0114-KDIP2-1.4010.133.2017.1.JC

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2017 r. (data wpływu 12 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie istnienia zakładu Spółki na terytorium Polski w świetle przepisów Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 z późn. zm.) - jest prawidłowe.

W dniu 12 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie istnienia zakładu Spółki na terytorium Polski w świetle przepisów Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 z późn. zm.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą na Łotwie, będącą łotewskim rezydentem podatkowym (dalej: Spółka lub Wnioskodawca).

Wnioskodawca jest na gruncie prawa łotewskiego traktowany jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł ze spółkami będącymi polskimi rezydentami podatkowymi, należącymi do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca (dalej: Kontrahenci lub Cedenci) umowy cesji wierzytelności (dalej: Umowy). Na podstawie tych Umów wierzytelności wynikające z uprzednio udzielonych przez Kontrahentów pożyczek pieniężnych są regularnie przenoszone do Spółki.

Kontrahenci w ramach prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej zajmują się odpłatnym udzielaniem pożyczek pieniężnych osobom fizycznym (dalej: Pożyczkobiorcy). Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym proces związany z udzielaniem/obsługą pożyczek realizowany jest za pośrednictwem Internetu (tj. stron internetowych użytkowanych przez Kontrahentów), ewentualnie za pośrednictwem tzw. call center oraz przy pomocy brokerów.

Przedmiotem cesji są wierzytelności niewymagalne. W zamian za wierzytelności przenoszone na podstawie Umów Spółka zobowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahentów cenę, która jest równa bądź wyższa od wartości nominalnej wierzytelności. Za zapłatą przez Wnioskodawcę określonej kwoty pieniężnej (ceny) przechodzą na niego wszelkie prawa związane z wierzytelnością, tj. prawo do kwoty głównej pożyczki oraz należności akcesoryjnych (prowizji za udzielenie pożyczki oraz ewentualnie, innych płatności, o ile będą należne od Pożyczkobiorcy w związku z udzieloną na jego rzecz pożyczką).

Możliwość scedowania (przekazania) praw do wierzytelności na osoby trzecie została przewidziana w regulaminach usług świadczonych przez Kontrahentów.

W celu optymalizacji procesu obsługi spłaty udzielonych przez Cedentów pożyczek, Pożyczkobiorcy nie są informowani o zbyciu przez Cedentów na rzecz Spółki wierzytelności, z tytułu których są oni dłużnikami Kontrahentów. W związku z tym, Pożyczkobiorcy dokonują spłat wynikających z udzielonych na ich rzecz pożyczek na rachunek bankowy danego Kontrahenta. Następnie kwoty te są przekazywane przez tego Kontrahenta na rzecz Spółki. Czynności związane z bieżącą obsługą ww. wierzytelności są wykonywane przez Kontrahentów.

Obowiązek bieżącej obsługi przez Kontrahentów wierzytelności wynika z zawartych między Spółką a Kontrahentami umów i nie wiąże się z dodatkowym wynagrodzeniem dla Kontrahentów.

Zasady udzielanych pożyczek przewidują możliwość samodzielnego (za pośrednictwem strony internetowej użytkowanej przez Kontrahentów) przedłużenia przez Pożyczkobiorców terminu spłaty pożyczki lub zmiany niektórych zasad spłaty pożyczki. Sytuacje takie mogą mieć miejsce już po cesji wierzytelności na rzecz Spółki i odbywają się za jej wiedzą i zgodą. Kontrahenci zapewniają w tym zakresie jedynie wsparcie techniczne, wprowadzając określone parametry/algorytmy, za pomocą których ustalana jest oferta dla poszczególnych klientów. Oznacza to, iż Kontrahenci nie mają bezpośredniego wpływu na przedłużenia terminu czy też inne warunki spłaty pożyczek.

