0114-KDIP1-2.4012.687.2017.1.KT - Dokumentacja wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 11 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie składania informacji podsumowujących w związku z dokonanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów - jest prawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie składania informacji podsumowujących w związku z dokonanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym zgodnie z przepisem art. 97 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jako podatnik VAT UE. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Dostawy takie następują nie w każdym miesiącu i nie zawsze przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji dowody wywiezienia towarów z terytorium kraju i dostarczenia ich do nabywcy.

W danym okresie rozliczeniowym miała miejsce tylko jedna wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru i przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten okres Wnioskodawca nie posiadał dokumentów uprawniających go do zastosowania stawki podatku 0%.

W przypadku dostawy, o której mowa w niniejszej sprawie, spełnione są pozostałe warunki pozwalające uznać dokonaną dostawę za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (m.in. wymogi dotyczące nabywcy i dostawcy).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy jego dotychczasowe postępowanie, polegające na niewykazywaniu w informacji podsumowującej tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w stosunku do której nie posiada odpowiednich dokumentów potwierdzających wywóz towaru i uprawniających do zastosowania stawki podatku 0%, jest prawidłowe, a także zasad dokonania korekty informacji podsumowującej po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w sytuacji, gdy przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca nie posiada w swojej dokumentacji dowodów dostarczenia towarów do nabywcy, a tym samym zgodnie z przepisem art. 42 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do wykazania tej dostawy za ten okres w ewidencji, o której mowa w przepisie art. 109 ust. 3 ww. ustawy, powinien wykazać taką dostawę w informacji podsumowującej, o której mowa w przepisie art. 100 ust. 1 tej ustawy, za ten okres?

2. Czy w przypadku, gdy w danym okresie rozliczeniowym Wnioskodawca nie był zobowiązany do złożenia informacji podsumowującej z powodu braku spełnienia wymogów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 12 ww. ustawy, a następnie w późniejszym okresie spełnił warunki do zastosowania stawki podatku 0%, powinien złożyć za ten okres informację podsumowującą po raz pierwszy, ale nie składać czynnego żalu, gdyż zachowanie takie nie wypełnia znamion czynu zabronionego?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego dotychczasowe postępowanie, tj. w informacjach podsumowujących, o których mowa w przepisie art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wykazywać należy wyłącznie te wewnątrzwspólnotowe dostawy, w stosunku do których podatnik posiada dokumenty, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, tj. uprawniające go do zastosowania stawki podatku 0%. Tym samym, dostaw w stosunku do których Wnioskodawca nie posiada odpowiednich dokumentów, nie wykazuje w informacji podsumowującej, a jeżeli jest to jedyna taka dostawa w danym okresie rozliczeniowym, w ogóle nie ma obowiązku złożenia informacji podsumowującej.

Zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w przepisie art. 5 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w przepisie art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Na mocy przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że - między innymi - podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Podatnicy, o których mowa w przepisie art. 15 tej ustawy, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, obowiązani są składać, zgodnie z przepisem art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zbiorcze informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie przepis art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej

Według informacji uzyskanych we właściwym dla Wnioskodawcy urzędzie skarbowym, w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym wystąpiła tylko jedna wewnątrzwspólnotową dostawa towarów i przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT Wnioskodawca nie posiada dowodów uprawniających do zastosowania stawki 0%, powinien złożyć "zerową" informację podsumowującą, a po otrzymaniu ww. dowodów skorygować ją.

Wątpliwości co do prawidłowości tego rozwiązania wzbudza jednak brzmienie przepisu art. 42 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w razie otrzymania dowodów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, w terminie późniejszym podatnik ma prawo do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w przepisie art. 109 ust. 3 tej ustawy, za okres rozliczeniowy, w którym ta dostawa została dokonana, i dokona korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej.

Dokonywanie korekty informacji podsumowującej po otrzymaniu dowodów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, nie byłoby konieczne, gdyby w informacji podsumowującej miałyby być wykazywane wszystkie wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów niezależnie od tego, czy podatnik miał prawo zastosować do nich stawkę podatku 0%. Przyjmując zatem założenie, że racjonalny ustawodawca nie uchwaliłby wewnętrznie sprzecznych przepisów, należy uznać, że zaprezentowane wyżej stanowisko nie jest prawidłowe. Moim zdaniem, przepis art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy dotyczy tylko tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towaru w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 i 3 tej ustawy, do których - w konkretnym, indywidualnym przypadku - ma zastosowanie przepis art. 42 ust. 1 tej ustawy, tj. dostawy te mogą być wykazane ze stawką podatku 0%.

Na prawidłowość tego stanowiska wskazuje literalne brzmienie przepisu art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który odwołuje się nie tylko do przepisu art. 13 ust. 1 i 3 tej ustawy, definiujących wewnątrzwspólnotową dostawę, ale i do przepisu art. 42 ust. 1 tej ustawy - odnoszącego się do stawki podatku 0%. Kierując się obowiązującym w wykładni prawa założeniem racjonalnego ustawodawcy należy przyjąć, że znajdujące się w przepisie art. 100 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odwołanie do przepisu art. 42 ust. 1 tej ustawy ma istotne znaczenie, a zatem intencją ustawodawcy było zobowiązanie podatnika do wykazywania w informacjach podatkowych jedynie tych dostaw, do których - zgodnie z przepisem art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - ma on prawo zastosować stawkę podatku 0%. Interpretacja taka znajduje poparcie również w wykładni historycznej. Przed zmianą wprowadzoną z dniem 1 stycznia 2010 r. przepis art. 100 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierał odniesienia do art. 42 ust. 1 tej ustawy. Wprowadzenie przez ustawodawcę tego odniesienia sugeruje świadome ograniczenie zakresu zastosowania tego przepisu.

