0114-KDIP1-2.4012.654.2018.2.RD - Rozliczenia VAT UE.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) uzupełnionym w dniu 21 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 13 listopada 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, terminu wystawienia faktury w ramach procedury samofakturowania oraz wykazania w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej usług świadczonych przez Wnioskodawcę - jest prawidłowe.

W dniu 2 października 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, terminu wystawienia faktury w ramach procedury samofakturowania oraz wykazania w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej przez Wnioskodawcę usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 21 listopada 2018 r., złożonym w dniu 21 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 13 listopada 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ("Spółka") jest spółką prawa polskiego, zarejestrowaną dla celów VAT oraz posiadającą siedzibę w Polsce. Spółka wchodzi w skład międzynarodowego koncernu X. Planowane jest dokonanie podziału B. sp. z o.o. (dalej: "B." lub "Spółka Dzielona"), której jedynym udziałowcem jest X, przez wydzielenie zgodnie z art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577, t.j.; dalej: k.s.h.), w wyniku którego na A. zostanie przeniesiona część majątku Spółki Dzielonej.

Na skutek sukcesji uniwersalnej A. stanie się stroną Umowy Generalnego Dystrybutora (dalej "UGD"), zgodnie z którą G. (dalej: "G.") mianuje A. jako swojego głównego, niewyłącznego dystrybutora na terytorium Polski zajmującego się sprzedażą pojazdów ciężarowych G. oraz części zamiennych, jak również zapewnianiającego serwisowanie pojazdów ciężarowych.

G. będzie sprzedawać pojazdy ciężarowe do A. która następnie będzie odsprzedawać je do Autoryzowanych Dealerów (dalej "AD"), tj. podmiotów, z którymi A. będzie posiadać Umowy Dealerskie, na podstawie których AD otrzymają niewyłączne prawo do sprzedaży pojazdów ciężarowych i części zamiennych klientom na poziomie detalicznym we własnym imieniu i na własną rzecz.

Z tytułu sprzedawanych pojazdów ciężarowych, A. udzielać będzie gwarancji dla AD. AD z kolei udzielają gwarancji z tytułu pojazdów ciężarowych sprzedawanych do nabywców końcowych. Na podstawie ustaleń UGD, A. ma obowiązek zapewnić na terenie Polski dostępność wszelkiego typu usług posprzedażowych (serwis, konserwacja, naprawy) dla wszystkich pojazdów ciężarowych określonych marek koncernu G., niezależnie od faktu czy są używane na terenie kraju stale bądź przejściowo oraz niezależnie od tego gdzie lub przez kogo zostały nabyte. Wymienione wyżej usługi są wykonywane przez A. poprzez sieć Autoryzowanych Serwisów (dalej "AS"), będących podmiotami mianowanymi przez A. zgodnie z UGD do utrzymywania obiektów serwisowych oraz do sprzedaży części zamiennych dla pojazdów ciężarowych G.

A. będzie posiadać odrębną umowę serwisową z każdym z AS. AS powinny dokonywać wszelkich napraw pojazdów ciężarowych G. zgodnie z wytycznymi A. i G. AS w każdym przypadku powinny przeprowadzić prace serwisowe niezależnie od tego, czy pojazd ciężarowy jest na terenie Polski przejściowo bądź stale oraz gdzie i przez kogo został nabyty.

Z tytułu powyższych napraw (w tym wynikających z rękojmi, gwarancji lub polityki dobrej woli), A. wypłacać będzie AS wynagrodzenie, kalkulowane jako koszty zaakceptowanych napraw, przy uwzględnieniu stawek i wymiaru godzinowego ustanowionego przez A. W tym celu Autoryzowany Serwis przedstawi roszczenia (wniosek), dające po zaakceptowaniu przez A. podstawę do wypłaty wynagrodzenia. Następnie A. dokona z tytułu zaakceptowanych napraw analogicznego obciążenia G.

