0114-KDIP1-3.4012.119.2020.2.JF - Opodatkowanie podatkiem VAT dostawy nieruchomości stanowiącej teren budowlany.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 25 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) oraz pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data wpływu 3 czerwca 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 17 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.119.2020.1.JF/MT (doręczone w dniu 24 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lutego 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) oraz pismem z dnia 28 maja 2020 (data wpływu 3 czerwca 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 17 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.119.2020.1.JF/MT (doręczone w dniu 24 kwietnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W sprawie egzekucyjnej Wnioskodawca jako organ egzekucyjny prowadzi postępowanie przeciwko Dłużniczce.

Dłużniczka w okresie od 28 czerwca 2001 r. do 1 stycznia 2013 r. była zarejestrowana jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą - przeważająca działalność to sprzedaż detaliczna żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Ponadto w informacji z CEIDG wynika, że Dłużniczka zgłosiła również działalność związaną z przygotowaniem gruntu pod budowę, pracami związanymi ze wznoszeniem budynków oraz pracami wykończeniowymi. Dłużniczka nie widnieje jako aktywny podatnik podatku od towarów i usług (status sprawdzony pod adresem: https://www.podatki.gov.pl/wykaz-podatnikow-vat-wyszukiwarka).

Dłużniczka jest właścicielką nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Nabycie przez Dłużniczkę nieruchomości nastąpiło w dniu 4 marca 2008 r. Według wiedzy Komornika uzyskanej w ustnym oświadczeniu Dłużniczki - nieruchomość została nabyta na cele inwestycyjne - pod zabudowę mieszkaniową i sprzedaż. Dłużniczka ponadto jest właścicielką nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej (I segment) służącej do zaspokajania jej potrzeb mieszkaniowych. Figuruje również jako współwłaścicielka nieruchomości gruntowej wykorzystywanej jako dojazd do nieruchomości mieszkaniowej.

Na wniosek wierzyciela Wnioskodawca dokonał zajęcia nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Wnioskodawca ustalił położenie przedmiotowej nieruchomość. W skład zajętej nieruchomości wchodzi siedem niezabudowanych działek gruntu o łącznej powierzchni 7 912 m², z tym że jedna stanowi drogę wewnętrzną dojazdową między innymi do działki nr 1. Może stanowić dojazd również do działek nr 2, 3. Przedmiotowa nieruchomość zlokalizowana jest pomiędzy terenami budowlanymi i sąsiaduje z działkami zabudowanymi budynkami mieszkalnymi, działkami niezabudowanymi oraz zabudową usługową, produkcyjno-usługową. Na działkach znajdują się słupy energetyczne, przechodzą sieci energetyczne i wodociągowa. Lokalizacja średnia. Dojazd do działek nr 4, 5 prowadzi drogą stanowiącą własność Gminy; do działki nr 6 drogą stanowiącą własność Powiatu. Do działki nr 1 docelowo prowadzi droga wewnętrzna (działka nr 7), która w dniu oględzin nie jest urządzona. Droga powyższa stanowić może również dojazd do działek nr 2 i 3, które stykają się również z drogą stanowiącą własność Gminy. Łączną wartość nieruchomości oszacowano na kwotę: 652 800 zł.

Zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy z 2006 r. nieruchomość położona jest na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Nieruchomość do chwili obecnej nie została zabudowana. Wnioskodawca nie ma wiedzy, aby nieruchomość była przedmiotem umowy najmu lub dzierżawy albo innej umowy o podobnym charakterze. Nieruchomość stanowi od dłuższego czasu nieużytek.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku wskazano, że Dłużniczka nie odpowiedziała na skierowane do niej wezwanie dotyczące udzielenia Komornikowi informacji odnośnie zajętej nieruchomości. Zgodnie z informacjami umieszczonymi w rejestrze CEIDG Dłużniczka prowadziła działalność gospodarczą w okresie od 28 czerwca 2001 r. do 1 stycznia 2013 r. Sprzedaż nastąpi po zaprzestaniu wykonywania przez Dłużniczkę działalności gospodarczej. Uznać zatem należy, że sprzedaży podlega majątek prywatny Dłużniczki.

Dłużniczka stała się właścicielem nieruchomości na skutek zawartej umowy sprzedaży z dnia 4 marca 2008 r. Dłużniczka podejmowała czynności zmierzające do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości - na wniosek Dłużniczki Wójt Gminy Decyzją z 2009 r. zatwierdził projekt podziału nieruchomości na kilka mniejszych działek. Według wiedzy Komornika Dłużniczka nie wykorzystywała nieruchomości w prowadzonej działalności gospodarczej. Plany inwestycyjne dotyczące nieruchomości nie doszły do skutku.

