0114-KDIP1-2.4012.731.2019.2.JŻ - Ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania zaliczki na poczet dostawy z montażem.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2019 r. (data wpływu 16 grudnia 2019 r.), uzupełniony w dniu 27 stycznia 2020 r. na wezwanie Organu z dnia 17 stycznia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania zaliczki na poczet dostawy z montażem - jest prawidłowe.

W dniu 16 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania zaliczki na poczet dostawy z montażem. Wniosek został uzupełniony w dniu 27 stycznia 2020 r. na wezwanie Organu z dnia 17 stycznia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 stycznia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca ("Spółka") jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech.

W grudniu 2018 r. Spółka zawarła umowę z inną spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech ("Pierwszy Kontrahent"). Na podstawie tej umowy, Spółka zobowiązała się do dostarczenia i montażu linii montażowych w fabryce samochodów. Dostawa i montaż miały mieć miejsce w Niemczech. Stosownie do postanowień powyższej umowy, Pierwszy Kontrahent zapłacił w grudniu 2018 r. na rzecz Spółki zaliczkę na poczet wynagrodzenia za wskazaną dostawę z montażem. Kwota zaliczki netto została powiększona o kwotę niemieckiego podatku VAT zgodnie z niemieckimi przepisami.

W 2019 r. Pierwszy Kontrahent zmienił swoje plany i uznał, że nie jest już zainteresowany nabyciem wskazanych linii montażowych. Nabyciem tych linii zainteresowany jest inny podmiot - spółka z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce ("Drugi Kontrahent"). Drugi Kontrahent chciałby nabyć linie montażowe do swojej fabryki na terytorium Polski.

W związku z powyższym, Spółka, Pierwszy Kontrahent i Drugi Kontrahent zawarli trójstronne porozumienie, w którym ustalono, że:

* Drugi Kontrahent wstępuje w miejsce Pierwszego Kontrahenta jako strona umowy zawartej pierwotnie między Spółką a Pierwszym Kontrahentem i przejmuje wszelkie prawa i obowiązki Pierwszego Kontrahenta z niej wynikające,

* miejscem dostawy linii montażowych będzie zakład Drugiego Kontrahenta położony na terytorium Polski,

* Spółka wystawi fakturę korygującą i zwróci Pierwszemu Kontrahentowi równowartość niemieckiego podatku VAT od zaliczki otrzymanej w grudniu 2018 r.,

* Spółka wystawi na Drugiego Kontrahenta fakturę zaliczkową na kwotę netto otrzymanej zaliczki powiększoną o należny podatek VAT,

* Spółka zobowiązuje Drugiego Kontrahenta do przekazania kwoty zaliczki netto na rzecz Pierwszego Kontrahenta (z tytułu zwrotu związanego z wystawieniem faktury korygującej) w ramach wypełnienia zobowiązania Drugiego Kontrahenta względem Spółki. Drugi Kontrahent zobowiązuje się wypełnić wyżej wymienione zobowiązanie i uiścić kwotę zaliczki netto na rzecz Pierwszego Kontrahenta w terminie 30 dni od daty przekazania stosownego poręczenia przez Spółkę,

* Drugi Kontrahent zobowiązuje się przelać na rzecz Spółki kwotę podatku VAT wynikającą z faktury zaliczkowej wystawionej przez Spółkę na Drugiego Kontrahenta.

Dla bardziej czytelnego zobrazowania powyższych rozliczeń, można je przedstawić w następujący sposób, ze wskazaniem przykładowych kwot (kwoty odbiegają od rzeczywistości, mają one na celu jedynie wskazanie mechanizmu rozliczeń):

* w grudniu 2018 r. Pierwszy Kontrahent zapłacił Spółce zaliczkę w wysokości 100 netto + 19 VAT (stawka niemieckiego podatku VAT to 19%). Spółka wystawiła fakturę zaliczkową na tę kwotę,

* w związku z zawarciem trójstronnego porozumienia, Spółka wystawi fakturę korygującą, w której kwota wynagrodzenia zostanie skorygowana do 0 i zwróci Pierwszemu Kontrahentowi kwotę 19,

* Spółka wystawi fakturę zaliczkową na Drugiego Kontrahenta na kwotę 100 netto + 23 VAT (polski podatek VAT),

* Drugi Kontrahent przekaże kwotę zaliczki netto (czyli 100) na rzecz Pierwszego Kontrahenta (z tytułu zwrotu wynikającego z faktury korygującej) w ramach wypełnienia zobowiązania Drugiego Kontrahenta względem Spółki,

* Drugi Kontrahent przekaże Spółce kwotę podatku VAT (czyli 23) wynikającą z faktury zaliczkowej wystawionej przez Spółkę na Drugiego Kontrahenta.