Proces akceptowania rozliczania napraw pomiędzy AS, A. G. będzie podobny do obecnie obowiązującego systemu rozliczeń między AS, B. i G. i składać się będzie z następujących etapów:

* AS po wykonaniu czynności naprawczych wprowadzi wniosek do własnego systemu informatycznego, a następnie wyśle go do systemu informatycznego A./G.;

* rozpatrywanie wniosków rozliczenia napraw będzie odbywać się w A. (w tym w imieniu G. dla potrzeb rozliczeń napraw między A. i G.);

* rozpatrywanie wniosków napraw w systemie A. /G. nastąpi automatycznie lub manualnie (w zależności o ustawień odpowiednich parametrów w systemie informatycznym A./G. dla poszczególnych typów napraw itp.);

* jeżeli wniosek zawierać będzie wyłącznie świadczenia standardowe, które nie wymagają "ręcznego" podjęcia decyzji przez A., wniosek będzie automatycznie akceptowany przez system; manualne rozpatrywanie wniosków dokonywane jest poprzez Specjalistów ds. Gwarancji A.;

* cyklicznie generowana będzie dla AS nota uznaniowa, na podstawie której wystawiana będzie faktura przez AS (A. będzie wystawiać przedmiotowe faktury w imieniu AS w systemie samofakturowania, o którym mowa w art. 106d ustawy o VAT) za wnioski rozpatrzone w okresie od wystawienia poprzedniej noty uznaniowej i faktury (np. nota i faktura wystawione w piątek lub sobotę dokumentują, za okres od wystawienia poprzedniej noty i faktury w poprzedni piątek lub sobotę, wynagrodzenie wynikające z wniosków w tym okresie zaakceptowanych lub częściowo zaakceptowanych - tj. w zakresie w jakim naprawy i obciążenie ich kosztami zostały zaakceptowane przez A. i w jakim AS nie będzie zmuszony ponieść tych kosztów we własnych zakresie, ewentualnie dochodzić rozliczenia ich z klientem, który przedstawił pojazd ciężarowy do naprawy);

* w tym samym czasie kiedy generowana jest przez A. nota uznaniowa dla AS i wystawiana faktura przez AS, wystawiana jest przez A. faktura na G.

Dopiero w momencie akceptacji wniosku przez A. i wygenerowaniu noty uznaniowej znany jest zakres usługi wykonanej przez AS na zlecenie A. i znana jest wysokość należnego AS wynagrodzenia za wykonanie usługi.

W ramach zdarzenia przyszłego będących przedmiotem niniejszego wniosku o indywidualną interpretację podatkową Spółka wprowadziłaby na podstawie umowy z AS samofakturowanie z tytułu obsługi naprawczej, tj. Spółka wystawiałaby przedmiotowe faktury w imieniu i na rzecz AS w rozumieniu art. 106d ustawy o VAT.

A. zauważa, że z uwagi na rozważane przyjęcie systemu samofakturowania jest podmiotem zainteresowanym w uzyskaniu interpretacji indywidulanej. Dla celów prawidłowego terminu wystawienia faktury konieczne jest bowiem określenie momentu, w którym powstaje obowiązek podatkowy.

Ponadto, Spółka zwraca uwagę, że B. posiada pozytywne interpretacje dotyczące wyżej omówionego procesu tj.:

* interpretacja indywidualna z dnia 16 marca 2015 r. sygn. IPPP1/443-1453/14-2/BS, w której organ potwierdził, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku rozliczenia naprawy

* interpretacja indywidualna z dnia 29 lutego 2016 r. sygn. IPPP3/4512-1082/15-2/ISZ, w której organ potwierdził zasady rozliczeń ww. napraw pomiędzy G. i B.

W uzupełnieniu do wniosku na wezwanie Organu Wnioskodawca wskazał, że G. jest niemieckim podatnikiem VAT z siedzibą w Niemczech, zarejestrowanym do celów VAT w Niemczech, także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. G. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. G. jest spółką wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą.

