0114-KDIP1-3.4012.131.2019.3.MT - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży działki gruntu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 8 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr 0114-KDIP1-3.4012.131.2019.2.MT z dnia 10 maja 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki gruntu.

Wniosek został uzupełniony w dniu 16 maja 2019 r. pismem z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (uzupełnione w odpowiedzi na wezwanie z dnia 16 maja 2019 r.):

Wnioskodawczyni jest z mężem... na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej właścicielem niezabudowanej działki rolnej nr 16/2 położonej w... przy ulicy... o powierzchni 10.744 metrów kwadratowych. Działkę nabyli od matki Wnioskodawczyni na podstawie umowy darowizny z dnia 6 stycznia 2000 r. Działka jest w posiadaniu rodziny od dziesiątków lat. Działka zawsze używana była jako działka rolna (zarówno przez matkę Wnioskodawczyni, jak i przez Wnioskodawczynię i Jej męża). W wypisie z rejestru gruntów działka figuruje jako działka rolna oznaczona symbolem użytku R i Ps.

Od działki płacony jest podatek rolny. Przez wszystkie lata Wnioskodawczyni z mężem nie angażowali żadnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości działki. Działka nie jest podzielona, jest nieogrodzona, do działki nie są doprowadzone żadne media. Działka nie była i nie jest przedmiotem najmu ani dzierżawy. Nie występowali nigdy o wydzielenie dróg i o zmianę przeznaczenia gruntów. Nie podejmowali nigdy aktywnego działania marketingowego zmierzającego do zbycia działki. Nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, a tym bardziej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Nie są rolnikami ryczałtowymi. Nie są podatnikami VAT. Oboje są od lat na emeryturze.

W marcu tego roku został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego tego terenu, według którego teren działki przeznaczony jest pod budownictwo mieszkaniowe. W trakcie przygotowania miejscowego planu zagospodarowania Wnioskodawczyni z mężem składali do niego uwagi dotyczące usytuowania dróg i planowanych terenów zieleni na działce.

Wnioskodawczyni z mężem mają zamiar sprzedać tę działkę.

W chwili obecnej zgłaszają się potencjalni chętni do kupna działki.

Wnioskodawczyni poinformowała ponadto, że z mężem wyrazili zgodę, udzielając pełnomocnictwa jednemu z potencjalnych kupców, jedynie na:

* wejście w teren w celu dokonania wizji lokalnej nieruchomości i dokonania stosownych odwiertów geologicznych oraz pobrania próbek gruntu celem sprawdzenia struktury gleby,

* do przeglądania akt ksiąg wieczystych, do przeglądania dokumentów w ewidencji gruntów i budynków, do uzyskania zaświadczeń i informacji z właściwych organów administracji publicznej dotyczących ich nieruchomości.

Na dzień dzisiejszy nie została podpisana żadna umowa przedwstępna sprzedaży ich działki z żadnym potencjalnym nabywcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż tej działki po ogłoszeniu planu zagospodarowania przestrzennego w najbliższym czasie stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem VAT, a tym samym spowoduje obowiązek zapłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

W ich ocenie transakcja sprzedaży tej działki nie powoduje uznania ich za podatników podatku od towarów i usług, a co za tym idzie obowiązku zapłaty podatku VAT od tej transakcji.

Według nich zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy, w tym sprzedaż działki nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego i nie ma znamion działalności gospodarczej, jako że jest jednorazowym przychodem z takiej transakcji. Jest to zdarzenie incydentalne. Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT określa, że działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego spowodowało co prawda przekształcenie gruntu rolnego w grunt przeznaczony pod zabudowę, ale było niezależne od ich woli.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie można podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takich czynności ze względu na to, że czynność tą wykonał jednorazowo, a okoliczności nie wskazują na zamiar wykonywania jej w sposób ciągły.

Wnioskodawczyni z mężem nie podejmowali żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nie angażowali żadnych środków podobnych do wykorzystywanych przez np. producenta, handlowca, usługodawcę czy wykonywaniu czynności polegających na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, co mogłoby skutkować koniecznością uznania ich w rozumieniu art. 15 ust. 2 za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Nie prowadzili także żadnych czynności marketingowych.

Jedynie zgłaszali uwagi do wyłożonego planu zagospodarowania przestrzennego.

Sprzedaż ich działki to zdarzenie incydentalne, nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Dokonując sprzedaży gruntu korzystają z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a ta czynność nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była objęta tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie przepisu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

"Teren budowlany" to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy).

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub wykonujący wolny zawód.

Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze - czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Ponadto podkreślenia wymaga również, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych regulacji prawnych, przy uwzględnieniu wniosków płynących z ww. orzeczeń prowadzi do stwierdzenia, że planowana sprzedaż działki po ogłoszeniu planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że jest to teren przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby w związku z zamiarem sprzedaży nieruchomości Wnioskodawczyni działała w charakterze handlowca, gdyż nie podejmowała zorganizowanych działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki, działania marketingowe). Ww. działka została nabyta od matki Wnioskodawczyni na podstawie umowy darowizny z dnia 6 stycznia 2000 r. Wnioskodawczyni z mężem nie angażowali żadnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości działki. Działka nie jest podzielona, jest nieogrodzona, do działki nie są doprowadzone żadne media. Działka nie była i nie jest przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wnioskodawczyni z mężem nie występowali o wydzielenie dróg i o zmianę przeznaczenia gruntów. Nie podejmowali aktywnego działania marketingowego zmierzającego do zbycia działki. Nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, a tym bardziej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Nie są rolnikami ryczałtowymi. Nie są podatnikami VAT. Oboje są od lat na emeryturze.

Przedmiotowego rozstrzygnięcia nie zmienia fakt, że Wnioskodawczyni udzieliła z mężem jednemu z potencjalnych kupców do nabycia działki stosownego pełnomocnictwa.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. Kodeksu wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo - to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy (mocodawcy).

Należy zauważyć, że pełnomocnictwo obejmuje jedynie zgodę na:

* wejście w teren w celu dokonania wizji lokalnej nieruchomości i dokonania stosownych odwiertów geologicznych oraz pobrania próbek gruntu celem sprawdzenia struktury gleby,

* do przeglądania akt ksiąg wieczystych, do przeglądania dokumentów w ewidencji gruntów i budynków, do uzyskania zaświadczeń i informacji z właściwych organów administracji publicznej dotyczących ich nieruchomości.

Opisane powyżej działania w żaden sposób nie uatrakcyjniają przedmiotowej nieruchomości jako towaru, nie powodują wzrostu jej wartości.

Z uwagi zatem na wyżej przedstawione okoliczności planowanego zbycia działki, jak również treść udzielonego pełnomocnictwa, Wnioskodawczyni nie będzie występować w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a transakcja stanowić będzie w tym przypadku sprzedaż Jej majątku osobistego, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Tym samym sprzedaż działki po ogłoszeniu planu zagospodarowania przestrzennego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Końcowo tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, wydana interpretacja stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawczyni, a nie dla Jej małżonka. Tym samym uzyskanie interpretacji przepisów prawa podatkowego przez męża Wnioskodawczyni, może nastąpić na odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z okolicznością, że wniosek z dnia 5 kwietnia 2019 r. dotyczy dwóch zdarzeń przyszłych, natomiast Wnioskodawczyni wniosła opłatę w wysokości 160 zł, tut. Organ informuje, że kwota 80 zł stanowi nadpłatę i będzie zwrócona na rachunek bankowy wskazany w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 14f § 2a ww. ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.