0114-KDIP1-2.4012.813.2018.1.KT - Rozliczenie transakcji dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia transakcji dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia transakcji dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oddział w Polsce (dalej: Oddział) jest oddziałem zagranicznej spółki prawa brytyjskiego (dalej: Spółka lub Wnioskodawca). Oddział jest formalnie zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz posiada numer NIP jako płatnik składek na ubezpieczenia społeczne i podatek od osób fizycznych (PIT). Oddział stanowi zakład w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Oddział zatrudnia pracowników, wynajmuje biuro oraz magazyny, z których prowadzona jest sprzedaż towarów na terenie RP oraz UE. Oddział "samodzielnie" sprowadza towar oraz wyszukuje kontrahentów i dokonuje jego sprzedaży.

Spółka w związku z rejestracją i działalnością Oddziału zarejestrowała się także dla celów podatku VAT na terenie RP, w tym jako podatnik VAT-UE i otrzymała numer NIP. Wnioskodawcą jest zatem de facto Spółka, tyle że na terenie RP używa oznaczeń Oddziału. Oddział nie jest odrębnym bytem prawnym.

Wnioskodawca ma wątpliwość co do dokumentowania transakcji zaistniałej w listopadzie 2018 r. z podmiotem francuskim.

Spółka zawarła umowę sprzedaży towarów z podmiotem francuskim. Już po zawarciu umowy okazało się, iż w magazynach znajdujących się na terytorium Wielkiej Brytanii nie było towaru, zamówionego przez francuskiego kontrahenta. Towar natomiast znajdował się w magazynie Oddziału. Oddział zorganizował transport oraz dysponuje dokumentami jednoznacznie potwierdzającymi przemieszczenie towaru pomiędzy terytorium RP oraz Francji (w tym dokumentami CMR) oraz uprawniającymi do zastosowania stawki 0%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma możliwość potraktowania powyżej opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej uproszczonej, w rozumieniu art. 135 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie aby dostawa pomiędzy Oddziałem a Spółką została rozliczona na terytorium RP jako WDT, zwłaszcza w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, a następnie Spółka już zgodnie z wymogami prawa brytyjskiego wystawiła francuskiemu kontrahentowi fakturę dokumentującą WDT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalne jest rozliczenie tej transakcji jako trójstronnej - "uproszczonej" w rozumieniu art. 135 pkt 2.

Zgodnie z art. 135 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

To jest, z punktu widzenia przepisów podatku od towarów i usług, należy uznać, iż:

* Spółka zarejestrowana dla celów podatku VAT w Polsce, prowadząca działalność poprzez Oddział, jest pierwszym w kolejności podatnikiem VAT,

* Spółka w kraju swojej siedziby - w Wielkiej Brytanii jest drugim w kolejności podatnikiem VAT,

* Podmiot francuski jest trzecim w kolejności podatnikiem VAT.

A co za tym idzie - towar, jak opisano w stanie faktycznym, jest transportowany przez pierwszego w kolejności podatnika VAT na rzez ostatniego w kolejności podatnika VAT.

W związku z powyższym, dostawa pomiędzy Oddziałem a Spółką powinna zostać potraktowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na koniec podkreślić należy, iż przyjęcie takiego rozwiązania nie uszczupla w żadnym rozumieniu należności publiczno¬prawnej. Albowiem jeżeli nie ma możliwości potraktowania opisanej transakcji stanu faktycznego jako trójstronnej transakcji wewnątrzwspólnotowej, wówczas należy uznać, iż Spółka będzie obowiązana wykazać bezpośrednio na terytorium RP WDT na rzecz podatnika francuskiego, również stosując stawkę 0%.

Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, iż brytyjskiego numeru NIP domaga się przy tej transakcji francuski kontrahent

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w ww. katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 649, z późn. zm.).

Stosownie do art. 14 ust. 1 tej ustawy, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni z państw członkowskich mogą tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pojęcie "oddział" zdefiniowane zostało w art. 3 pkt 4 ww. ustawy, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą (art. 15 ww. ustawy).

W myśl art. 19 pkt 1 powołanej ustawy, przedsiębiorca zagraniczny, który utworzył oddział, jest obowiązany używać do oznaczenia oddziału oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów "oddział w Polsce".

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych regulacji prawnych, podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego. Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. Oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią, a tym samym nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy, rozumie się - w myśl art. 13 ust. 1 ustawy - wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Przepis ten stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy). Jednocześnie, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Natomiast przepis art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza zakres transakcji kwalifikowanych jako WDT, uznając za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Regulacja ta uznaje zatem za wewnątrzwspólnotową dostawę także czynności, w przypadku których podatnik przemieszcza towary należące do swego przedsiębiorstwa z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa. Można mówić w tym przypadku o wewnątrzwspólnotowym przemieszczeniu towarów własnych, które mają służyć prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wspomniana wyżej zasada terytorialności wynikająca z art. 5 ust. 1 ustawy oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. Określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania, co jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych miejsce dostawy (a tym samym - opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zatem miejscem opodatkowania dostawy towarów jest, co do zasady, miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki. Na ustalenie miejsca dostawy nie ma przy tym wpływu siedziba dostawcy (podatnika) - istotne jest jedynie miejsce, gdzie towar jest przechowywany i z którego jest przewożony ostatecznie do nabywcy.

Jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Przepis ten reguluje więc sytuację, w której w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podatnika. Są to tzw. transakcje łańcuchowe, które ze względu na uregulowanie prawne można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

Natomiast w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, przez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

Powołane przepisy wskazują, że transakcja trójstronna ma miejsce wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki: uczestnikami są trzej podatnicy z różnych państw Unii Europejskiej, każdy z podatników jest zarejestrowany w swoim państwie na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, dostawa towaru formalnie odbywa się między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności, natomiast towar jest fizycznie wydawany przez pierwszego bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi i jest transportowany z terytorium jednego państwa unijnego na obszar drugiego państwa UE. Łączne zrealizowanie powyższych warunków umożliwia zakwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej. Jeżeli chociaż jeden z tych warunków nie jest spełniony, dostawa nie może być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną dokonywaną w procedurze uproszczonej, a co za tym idzie musi być opodatkowana na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest spółką prawa brytyjskiego, która na terytorium kraju prowadzi działalność poprzez zarejestrowany w tym celu oddział przedsiębiorstwa zagranicznego (Oddział). Oddział stanowi zakład w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oddział jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz posiada numer NIP jako płatnik składek na ubezpieczenia społeczne i podatku dochodowego od osób fizycznych. Oddział zatrudnia pracowników, wynajmuje biuro i magazyny, z których prowadzona jest sprzedaż towarów na terytorium Polski oraz UE. Oddział sprowadza towar, wyszukuje kontrahentów i dokonuje sprzedaży. W związku z rejestracją i działalnością Oddziału Spółka zarejestrowała się także dla celów podatku VAT w Polsce, w tym jako podatnik VAT-UE i otrzymała numer NIP.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest transakcja dokonana w listopadzie 2018 r. z podmiotem francuskim, z którym Spółka zawarła umowę sprzedaży towarów. Po zawarciu tej umowy okazało się, że w magazynach Spółki w Wielkiej Brytanii nie było towaru zamówionego przez francuskiego kontrahenta, natomiast towar ten znajdował się w magazynie Oddziału w Polsce. Oddział zorganizował transport i dysponuje dokumentami jednoznacznie potwierdzającymi przemieszczenie towaru pomiędzy terytorium RP i Francji (w tym dokumentami CMR) oraz uprawniającymi do zastosowania stawki 0%. Jak wynika z wniosku, towar był transportowany z Oddziału do podmiotu francuskiego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości uznania opisanej transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną "uproszczoną", w rozumieniu art. 135 ustawy, w której Oddział występuje jako pierwszy w kolejności podatnik, dokonujący dostawy wewnątrzwspólnotowej na rzecz Spółki - drugiego w kolejności podatnika, a podmiot francuski (ostateczny nabywca towaru) jest trzecim w kolejności podatnikiem w transakcji trójstronnej.

Należy zauważyć, że dla rozpoznania wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej konieczne jest przede wszystkim, aby uczestniczyło w niej trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich UE.

Przedstawione we wniosku okoliczności wskazują, że w niniejszej sprawie warunek ten nie został spełniony, bowiem - jak już wspomniano - oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Mimo, że na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału. Natomiast czynności wykonywane pomiędzy oddziałem a macierzystym podmiotem zagranicznym mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych (realizowanych na rzecz jednostki macierzystej).

Pogląd ten jest zgodny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 23 marca 2006 r. w sprawie FCE Bank, sygn. C-210/04, Trybunał zauważył, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. TSUE wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Tak więc spółkę oraz jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

Zatem w analizowanej sprawie nie zostało spełnione podstawowe kryterium, o którym mowa w ww. przepisach art. 7 ust. 8 oraz art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, tj. nie doszło do transakcji między kilkoma (trzema) podmiotami. Oddział Spółki w Polsce oraz Spółka są bowiem tym samym podmiotem, a podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wykonywanych transakcji jest Spółka. Tym samym w opisanej w stanie faktycznym transakcji występują wyłącznie dwa podmioty - Spółka oraz kontrahent francuski. Oznacza to, że przedmiotowej sprzedaży towarów dokonanej przez Spółkę na rzecz podmiotu francuskiego, zrealizowanej przez polski Oddział poprzez dostawę z magazynu w Polsce na terytorium Francji, nie należy kwalifikować jako transakcji łańcuchowej, a w szczególności transakcji trójstronnej określonej w art. 135 ust. 1 ustawy.

Nie można również przyjąć, że do dostawy (rozumianej jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) doszło u każdego z podmiotów. Nawet gdyby przed dostawą na rzecz kontrahenta francuskiego miało miejsce przemieszczenie towarów z polskiego Oddziału do Spółki na terytorium Francji, to przesunięcie towarów między Oddziałem a Spółką byłoby tzw. przesunięciem wewnątrzzakładowym, tj. dokonanym w ramach jednego podmiotu.

Jednak w tym przypadku nie można uznać, że w ramach opisanej transakcji doszło - w pierwszej kolejności - do wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa Spółki, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, a następnie do dostawy towarów na rzecz nabywcy francuskiego, skoro - jak wynika z wniosku - towar był transportowany bezpośrednio z Oddziału Spółki w Polsce do kontrahenta na terytorium Francji.

Z przywołanych wyżej przepisów art. 13 ust. 1-2 ustawy wynika, że przemieszczenie towarów pomiędzy terytorium kraju a innym państwem UE, podczas którego na nabywcę przenoszone jest prawo do rozporządzania towarami jak właściciel oraz stronami transakcji są podatnicy zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca dokonał na rzecz podmiotu francuskiego sprzedaży towarów, które były transportowane z magazynu Spółki (Oddziału) w Polsce do nabywcy na terytorium Francji. W wyniku tej sprzedaży doszło do przemieszczenia towarów między różnymi państwami UE. Stronami tej transakcji były dwa różne podmioty - Wnioskodawca (Spółka), który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, oraz podatnik francuski. Zatem opisaną transakcję - przy spełnieniu przesłanek wynikających z ww. regulacji - należy traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.