Zgodnie z treścią art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2017.1221 z późn. zm, dalej: "ustawa o VAT") miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę, że G., jak zostało powyżej wskazane, posiada siedzibę w Niemczech, usługi naprawcze wykonywane przez Spółkę na rzecz G. powinny być opodatkowane w Niemczech. Zatem świadczenia Spółki na rzecz G. będą świadczeniem usług naprawczych zgodnie z art. 196 Dyrektywa 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i powinny być opodatkowywane VAT w Niemczech, zgodnie z obowiązującymi w tym kraju członkowskim UE przepisami VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku usług AS świadczonych na rzecz A., obowiązek podatkowy w podatku VAT, będzie powstawał zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj. z chwilą akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku rozliczenia naprawy przez A., a co za tym idzie A. powinna, w przypadku samofakturowania, wystawić fakturę w imieniu i na rzecz AS w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym usługa została wykonana, tj. do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przypada akceptacja (częściowa akceptacja) wniosku rozliczenia naprawy?

2. Czy Spółka powinna wykazać wynagrodzenie od G. w składanych przez Spółkę deklaracjach VAT w ramach pozycji dotyczących świadczenia usług poza terytorium kraju (poz. 11 i 12 w przypadku formularza VAT-7) oraz w informacjach podsumowujących o dokonanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych w ramach pozycji o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług (poz. E formularza VAT-UE lub w razie potrzeby w załączniku VAT-UE/C), za okres rozliczeniowy, na który przypada wykonanie przedmiotowych usług serwisowych, tj. moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku o rozliczenie?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1 W przypadku usług AS świadczonych na rzecz A., obowiązek podatkowy w podatku VAT, będzie powstawał zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj. z chwilą akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku rozliczenia naprawy przez A., a co za tym idzie A. powinna, w przypadku samofakturowania, wystawiać fakturę w imieniu i na rzecz AS w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym usługa została wykonana, tj. do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przypada akceptacja (częściowa akceptacja) wniosku rozliczenia naprawy.

Ad 2 Spółka powinna wykazać wynagrodzenie od G. w składanych przez Spółkę deklaracjach VAT w ramach pozycji dotyczących świadczenia usług poza terytorium kraju (poz. 11 i 12 w przypadku formularza VAT-7) oraz w informacjach podsumowujących o dokonanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych w ramach pozycji o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług (poz. E formularza VAT-UE lub w razie potrzeby w załączniku VAT-UE/C) za okres rozliczeniowy, na który przypada moment wykonania przedmiotowych usług serwisowych, przy czym moment wykonania tych usług dla potrzeb rozliczeń między A. a G. jest tożsamy z momentem ich wykonania dla potrzeb rozliczeń między AS a A. naprawy, tzn. jest to moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku o rozliczenie.

1. Uwagi wstępne - usługowy charakter świadczeń wykonywanych przez A. na rzecz G.

Zgodnie z jednolitym podejściem prezentowanym przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych, w sytuacji gdy czynności naprawcze w ramach gwarancji realizowane są przez gwaranta na rzecz kupującego, nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT.

W rzeczywistości gospodarczej częstą sytuacją jest jednak zlecanie wykonywania napraw gwarancyjnych podmiotom trzecim, będącymi najczęściej wyspecjalizowanymi serwisami naprawczymi. W takiej sytuacji, zobowiązania gwarancyjne za gwaranta realizuje podmiot trzeci w oparciu o umowę zawartą w tym zakresie z gwarantem. Realizacja przez ten podmiot zobowiązań gwarancyjnych za gwaranta, jest niewątpliwie świadczeniem usługi na rzecz gwaranta, w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko jest jednolicie przyjmowane przez organy podatkowe w całej Polsce, co poparte jest wyraźnie zarysowaną w ostatnich latach linią orzeczniczą. Oprócz wspomnianych powyżej interpretacji z dnia 16 marca 2015 r. sygn. IPPP1/443-1453/14-2/BS oraz z dnia 29 lutego 2016 r. sygn. IPPP3/4512-1082/15-2/ISZ, przykładowo można wskazać:

* interpretację indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 września 2015 r., sygn. IBPP1/4512-548/15/ES,

* interpretację indywidualną Dyrektora z Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. ILPP2/443-15/13-3/AD,

* interpretację indywidualną Dyrektora z Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. ITPP2/443-128/13/AK,

* interpretację indywidualną Dyrektora z Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 marca 2012 r., sygn. IBPP3/443-1309/11/PK,

* interpretację Ministra Finansów z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygn. PT8/033/175/409/SBA/13/RD84048.

