0114-KDIP1-3.4012.61.2020.1.ISK - Brak obowiązku wystawiania faktury do paragonu zawierającego NIP nabywcy dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł, albo kwoty 100 euro.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2020 r. (data wpływu 5 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawiania faktury do paragonu zawierającego NIP nabywcy dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł, albo kwoty 100 euro - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawiania faktury do paragonu zawierającego NIP nabywcy dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł, albo kwoty 100 euro.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

... (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży detalicznej towarów na terytorium Polski. Działalność handlowa Wnioskodawcy jest prowadzona przeważnie w sklepach stacjonarnych, znajdujących się w lokalach handlowych stanowiących własność Spółki lub też wynajmowanych od innych podmiotów.

Nabywcami towarów i usług w sklepach Wnioskodawcy są najczęściej osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, w związku z czym Spółka jest zobowiązana do ewidencjonowana sprzedaży na rzecz tych nabywców na kasach rejestrujących, zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy VAT oraz przepisami Rozporządzenia.

Zasadniczo, sprzedaż towarów i usług realizowana przez Spółkę odbywa się w sklepach detalicznych, w związku z czym, z założenia, każda transakcja sprzedaży jest dokumentowana za pośrednictwem kasy fiskalnej. W rezultacie, w przypadku, gdy klient zażąda wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż, powinien po dokonaniu zakupów w sklepie Wnioskodawcy i odejściu od kasy, zgłosić się do Punktu Obsługi Klienta i poprosić o wystawienie faktury.

Obecny system wystawania faktur do paragonów fiskalnych działa u Wnioskodawcy w ten sposób, że w Punkcie Obsługi Klienta, po przedstawieniu oryginału paragonu, klient otrzymuje fakturę na podane przez klienta dane, zaś paragon fiskalny jest dołączany do kopii faktury i archiwizowany w Spółce.

W związku z wejściem w życie ustawy nowelizującej, Wnioskodawca od 1 stycznia 2020 r. wystawia faktury z numerem NIP nabywcy wyłącznie do tych paragonów fiskalnych, na których umieszczony został uprzednio NIP tego nabywcy.

Jednocześnie, po wejściu w życie ustawy nowelizującej, Spółka wprowadziła zasadę, zgodnie z którą w przypadku, gdy klient dokonuje zakupu towarów lub usług w wysokości nieprzekraczającej 450 zł (100 euro) i podał NIP, może uzyskać jedynie fakturę zawierająca dane zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy VAT (tzw. faktura uproszczona). W praktyce oznacza to, że klient otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami Rozporządzenia oraz dodatkowo NIP nabywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym/stanie faktycznym, w sytuacji, gdy kwota należna z tytułu sprzedaży towarów i usług nie będzie przekraczać kwoty 450 zł (100 euro) i Spółka wystawi paragon fiskalny dokumentujący taką sprzedaż, zawierający NIP klienta (nabywcy), a klient zwróci się z żądaniem otrzymania faktury do takiej sprzedaży, Spółka będzie mogła uznać, iż wystawiony paragon z NIP stanowi fakturę (tzw. uproszczoną) i nie będzie zobowiązana do wystawienia odrębnego dokumentu (faktury standardowej)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym/stanie faktycznym, w sytuacji, gdy kwota należna z tytułu sprzedaży towarów i usług nie będzie przekraczać kwoty 450 zł (100 euro) i Spółka wystawi paragon fiskalny dokumentujący taką sprzedaż, zawierający NIP klienta (nabywcy), a klient zwróci się z żądaniem otrzymania faktury do takiej sprzedaży, Spółka będzie mogła uznać, iż wystawiony paragon z NIP stanowi fakturę (tzw. uproszczoną) i nie będzie zobowiązana do wystawienia odrębnego dokumentu (faktury standardowej).

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

1. Paragon fiskalny wystawiany przez Wnioskodawcę jako faktura uproszczona

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1 - 15 ustawy VAT, faktura powinna zawierać:

Jednocześnie, art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy VAT określa, jakich danych może nie zawierać faktura w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro (dalej: Faktura uproszczona). Przy czym, na mocy art. 106e ust. 6 ustawy VAT, zasad odnoszących się do Faktur uproszczonych nie stosuje się w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, sprzedaży dla której nie jest na fakturze podawany numer, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit.a.

Na mocy art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy VAT, faktura uproszczona może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 3, dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek podatku.