Problem pojawia się w drugiej ze wspomnianych sytuacji, tj. kiedy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, w stosunku do której podatnik nie posiada dowodów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jest jedyną dostawą w danym okresie rozliczeniowym (ewentualnie - kiedy dostaw jest więcej niż jedna, lecz podatnik w stosunku do żadnej z nich nie posiada dowodów uprawniających go do zastosowania stawki podatku 0%). W takiej bowiem sytuacji - konsekwentnie do przedstawionych wyżej wywodów - podatnik nie ma obowiązku wykazywać niczego w informacji podsumowującej, a zatem w ogóle jej nie składa. Dopiero po otrzymaniu dowodów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, koryguje deklaracje VAT i składa informację podsumowującą (pierwotną, nie korygującą).

Zgodnie z przepisem art. 80a § 2 ustawy kodeks karny skarbowy, podatnik, który wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi informacji podsumowującej, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. Przepis karny odwołuje się do niezłożenia informacji podsumowującej w terminie.

Przyjmując przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje wykazywać w informacjach podsumowujących jedynie te wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, w stosunku do których podatnik ma prawo zastosować stawkę podatku 0% i biorąc pod uwagę prawo podatnika do dokonania po otrzymaniu odpowiednich dowodów korekty dostawy wykazanej ze stawką krajową, złożenie w opisanej wyżej sytuacji (pierwszej, nie korygującej) informacji podsumowującej wraz z korektą deklaracji VAT po otrzymaniu odpowiednich dowodów nie może być uznane za niezłożenie informacji podsumowującej w odpowiednim terminie. Wnioskodawca nie miał bowiem obowiązku ani prawa wykazywać tej dostawy wcześniej, ani w deklaracji VAT ani w informacji podatkowej, a prawo do jej wykazania uzyskał dopiero po otrzymaniu odpowiednich dowodów. Zachowanie Wnioskodawcy jest zgodne z warunkami wynikającymi z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie może być uznane za wykroczenie skarbowe.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, iż prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym wykazywać należy w informacji podsumowującej jedynie te wewnątrzwspólnotowe dostawy, w stosunku do których posiada dowody uprawniające do zastosowania stawki podatku 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie zaś do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Ponadto, w myśl art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Jak wskazuje art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42, który to przepis w ust. 1 uzależnia zastosowanie ww. stawki dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od spełnienia następujących warunków:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Zatem, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Na mocy art. 42 ust. 12 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 12a ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1.

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Z kolei w myśl art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej "informacjami podsumowującymi". Informacje te składa się za okresy miesięczne za pomoca środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1 (art. 100 ust. 3 ustawy).

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca - czynny podatnik VAT, zarejestrowany również jako podatnik VAT UE - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Dostawy takie występują nie w każdym miesiącu i nie zawsze przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji dowody wywiezienia towarów z terytorium kraju i dostarczenia ich do nabywcy.

Przedmiotem zapytania jest sytuacja, w której w danym okresie rozliczeniowym miała miejsce tylko jedna wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru i przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten okres Wnioskodawca nie posiadał dokumentów uprawniających go do zastosowania stawki podatku 0%. Wnioskodawca zaznaczył przy tym, że w przypadku omawianej dostawy spełnione są pozostałe warunki pozwalające uznać dokonaną dostawę za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (m.in. wymogi dotyczące nabywcy i dostawcy).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości jego dotychczasowego postępowania, polegającego na niewykazywaniu w informacji podsumowującej tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w stosunku do której nie posiada on odpowiednich dokumentów potwierdzających wywóz towaru i uprawniających go do zastosowania stawki podatku 0%, a także zasad dokonania korekty informacji podsumowującej po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa, zdaniem tut. Organu postępowanie Wnioskodawcy jest prawidłowe, ponieważ przepis art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy dotyczy tylko tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 i 3 ustawy, do których - w konkretnym, indywidualnym przypadku - ma zastosowanie przepis art. 42 ust. 1 ustawy, tj. dostawy te mogą być wykazane ze stawką podatku w wysokości 0%.

Zatem, odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że:

* w sytuacji, gdy przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca nie posiada w swojej dokumentacji dowodów dostarczenia towarów do nabywcy, a tym samym zgodnie z przepisem art. 42 ust. 12 ustawy nie jest zobowiązany do wykazania tej dostawy za ten okres w ewidencji, o której mowa w przepisie art. 109 ust. 3 ustawy - nie powinien wykazywać takiej dostawy w informacji podsumowującej, o której mowa w przepisie art. 100 ust. 1 ustawy, za ten okres;

* w przypadku, gdy w danym okresie rozliczeniowym Wnioskodawca nie był zobowiązany do złożenia informacji podsumowującej z powodu braku spełnienia wymogów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 12 ustawy, a następnie w późniejszym okresie spełnił warunki do zastosowania stawki podatku 0% - powinien złożyć za ten okres informację podsumowującą po raz pierwszy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o możliwości zastosowania w sprawie będącej przedmiotem zapytania przepisów ustawy - Kodeks karny skarbowy. Stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, na podstawie którego Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje interpretacje przepisów prawa podatkowego, przedmiotem analizy w wydanej interpretacji nie mogą być kwestie związane ze stosowaniem regulacji Kodeksu karnego skarbowego.

Trzeba też zaznaczyć, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto, zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.