Nabycie całej nieruchomości przez dłużniczkę udokumentowane zostało aktem notarialnym z 2008 r. sporządzonym przez notariusza. Zgodnie z aktem notarialnym sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Tytułem podatku od czynności cywilnoprawnych pobrano 19 000 zł, tj. 2% ceny nabycia 950 000 zł. Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony "z urzędu" przez Radę Gminy w 2006 r. i obowiązuje do chwili obecnej.

Według wiedzy Komornika nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana przez dłużniczkę od dnia nabycia - nieruchomość do chwili obecnej nie jest użytkowana - nieogrodzona, porośnięta samosiejkami.

Komornik podejmował działania zmierzające do uzyskania możliwie najbardziej szczegółowych informacji dotyczących sprzedawanej nieruchomości. Nie uzyskano innych informacji pomimo skierowanych zapytań do Dłużniczki.

W dniu 28 maja 2020 r. Dłużniczka oświadczyła, że:

* Nieruchomość została nabyta przez dłużniczkę na podstawie umowy sprzedaży przy wsparciu kredytowym. Nabycie nie było dokumentowane fakturą VAT, od sprzedaży zapłacono podatek od czynności cywilnoprawnych.

* Dłużniczka podejmowała czynności zmierzające do podniesienia wartości nieruchomości - dokonała podziału nieruchomości na mniejsze działki z ustaleniem drogi dojazdowej.

* Dłużniczka nie wykorzystywała nieruchomości w prowadzonej działalności gospodarczej. Nabycie nieruchomości udokumentowane zostało jedynie w formie aktu notarialnego.

* Plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony został na wniosek Gminy. Dłużniczka nie wnioskowała o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości.

* Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana przez dłużniczkę od dnia nabycia. Stawająca wskazała, że podjęła jedynie czynności zmierzające do podziału nieruchomości i na tym zakończono inwestycje na nieruchomości, z uwagi na pogorszenie stanu finansów Dłużniczki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie):

Czy Komornik będąc płatnikiem podatku VAT przy sprzedaży nieruchomości w trybie licytacji publicznej będzie obowiązany obliczyć i pobrać podatek od towarów i usług od zapłaconej ceny nabycia? Czy Dłużniczka w odniesieniu do dokonanej dostawy będzie działała jako podatnik podatku VAT? Jeżeli odpowiedź jest twierdząca, to jaka stawka podatku powinna zostać zastosowana?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Komornik nie będzie obowiązany do ustalenia i pobrania podatku VAT w przypadku sprzedaży nieruchomości, gdyż właścicielka nieruchomości nie jest podatnikiem podatku VAT, a dokonywana przez Komornika sprzedaż nieruchomości będzie miała charakter jednorazowy (por. nr Interpretacja Indywidualna Dyrektora KIS z 26 kwietnia 2019 r. 0112-KDIL1-2.4012.83.2019.2.TK).

Dłużniczka nie będzie działała jako podatnik VAT, albowiem nie wykonuje czynności przesądzających o uznaniu jej za podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego następujące jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej traktowane jest jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanego przepisu wynika, że działalność gospodarcza cechuje się stałością, powtarzalnością i niezależnością podejmowanych działań, gdyż tylko taka aktywność wskazuje na profesjonalne (zawodowe) działania gospodarcze. Taką aktywnością gospodarczą jest "handel", który cechuje zorganizowany (planowany) zakup towaru w celu jego odsprzedaży. Działalnością gospodarczą jest również działalność producentów polegająca na nabywaniu produktów służących powstaniu określonego towaru (produktu), zorganizowanie procesu produkcji, poszukiwanie nabywców i sprzedaż gotowego produktu (towaru). Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód - nie towarzyszyła tej czynności aktywność wykazującą cechy planowania, stałości i organizacji - to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy, nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania tej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest zatem to, czy podmiot dokonujący sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując podobne środki do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania takiego podmiotu jako prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym, czemu nie towarzyszy aktywność gospodarcza. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku stanowi działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób zorganizowany i ciągły dla celów zarobkowych.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Wskazać należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach czynności egzekucyjnych dokonuje dostawy niezabudowanej nieruchomości, nabytej w 2008 r. przez Dłużniczkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na cele inwestycyjne - pod zabudowę mieszkaniową i sprzedaż. Nieruchomość została nabyta w ramach prowadzonej działalności i w tej działalności miała być wykorzystana. Byt prawny przedmiotowej nieruchomości dotyczy wyłącznie związku z działalnością gospodarczą Dłużniczki. W tym czasie Dłużniczka podejmowała czynności w kierunku przygotowania nieruchomości do realizowanej inwestycji i sprzedaży - na wniosek Dłużniczki w dniu 16 kwietnia 2009 r. zatwierdzono projekt podziału nieruchomości na kilka mniejszych działek (z ustaleniem drogi dojazdowej). W tym czasie również uchwalony został plan zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości, jednakże Dłużniczka nie wnioskowała o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego - plan uchwalono na wniosek Gminy. Jak Wnioskodawca wskazuje, plany inwestycyjne Dłużniczki dotyczące nieruchomości nie doszły do skutku z uwagi na pogorszenie stanu finansów Dłużniczki. Działki, których Dłużniczka nie wykorzystała w prowadzonej działalności gospodarczej zakończonej z dniem 1 stycznia 2013 r. mają być przedmiotem dostawy po zaprzestaniu wykonywania przez Dłużniczkę działalności gospodarczej.

