0114-KDIP1-3.4012.105.2018.1.ISK - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2018 r. (data wpływu 8 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej - jest prawidłowe.

W dniu 8 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym prowadzi sprawę egzekucyjną wobec dłużnika gdzie przedmiotem egzekucji jest nieruchomość:

* A (niezabudowana) oraz

* B (zabudowana)

Są to nieruchomości sąsiednie, ogrodzone wspólnym ogrodzeniem. Stanowiły łączny przedmiot sprzedaży licytacyjnej w grudniu 2016 r.

Dłużnik figuruje jako podatnik podatku VAT:

* w okresie od 1 kwietnia 2010 r. w Urzędzie Skarbowym;

* tylko w ww. Urzędzie Skarbowym.

Dłużnik figuruje jako osoba prowadząca działalność gospodarczą:

* realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (powiązane od września 2012 r.);

* outlet (działalność od stycznia 2010 r.)

Poniżej przedstawia się okoliczności sprawy:

* Dłużnik nabył nieruchomość A w dniu 9 września 2008 r. w drodze umowy przeniesienia własności, jako niezabudowaną działkę gruntu. Sprzedawca oświadczył, iż nie był podatnikiem podatku VAT.

Urząd Miejski pismem z dnia 19 lutego 2018 r. poinformował, iż:

* z dniem 1 stycznia 2004 r. utraciły swoją moc, plany ogólne zagospodarowania przestrzennego dla Gminy i Miasta w tym dla ww. nieruchomości;

* decyzja z dnia 13 września 2017 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego na terenie nieruchomości B oraz A;

* decyzja z dnia 29 stycznia 2018 r. o przeniesieniu ww. decyzji o warunkach zabudowy;

* brak decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego;

* wypis z rejestru gruntów: grunty orne.

Dłużnik nabył nieruchomość B w dniu 2 marca 2006 r. w drodze umowy sprzedaży, jako niezabudowaną działkę gruntu. Sprzedawcami były osoby fizyczne jako małżeństwo. Przy akcie notarialnym sprzedawcy okazali decyzję z dnia 12 października 2005 r. o warunkach zabudowy domu jednorodzinnego.

W 2008 r. Bank udzielił dłużnikowi kredytu na budowę domu metodą gospodarczą w zamian czego dłużnik ustanowił na rzecz ww. banku hipotekę.

Urząd Miejski pismem z dnia 19 lutego 2018 r. poinformował, iż:

* z dniem 1 stycznia 2004 r. utraciły swoją moc, plany ogólne zagospodarowania przestrzennego dla Gminy i Miasta w tym dla ww. nieruchomości;

* decyzja z dnia 12 października 2005 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego z garażem;

* decyzja z dnia 27 grudnia 2006 r. o przeniesieniu ww. decyzji o warunkach zabudowy;

* decyzja z dnia 13 września 2017 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego na terenie nieruchomości B oraz A;

* decyzja z dnia 29 stycznia 2018 r. o przeniesieniu ww. decyzji o warunkach zabudowy;

* brak decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego;

* wypis z rejestru gruntów: tereny mieszkaniowe;

* wypis z kartoteki budynków: budynek o pow. zabudowy 89 m², rok zakończenia budowy 2010 r.

Komornik sądowy w dniu 21 grudnia 2016 r. dokonał sprzedaży licytacyjnej ww. nieruchomości B oraz A.

Dłużnik złożył następujące wyjaśnienia w sprawie:

* nieruchomości zabudowana i niezabudowana są ogrodzone wspólnym ogrodzeniem;

* zrealizował budowę domu jednorodzinnego za środki uzyskane z kredytu w Banku;

* zakończona budowa domu 10 września 2010 r.;

* oddany dom do użytku w 2010 r.;

* dłużnik prowadzi i prowadził działalności gospodarczą związaną z wznoszeniem domów;

* obie ww. nieruchomości nabył on na cele osobiste, mieszkalne, nie w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą;

* obie ww. nieruchomości nabył do majątku osobistego;

* nie wykorzystywał obu nieruchomości do działalności gospodarczej, a wykorzystywał jedynie na cele prywatne, do zamieszkania swojego i rodziny;

* działalności gospodarczej na nieruchomościach obu nie prowadził;

* podatku VAT przy nabyciu obu nieruchomości nie odliczał;

* nakłady jakie czynił na obie nieruchomości czynił jako osoba prywatna, a nie w ramach działalności gospodarczej, podatku VAT nie odliczał;