Z kolei, § 25 Rozporządzenia wskazuje, że w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że aby dany dokument mógł zostać uznany za Fakturę uproszczoną, muszą zostać spełnione łącznie poniższe warunki:

* kwota należności ogółem za towary/usługi nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro;

* nie mogą wystąpić negatywne przesłanki wymienione w art. 106e ust. 6 ustawy VAT;

* dokument musi zawierać dane wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy VAT, tj.:

* datę wystawienia;

* kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

* imię i nazwisko lub nazwę podatnika wystawiającego dokument oraz jego adres;

* numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

* numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;

* datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty;

* nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

* kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

* kwotę należności ogółem.

W ocenie Wnioskodawcy, wystawiane przez niego paragony fiskalne, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego, stanowią Faktury uproszczone w rozumieniu przepisów ustawy VAT.

W pierwszej kolejności, należy zwrócić uwagę, iż paragony fiskalne zawierają wszystkie dane obligatoryjne dla Faktury uproszczonej - należy bowiem mieć na uwadze, że dane, które są obowiązkowo umieszczone na paragonie fiskalnym odpowiadają wymaganiom określonym w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy VAT. Ponadto, paragony te dokumentują transakcje nieprzekraczające kwoty 450 zł (lub równowartości 100 euro) i nie występują negatywne przesłanki wyłączające możliwość wystawienia Faktury uproszczonej. Zatem, spełnione są wszystkie warunki do uznania wystawianych przez Spółkę paragonów fiskalnych z NIP nabywcy do kwoty 450 zł (lub równowartości 100 euro) za Fakturę uproszczoną.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że prawidłowość powyższego stanowiska znajduje odzwierciedlenie w komunikacie opublikowanym na stronie Ministerstwa Finansów z 3 września 2019 r., odnoszącym się do zasad wystawiania faktur do paragonów od 1 stycznia 2020 r., w którym wskazano, że: "zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami VAT, paragon do kwoty 450 zł brutto (100 euro) z NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną, równoważną ze zwykłą fakturą. W przypadku takich paragonów (z NIP nabywcy), aby potwierdzić zakup, nabywca nie musi dodatkowo występować o zwykłą fakturę".

2. Brak obowiązku wystawienia faktury standardowej przez Wnioskodawcę

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą m.in. sprzedaż dokonywaną przez niego na rzecz innego podatnika VAT, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z kolei, art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy VAT stanowi, że na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą m.in. sprzedaż dokonywaną przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z art. 106b ust. 1 ustawy VAT - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Artykuł 2 pkt 31 ustawy VAT stanowi z kolei, że przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej, zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Przenosząc powyższe przepisy na sytuację Spółki stwierdzić należy, że Wnioskodawca, wystawiając paragon fiskalny będący jednocześnie Fakturą uproszczoną, wypełnił obowiązek nałożony na niego przez art. 106b ust. 1 ustawy VAT. Faktura uproszczona, tak samo jak faktura zawierająca większą ilość danych, jest bowiem fakturą, o której mowa w art. 2 pkt 31 ustawy VAT, mimo iż zakres danych jest węższy niż dla "standardowej" faktury.

W rezultacie, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż Faktura uproszczona jest równoznaczna z tzw. fakturą pełną, a zatem w chwili wydania przez Wnioskodawcę paragonu spełniającego przesłanki z art. 106e ust. 5 pkt 3, pozwalające zakwalifikować go jako Fakturę uproszczoną, wypełnia on obowiązek wystawienia faktury standardowej, wynikający z treści art. 106b ust. 1. Okoliczność ta oznacza, że w sytuacji, gdy klient zwróci się z żądaniem otrzymania faktury do takiej sprzedaży, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek wystawienia odrębnego dokumentu (faktury standardowej), gdyż takowy już wystawiła.

Jednocześnie, w sytuacji Spółki nie znajdzie zastosowania art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy VAT, przewidujący obowiązek wystawienia faktury na żądanie nabywcy, gdy obowiązek jej wystawienia nie wynika z art. 106b ust. 1 ustawy VAT.

Dodatkowo, należy zauważyć, iż nabywca towarów/usług udokumentowanych Fakturą uproszczoną będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy VAT (o ile zostaną spełnione pozostałe warunki skorzystania z prawa do odliczenia). Takie stanowisko zostało wyrażone w "Komunikacie w sprawie zasad wystawiania faktur" opublikowanym 5 kwietnia 2019 r. na stronie Internetowej Ministerstwa Finansów, w którym wskazano, że "Faktura uproszczona daje nabywcy towarów, usług prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu transakcji, które są dokumentowane tą fakturą".

