0114-KDIP1-2.4012.68.2017.1.IG - Określenie miejsca świadczenia dla usługi załadunku towaru.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2017 r. (data wpływu 29 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania świadczonej usługi - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania świadczonej usługi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Estońska spółka X OU ma zamiar nabyć od Wnioskodawcy, czyli polskiej spółki usługę załadunku towaru. Towar będzie załadowany w Polsce przez Wnioskodawcę a następnie przewieziony do Estonii przez inną firmę, Wnioskodawca nie będzie przewoził towaru, a jedynie dokonywał załadunku. Usługodawcą będzie zatem firma polska, a usługobiorcą firma estońska, która poda swój estoński numer NIP. Jako usługodawca Wnioskodawca ma zamiar wystawić fakturę na kontrahenta z Estonii, bez naliczania i odprowadzania podatku, VAT, gdyż zdaniem Wnioskodawcy w takim wypadku usługa ta nie będzie opodatkowana w Polsce, tj. Wnioskodawca wystawi fakturę ze stawką 0% VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy postępowanie jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Jest to uzasadnione, ponieważ obie strony umowy są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego też zastosowanie w tym wypadku będzie miał art. 28b ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, na mocy którego miejscem świadczenia usług, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W związku z powyższym trzeba podkreślić, że usługobiorcą będzie spółka Estońska, posiadająca siedzibę poza terytorium Polski, na terenie innego kraju członkowskiego, a zatem usługa będzie traktowana jako świadczona poza Polską.

Dlatego też wobec ogólnej zasady terytorialności podatku od towarów i usług, usługa ta nie będzie opodatkowana w Polsce. Wynika to z faktu, iż podatek ten jest podatkiem o charakterze terytorialnym i opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały uznane za świadczone w danym kraju. Skoro zatem powyższa usługa nie będzie świadczona na terytorium RP, a na terenie innego państwa członkowskiego tj. Estonii, naliczanie polskiego podatku VAT jest bezzasadne.

Jak trafnie bowiem wskazał WSA we Wrocławiu z 4 maja 2011 r. sygn. akt 1 SA/Wr 372/11:

Dla oceny dopuszczalności stosowania self billingu istotne jest ustalenie, którego państwa stosować przepisy, skoro usługodawca posiada siedzibę na terenie jednego państwa członkowskiego, a usługobiorca i zarazem wystawca faktur posiada siedzibę na terenie innego państwa członkowskiego niż usługodawca.

Pomocne tu będzie odwołanie się do zasady terytorialności podatku VAT. W myśl tej zasady podatek naliczany jest od transakcji, które mają mają miejsce bądź są traktowane jako mające miejsce na ściśle określonym terytorium.

W przypadku, gdy wykonanie danej czynności podlegającej opodatkowaniu będzie miało miejsce poza określonym terytorium, to czynność ta nie będzie, co do zasady, podlegać opodatkowaniu na tym terytorium.

Takie stanowisko zajął również NSA w wyroku z 17 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 1575/11:

Podatek od towarów i usług jest więc podatkiem terytorialnym, wobec czego jest on naliczany od transakcji, które mają miejsce, bądź traktowane są jako mające miejsce na ściśle określonym terytorium. Podobny pogląd odnośnie terytorialnego charakteru podatku wyraziła M. Militz (M. Militz, Podatki pośrednie (w:) Harmonizacja prawa podatkowego w Unii Europejskiej, Warszawa 2011, s. 63).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przypadku świadczenia usług istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku do towarów i usług, jest określenie miejsca świadczenia danej usługi.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 "Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług":

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

Zatem w przypadku wykonywania usług na rzecz podatnika miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli opodatkowanie usług zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna ich konsumpcja. Od ogólnej zasady zawartej w powyższych przepisach, ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 ustawy, przepisy rozdziału "Faktury" Działu XI stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

Elementy jakie powinna zawierać faktura, określa art. 106e ust. 1 ustawy. W myśl art. 106e ust. 1 pkt 12-14 ustawy - faktura powinna zawierać:

* stawkę podatku;

* sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku sprzedaż zwolnioną od podatku;

* kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Natomiast stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy faktura powinna zawierać w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy"odwrotne obciążenie"

Jednocześnie w myśl art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Estońska spółka X OU ma zamiar nabyć od Wnioskodawcy, czyli polskiej spółki usługę załadunku towaru. Towar będzie załadowany w Polsce przez Wnioskodawcę a następnie przewieziony do Estonii przez inną firmę, Wnioskodawca nie będzie przewoził towaru, a jedynie dokonywał załadunku. Usługodawcą będzie zatem firma polska, a usługobiorcą firma estońska, która poda swój estoński numer NIP.

Wnioskodawca powziął wątpliwości czy prawidłowo dokumentuje świadczone usługi wystawiając faktury ze stawką 0%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie świadczył dla Kontrahenta z Estonii będącym w tym kraju zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, usługę załadunku towarów. Zatem skoro Kontrahent z Estonii nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności, dla którego jest świadczona przedmiotowa usługa w analizowanym przypadku znajdzie zastosowanie zasada ogólna dotycząca ustalania miejsca świadczenia usług. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia takiej usługi będzie miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli Estonia. Zatem przedmiotowa usługa nie będzie opodatkowana w Polsce.

W konsekwencji, Wnioskodawca powinien wystawiać fakturę z tytułu świadczenia przedmiotowej usługi, bez polskiego VAT (zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy) natomiast z adnotacją "odwrotne obciążenie" (na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy).

Ponieważ Wnioskodawca powinien wystawić fakturę z adnotacją "odwrotne obciążenie" nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że powinien dla kontrahenta z UE wystawić fakturę ze stawką 0%.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w opisanym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.