Powyższe stanowisko jest również potwierdzane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej "NSA"). Na przykład, w wyroku z dnia 23 maja 2002 r. o sygn. I SA/Wr 3634/01 NSA uznał, że: Inaczej jednak kształtuje się sytuacja prawna w przypadku gdy zobowiązania gwarancyjne za gwaranta realizuje podmiot trzeci w oparciu o umowę zawartą w tym zakresie z gwarantem (...) Tym samym realizacja przez tenże podmiot zobowiązań gwarancyjnych za gwaranta jest niewątpliwie świadczeniem usługi na rzecz tegoż ostatniego. (...) Nie ma przy tym żadnego znaczenia czy podmiotem przejmującym zobowiązania gwaranta jest sprzedawca czy też np. wyspecjalizowany zakład serwisowy. W każdym bowiem z tych przypadków zobowiązanym z tytułu udzielonej nabywcy gwarancji jest jedynie gwarant, a zobowiązanie się podmiotu trzeciego do świadczenia za niego tychże usług ma charakter samoistny i odrębny od np. umowy sprzedaży towaru sprzedawcy, który przejmuje na siebie tego rodzaju obowiązki. W takim przypadku obowiązków gwarancyjnych sprzedawcy wobec nabywców towarów nie rodzi zawarta umowa sprzedaży pomiędzy producentem (gwarantem) a sprzedawcą, lecz umowa, na mocy której producent (gwarant) zleca sprzedawcy realizację usług gwarancyjnych wobec kolejnych nabywców sprzedawanego mu towaru, a sprzedawca przyjmuje obowiązek realizacji tych świadczeń. Tak zdefiniowana usługa mając charakter usługi odpłatnej podlega podatkowi od towarów i usług.

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w danej sprawie. Poszczególni sprzedawcy w łańcuchu dostaw są bowiem gwarantami z tytułu sprzedanych samochodów (G. wobec A., A. wobec AD, AD wobec ostatecznych nabywców). Naprawy dokonywane są na zlecenie G. udzielone A. w UGD, które to zlecenie jest następnie udzielane dalej AS przez A. na podstawie umów serwisowych, tj. AS dokonuje (w zakresie w jakim wniosek naprawy zostanie zaakceptowany przez A. /G.) naprawy we własnym imieniu, ale na rzecz A. (a dalej A. analogicznie świadczy przedmiotową usługę we własnym imieniu, a na rzecz G.). Odpowiednio, także w przypadku gdy naprawy dotyczą samochodów zakupionych przez klientów w innych krajach, realizacja przez AS zobowiązania zaciągniętego przez A. wobec G. stanowi niewątpliwie świadczenie usługi przez AS na rzecz A. w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (zgodnie z interpretacją z dnia 16 marca 2015 r. otrzymaną przez B.) a dalej, zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, stanowi ono świadczenie usługi przez A. na rzecz G. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Podsumowując, w ocenie Spółki, Spółka powinna traktować otrzymane od G. wynagrodzenie z tytułu obsługi serwisowej jako wynagrodzenie z tytułu odpłatnego świadczenia usług. Jednocześnie wymaga rozstrzygnięcia miejsce świadczenia przedmiotowych usług dla celów VAT oraz właściwy moment ich zadeklarowania.

2. Moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku świadczenia usług przez AS na rzecz A.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, nie ma wątpliwości, iż momentem, w którym znany jest ostateczny zakres usługi oraz należne usługodawcy (AS) wynagrodzenie, jest moment akceptacji zakresu naprawy gwarancyjnej. Dopiero w tym momencie możliwe jest ustalenie kwoty, jaka powinna być przyjęta w celu określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług z tytułu wyświadczenia przez AS na rzecz A. usługi wykonania naprawy gwarancyjnej.