Zgodnie z postanowieniami Umów ryzyka związane z niewypłacalnością Pożyczkobiorców obciążają Spółkę. W szczególności, Umowy nie przewidują prawa regresu wierzytelności na wypadek opóźnienia/braku spłaty ze strony Pożyczkobiorcy.

Niemniej, nie jest wykluczone, że w ramach odrębnej umowy strony ustalą, że wierzytelności przeniesione na Spółkę, w odniesieniu do których wystąpi określone przeterminowanie w ich spłacie przez Pożyczkobiorców, zostaną odkupione przez Cedentów w ramach odrębnej transakcji. W takim przypadku, cena płacona przez Spółkę w zamian za takie wierzytelności będzie ustalona w oparciu o aktualną wartość rynkową wierzytelności, która - jak zakłada Spółka - będzie znacznie niższa od ich wartości nominalnej.

Spółka wykonuje czynności związane z transakcjami cesji wierzytelności za pośrednictwem własnego biura na Łotwie. W Polsce Spółka nie posiada składników majątkowych ani nie zatrudnia personelu.

Natomiast Kontrahenci posiadają dla celów prowadzonej działalności gospodarczej własne biura w Polsce i zatrudniają własnych pracowników.

Polscy Kontrahenci (cedujący na Wnioskodawcę wierzytelności z pożyczek) nie działają jako zależni przedstawiciele Wnioskodawcy, tj.:

* nie działają w żadnym zakresie w imieniu Spółki, ale we własnym imieniu. We własnym imieniu zawierają umowy pożyczek, a następnie we własnym imieniu dokonują cesji wierzytelności wynikających z tychże umów;

* nie posiadają i nie wykonują pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki;

* zawierając umowy pożyczek, a następnie Umowy cesji prowadzą działalność gospodarczą we własnym imieniu, poprzez własny zarząd oraz personel;

* nie zaciągają żadnych zobowiązań w imieniu i ze skutkiem bezpośrednim dla Spółki (zawierane przez Kontrahentów umowy nie są wiążące dla Spółki);

* ponoszą ryzyko gospodarcze własnych działań;

* samodzielnie podejmują decyzje w zakresie prowadzonej działalności, np. w zakresie doboru pracowników;

* są niezależni prawnie i ekonomicznie od Spółki;

* czynności wykonywane przez nich nie są przedmiotem szczegółowych instrukcji udzielanych przez Spółkę ani nie są poddawane jej kontroli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przedstawionymi okolicznościami dotyczącymi współpracy Spółki z Kontrahentami w zakresie cesji wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Kontrahentów umów pożyczek, Wnioskodawca posiada zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, a w związku z tym czy podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane zasady współpracy pomiędzy nim a Kontrahentami w zakresie cesji wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Kontrahentów umów pożyczek:

* nie pociągają za sobą konsekwencji w postaci powstania na terytorium Polski zakładu Spółki, w związku z czym

* nie skutkują powstaniem w stosunku do Spółki obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowych okolicznościach nie zachodzą przesłanki do uznania, iż Spółka może posiadać zakład w Polsce, gdyż:

* Spółka nie posiada na terytorium Polski stałej placówki ani też

* Spółka nie posiada na terytorium Polski zależnego przedstawiciela.

1. Uwagi ogólne

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.) (dalej: ustawa CIT) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należy przy tym jednak zaznaczyć, iż w zakresie ich opodatkowania zastosowanie znajdą nie tylko przepisy prawa krajowego (polskiego), lecz również postanowienia odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Mając na uwadze fakt, iż Spółka jest rezydentem podatkowym Łotwy, analiza, czy jakiekolwiek przychody Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu w Polsce powinna zostać przeprowadzona w oparciu o postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie w dniu 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 z późn. zm.) (dalej: UPO), która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Należy również wskazać, iż pomocnym w interpretacji UPO jest też tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: Modelowa Konwencja) wraz z Komentarzem (dalej: Komentarz). Pomimo bowiem, że zarówno Modelowa Konwencja, jak i Komentarz nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, to stanowią wskazówkę, jak należy prawidłowo interpretować postanowienia umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Umowy te bowiem są co do zasady wzorowane na Modelowej Konwencji. Powyższe potwierdza praktyka sądów administracyjnych (wyrok NSA z 16 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 677/11).