Dostawa linii montażowych, do których zobowiązana jest Spółka stanowi dostawę z montażem w rozumieniu przepisów o VAT.

W październiku 2019 r. Spółka zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT w Polsce.

Prace w Polsce związane z dostawą z montażem rozpoczną się najprawdopodobniej w drugim kwartale 2020 r. i będą trwały najprawdopodobniej ponad 12 miesięcy.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca poinformował, że Drugi Kontrahent dokonał wpłaty na rzecz Pierwszego Kontrahenta po dniu zawarcia trójstronnego porozumienia. W dniu zawarcia porozumienia, nie było jeszcze "wpłaty dokonanej przez Drugiego Kontrahenta na rzecz Pierwszego Kontrahenta".

Strony nie wskazały wprost w porozumieniu, ani w żadnym innym dokumencie, w którym momencie przedmiotowa wpłata ma stać się zaliczką na poczet przyszłej dostawy realizowanej przez Spółkę. Jak wskazano we wniosku, w porozumieniu ustalono, że wpłata Drugiego Kontrahenta na rzecz Pierwszego Kontrahenta zostanie wykonana w ramach wypełnienia zobowiązania Drugiego Kontrahenta względem Spółki. Innymi słowy, zobowiązanie Drugiego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Spółki ma zostać dokonane poprzez wpłatę na rzecz Pierwszego Kontrahenta.

Jeśli chodzi o analizę cywilnoprawną porozumienia i rozliczeń między stronami, Spółka podnosi, że porozumienie zostało poddane prawu niemieckiemu. W światle niemieckich przepisów, porozumienie nie sprawiło, że Drugi Kontrahent stał się następcą prawnym Pierwszego Kontrahenta w zakresie zaliczki zapłaconej przez Pierwszego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Spółki na poczet wynagrodzenia za przyszłą dostawę z montażem. To zobowiązanie, w świetle porozumienia, zostało wykonane poprzez zapłatę na rzecz Pierwszego Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Kiedy u Spółki powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu otrzymania zaliczki na poczet dostawy z montażem, która ma zostać zrealizowana na rzecz Drugiego Kontrahenta?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu otrzymania przez nią zaliczki na poczet dostawy z montażem, która ma zostać zrealizowana na rzecz Drugiego Kontrahenta, powstanie w dniu otrzymania przez Pierwszego Kontrahenta płatności od Drugiego Kontrahenta oraz w dniu otrzymania przez Spółkę płatności od Drugiego Kontrahenta - w odniesieniu do otrzymanych kwot.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że otrzymanie zaliczki przez Spółkę w grudniu 2018 r. nie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego w VAT zgodnie z polskimi przepisami. Otrzymana wówczas zaliczka była zaliczką na poczet dostawy, która miała zostać zrealizowana na terytorium Niemiec, a zatem dostawy, która nie podlegała opodatkowaniu polskim podatkiem VAT. Dopiero rozliczenie zaliczki w związku z zawarciem trójstronnego porozumienia wywoła skutki na gruncie polskiego podatku VAT. Dopiero bowiem wówczas, dojdzie do zapłaty zaliczki dotyczącej realizacji transakcji podlegającej opodatkowaniu polskim podatkiem VAT (tj. dostawy z montażem, która ma mieć miejsce na terytorium Polski).