Dopiero, gdy A. /G. zaakceptuje, że wykonane na rzecz klienta (posiadacza pojazdu, który przedstawił go serwisu) prace naprawcze oznaczają zwolnienie A. z obowiązków, które A. przyjął na siebie w ramach gwarancji i wobec G. na podstawie UGD, dochodzi do świadczenia usług przez AS na rzecz A. (usługi naprawcze jako takie świadczone są na rzecz klienta a nie A.) i wtedy określone zostaje wynagrodzenie należne AS z tytułu wykonanej usługi, które stanowić będzie podstawę opodatkowania VAT.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż do momentu, kiedy znane jest wynagrodzenie AS z tytułu wykonania przez nich napraw gwarancyjnych, nie można prawidłowo dokonać rozliczenia należnego podatku VAT, a co za tym idzie, nie może powstać obowiązek podatkowy w tym zakresie. Dopiero w momencie akceptacji przez A. samego faktu oraz zakresu świadczenia (i wynagrodzenia za świadczenie usług) możliwe jest ustalenie podstawy opodatkowania. Mając na uwadze, iż moment akceptacji zakresu świadczenia wykonywanego przez AS stanowi także moment wykonania usługi, wówczas powstanie obowiązek podatkowy (w rozumieniu art. 19a ustawy o VAT) z tytułu wykonania przez AD/AS napraw gwarancyjnych na zlecenie A.

Odpowiednio, zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, A. powinna, w przypadku samofakturowania, o którym mowa w art. 106d ustawy o VAT, wystawić fakturę w imieniu i na rzecz AS w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym usługa została wykonana, tj. do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przypada akceptacja (częściowa akceptacja) wniosku rozliczenia naprawy.

Taka interpretacja przepisów została zaakceptowana przez organ w sprawie z wniosku B. interpretacja indywidualna z dnia 16 marca 2015 r. sygn. IPPP1/443-1453/14-2/BS.

Miejsce świadczenia usług w przypadku świadczenia usług przez A. na rzecz G.

Zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych, które nie mają zastosowania w rozpatrywanej sytuacji (w szczególności, jak Spółka wskazała w przedstawionym stanie faktycznym, G. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce).

W związku z powyższym, mając na uwadze, że G. jest podatnikiem VAT w Niemczech, za miejsce świadczenia rozpatrywanych usług zgodnie z art. 28b ustawy o VAT należy uznać Niemcy. W konsekwencji oznacza to, że Spółka powinna w prowadzonej przez Spółkę ewidencji VAT rozpoznać przedmiotowe usługi jako usługi, dla których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju.

Sposób i moment wykazania usług w deklaracjach i informacjach podsumowujących.

Na wstępie należy zauważyć, że zgodnie z art. 109 ust. 3a ustawy o VAT, podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19a ust. 1 3 i 8.

W związku z tym, w ocenie Spółki moment wykazania przedmiotowych usług świadczonych przez A. na rzecz G. powinien być tożsamy z momentem ich wykonania dla potrzeb rozliczeń między AS a A., tzn. jest to moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku rozliczenia.

W ocenie Spółki, przedmiotowe usługi w przypadku ich świadczenia na terytorium Polski podlegają opodatkowaniu VAT (wg standardowej stawki 23%, zgodnie z art. 41, 146a i 146f ustawy o VAT), tj. nie są one zwolnione z VAT ani opodatkowane stawką 0%. Jednocześnie, właściwe przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE serii L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), tj. art. 93-130 oraz art. 131-166, nie przewidują w takiej sytuacji jak rozpatrywana ani zwolnienia z podatku od wartości dodanej, ani stawki 0% (tj. zwolnienia z prawem do odliczenia).

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, Spółka powinna wykazać kwotę wynagrodzenia należnego od G. z tytułu wniosków o rozliczenie zaakceptowanych (częściowo zaakceptowanych) w danym miesiącu w deklaracji VAT-7 w poz. 11 i 12 za ten miesiąc, jak również w poz. E informacji podsumowującej VAT UE (lub w razie potrzeby w załączniku VAT-UE/C) obejmującej ten miesiąc (tj. składanej za ten miesiąc lub za kwartał obejmujący ten miesiąc - w przypadku składania informacji podsumowujących kwartalnie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii - art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Co do zasady, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest rozliczyć daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Na podstawie art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Przepisy art. 19a ust. 5-7 ustawy określają szczególne zasady powstawania obowiązku podatkowego dla określonych przedmiotowo rodzajów dostaw i usług.

