0114-KDIP1-3.4012.688.2018.1.MT - Określenie skutków podatkowych związanych z udziałem w programie motywacyjnym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 29 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości.

We wniosku złożonym przez: Zainteresowanych niebędących stroną postępowania przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcy (rodzeństwo), z których każdy na własny rachunek prowadzi działalność gospodarczą: jedno w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz drugie w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek. Od dnia 10 marca 2016 r. Wnioskodawcy są użytkownikami wieczystymi nieruchomości. Prawo to uzyskali w wyniku pozytywnego rozpatrzenia przez Prezydenta Miasta wniosku z 1948 r. ich babki o ustanowienie na jej rzecz prawa własności czasowej - jako spadkobiercy od roku 1979 po swojej babce. Do czasu uzyskania tego prawa nieruchomość pozostawała w dyspozycji Miasta i stanowiła część boiska szkolnego. Boisko szkolne nie było zabudowane a jedynie Miasto poczyniło na nim nakłady w postaci nawierzchni sportowej. Pomimo uzyskaniu prawa użytkowania wieczystego Zainteresowani nigdy faktycznie nie weszli w posiadanie nieruchomości. W szczególności nie korzystali z niej, nie czynili na niej jakichkolwiek nakładów, nie pobierali również wynagrodzenia za korzystanie z niej przez inne osoby. Nie rozliczali się również z Miastem z tytułu nakładów, jakie poczyniło ono na nieruchomości.

Nieruchomość nie została również włączona do prowadzonych przez nich działalności gospodarczych. W szczególności nie zgłaszali jej do wynajmu, dzierżawy lub innych umów odpłatnych i nieodpłatnych. Zainteresowani sprzedali Miastu prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, w celu dalszego wykorzystywania jej jako części boiska szkolnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność sprzedaży prawa użytkowania wieczystego jest objęte podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawców:

Czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie była dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

* oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,

* zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o VAT odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie o VAT zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy ww. orzeczenia wynika m.in., że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższych okoliczności, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie działki nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z bratem są rodzeństwem. od 10 marca 2016 r. są użytkownikami wieczystymi nieruchomości. Prawo to uzyskali w wyniku pozytywnego rozpatrzenia przez Prezydenta Miasta wniosku ich babki z 1948 r. o ustanowienie na jej rzecz prawa własności czasowej jako spadkobiercy od roku 1979 po swojej babce. Do czasu uzyskania tego prawa nieruchomość pozostawała w dyspozycji Miasta i stanowiła część boiska szkolnego. Boisko szkolne nie było zabudowane, a jedynie Miasto poczyniło na nim nakłady w postaci nawierzchni sportowej. Pomimo uzyskaniu prawa użytkowania wieczystego Zainteresowani nigdy faktycznie nie weszli w posiadanie nieruchomości. W szczególności nie korzystali z niej, nie czynili na niej jakichkolwiek nakładów, nie pobierali również wynagrodzenia za korzystanie z niej przez inne osoby. Nie rozliczali się również z Miastem z tytułu nakładów, jakie poczyniło ono na nieruchomości. Nieruchomość nie została również włączona do prowadzonych przez nich działalności gospodarczych. W szczególności nie zgłaszali jej do wynajmu, dzierżawy lub innych umów odpłatnych i nieodpłatnych.

Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży otrzymanego w drodze spadku prawa użytkowania wieczystego nieruchomości.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż otrzymanego prawa użytkowania wieczystego w drodze spadku nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawczynię i Jej brata za podatnika tego podatku.

Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, Wnioskodawczyni i Jej brat będzie działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15

ust. 1 ustawy o VAT.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT podmiot dokonujący dostawy w związku z przedmiotową sprzedażą musi wystąpić jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takie przesłanki nie zostały spełnione. Jak wskazali Zainteresowani prawo użytkowania wieczystego nieruchomości otrzymali w drodze spadku po babci. Do czasu uzyskania przez Zainteresowanych prawa użytkowania wieczystego nieruchomości pozostawało ono do dyspozycji Miasta. Po uzyskaniu tego prawa Zainteresowani nigdy faktycznie nie weszli w posiadanie nieruchomości (nie korzystali z niej), nie dokonywali na nieruchomości jakichkolwiek nakładów ani nie pobierali opłat za korzystanie z niej od osób trzecich. Pomimo tego, że Zainteresowani prowadzą odrębne od siebie działalności w branży związanej z nieruchomościami, to prawo użytkowania wieczystego nieruchomości będące przedmiotem zapytania nigdy nie zostało włączone do prowadzonych przez rodzeństwo działalności gospodarczych. Nieruchomość nie była również przedmiotem wynajmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Zainteresowani nie rozliczali się również z Miastem z tytułu poniesionych nakładów na boisko szkolne.

Zatem, sprzedaż ww. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności Zainteresowanych. Skutkiem tego, Wnioskodawczyni wraz z bratem z tytułu transakcji zbycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości nie są podatnikami podatku od towarów i usług, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, stanowisko Zainteresowanych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu Stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.