Przechodząc do kwestii skutków rozliczenia przedmiotowej zaliczki na gruncie Ustawy o VAT, należy rozpocząć od ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku należnego z tytułu jej zapłaty (otrzymania).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Spółka z pewnością jest podatnikiem VAT.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

-

Wskazany art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy o VAT reguluje zagadnienie dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, a zatem sytuację, w której nabywca towarów rozlicza należny podatek VAT z tytułu dostawy towarów. W omawianym przypadku przepis ten nie znajduje jednak zastosowania, ponieważ w październiku 2019 r. Spółka zarejestrowała się jako polski podatnik VAT. Rejestracja jako podatnik VAT w Polsce podmiotu dokonującego dostawy towarów (z pewnymi wyjątkami, które jednak nie mają miejsca w niniejszej sprawie) skutkuje obowiązkiem rozliczenia należnego podatku VAT przez dostawcę. Tym samym, to Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia należnego podatku VAT z tytułu otrzymanej zaliczki.

Jeśli chodzi o kluczową w niniejszej sprawie kwestię, tj. moment powstania obowiązku podatkowego, należy wskazać, że zgodnie z art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 (art. 19a ust. 5 pkt 4 Ustawy o VAT nie ma zastosowania w niniejszej sprawie).

W świetle art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT konieczne jest zatem ustalenie chwili otrzymania zaliczki przez Spółkę.

Jak już podniesiono, otrzymanie przez Spółkę płatności od Pierwszego Kontrahenta w grudniu 2018 r. nie może być traktowane jako "otrzymanie zaliczki" w rozumieniu powyższego przepisu, ponieważ nie była ona zapłacona na poczet wynagrodzenia za wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu polskim podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę treść trójstronnego porozumienia, zapłata (zwrot) przez Drugiego Kontrahenta na rzecz Pierwszego Kontrahenta kwoty zaliczki netto (w przedstawionym przykładzie kwota 100) stanowi wypełnienie zobowiązania Drugiego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Spółki. Innymi słowy, realizacja zobowiązania Drugiego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Spółki na poczet dostawy z montażem, która ma mieć miejsce na terytorium Polski nastąpi poprzez zapłatę dokonaną na rzecz Pierwszego Kontrahenta. W konsekwencji, należy przyjąć, że Spółka "otrzyma zaliczkę" w chwili, w której wpłynie ona na rachunek Pierwszego Kontrahenta. Dzień faktycznego otrzymania płatności przez Pierwszego Kontrahenta będzie zatem dniem powstania obowiązku podatkowego u Spółki z tytułu otrzymania zaliczki w tej części.

Zapłata równowartości podatku VAT (w przedstawionym przykładzie kwota 23) przez Drugiego Kontrahenta na rzecz Spółki również będzie stanowiła zapłatę zaliczki. W dniu otrzymania tej płatności przez Spółkę, powstanie u niej obowiązek podatkowy w tej części na podstawie art. 19a ust. 8 Ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Spółki, obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu otrzymania przez nią zaliczki na poczet dostawy z montażem, która ma zostać zrealizowana na rzecz Drugiego Kontrahenta, powstanie w dniu otrzymania przez Pierwszego Kontrahenta płatności od Drugiego Kontrahenta oraz w dniu otrzymania przez Spółkę płatności od Drugiego Kontrahenta - w odniesieniu do otrzymanych kwot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

W myśl art. 17 ust. 2 ww. ustawy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 (art. 19a ust. 8 ustawy).

Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przy czym, zasada swobody umów nie ma charakteru nieograniczonego. Treść umowy nie może naruszać przepisów obowiązujących ustaw.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, spółka prawa niemieckiego z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech, w grudniu 2018 r. zawarła umowę z inną spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech (Pierwszy Kontrahent). Na podstawie tej umowy, Spółka zobowiązała się do dostarczenia i montażu linii montażowych w fabryce samochodów. Dostawa i montaż miały mieć miejsce w Niemczech. Stosownie do postanowień powyższej umowy, Pierwszy Kontrahent zapłacił w grudniu 2018 r. na rzecz Spółki zaliczkę na poczet wynagrodzenia za wskazaną dostawę z montażem. Kwota zaliczki netto została powiększona o kwotę niemieckiego podatku VAT zgodnie z niemieckimi przepisami.

W 2019 r. Pierwszy Kontrahent zmienił swoje plany i uznał, że nie jest już zainteresowany nabyciem wskazanych linii montażowych. Nabyciem tych linii zainteresowany jest inny podmiot - spółka z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce (Drugi Kontrahent). Drugi Kontrahent chciałby nabyć linie montażowe do swojej fabryki na terytorium Polski.