Ponadto jak stanowi art. 19a ust. 8 ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z opisu sprawy wynika, że A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest spółką prawa polskiego, zarejestrowaną dla celów VAT oraz posiadającą siedzibę w Polsce. Spółka wchodzi w skład międzynarodowego koncernu X. Planowane jest dokonanie podziału B. ("B." lub "Spółka Dzielona"), której jedynym udziałowcem jest G., przez wydzielenie, w wyniku którego na A. zostanie przeniesiona część majątku Spółki Dzielonej. Na skutek sukcesji uniwersalnej A. stanie się stroną Umowy Generalnego Dystrybutora ("UGD"), zgodnie z którą G. mianuje A. jako swojego głównego, niewyłącznego dystrybutora na terytorium Polski zajmującego się sprzedażą pojazdów ciężarowych G. oraz części zamiennych, jak również zapewnianiającego serwisowanie pojazdów ciężarowych. G. jest niemieckim podatnikiem VAT z siedzibą w Niemczech, zarejestrowanym do celów VAT w Niemczech, także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. G. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. G. jest spółką wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą. G. będzie sprzedawać pojazdy ciężarowe do A., która następnie będzie odsprzedawać je do Autoryzowanych Dealerów ("AD"), tj. podmiotów, z którymi A. będzie posiadać Umowy Dealerskie, na podstawie których AD otrzymają niewyłączne prawo do sprzedaży pojazdów ciężarowych i części zamiennych klientom na poziomie detalicznym we własnym imieniu i na własną rzecz. Z tytułu sprzedawanych pojazdów ciężarowych, A. udzielać będzie gwarancji dla AD. AD z kolei udzielają gwarancji z tytułu pojazdów ciężarowych sprzedawanych do nabywców końcowych. Na podstawie ustaleń UGD, A. ma obowiązek zapewnić na terenie Polski dostępność wszelkiego typu usług posprzedażowych (serwis, konserwacja, naprawy) dla wszystkich pojazdów ciężarowych określonych marek koncernu G., niezależnie od faktu czy są używane na terenie kraju stale bądź przejściowo oraz niezależnie od tego gdzie lub przez kogo zostały nabyte. Wymienione wyżej usługi są wykonywane przez A. poprzez sieć Autoryzowanych Serwisów ("AS"), będących podmiotami mianowanymi przez A. zgodnie z UGD do utrzymywania obiektów serwisowych oraz do sprzedaży części zamiennych dla pojazdów ciężarowych G. A. będzie posiadać odrębną umowę serwisową z każdym z AS. AS powinny dokonywać wszelkich napraw pojazdów ciężarowych G. zgodnie z wytycznymi A. i G. AS w każdym przypadku powinny przeprowadzić prace serwisowe niezależnie od tego, czy pojazd ciężarowy jest na terenie Polski przejściowo bądź stale oraz gdzie i przez kogo został nabyty. Z tytułu powyższych napraw (w tym wynikających z rękojmi, gwarancji lub polityki dobrej woli), A. wypłacać będzie AS wynagrodzenie, kalkulowane jako koszty zaakceptowanych napraw, przy uwzględnieniu stawek i wymiaru godzinowego ustanowionego przez A. W tym celu Autoryzowany Serwis przedstawi roszczenia (wniosek), dające po zaakceptowaniu przez A. podstawę do wypłaty wynagrodzenia. Następnie A. dokona z tytułu zaakceptowanych napraw analogicznego obciążenia G. Proces akceptowania rozliczania napraw pomiędzy AS, A. i G. będzie podobny do obecnie obowiązującego systemu rozliczeń między AS, B. i G. i składać się będzie z następujących etapów:

* AS po wykonaniu czynności naprawczych wprowadzi wniosek do własnego systemu informatycznego, a następnie wyśle go do systemu informatycznego A. /G.;

* rozpatrywanie wniosków rozliczenia napraw będzie odbywać się w A. (w tym w imieniu G. dla potrzeb rozliczeń napraw między A. i G.);