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wystawiając paragon fiskalny, spełniający jednocześnie warunki uznania go za Fakturę uproszczoną, wypełnia on obowiązek, o którym mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy VAT. Podobne stanowisko, w zbliżonym stanie faktycznym wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 10 października 2013 r., sygn. IPPP2/443-722/13-4/KG, gdzie w odniesieniu do internetowych biletów kolejowych, uznanych za Faktury uproszczone w rozumieniu przepisów ustawy VAT stwierdził, iż: "obowiązki Wnioskodawcy jako sprzedawcy usług w tym zakresie zostają spełnione w chwili przesłania/udostępnienia faktury uproszczonej. Nie zajdzie konieczność wystawiania dodatkowych faktur dokumentujących usługę przewozu, gdyż faktura uproszczona w formie internetowego biletu kolejowego jest dokumentem wystarczającym dla udokumentowania powyższej czynności".

Mając na uwadze powyższe, w opisanym zdarzeniu przyszłym/stanie faktycznym, w sytuacji, gdy kwota należna z tytułu sprzedaży towarów i usług nie będzie przekraczać kwoty 450 zł (100 euro) i Spółka wystawi paragon fiskalny dokumentujący taką sprzedaż, zawierający NIP klienta (nabywcy), a klient zwróci się z żądaniem otrzymania faktury do takiej sprzedaży, Spółka będzie mogła uznać, iż wystawiony paragon z NIP stanowi fakturę (tzw. uproszczoną) i nie będzie zobowiązana do wystawienia odrębnego dokumentu (faktury standardowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

(Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816) zwanego dalej rozporządzeniem.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą VAT. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów - co do zasady - podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.) - w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy (w brzmieniu od 1 września 2019 r.) - przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy - przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Stosownie do art. 106b ust. 6 ustawy w przypadku stwierdzenia, że podatnik wystawił fakturę z naruszeniem ust. 5, organ podatkowy ustala temu podatnikowi dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze.

W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Ww. przepis art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się NIP lub numerem, za pomocą którego nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer.

Należy podkreślić, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy, wymusza pewną konsekwencję podatnika oraz reguluje szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które zostały uprzednio zewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Oznacza to, że, jeżeli klient dokonuje zakupu jako podatnik, a nie jako konsument, to powinien o tym fakcie poinformować sprzedawcę w momencie dokonywania zakupu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży detalicznej towarów na terytorium Polski przeważnie w sklepach stacjonarnych, znajdujących się w lokalach handlowych stanowiących własność Spółki lub też wynajmowanych od innych podmiotów.

Nabywcami towarów i usług w sklepach Wnioskodawcy są najczęściej osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, w związku z czym Spółka jest zobowiązana do ewidencjonowana sprzedaży na rzecz tych nabywców na kasach rejestrujących, zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy VAT oraz przepisami Rozporządzenia.

Zasadniczo, sprzedaż towarów i usług realizowana przez Spółkę odbywa się w sklepach detalicznych, w związku z czym, z założenia, każda transakcja sprzedaży jest dokumentowana za pośrednictwem kasy fiskalnej. W rezultacie, w przypadku, gdy klient zażąda wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż, powinien po dokonaniu zakupów w sklepie Wnioskodawcy i odejściu od kasy, zgłosić się do Punktu Obsługi Klienta i poprosić o wystawienie faktury.

Obecny system wystawania faktur do paragonów fiskalnych działa u Wnioskodawcy w ten sposób, że w Punkcie Obsługi Klienta, po przedstawieniu oryginału paragonu, klient otrzymuje fakturę na podane przez klienta dane, zaś paragon fiskalny jest dołączany do kopii faktury i archiwizowany w Spółce.

W związku z wejściem w życie ustawy nowelizującej, Wnioskodawca od 1 stycznia 2020 r. wystawia faktury z numerem NIP nabywcy wyłącznie do tych paragonów fiskalnych, na których umieszczony został uprzednio NIP tego nabywcy.

Jednocześnie, po wejściu w życie ustawy nowelizującej, Spółka wprowadziła zasadę, zgodnie z którą w przypadku, gdy klient dokonuje zakupu towarów lub usług w wysokości nieprzekraczającej 450 zł (100 euro) i podał NIP, może uzyskać jedynie fakturę zawierająca dane zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy VAT (tzw. faktura uproszczona). W praktyce oznacza to, że klient otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami Rozporządzenia oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania w powyższych okolicznościach, że wystawiony paragon z NIP klienta (nabywcy) dokumentujący sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł (100 euro), stanowi fakturę (tzw. uproszczoną), w konsekwencji czego Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawienia odrębnego dokumentu - faktury standardowej w związku z tą transakcją.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę.

Mając na uwadze powyższe oraz wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca dokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym NIP klienta (nabywcy) oraz pozostałe dane wymagane ustawą, to nie powinien z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy odrębnego dokumentu (faktury standardowej).

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.