Dłużniczka do 1 stycznia 2013 r. była zarejestrowana jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Dłużniczka nie widnieje już jako aktywny podatnik podatku od towarów i usług. Zatem przedmiotem dostawy jest nieruchomość należąca do Dłużniczki pozostała po zakończonej działalności gospodarczej Dłużniczki. Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży majątku Dłużniczki, który do 1 stycznia 2013 r. należał do majątku prowadzonej działalności - w tym celu został nabyty i inwestowany. Jest zatem gruntem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i Dłużniczka w żaden sposób nie wykorzystywała i nie wykorzystuje nieruchomości do celów prywatnych. Sprzedaż działek pomimo tego, że nastąpi po zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej przez Dłużniczkę, dotyczy działek, które nie służyły czynnościom prywatnym (osobistym), ale - jak wskazano - zostały nabyte do działalności gospodarczej i takie pozostały pomimo zakończenia prowadzenia działalności.

Zatem - wbrew stanowisku zaprezentowanemu we wniosku - sprzedaż ww. działek nie nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a Dłużniczka nie będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, nie jest to bowiem typowe (zwykłe) rozporządzanie prawem własności. Wręcz przeciwnie, w żadnym okresie posiadana nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na użytek prywatny. Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego. Natomiast w odniesieniu do przedmiotowego gruntu wykonano czynności charakterystyczne dla podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, które w efekcie doprowadziły do uatrakcyjnienia i przygotowania gruntu do sprzedaży. Po pierwsze posiadane przez Dłużniczkę działki nie zostały otrzymane w wyniku darowizny czy spadku, ich zakup dokonywany był z zamiarem inwestycyjnym. Następnie podjęto czynności zmierzające do uatrakcyjnienie gruntu, w tym celu Dłużniczka wystąpiła z wnioskiem o ich podział w celu zrealizowania inwestycji.

Mając na uwadze dokonaną analizę przywołanych regulacji prawnych oraz wskazanego orzecznictwa tut. Organ stwierdza, że planowana sprzedaż działek nr 1, 3, 7, 2, 4, 6 i 5 w trybie licytacji publicznej będzie dokonana jako sprzedaż majątku dotyczącego działalności gospodarczej Dłużniczki, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a sama Dłużniczka wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z możliwością zastosowania właściwej stawki podatku lub zwolnienia od podatku VAT.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane - w świetle art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W związku z tym, ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanej decyzji o warunkach zabudowy nieruchomości.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W rozpatrywanej sprawie nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży położona jest na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Tym samym przedmiotowa nieruchomość stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W rezultacie zbycie ww. nieruchomości (7 działek) nie będzie korzystało ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Dla sprzedaży działek, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy zbadać warunki do zwolnienia transakcji od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W konsekwencji, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej,

* przy nabyciu tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W analizowanej sprawie nie będzie również spełniona przesłanka uprawniająca do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Jak wynika bowiem z treści wniosku - Dłużniczka nabyła przedmiotową nieruchomość w ramach czynności nieopodatkowanej podatkiem VAT - nie wystąpił podatek od towarów i usług. Tym samym, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem, nie można uznać, że Dłużniczce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. W takiej sytuacji nie można również stwierdzić, że Dłużniczce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości.

Mając na uwadze przywołane przepisy należy uznać, że dla planowanej transakcji nie znajdzie zastosowania zwolnienie od VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ani zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zatem dla planowanej dostawy działek jako gruntu przeznaczonego pod zabudowę na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy Wnioskodawca powinien zastosować właściwą stawkę podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania Dłużniczki za podatnika oraz obowiązku obliczenia i zapłaty podatku VAT należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego i stanu epidemii, jako najwłaściwszy, proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.