* rozpatrywanie wniosków napraw w systemie A./G. nastąpi automatycznie lub manualnie (w zależności od ustawień odpowiednich parametrów w systemie informatycznym A. /G. dla poszczególnych typów napraw itp.);

* jeżeli wniosek zawierać będzie wyłącznie świadczenia standardowe, które nie wymagają "ręcznego" podjęcia decyzji przez A., wniosek będzie automatycznie akceptowany przez system; (manualne rozpatrywanie wniosków dokonywane jest poprzez Specjalistów ds. Gwarancji A.);

* cyklicznie generowana będzie dla AS nota uznaniowa, na podstawie której wystawiana będzie faktura przez AS (A. będzie wystawiać przedmiotowe faktury w imieniu AS w systemie samofakturowania, o którym mowa w art. 106d ustawy o VAT) za wnioski rozpatrzone w okresie od wystawienia poprzedniej noty uznaniowej i faktury (np. nota i faktura wystawione w piątek lub sobotę dokumentują, za okres od wystawienia poprzedniej noty i faktury w poprzedni piątek lub sobotę, wynagrodzenie wynikające z wniosków w tym okresie zaakceptowanych lub częściowo zaakceptowanych - tj. w zakresie w jakim naprawy i obciążenie ich kosztami zostały zaakceptowane przez A. i w jakim AS nie będzie zmuszony ponieść tych kosztów we własnych zakresie, ew. dochodzić rozliczenia ich z klientem, który przedstawił pojazd ciężarowy do naprawy);

* w tym samym czasie kiedy generowana jest przez A. nota uznaniowa dla AS i wystawiana faktura przez AS, wystawiana jest przez A. faktura na G.

Dopiero w momencie akceptacji wniosku przez A. i wygenerowaniu noty uznaniowej znany jest zakres usługi wykonanej przez AS na zlecenie A. i znana jest wysokość należnego AS wynagrodzenia za wykonanie usługi.

Wątpliwości budzi m.in. kwestia, czy w przypadku świadczonych przez AS usług, obowiązek podatkowy w podatku VAT, będzie powstawał zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj, z chwilą akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku rozliczenia naprawy przez A., a co za tym idzie A. powinna, w przypadku samofakturowania, wystawić fakturę w imieniu i na rzecz AS w terminie do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym usługa została wykonana, tj. do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przypada akceptacja (częściowa akceptacja) wniosku rozliczenia naprawy.

W tym miejscu należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) dotyczące odpowiedzialności sprzedawcy wobec nabywcy w razie wystąpienia wad fizycznych rzeczy.

Stosownie do art. 556 ustawy - Kodeks cywilny sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Z kolei w myśl art. 560 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie.

Zgodnie z art. 577 § 2 ustawy - Kodeks cywilny obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług.

Obowiązek wykonywania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Czynności naprawcze realizowane w ramach gwarancji i rękojmi mają niewątpliwie charakter usługowy. Jeżeli są one realizowane przez gwaranta na rzecz kupującego są usługami realizowanymi bez wynagrodzenia, a jako takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sytuacja prawna kształtuje się jednak inaczej w przypadku, gdy zobowiązania gwarancyjne za gwaranta realizuje podmiot trzeci w oparciu o umowę zawartą w tym zakresie z gwarantem. W takim przypadku podmiot ten wykonuje za gwaranta i na jego rachunek stosowne czynności wynikające z gwarancji, np.: naprawy, usunięcia wad. Tym samym, realizacja przez ten podmiot zobowiązań gwarancyjnych za gwaranta, jest niewątpliwie świadczeniem usługi na rzecz tego podmiotu. Usługa ta ma charakter odpłatny i jako taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na okoliczności sprawy przedstawione we wniosku zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że w analizowanej sytuacji tj., gdy A. jako gwarant z tytułu sprzedanych pojazdów ciężarowych do Autoryzowanych Dealerów (AD), zleca Autoryzowanemu Serwisowi (AS) zapewnienie obsługi w zakresie napraw gwarancyjnych tych pojazdów, za ustaloną odpłatnością i w związku z tym, zobowiązania gwarancyjne A. realizuje AS, to realizacja przez AS zobowiązań gwarancyjnych za A., stanowi świadczenie usługi na rzecz A. W rezultacie, świadczenie AS podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zauważyć należy, że obowiązujące przepisy ustawy nie regulują odrębnie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług napraw gwarancyjnych. W sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym nie występuje żaden z przypadków powstania obowiązku podatkowego na zasadach szczególnych (nie jest to usługa wykonana częściowo czy usługa, dla której ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, zapłata nie następuje przed dokonaniem usługi, nie jest to usługa wymieniona w art. 19a ust. 5 ustawy).