Zgodnie z art. 7 UPO, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim umawiającym się państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski przedsiębiorstwa powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład (co jednocześnie oznacza brak obowiązku podatkowego w zakresie zysków osiąganych bezpośrednio przez jednostkę macierzystą lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa).

Jednocześnie w art. 5 ust. 7 UPO wskazano, iż fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

2. Brak stałej placówki w Polsce

Zgodnie z art. 5 ust. 1 UPO, przesłanką dla stwierdzenia istnienia zakładu podmiotu zagranicznego jest posiadanie przez ten podmiot stałej placówki, poprzez którą prowadzona jest całkowicie lub częściowo działalność gospodarcza tego podmiotu. Z kolei ust. 2 tego artykułu wskazuje, że poprzez określenie "zakład" należy w szczególności rozumieć:

Kierując się wskazówkami zawartymi w Komentarzu, aby uznać iż dana działalność jest prowadzona poprzez zakład powinny zostać spełnione łącznie trzy przesłanki, a mianowicie:

* istnienie miejsca prowadzenia działalności (placówki działalności gospodarczej), tj. określonej powierzchni, pomieszczenia lub w pewnych przypadkach maszyn lub wyposażenia,

* miejsce prowadzenia działalności musi mieć charakter stały, tj. musi być utworzone w określonym miejscu posiadającym określony stopień trwałości,

* prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem takiej stałej placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności) - oznacza to, iż osoby w taki czy inny sposób zależne od przedsiębiorstwa (personel) prowadzą działalność tego przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki (patrz: Modelowa Konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku. Komentarz, tłum. K. Bany, Wolter Kluwer Polska, Warszawa 2011, s. 116.).

Należy również zauważyć, że przepisy UPO wymieniają także czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności, które są traktowane jako wyjątki od ogólnej definicji zakładu, tj. nie są uważane za zakład pomimo faktu wykonywania działalności za pośrednictwem stałej placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności). Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 4 UPO nie stanowią zakładu:

Analizując powyższe, należy zauważyć, że aby określona stała placówka nie została uznana za zakład w rozumieniu UPO, wspólną cechą podejmowanych tam czynności powinien być ich przygotowawczy lub pomocniczy charakter.

Reasumując, z ogólnej definicji zawartej w art. 5 UPO wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy przesłanki:

Odnosząc powyższe do przedstawionych okoliczności, należy stwierdzić, że Spółka nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce stałej placówki, poprzez którą wykonywałaby (częściowo lub całkowicie) działalność. Wnioskodawca nie posiada bowiem w Polsce siedziby lub zarządu, oddziału, biura, fabryki, warsztatu ani kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu, kamieniołomu ani też jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania zasobów naturalnych, stąd nie może być postrzegany jako posiadający stałą placówkę na terytorium Polski.

Należy bowiem zauważyć, że składniki majątkowe (np. biura) znajdujące się w Polsce, które są wykorzystywane w związku z transakcjami cesji wierzytelności należą wyłącznie do Kontrahentów i są wykorzystywane wyłącznie przez nich w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Biura znajdujące się na terytorium Polski są wykorzystywane przez odrębne podmioty, prowadzące samodzielną działalność gospodarczą m.in. w zakresie udzielania pożyczek i dokonywania cesji wierzytelności z nich wynikających. Spółka w żadnym zakresie nie ma swobodnego dostępu do tych miejsc i nie korzysta bezpośrednio z jakiejkolwiek infrastruktury się tam znajdującej.