W związku z powyższym, Spółka, Pierwszy Kontrahent i Drugi Kontrahent zawarli trójstronne porozumienie, w którym ustalono, że Drugi Kontrahent wstępuje w miejsce Pierwszego Kontrahenta jako strona umowy zawartej pierwotnie między Spółką a Pierwszym Kontrahentem i przejmuje wszelkie prawa i obowiązki Pierwszego Kontrahenta z niej wynikające, miejscem dostawy linii montażowych będzie zakład Drugiego Kontrahenta położony na terytorium Polski, Spółka wystawi fakturę korygującą i zwróci Pierwszemu Kontrahentowi równowartość niemieckiego podatku VAT od zaliczki otrzymanej w grudniu 2018 r., Spółka wystawi na Drugiego Kontrahenta fakturę zaliczkową na kwotę netto otrzymanej zaliczki powiększoną o należny podatek VAT, Spółka zobowiązuje Drugiego Kontrahenta do przekazania kwoty zaliczki netto na rzecz Pierwszego Kontrahenta (z tytułu zwrotu związanego z wystawieniem faktury korygującej) w ramach wypełnienia zobowiązania Drugiego Kontrahenta względem Spółki. Drugi Kontrahent zobowiązuje się wypełnić wyżej wymienione zobowiązanie i uiścić kwotę zaliczki netto na rzecz Pierwszego Kontrahenta w terminie 30 dni od daty przekazania stosownego poręczenia przez Spółkę, Drugi Kontrahent zobowiązuje się przelać na rzecz Spółki kwotę podatku VAT wynikającą z faktury zaliczkowej wystawionej przez Spółkę na Drugiego Kontrahenta.

Drugi Kontrahent dokonał wpłaty na rzecz Pierwszego Kontrahenta po dniu zawarcia trójstronnego porozumienia. W dniu zawarcia porozumienia, nie było jeszcze "wpłaty dokonanej przez Drugiego Kontrahenta na rzecz Pierwszego Kontrahenta". Strony nie wskazały wprost w porozumieniu, ani w żadnym innym dokumencie, w którym momencie przedmiotowa wpłata ma stać się zaliczką na poczet przyszłej dostawy realizowanej przez Spółkę. W porozumieniu ustalono, że wpłata Drugiego Kontrahenta na rzecz Pierwszego Kontrahenta zostanie wykonana w ramach wypełnienia zobowiązania Drugiego Kontrahenta względem Spółki. Innymi słowy, zobowiązanie Drugiego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Spółki ma zostać dokonane poprzez wpłatę na rzecz Pierwszego Kontrahenta. Porozumienie zostało poddane prawu niemieckiemu. W światle niemieckich przepisów, porozumienie nie sprawiło, że Drugi Kontrahent stał się następcą prawnym Pierwszego Kontrahenta w zakresie zaliczki zapłaconej przez Pierwszego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Spółki na poczet wynagrodzenia za przyszłą dostawę z montażem. To zobowiązanie, w świetle porozumienia, zostało wykonane poprzez zapłatę na rzecz Pierwszego Kontrahenta.

