym podmiotom. Część z pomieszczeń, w szczególności pomieszczenia techniczne i zawierające urządzenia i instalacje nie mają charakteru ogólnodostępnego (wstęp do tych pomieszczeń mają jedynie upoważnione osoby).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy powierzchnia użytkowa części wspólnych i pomieszczeń administracyjnych Budynku stanowi powierzchnię użytkową oddaną do używania w rozumieniu art. 24b ust. 6 ustawy o CIT i, w konsekwencji, powiększa przychód Spółki z Budynku (środka trwałego będącego budynkiem)?

Zdaniem Wnioskodawcy, powierzchnia użytkowa części wspólnych i pomieszczeń administracyjnych Budynku nie stanowi powierzchni użytkowej oddanej do używania w rozumieniu art. 24b ust. 6 ustawy o CIT i, w konsekwencji, nie powiększa przychodu Spółki z Budynku (środka trwałego będącego budynkiem).

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków (dalej: "PoB") podlega przychód ze środka trwałego będącego budynkiem. Przychód podlegający PoB powstaje, gdy budynek stanowiący jego źródło spełnia łącznie następujące przesłanki:

Przychód z budynku określa się w oparciu o art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, tj. jako ustaloną na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkową podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Oznacza to, że przychód w PoB jest zależny od tego, czy i w jakim zakresie powierzchnia użytkowa budynku jest udostępniania innym podmiotom na podstawie umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Zdaniem Wnioskodawcy, powierzchnia użytkowa części wspólnych i pomieszczeń administracyjnych Budynku nie stanowi powierzchni użytkowej oddanej do używania w rozumieniu art. 24b ust. 6 ustawy o CIT.

W zakresie pomieszczeń administracyjnych, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż pozostają one do wyłącznej dyspozycji Wnioskodawcy i nie są udostępniane innym podmiotom, zatem w żadnym wypadku nie mogą być uznane za powierzchnie oddane do używania. Co więcej, do wielu pomieszczeń (w szczególności zawierających urządzenia techniczne) dostęp ma jedynie ograniczona grupa osób.

W odniesieniu do klatek schodowych Budynku, za stanowiskiem Wnioskodawcy przemawia w pierwszym rzędzie wykładnia pojęcia "powierzchnia użytkowa" użytego w art. 24b ust. 6 ustawy o CIT. Pojęcie to nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. Niemniej jednak, na gruncie podatku od nieruchomości obowiązuje definicja zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. - o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1170, dalej: "upol"). Zgodnie z tym przepisem, powierzchnia użytkowa budynku to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Za zastosowaniem definicji zawartej w upol przemawia dyrektywa pierwszeństwa stosowania języka prawnego. Dyrektywa ta oznacza, że w sytuacji, w której dane pojęcie zostało zdefiniowane w akcie prawnym, to należy przyznać pierwszeństwo znaczeniu pojęcia zawartemu w definicji legalnej. Jednocześnie, w przypadku braku definicji legalnej w tym samym akcie prawnym, interpretator powinien posłużyć się definicją z aktu prawnego, którego przedmiot regulacji jest najbliższy przedmiotowi regulacji interpretowanych przepisów (tak: L. Morawski, Zasady wykładni prawa. Toruń 2014, s. 104 - 112).

W tym kontekście Wnioskodawca pragnie zauważyć, że definicje zawarte w upol dotyczą pokrewnego do PoB przedmiotu regulacji, tj. opodatkowania budynków, zatem definicja z upol powinna mieć zastosowanie także w odniesieniu do PoB, za czym Dyrektor opowiedział się w m.in. interpretacjach indywidualnych z 19 listopada 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.419.2019.1.KS oraz z 13 czerwca 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.91.2019.LG.

W świetle powyższego, z uwagi na wyłączenie z definicji powierzchni użytkowej, powierzchnia użytkowa klatek schodowych nie powiększa przychodu Spółki z Budynku.

W odniesieniu do pozostałych powierzchni wspólnych, za stanowiskiem Wnioskodawcy przemawia w pierwszej kolejności jednoznaczny wynik wykładni językowej art. 24b ust. 6 ustawy o CIT. Zgodnie ze słownikowym znaczeniem, słowo "oddać" oznacza < >, < > (E. Sobol - red., Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1996, s. 552). W świetle definicji słownikowej "oddać do używania" oznacza zatem sytuację, w której podatnik przekazuje innemu podmiotowi powierzchnię użytkową do używania wyzbywając się jednocześnie przynajmniej części władztwa nad tą powierzchnią użytkową.