Spółka w żaden sposób ani formalny, ani nieformalny nie dysponuje tymi miejscami, tj. faktycznie nie prowadzi tam swojej działalności, ani trwale, ani tymczasowo. Dla celów prowadzenia własnej działalności gospodarczej Spółka korzysta z biur znajdujących się na terytorium Łotwy, a nie Polski.

W związku z powyższym składniki majątkowe (np. biura) należące do Kontrahentów i położone na terytorium Polski, nie stanową miejsca, w którym Spółka wykonuje swoją działalność na terytorium Polski, a tym samym nie stanowią dla niej stałej placówki w rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO.

3. Brak zależnego przedstawiciela w Polsce

Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu w postaci stałej placówki, w UPO przewidziano także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 UPO, o ile osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa, uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w art. 5 ust. 4 UPO, które, gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład.

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Niemniej jednak warunkiem zastosowania art. 5 ust. 5 UPO jest, aby osoba działała "w imieniu przedsiębiorstwa", czyli występowała w roli przedstawiciela (działać w "imieniu" oznacza, że osoba ma w jakiś sposób okazywać na zewnątrz zamiar działania nie we własnym, lecz w cudzym imieniu; zob. M. Pazdan (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I, (red.) K. Pietrzykowski, Warszawa 2005, s. 381-382), a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie.

Analiza postanowień UPO, a także uwag zawartych w Komentarzu prowadzi do wniosku, iż aby uprawnionym było stwierdzenie, iż dane przedsiębiorstwo prowadzi działalność w innym państwie za pośrednictwem zależnego przedstawiciela powinny być spełnione m.in. następujące przesłanki:

* inny podmiot posiada i wykonuje pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa;

* podmiot ten jest zależny prawnie i ekonomicznie od przedsiębiorstwa;

* ryzyko gospodarcze działań tego podmiotu ponosi przedsiębiorstwo;

* czynności wykonywane przez ten podmiot mogą być przedmiotem szczegółowych instrukcji udzielanych przez przedsiębiorstwo lub mogą być poddawane jego kontroli (Tak O. Łunarski (w:) Model Konwencji OECD. Komentarz, (red.) B. Brzeziński, Warszawa 2010, s. 351-362).

Tymczasem mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy należy zauważyć, że polscy Kontrahenci:

* nie działają w żadnym zakresie w imieniu Spółki, ale we własnym imieniu. We własnym imieniu zawierają umowy pożyczek, a następnie we własnym imieniu dokonują cesji wierzytelności wynikających z tychże umów;

* nie posiadają i nie wykonują pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki;

* zawierając umowy pożyczek, a następnie Umowy cesji prowadzą działalność gospodarczą we własnym imieniu, poprzez własny zarząd oraz personel;

* nie zaciągają żadnych zobowiązań w imieniu i ze skutkiem bezpośrednim dla Spółki (zawierane przez Kontrahentów umowy nie są wiążące dla Spółki);

* ponoszą ryzyko gospodarcze własnych działań;

* samodzielnie podejmują decyzje w zakresie prowadzonej działalności, np. w zakresie doboru pracowników;

* są niezależni prawnie i ekonomicznie od Spółki;

* czynności wykonywane przez nich nie są przedmiotem szczegółowych instrukcji udzielanych przez Spółkę ani nie są poddawane jej kontroli (Zob. K. Vogel on Double Taxation Conventions, A Commentary to the OECD-, UN- and US Model Conventions for the Avoidance of Double Taxation on Income and Capital, London 1997, s. 329-350.).

Mając na uwadze powyższe, Kontrahenci nie mogą być uznani za zależnego przedstawiciela Spółki na terytorium Polski w rozumieniu art. 5 ust. 5 UPO.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego stanowisko jest powszechnie podzielane przez polskie organy podatkowe i sądy administracyjne.