Dostawa linii montażowych, do których zobowiązana jest Spółka stanowi dostawę z montażem w rozumieniu przepisów o VAT. W październiku 2019 r. Spółka zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT w Polsce. Prace w Polsce związane z dostawą z montażem rozpoczną się najprawdopodobniej w drugim kwartale 2020 r. i będą trwały najprawdopodobniej ponad 12 miesięcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia kiedy u Spółki powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu otrzymania zaliczki na poczet dostawy z montażem, która ma zostać zrealizowana na rzecz Drugiego Kontrahenta.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że z tytułu otrzymania przez Spółkę zaliczki na poczet dostawy z montażem, która ma zostać zrealizowana na rzecz Drugiego Kontrahenta, obowiązek podatkowy powstanie w dniu otrzymania przez Pierwszego Kontrahenta płatności od Drugiego Kontrahenta oraz w dniu otrzymania przez Spółkę płatności od Drugiego Kontrahenta w odniesieniu do otrzymanych kwot. Należy bowiem zauważyć, że na podstawie trójstronnego porozumienia zawartego pomiędzy Spółką, Pierwszym Kontrahentem i Drugim Kontrahentem Drugi Kontrahent wstępuje w miejsce Pierwszego Kontrahenta jako strona umowy zawartej pierwotnie między Spółką, a Pierwszym Kontrahentem i przejmuje wszelkie prawa i obowiązki Pierwszego Kontrahenta z niej wynikające. Spółka wystawi fakturę korygującą i zwróci Pierwszemu Kontrahentowi równowartość niemieckiego podatku VAT od zaliczki otrzymanej w grudniu 2018 r., natomiast na Drugiego Kontrahenta wystawi fakturę zaliczkową na kwotę netto otrzymanej zaliczki powiększoną o należny podatek VAT. Drugi Kontrahent dokonał wpłaty na rzecz Pierwszego Kontrahenta po dniu zawarcia trójstronnego porozumienia. Jednocześnie Drugi Kontrahent zobowiązuje się przelać na rzecz Spółki kwotę podatku VAT wynikającą z faktury zaliczkowej wystawionej przez Spółkę na Drugiego Kontrahenta. Co do zasady, w takim przypadku kwota wpłaconej zaliczki powinna zostać zwrócona przez Spółkę Pierwszemu Kontrahentowi, jednakże zgodnie z wolą stron w przypadku przeniesienia wszelkich praw i obowiązków z pierwotnej umowy zawartej z Pierwszym Kontrahentem zostanie ona zaliczona na poczet dostawy z montażem, która zostanie dokonana na rzecz Drugiego Kontrahenta. Środki pieniężne, które powinny zostać zwrócone Pierwszemu Kontrahentowi stały się zgodnie z wolą stron w części (w przykładzie 100) przedmiotem przeniesienia, gdyby bowiem tak nie było to Spółka (dostawca) żądałaby całej kwoty zaliczki od Drugiego Kontrahenta, a nie tylko części (w przykładzie 23). Zaliczenie wpłaconych przez Pierwszego Kontrahenta środków pieniężnych na poczet zaliczki należnej od Drugiego Kontrahenta upraszcza sposób wzajemnych rozliczeń pomiędzy ww. podmiotami, tj. pomiędzy Spółką, a Pierwszym Kontrahentem (w tym przypadku rozliczenie zwrotu zaliczki) oraz pomiędzy Spółką, a Drugim Kontrahentem (w tym przypadku przyjęcie zaliczki na poczet przyszłej dostawy z montażem). Taki sposób uzgodnienia pomiędzy Stronami nie przekreśla jednak konieczności rozliczenia przez Wnioskodawcę, zarejestrowanego jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, zaliczek otrzymanych na poczet przyszłej dostawy z montażem z chwilą ich otrzymania w odniesieniu do otrzymanych kwot, pomimo braku faktycznego otrzymania środków pieniężnych (w przykładzie 100) od Drugiego Kontrahenta. Zatem, skoro zawarcie trójstronnego porozumienia przesądziło o tym, że to Drugi Kontrahent będzie stroną transakcji z Wnioskodawcą, otrzymane na poczet przyszłej dostawy z montażem zaliczki powinny być rozliczone zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 8 ustawy. Z uzupełnienia do wniosku wynika, że w porozumieniu ustalono, że wpłata Drugiego Kontrahenta na rzecz Pierwszego Kontrahenta zostanie wykonana w ramach wypełnienia zobowiązania Drugiego Kontrahenta względem Wnioskodawcy. Innymi słowy, zobowiązanie Drugiego Kontrahenta do zapłaty zaliczki na rzecz Wnioskodawcy zostało zrealizowane poprzez wpłatę na rzecz Pierwszego Kontrahenta. Tym samym, skoro dokonana przez Drugiego Kontrahenta wpłata stała się zaliczką na poczet przyszłej dostawy z montażem w momencie jej otrzymania przez Pierwszego Kontrahenta obowiązek podatkowy powstał z chwilą otrzymania środków pieniężnych przez Pierwszego Kontrahenta od Drugiego Kontrahenta w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Natomiast, w pozostałej części, tj. przelewu środków pieniężnych wynikających z faktury zaliczkowej wystawionej przez Spółkę na Drugiego Kontrahenta, obowiązek podatkowy dla Spółki powstanie z chwilą otrzymania środków pieniężnych przez Spółkę od Drugiego Kontrahenta odpowiednio w tej części przelewu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Inne kwestie poruszone we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.