Jednocześnie, "oddanie do używania" nie oznacza sytuacji, w której inny podmiot jedynie korzysta z rzeczy w sytuacji, w której nie dochodzi w żaden sposób do "przekazania" lub "wyrzeczenia się" przedmiotu korzystania.

Po drugie, za stanowiskiem Wnioskodawcy przemawia istota umowy najmu jako umowy cywilnoprawnej. Zgodnie z art. 662 § 1 k.c., Wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. W stanie faktycznym opisanym we wniosku, przedmiotem najmu są dokładnie wskazane lokale o określonej powierzchni. Podobnie uregulowane jest przekazanie lokalu - obejmuje ono tylko lokal wskazany w umowie, nie odnosząc się do części wspólnych Budynku.

Za odrębnością tytułu do używania lokalu objętego umową najmu oraz części wspólnych Budynku przemawiają również przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1182 z późn. zm., dalej "ustawa o ochronie praw lokatorów"). Art. 6b ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów ściśle odróżnia przedmiot umowy najmu, tj. lokal od części budynków przeznaczonych do wspólnego użytku. Z uwagi na powyższe należy zatem przyjąć, że zgodnie z wolą racjonalnego ustawodawcy, korzystanie z części wspólnych budynku nie stanowi przedmiotu umowy najmu. Pomimo tego, że kwestia, czy ustawa o ochronie praw lokatorów ma zastosowanie do mieszkańców akademików budzi liczne wątpliwości interpretacyjne, to odróżnianie przez ustawodawcę części przeznaczonych do wspólnego użytku od przedmiotu najmu (lokalu) wskazuje, że wolą ustawodawcy w tym zakresie było oddzielenie tych dwóch pojęć.

Po trzecie, za stanowiskiem Wnioskodawcy przemawiają względy natury celowościowej. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy wprowadzającej PoB w pierwotnej wersji (od dnia 1 stycznia 2018 r., Sejm VIII kadencji, druk sejmowy nr 1878.), "Celem przyjętej formuły (funkcjonowania PoB - przyp. Wnioskodawcy) jest rzeczywiste opodatkowanie uzyskiwanego przez podatników inwestujących w nieruchomości komercyjne zwrotu z takiej inwestycji, czyli - posługując się kategoriami podatkowymi - właśnie dochodu podatnika". Ponadto, w projekcie nowelizacji ustawy o CIT ustanawiającej obecną formułę PoB (Sejm VIII kadencji, druk sejmowy nr 2291-A) projektodawcy wskazali, iż "Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). (...) Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta."

Powyższe oznacza, że ustawodawca uzależnił opodatkowanie budynków PoB od tego, czy i w jakim stopniu podatnik uzyskuje korzyści z tytułu ich udostępniania innym podmiotom. Przyjęta konstrukcja PoB koresponduje w tym zakresie z podstawowymi cechami konstrukcyjnymi podatku dochodowego od osób prawnych, którego głównym celem jest opodatkowanie dochodu jako ustalonego w specyficzny sposób przyrostu majątku podatnika. Za takim rozumieniem przemawia także umiejscowienie przepisów o PoB w ustawie o CIT a nie w upol lub odrębnej ustawie.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że konsekwentne przyjęcie stanowiska odwrotnego od przedstawionego w niniejszym wniosku prowadziłoby do skutków absurdalnych, tj. uwzględnienia w kalkulacji przychodu opodatkowanego PoB powierzchni wszystkich części wspólnych budynku nawet w sytuacji, w której oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu zostałaby relatywnie niewielka powierzchnia przekraczająca 5% całkowitej powierzchni użytkowej budynku. W takiej sytuacji powierzchnia użytkowa wszystkich części wspólnych budynku mogłaby przekroczyć wielokrotnie powierzchnię lokalu oddanego do używania i w konsekwencji, prowadzić do nieproporcjonalnego opodatkowania PoB niewielkich korzyści uzyskiwanych przez podatnika.

Na koniec, Wnioskodawca pragnie także wskazać, że w wydawanych dotychczas interpretacjach Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wielokrotnie potwierdzał prawidłowość podejścia do powierzchni wspólnych Budynków analogicznego do prezentowanego przez Wnioskodawcę.

Przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej z 19 listopada 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.419.2019.1.KS, Dyrektor uznał, iż powierzchnie wspólne galerii handlowej nie powiększają przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem;

* w interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.91.2019.LG, Dyrektor potwierdził, że powierzchnia użytkowa klatek schodowych i korytarzy nie powiększa przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem;

* interpretacja indywidualna DKIS z 26 kwietnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.37.2019.1.MS, potwierdziła, że powierzchnia użytkowa pomieszczeń, takich jak m.in. korytarze, toalety i wspólne kuchnie nie powiększa przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: "ustawa o CIT"), podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 ustawy o CIT, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.Urz.UE.L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku (art. 24b ust. 7 ustawy o CIT).

W myśl art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Zgodnie z art. 24b ust. 10 ustawy o CIT, w przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę, o której mowa w ust. 9, ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód, o którym mowa w ust. 1, pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych.

Stosownie natomiast do art. 24b ust. 11 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia czy powierzchnia użytkowa części wspólnych i pomieszczeń administracyjnych Budynku stanowi powierzchnię użytkową oddaną do używania w rozumieniu art. 24b ust. 6 ustawy o CIT i, w konsekwencji, powiększa przychód Spółki z Budynku (środka trwałego będącego budynkiem).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji "powierzchni użytkowej". Zasadne zatem jest odwołanie się do definicji zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170), zgodnie z którym powierzchnia użytkowa budynku lub jego części oznacza powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Zatem określenie jaka część powierzchni użytkowej została oddana do używania na podstawie umowy najmu powinno odbyć się przez pryzmat powyższej definicji.

Z opisu sprawy wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki jest udostępnianie studentom pomieszczeń mieszkalnych. Budynek, którego podstawowym przeznaczeniem jest zapewnienie studentom pomieszczeń mieszkalnych jest własnością Spółki. Pomieszczenia Budynku można podzielić na cztery kategorie:

Odnośnie pokoi mieszkalnych, zgodnie z umowami najmu zawieranymi z mieszkańcami, przekazanie przedmiotu najmu obejmuje jedynie przekazanie pokoju wskazanego w umowie. Z kolei zgodnie z umowami najmu pomieszczeń komercyjnych zawieranymi z przedsiębiorcami, przekazanie przedmiotu najmu obejmuje jedynie przekazanie pomieszczeń ściśle określonych w umowie.

Na części wspólne Budynku składa się powierzchnia użytkowa pomieszczeń, które umożliwiają i ułatwiają korzystanie z Budynku. Na pomieszczenia te składają się w szczególności klatki schodowe, korytarze, hol główny, toalety ogólnodostępne oraz przedsionki i zaplecza. Ponadto, części wspólne Budynku obejmują pomieszczenia przeznaczone do korzystania przez najemców pokoi mieszkalnych takie jak np. pralnie, kuchnie wspólne i sala rekreacyjna.

Części wspólne Budynku nie stanowią lokali objętych umowami najmu. Niemniej jednak, w odniesieniu do ich części, w szczególności klatek schodowych, korytarzy, kuchni i sali rekreacyjnej, najemcy mają pełne prawo do korzystania z tych pomieszczeń. Prawo to nie obejmuje jednak wyłącznego korzystania z części wspólnych Budynku.

W odniesieniu do najemców pomieszczeń komercyjnych umowy najmu wprost zakazują najemcom zajmowania powierzchni wspólnych na m.in. urządzenia, instalacje, działalność reklamową i promocyjną.

W Budynku znajdują się również pomieszczenia administracyjne, które służą Spółce do zarządzania Budynkiem. W skład tych pomieszczeń wchodzi m.in. recepcja i pokoje zajmowane przez administrację Budynku, pomieszczenia techniczne, serwerownie, pomieszczenia, w których znajdują się urządzenia instalacji doprowadzających elektryczność, wodę i Internet. Pomieszczenia administracyjne są wykorzystywane na potrzeby Spółki i nie są udostępniane innym podmiotom.

Mając na uwadze powyższe przy obliczaniu powierzchni użytkowej dla potrzeb art. 24b ustawy o CIT - stosownie do definicji powierzchni użytkowej określonej w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych - wyłącza się klatki schodowe i szyby windowe. Ponadto przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków nie należy uwzględniać pozostałych części wspólnych wymienionych we wniosku, jak również pomieszczeń administracyjnych, gdyż, jak wynika z opisu stanu faktycznego, nie są one przedmiotem najmu.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym powierzchnia użytkowa części wspólnych i pomieszczeń administracyjnych Budynku nie stanowi powierzchni użytkowej oddanej do używania w rozumieniu art. 24b ust. 6 ustawy o CIT i w konsekwencji nie powiększa przychodu Spółki z Budynku, należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.