0114-KDIP1-3.4012.46.2019.2.JG

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 marca 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.46.2019.1.JG (doręczone Stronie w dniu 11 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą "białych certyfikatów" - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą "białych certyfikatów". Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 marca 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.46.2019.1.JG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wspólnota nie jest czynnym podatnikiem VAT. W związku ze zmianą oświetlenia w garażu i na klatkach schodowych na energooszczędne oświetlenie LED, Wspólnocie zostało przyznane świadectwo efektywności energetycznej (tzw. biały certyfikat), o którym mowa w art. 20 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej. (Dz. U. poz. 831). Świadectwo w trybie przewidzianym powyższą ustawą przyznał Wspólnocie Prezes URE. Wspólnota stosownym wnioskiem wystąpiła do URE o wydanie świadectwa efektywności energetycznej. Następnie, po jego uzyskaniu, prawa majątkowe wynikające ze świadectwa zostały sprzedane przez Wspólnotę Mieszkaniową na Towarowej Giełdzie Energii w marcu 2017 r. za pośrednictwem biura maklerskiego.

Firma wykonała audyt energetyczny stwierdzający zwiększoną efektywność energetyczną obiektów wspólnoty. Firma otrzymała za swoje usługi wynagrodzenie, jako premię od "sukcesu" w wysokości 61141,11 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wspólnota sprzedając prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej działała jako podatnik VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wspólnota sprzedając prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej nie działała jako podatnik VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania czynności sprzedaży praw majątkowych wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT pozostaje ustalenie, czy sprzedaż ta jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej, ponieważ tylko taka podlega opodatkowaniu VAT. Jak wynika z definicji ustawowej działalność gospodarcza, to działalność profesjonalna jaką wykonuje handlowiec lub usługodawca.

Ważne jest zatem, czy Wspólnota w celu sprzedaży podejmowała działania typowe dla "profesjonalistów" (handlowców lub usługodawców), czy działaniom tym można przypisać cechę "stałości", a więc uczynienia sobie przez nią z tytułu sprzedaży praw wynikających z świadectwa efektywności energetycznej choćby potencjalnego, stałego zarobkowania, czyli działalności gospodarczej.

Zaistniały w sytuacji Wspólnoty stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, iż wspólnota nie dokonała zbycia praw wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Prawa wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej powstały niejako przy okazji. Wspólnota nie podejmowała żadnych działań w celu pozyskania lub wytworzenia tych praw. Działania Wspólnoty miały na celu wymianę oświetlenia i zmniejszenia tym samym kosztów opłat ponoszonych przez właścicieli tworzących Wspólnotę. Wymiana oświetlenia nastąpiła w częściach wspólnych i ma służyć właścicielom lokali w zakresie gospodarowania częścią wspólną nieruchomości. Czynności dokonywane przez Wspólnotę mieszkaniową w ramach zarządu częścią wspólną nie podlegają opodatkowaniu VAT. Stanowisko takie potwierdza interpretacja Ministra Finansów z dnia 21 czerwca 2011 r. nr PT8/033/IO1/AEW/11/PT-571. W interpretacji Minister jednoznacznie stwierdził, że Wspólnota mieszkaniowa realizując wspólny interes właścicieli występuje w odmiennych rolach w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz w przypadku nabycia towarów i usług na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli. W opisanym przypadku wymiana oświetlenia nastąpiła w związku w działalnością pozostającą poza ustawą o VAT, czyli niebędącą działalnością gospodarczą.

Również okoliczności samej sprzedaży prawa wskazują, że Wspólnota nie działała jako podatnik VAT. Wspólnota nie tylko, nie dokonała żadnych czynności bezpośrednio zmierzających do nabycia lub wytworzenia praw wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej (prawa te powstały niejako przy okazji innego przedsięwzięcia), ale również nie podjęła żadnych profesjonalnych czynności zmierzających do ich zbycia.

