0114-KDIP1-2.4012.694.2019.2.RM - VAT przy transakcji zbycia działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2019 r. (data wpływu 29 listopada 2019 r.), uzupełnionym w dniu 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 15 stycznia 2020 r.)o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania transakcji zbycia działek - jest prawidłowe.

W dniu 29 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania transakcji zbycia działek.

Wniosek uzupełniony został w dniu 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 15 stycznia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca nabył prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej w 1984 r., od brata, na podstawie umowy darowizny. Wnioskodawca, w okresie od daty nabycia prawa własności nieruchomości gospodarował nią w celach związanych z uprawami rolnymi. Na całej nieruchomości znajduje się sad prawie trzydziestoletnich drzew jabłoni, zasadzonych przez Wnioskodawcę.

Nieruchomość Wnioskodawcy ma powierzchnię... hektara i jest nieogrodzona.

W 2001 r. został przyjęty, uchwalony przez organ jednostki samorządu terytorialnego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP) dla obszaru, na którym jest położona nieruchomość Wnioskodawcy. W wyniku przyjęcia MPZP, nieruchomość Wnioskodawcy jest położona na terenie przeznaczonym na cele budowlane, pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z usługami nieuciążliwymi. Wnioskodawca nie wnioskował o opracowanie MPZP dla obszaru, na którym położona jest jego nieruchomość. Wnioskodawca nie wnioskował również o zmianę w MPZP przeznaczenia gruntu na obszarze, na którym jest położona jego nieruchomość.

W 2004 r., decyzją organu gminy, na terenie której jest położona nieruchomość Wnioskodawcy, został zatwierdzony projekt podziału nieruchomości Wnioskodawcy, złożony w 2002 r. W wyniku podziału, nieruchomość Wnioskodawcy została podzielona na 18 równych działek. Poszczególne działki nie posiadają wydzielonych, odrębnych ksiąg wieczystych, są nieogrodzone i niezabudowane oraz porośnięte sadem jabłoni.

Wnioskodawca nie występował o pozwolenie na budowę ani o decyzję o warunkach zabudowy dla żadnej z wydzielonych z jego nieruchomości działek.

W 2016 r. organ jednostki samorządu terytorialnego, na obszarze której położona jest nieruchomość Wnioskodawcy, w ramach samorządowego projektu infrastrukturalnego zrealizował inwestycję polegającą na budowie instalacji wodociągowej i kanalizacyjnej w drodze publicznej przylegającej do działek Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie występował o wybudowanie instalacji wodociągowej i kanalizacyjnej w drodze publicznej przylegającej do działek Wnioskodawcy. Budowa instalacji wodociągowej i kanalizacyjnej była realizowana w ramach projektu infrastrukturalnego wdrażanego przez organ jednostki samorządu terytorialnego na obszarze, na którym położona jest nieruchomość Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, w szczególności w zakresie usług budowlanych, deweloperskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Nieruchomość, zarówno przed podziałem, jak i po nim, nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej, nie była też najmowana, dzierżawiona, ani użyczana.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca jest emerytem od 2008 r.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną od 2008 r.

Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na nieruchomość ani nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań mających na celu podniesienie jej wartości, lub uatrakcyjnienia.

Wnioskodawca nie podejmował i nie planuje podejmować żadnych działań marketingowych związanych z wyszukiwaniem potencjalnego nabywcy.

Wnioskodawca ma zamiar zbyć 14 z 18 działek, wydzielonych z nieruchomości stanowiącej składnik jego majątku osobistego, która nie została nabyta w celu jej odsprzedaży i nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą ani produkcją rolną.

Zbycie składnika majątku osobistego Wnioskodawcy jest dla celów zaspokojenia potrzeb rodziny Wnioskodawcy i potrzeb osobistych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w celu znalezienia nabywcy dla działek, od początku 2019 r. korzysta z pomocy agencji pośredniczącej przy sprzedaży nieruchomości, gdyż ze względu na stan zdrowia (niepełnosprawność) i zaawansowany wiek... musi prowadzić oszczędzający tryb życia i nie jest w stanie w pełnym zakresie uczestniczyć w niezbędnych czynnościach podejmowanych z udziałem potencjalnych nabywców.

Wnioskodawca planuje sprzedaż części posiadanej nieruchomości, to jest 14 z 18 działek. Część nieruchomości, składająca się z 4 działek nie jest obecnie przeznaczona na sprzedaż, gdyż Wnioskodawca chce ją zatrzymać dla celów zaspokojenia potrzeb rodziny i potrzeb osobistych. Zamiarem Wnioskodawcy jest, aby 14 działek będących przedmiotem sprzedaży nabył jeden nabywca. W przypadku braku jednego nabywcy dla 14 działek, Wnioskodawca dopuszcza możliwość ich sprzedaży większej liczbie nabywców.

Przeniesienie własności działek na nabywcę, w przypadku jednego nabywcy, zależnie od warunków umowy i możliwości finansowych nabywcy, nastąpi w ramach jednej, względnie dwóch lub trzech odrębnych umów, w niemożliwych do określenia odstępach czasu i wzajemnie ze sobą powiązanych, ze względu na znaczną wartość umowy.