* od samego początku zakupu obu nieruchomości, wykorzystywał je jedynie na cele prywatne, poza działalnością gospodarczą, a nakłady jakie czynił były jego jako osoby prywatnej na cele mieszkalne bez związku z działalnością gospodarczą i w tej działalności gospodarczej nie były uwzględniane;

* nie zawierał umów najmu/dzierżawy obu nieruchomości;

* jako pierwszy budowniczy domu stał się jego pierwszym użytkownikiem po zgłoszeniu tego faktu w stosownym urzędzie w 2010 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy taka sprzedaż, licytacyjna przez komornika sądowego (dostawa towaru) rodzi obowiązek zapłaty podatku VAT od dostawy ww. towaru?

Zdaniem Wnioskodawcy, dłużnik nabywał oraz czynił nakłady na ww. nieruchomości jako osoba prywatna, poza związkiem z wykonywaną działalnością gospodarczą, zatem i sprzedaż takich nieruchomości odbywać się winna poza działalnością gospodarczą, jako osoby prywatnej.

W ocenie komornika sądowego przedmiotowa dostawa nieruchomości:

* A (niezabudowana) oraz

* B (zabudowana)

nie będzie podlegała podatkowi VAT z uwagi na okoliczność, iż dłużnik w zakresie sprzedaży obu ww. nieruchomości, występuje jako osoba prywatna, a nie jako przedsiębiorca oraz nie występuje jako podatnik podatku VAT gdyż sprzedaż nieruchomości nie będzie dokonana w ramach wykonywanej przez niego działalności gospodarczej, lecz jako osoby prywatnej bez związku z jego działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Wskazać w tym miejscu należy, że przedstawiony stan faktyczny dotyczy sprzedaży z dnia 21 grudnia 2016 r. to przedmiotowa interpretacja została wydana w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie zaistnienia tego stanu.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, natomiast w przypadku gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W odniesieniu do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik zachowywał się jak profesjonalny handlowiec, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze, czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie, musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem, jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży towaru należącego do jej majątku osobistego, czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Z opisu sprawy wynika, że dłużnik nabył dwie nieruchomości A (niezabudowana) oraz B (zabudowana). Dłużnik prowadzi i prowadził działalności gospodarczą związaną z wznoszeniem domów, jednak obie ww. nieruchomości nabył na cele osobiste, mieszkalne, nie w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Dłużnik nie wykorzystywał obu nieruchomości do działalności gospodarczej, a jedynie na cele prywatne, do zamieszkania swojego i rodziny, przy czym na obu nieruchomościach nie prowadził działalności gospodarczej, nie zawierał umów najmu/dzierżawy obu nieruchomości. Dłużnik przy nabyciu obu nieruchomości nie odliczał podatku VAT. Przedmiotowe nieruchomości są sąsiednie, ogrodzone wspólnym ogrodzeniem. Za środki uzyskane z kredytu zrealizował budowę domu jednorodzinnego. Nakłady jakie czynił dłużnik na obie nieruchomości czynił jako osoba prywatna, a nie w ramach działalności gospodarczej, podatku VAT nie odliczał. Przedmiotowe nieruchomości stanowiły łączny przedmiot sprzedaży licytacyjnej w dniu 21 grudnia 2016 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku zapłaty podatku VAT od dostawy ww. towaru w drodze licytacji komorniczej.

W rozpatrywanej sprawie nie można uznać dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług, w związku ze sprzedażą ww. nieruchomości. Jak wskazał Wnioskodawca - Komornik Sądowy - będące przedmiotem sprzedaży nieruchomości zostały zakupione do majątku prywatnego dłużnika i były użytkowane w celach prywatnych. Wnioskodawca wskazał także, że przedmiotowe nieruchomości nie były przedmiotem umów najmu lub dzierżawy i nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej dłużnika.

Zatem brak jest przesłanek wskazujących na to, że dłużnik w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości stanowiącej majątek prywatny będzie działać w charakterze "handlowca" w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, zbycie przedmiotowych nieruchomości nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i będzie działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Tym samym sprzedaż w drodze licytacji komorniczej dwóch nieruchomości A oraz B należących do dłużnika nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nieruchomości te zostały nabyte w celu prywatnym i nie były wykorzystane w prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro zatem dłużnik z tytułu omawianej transakcji nie wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT, również dostawa dokonana przez Komornika sądowego nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Komornik nie wystąpi z tytułu tej transakcji jako płatnik podatku od towarów i usług.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.