0114-KDIP1-3.4012.17.2018.2.ISZ - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości stanowiącej majątek osobisty.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2018 r. (data wpływu 11 stycznia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 26 lutego 2018 r. (data wpływu 5 marca 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 13 lutego 2018 r. (skutecznie doręczone 21 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został w dniu 26 lutego 2018 r. (data wpływu 5 marca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 lutego 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że Aktem Notarialnym z dnia 15 września 1997 r. spółka cywilna nabyła Prawo Użytkowania Wieczystego działki niezabudowanej położonej na terenach przeznaczonych pod budownictwo (tereny budowlane niezabudowane). Następnie Prawo Użytkowania Wieczystego przekształcono w prawo własności działki. W stosunku do tej nieruchomości nie ponoszono żadnych nakładów inwestycyjnych ani nakładów na ulepszenie. Działka jest przez cały czas niezabudowana. Aktem Notarialnym z dnia 1 czerwca 2011 r. wspólnicy spółki cywilnej, umową przeniesienia własności dokonali przesunięcia własności działki z majątku spółki cywilnej do swoich majątków osobistych (prywatnych).

Po śmierci jednego ze wspólników we wrześniu 2012 r. jego spadkobiercy nabyli prawo do udziału we własności działki. Spadkobiercy oraz drugi właściciel spółki cywilnej wydzierżawiali tą nieruchomość osobie prowadzącej działalność gospodarczą i wydzierżawiają ją nadal.

W chwili obecnej Wnioskodawca posiada prawo własności do udziału w nieruchomości i stanowi to jego majątek osobisty (prywatny). Przychód z tytułu dzierżawy działki rozlicza na zasadzie zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 8,5%. Jest to, więc najem cywilno-prawny, a nie działalność gospodarcza. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie jest i w przyszłości nie planuje być czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest osobą zainteresowaną w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy Ordynacji podatkowej, gdyż jest drugim właścicielem spółki cywilnej. Grunt będący przedmiotem sprzedaży nie posiada uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana w stosunku do niego decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż udziału w nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej tereny budowlane będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości niezabudowanej stanowiącej tereny budowlane, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Udział w nieruchomości, który będzie sprzedawany wchodzi w skład jego majątku osobistego (prywatnego). W związku z powyższym sprzedaż tego udziału nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Zatem grunty, w tym udziały w gruncie, spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu osiągnięcia zysku i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji sprzedaży składników swojego majątku, które nie były wykorzystywane w celu osiągania regularnych zysków, jak też nie wykonuje aktywnych działań podobnych do handlowców, producentów i usługodawców w odniesieniu do tych składników majątku, czyli nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towarów (w tym też nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z orzeczenia TSUE wynika, że w wypadku gdy dana osoba podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, wówczas należy ją uznać za podatnika z tytułu sprzedaży nieruchomości, gdyż sprzedaż nie następuje w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Zatem w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne koniecznym jest ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie wykorzystania nieruchomości w celu osiąganie stałego zysku, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedstawionych we wniosku okolicznościach wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy sprzedaż udziału w nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej tereny budowlane będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, prowadzonej w celu osiągnięcia zysku, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu, elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji sprzedaży przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku udziału w nieruchomości, za prowadzenie działalności gospodarczej jest całokształt działań, jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do ww. gruntu.

Jak wynika z opisu zdarzenia, Wnioskodawca stał się właścicielem udziału w nieruchomości w wyniku umowy przeniesienia własności działki z majątku spółki cywilnej, do majątków osobistych wspólników. Następnie Wnioskodawca wraz ze współwłaścicielami tej nieruchomości, wydzierżawiali grunt osobie prowadzącej działalność gospodarczą i wydzierżawiają go nadal.

Zatem Wnioskodawca nie wykorzystywał ww. gruntu do celów prywatnych. Sprzedający w całym okresie posiadania Nieruchomości nie wykorzystywał jej dla zaspokojenia potrzeb własnych w ramach majątku osobistego. Wnioskodawca podjął natomiast czynności w celu osiągnięcia regularnych zysków w oparciu o posiadane grunty. Mianowicie Sprzedający, po przesunięciu własności tej nieruchomości ze spółki cywilnej, w której był wspólnikiem, wydzierżawił ww. nieruchomość i nadal ją wydzierżawia osobie prowadzącej działalność gospodarczą.

Wykonanie ww. czynności jednoznacznie wskazuje na podjęcie przez Zainteresowanego ciągu świadomych, aktywnych działań zmierzających do osiągania zysków w oparciu o posiadany składnik majątku.

Zatem w oparciu o posiadaną część Nieruchomości, Wnioskodawca prowadził i nadal prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, która obejmuje wydzierżawianie posiadanych gruntów w celu osiągnięcia stałych i regularnych zysków. Zwarty ciąg podjętych przez Wnioskodawcę działań, wskazuje, że czynności te wyrażają wolę Zainteresowanego i jego zamiar wykorzystania tej części majątku nie na cele osobiste (prywatne).

Zaznaczyć przy tym należy, że na ocenę dokonanych przez Wnioskodawcę działań nie może mieć wpływu to, że Wnioskodawca nie jest i w przyszłości nie planuje być czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podobnie jak też fakt, że przychód z tytułu dzierżawy działki Wnioskodawca rozlicza na zasadzie zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 8,5% - nie może mieć decydującego wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

W rozpatrywanej sprawie, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, udział w nieruchomości, został przez niego wyłączony z posiadanego majątku osobistego (prywatnego). Grunt ten bowiem służy działalności Wnioskodawcy (tj. dzierżawa nieruchomość osobie prowadzącej działalność gospodarczą), prowadzonej w celu osiągnięcia określonego zysku.

Zatem sprzedaż ww. udziału w nieruchomości niezabudowanej, wykorzystywanego do osiągnięcia zysków w sposób ciągły, stanowi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedający z tego tytułu, występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, niniejsza interpretacja wydana została w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni, nie wywołuje natomiast skutków prawnych dla współwłaścicieli opisanego we wniosku gruntu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.