Przeniesienie własności działek na nabywcę, w przypadku różnych nabywców nastąpi w liczbie umów odpowiedniej do liczby sprzedanych działek, nie większej niż czternaście, w niemożliwym do określenia okresie czasu i odstępach czasu pomiędzy poszczególnymi umowami sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę czternastu działek, wyodrębnionych w wyniku podziału jednej nieruchomości, jednemu lub większej liczbie nabywców (nie większej niż czternastu), będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, odpłatne zbycie działek, wyodrębnionych w wyniku podziału jednej nieruchomości, która stanowi jego majątek własny, bez względu na liczbę zawartych umów sprzedaży (nie więcej niż 14), korzystać będzie z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej oraz nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. W tej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, odpłatne zbycie 14 z 18 działek, wyodrębnionych w wyniku podziału jednej nieruchomości z majątku prywatnego Wnioskodawcy, bez względu na to czy nastąpi na rzecz jednego lub więcej jak jednego nabywcy (nawet czternastu nabywców), będzie wykonywana okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru oraz nie będzie stanowić działalności gospodarczej podlegającej podatkowaniu VAT w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, to jest brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym orzeczeniu Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Z orzeczenia Trybunału wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Z ugruntowanego orzecznictwa NSA wynika, że aby uznać Wnioskodawcę za podatnika, powinien on występować w ramach dokonywanej sprzedaży gruntu jako profesjonalista w zakresie obrotu nieruchomościami, a więc w sposób zawodowy, tj. zorganizowany i ciągły. Takie działanie ma miejsce w szczególności w sytuacji, gdy sprzedawca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców, usługodawców np. polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych (wyroki NSA z dn. 30 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1733/11 oraz z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 1669/11).

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że na kanwie spraw o zbliżonym stanie faktycznym NSA wydał w składzie siedmiu sędziów w dniu 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym między innymi wywiódł, że "sporadyczna wyprzedaż swojego prywatnego majątku nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT."

Dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą" opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza to, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej,o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Zatem jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Przy tym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek stanowi sprzedaż majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem powołanego również przez Wnioskodawcę orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem, jak wynika z powyższego orzeczenia, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie tego gruntu nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z treści wniosku wynika, że w celu zaspokojenia potrzeb rodzinnych i osobistych, Wnioskodawca zamierza sprzedać 14 działek. Wnioskodawca chciałby, aby wszystkie działki zakupił jeden nabywca, dopuszcza jednak możliwość sprzedaży działek większej liczbie nabywców.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy zbycie czternastu działek wyodrębnionych z nieruchomości, jednemu lub większej liczbie nabywców będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że Wnioskodawca nabył prawo własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej, którą podzielił na działki mające być przedmiotem sprzedaży w 1984 r. od brata w ramach umowy darowizny. Nieruchomość, z której wydzielono działki będące przedmiotem planowanej transakcji stanowiła składnik majątku osobistego Wnioskodawcy i nie została nabyta z zamiarem odsprzedaży. Wnioskodawca, w okresie od daty nabycia prawa własności nieruchomości gospodarował ją w celach związanych z uprawami rolnymi. Przy czym jak wskazano nieruchomość, zarówno przed podziałem, jak i po nim, nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej a Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Jak wskazano w 2001 r. dla obszaru, na którym zlokalizowana jest nieruchomość uchwalony został miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP). W 2004 r. zatwierdzony został projekt podziału nieruchomości w związku z czym nieruchomość podzielono na 18 działek. W 2016 r., w drodze publicznej przylegającej do działek Wnioskodawcy, organ jednostki samorządu terytorialnego wybudował instalację wodociągową i kanalizacyjną. Przy czym, jak wskazano, Wnioskodawca nie wnioskował o opracowanie MPZP, o zmianę przeznaczenia gruntu w MPZP, nie występował o pozwolenie na budowę ani o decyzję o warunkach zabudowy dla żadnej z wydzielonych z nieruchomości działek. Wnioskodawca nie występował o wybudowanie instalacji wodociągowej i kanalizacyjnej (inwestycje te zrealizowane zostały w ramach projektu infrastrukturalnego wdrażanego przez samorząd). Przy tym wskazano, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, w szczególności w zakresie usług budowlanych, deweloperskich ani usług o zbliżonym charakterze. Zarówno przed podziałem, jak i po nim, nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani użyczenia. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na nieruchomość, nie podejmował/nie zamierza podejmować żadnych działań mających na celu podniesienie jej wartości lub uatrakcyjnienia. Działki są nieogrodzone, niezabudowane i porośnięte sadem. Wnioskodawca nie podejmował i nie planuje podejmować żadnych działań marketingowych związanych z poszukiwaniem potencjalnego nabywcy. W celu znalezienia nabywcy działek, Wnioskodawca korzysta z pomocy agencji pośredniczącej przy sprzedaży nieruchomości (od początku 2019 r.), gdyż ze względu na stan zdrowia (niepełnosprawność) i zaawansowany wiek nie ma możliwości uczestniczyć w czynnościach podejmowanych z udziałem potencjalnych nabywców.

Zatem w oparciu o przedstawione przez Wnioskodawcę informacje oraz obowiązujące przepisy prawa należy uznać, że dokonując sprzedaży działek Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W przedmiotowym przypadku sprzedaż wydzielonych działek przez Wnioskodawcę można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W konsekwencji zbycie czternastu działek wyodrębnionych z nieruchomości, jednemu lub większej liczbie nabywców nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W związku z tym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.