Stanowisko wspólnoty potwierdza orzecznictwo podatkowe. Przykładowo w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, iż za podatnika VAT powinna zostać uznana osoba, która w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Analogicznie w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego z dnia 20 października 2017 r. nr 0112-KDIL2-3.4012.342.2017.2.BC Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził: "analiza orzecznictwa w przedstawionej kwestii prowadzi do wniosku, że dla uznania danej transakcji za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konieczne jest podjęcie przez sprzedającego dodatkowych działań oznaczających aktywne i stałe zaangażowanie w planowane transakcje".

W wyroku z dnia 6 lipca 2017 r. sygn. akt I FSK 2276/15 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że przy ocenie, czy sprzedaż należy uznać za działalność gospodarczą ma znaczenie okoliczność, że sprzedający "nie podejmuje oraz nie będzie podejmował działań marketingowych w celu sprzedaży".

Powyższe orzeczenia nie dotyczą bezpośrednio problemu sprzedaży praw wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej, jednak zawierają uniwersalne wskazówki dotyczące uznania danej transakcji za dokonaną w ramach działalności gospodarczej i tym samym objętą regulacją VAT. W przypadku wspólnoty nie zachodzą żadne przesłanki wskazujące, iż sprzedaż praw wynikających z świadectwa efektywności energetycznej ma znamiona działalności gospodarczej. Wspólnota nie podjęła żadnych działań właściwych dla "handlowców", czy "usługodawców" w celu dokonania sprzedaży praw. W szczególności wspólnota nigdzie nie zamieszczała ogłoszeń o sprzedaży praw wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej, nie reklamowała siebie jako sprzedawcy, ani praw wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej w żaden sposób. Była to sprzedaż incydentalna. Wspólnota najprawdopodobniej już nigdy takiej transakcji nie powtórzy. Brak powtarzalności sprzedaży również wskazuje na nieprofesjonalną sprzedaż pozostającą poza definicją działalności gospodarczej.

Reasumując działalność gospodarcza zdefiniowana w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, to działalność profesjonalisty powinna charakteryzować się zorganizowaniem oraz ciągłością. Incydentalne transakcje, w przypadku których z góry wiadomo, że się nie powtórzą nie mogą zostać uznane za działalność gospodarczą. Tym samym z tytułu sprzedaży praw wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej Wspólnota mieszkaniowa nie działała jako podatnik i czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, powinien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Wyżej wymieniony przepis obejmuje sytuacje, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z treści wniosku wynika, że Wspólnota nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W związku ze zmianą oświetlenia w garażu i na klatkach schodowych na energooszczędne oświetlenie LED, Wspólnocie zostało przyznane świadectwo efektywności energetycznej (tzw. biały certyfikat). Świadectwo przyznał wspólnocie Prezes URE. Wspólnota wystąpiła ze stosownym wnioskiem do URE o wydanie świadectwa efektywności energetycznej. Następnie, po jego uzyskaniu, prawa majątkowe wynikające ze świadectwa zostały sprzedane przez Wspólnotę mieszkaniową na Towarowej Giełdzie Energii w marcu 2017 r. za pośrednictwem biura maklerskiego. Firma wykonała audyt energetyczny stwierdzający zwiększoną efektywność energetyczną obiektów Wspólnoty.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, czy Wspólnota sprzedając prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej działała jako podatnik VAT.

Zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 831 z późn. zm.), prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej są towarem giełdowym w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych. Prawa te są zbywalne.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 2000 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 622 z późn. zm.) o giełdach towarowych, z zastrzeżeniem art. 50a, prowadzenie działalności maklerskiej wymaga zezwolenia Komisji, wydanego na wniosek zainteresowanego podmiotu.

W myśl art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy o giełdach towarowych działalność, o której mowa w ust. 1, obejmuje wykonywanie czynności związanych z obrotem towarami giełdowymi, polegających na nabywaniu lub zbywaniu towarów giełdowych na cudzy rachunek na zasadach określonych w art. 38b, w tym dokonywaniu rozliczeń transakcji zleceniodawców.

Stosownie do art. 38b ust. 1 ustawy o giełdach towarowych, w umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi towarowy dom maklerski zobowiązuje się wobec dającego zlecenie do zawierania umów nabycia lub zbycia towarów giełdowych w imieniu własnym, lecz na rachunek dającego zlecenie.