Tytułem przykładu warto wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 sierpnia 2014 r., sygn. IPPB5/423-532/14-3/PS, w której stwierdzono:

"Odnosząc powyższe uwagi do analizowanego stanu faktycznego należy podkreślić, że Spółka polska pozostaje w pełni niezależna od Wnioskodawcy zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Wnioskodawca nie ingeruje w sposób prowadzenia przedsiębiorstwa przez Spółkę polską w tym w sposób wykonania usług na swoją rzecz. Wnioskodawca nie prowadzi jakiejkolwiek kontroli wobec Spółki polskiej oraz nie udziela instrukcji w kwestii sposobu realizacji usług na swoją rzecz. Wnioskodawca w pełni polega na umiejętnościach i doświadczeniu Spółki polskiej. Spółka polska ponosi pełne ryzyko gospodarcze działalności. (...) Ponadto, Spółka polska nie jest ograniczona przez Wnioskodawcę jeżeli chodzi o możliwość poszukiwania również innych partnerów biznesowych. Reasumując, okoliczności analizowanego stanu faktycznego wskazują, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce "zależnego agenta" w rozumieniu art. 5 ust. 5 UPO. Spółka polska nie jest "zależnym agentem Wnioskodawcy", ponieważ nie posiada i nie wykonuje pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy, czynności wykonywane przez nią mają wyłącznie charakter przygotowawczy oraz pomocniczy, a także jest w pełni niezależna prawnie i ekonomicznie od Wnioskodawcy".

Warto również wskazać na wyrok WSA w Warszawie z 11 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 4/10, w którym sąd stwierdził:

"Zdaniem sądu przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy nie daje podstaw do przyjęcia takiej tezy. Przedstawione przez Ministra Finansów w interpretacji okoliczności stanu faktycznego świadczące jego zdaniem o tym, że przy wykonywaniu czynności umowa współpracy F. Sp. z o.o. okazuje zamiar działania nie we własnym, lecz w cudzym interesie (interesie Skarżącej) jest niewystarczające do uznania, iż dany podmiot działa w imieniu i na rzecz Skarżącej jako jej zależny przedstawiciel. Stanowisko takie nie znajduje uzasadnienia ani w przepisach prawa podatkowego ani też w przepisach prawa cywilnego".

Podsumowując, przedstawione okoliczności wykluczają możliwość stwierdzenia, iż Kontrahenci działają jako zależny przedstawiciel Spółki na terytorium Polski, a tym samym, iż Spółka posiada w Polsce zakład w rozumieniu UPO.

4. Brak obowiązku podatkowego w Polsce

Zgodnie z przytoczonym powyżej art. 3 ust. 2 ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (przypadek Wnioskodawcy) podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie należy podkreślić, iż ustalenie takiego dochodu powinno być dokonane z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których Polska jest stroną (w rozważanym przypadku UPO). Zgodnie bowiem z art. 87 i 91 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), ratyfikowane umowy międzynarodowe, więc także umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, po ich ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczpospolitej Polskiej, są źródłem powszechnie obowiązującego w Polsce prawa i stosuje się je bezpośrednio. Ratyfikowana umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Oznacza to, że w przypadku gdy zasady opodatkowania osób zagranicznych przewidziane w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania są korzystniejsze dla tych osób, niż to wynika z ustawy CIT, wówczas stosuje się przepisy tej umowy.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 UPO, zyski łotewskiego przedsiębiorstwa (tj. w rozważanym przypadku zyski Wnioskodawcy) podlegają opodatkowaniu tylko na Łotwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w Polsce poprzez położony tam zakład.

Mając na uwadze powyższe oraz biorąc pod uwagę brak posiadania stałej placówki i zależnego przedstawiciela w Polsce, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż z tytułu przychodu uzyskiwanego w związku z zawartymi z Kontrahentami Umowami cesji wierzytelności, nie podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytania postawionego przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji. Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy - zakreślony postawionym pytaniem, ocenie zostało poddane przedstawione stanowisko Wnioskodawcy dotyczące wyłącznie istnienia zakładu Spółki na terytorium Polski w świetle przepisów Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 z późn. zm.).

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że rozstrzygnięcie w niej zawarte dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.