Natomiast z art. 2 pkt 2 lit. f ustawy o giełdach towarowych wynika, że towarami giełdowymi są dopuszczone do obrotu na danej giełdzie towarowej lub do obrotu organizowanego zgodnie z odrębnymi przepisami prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej, o których mowa w przepisach dotyczących efektywności energetycznej.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że zbywanie przez Wnioskodawcę za pośrednictwem biura maklerskiego świadectw efektywności energetycznej nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i nie może być udokumentowane fakturą. Jak z wniosku wynika Wspólnocie zostało przyznane świadectwo efektywności energetycznej (tzw. biały certyfikat). Świadectwo przyznał wspólnocie Prezes URE. Wspólnota wystąpiła ze stosownym wnioskiem do URE o wydanie świadectwa efektywności energetycznej. Następnie, jak wskazał Wnioskodawca po jego uzyskaniu, prawa majątkowe wynikające ze świadectwa zostały sprzedane przez Wspólnotę na Towarowej Giełdzie Energii za pośrednictwem biura maklerskiego.

W ocenie tut. Organu to biuro maklerskie będzie świadczyło usługi dla Wspólnoty, ale Wspólnota nie będzie świadczyła na rzecz biura maklerskiego żadnej usługi związanej ze świadectwami efektywności energetycznej. Przekazanie przez biuro maklerskie na rzecz Wnioskodawcy kwoty uzyskanej ze sprzedaży praw majątkowych do świadectw efektywności energetycznej nie stanowi zapłaty za świadczenie usług. Nie istnieje bowiem usługa, którą Wnioskodawca wykonywałby na rzecz biura maklerskiego, a w konsekwencji przekazywanej kwoty nie można traktować jako wynagrodzenie za usługę.

W konsekwencji odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że Wspólnota sprzedając prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej nie działała jako podatnik podatku VAT.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji ogólnej nr PT8/033/I01/AEW/11/PT-571 należy wskazać, że powyższa interpretacja dotyczy rozliczenia podatku VAT przez wspólnoty mieszkaniowe m.in. w ramach zarządu nieruchomością wspólną. Minister wskazał, że wspólnota będąca jednostką odrębną od właścicieli lokali, nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli. W takiej bowiem sytuacji działa ona w imieniu własnym i na własny rachunek, jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych (m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali), mających udziały w nieruchomości wspólnej. Tym samym odbiorcą nabywanych towarów i usług jest wspólnota mieszkaniowa, jako odrębny od jej członków podmiot praw i to ona występuje jako ostateczny konsument. W takim więc zakresie nie świadczy ona żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali.

W ocenie tut. Organu stanowisko Ministra Finansów zawarte w ww. interpretacji nie znajduje zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę. Białe certyfikaty będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, wbrew temu jak twierdzi Wnioskodawca nie zostały nabyte w wyniku zarządzania częścią wspólną nieruchomości, tylko są to prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej, które zostały przyznane na wniosek Wspólnoty od URE. Prawa te są towarem giełdowym i są zbywalne, a Wspólnota dokonała ich zbycia na Giełdzie Energii za pośrednictwem biura maklerskiego. Zatem dokonane w interpretacji ogólnej rozstrzygnięcie dotyczy całkowicie odrębnego zagadnienia i nie może być zastosowane w analizowanej sprawie.

W odniesieniu do wyroków, na które powołał się Wnioskodawca należy podkreślić, że zostały one wydane w odrębnych stanach faktycznych i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Wyrok TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 rozstrzyga, czy sprzedaż działek była sprzedażą z majątku osobistego, czy też stanowiła sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą.

Natomiast wyrok NSA w Krakowie z dnia 6 lipca 2017 r. sygn. akt I FSK 2276/15 dotyczy opodatkowania sprzedaży przez Ośrodek Ruchu Drogowego samochodów osobowych wykorzystywanych tylko i wyłącznie do działalności publicznoprawnej.

Tak więc, powołane przez Wnioskodawcę wyroki dotyczą całkowicie odrębnych zagadnień od przedstawionego w rozpatrywanej sprawie i tym samym nie mogą być wykorzystane przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43- 300 Bielsko-Biała.