Zatem należy zastosować przepis regulujący ogólny moment powstania obowiązku podatkowego, tj. art. 19a ust. 1 ustawy.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy w świetle powołanych przepisów wskazać należy, że określenie momentu powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje wprawdzie tego momentu, jednakże przyjąć należy, że momentem wykonania usługi jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę. Zatem usługa jest wykonana, gdy usługodawca zrealizował wszystkie czynności składające się na określony rodzaj usług. O faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter.

Jednocześnie podkreślić należy, że ustalenie zakresu świadczonej usługi i w konsekwencji momentu jej wykonania powinno następować w sposób obiektywny. Oznacza to, że postanowienia umowne w tej kwestii niewątpliwie są istotne, niemniej jednak należy mieć na uwadze specyfikę danej usługi i obowiązki ciążące na stronach umowy, w szczególności rodzaj i charakter składających się na daną usługę czynności.

Z uwagi na przedstawione we wniosku okoliczności sprawy, które nie zaprzeczają temu, że potwierdzenie przez Wnioskodawcę naprawy gwarancyjnej jest elementem świadczonej usługi w ramach napraw gwarancyjnych i tym samym nie jest jedynie elementem niezbędnym do dokonania rozliczenia między stronami umowy uznać należy, że dla ww. czynności napraw wykonywanych przez Autoryzowany Serwis (AS) na rzecz Wnioskodawcy (A.) w ramach zawartych umów, obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych usług powstaje z momentem uzyskania przez AS informacji o uznaniu wykonanych czynności za zaakceptowane naprawy gwarancyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106d ust. 1 pkt 1 ustawy - podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu, jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Faktura wystawiona przez nabywcę powinna zawierać wyraz "samofakturowanie" (art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy).

Samofakturowanie może zostać zastosowane pod warunkiem istnienia wcześniej zawartej (przed wystawieniem pierwszej faktury przez nabywcę w imieniu i na rzecz podatnika dokonującego sprzedaży) umowy. Ustawodawca wymaga określenia w umowie procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, w imieniu i na rzecz którego faktury są wystawiane. Procedura taka powinna być właściwie określona i przestrzegana, ponieważ wystawienie faktury przez nabywcę towaru lub usługi oznacza określenie kwoty podatku należnego po stronie podatnika, który dokonał dostawy towarów lub wykonał usługę.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z uwagi na powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku Wnioskodawca powinien wystawić faktury w imieniu i na rzecz usługodawcy (AS) w ramach procedury samofakturowania w terminie do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym usługa została wykonana, tj. do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przypada akceptacja (częściowa akceptacja) wniosku rozliczenia naprawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Spółki dotyczą również tego, czy powinna wykazać wynagrodzenie od G. w składanych deklaracjach VAT w ramach pozycji dotyczących świadczenia usług poza terytorium kraju (poz. 11 i 12 w przypadku formularza VAT-7) oraz w informacjach podsumowujących o dokonanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych w ramach pozycji o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług (poz. E formularza VAT-UE lub w razie potrzeby w załączniku VAT-UE/C), za okres rozliczeniowy, na który przypada wykonanie przedmiotowych usług serwisowych, tj. moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku o rozliczenie.

Na gruncie powołanego przepisu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Mechanizm ten nazywany jest refakturowaniem. Refakturowanie polega na tym, że podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w nieprzetworzonym stanie swojemu kontrahentowi. Podmiot zobowiązany do wykonania usługi zleca jej wykonanie innemu podmiotowi, a kosztami wykonania tej usługi obciąża faktycznego jej beneficjenta. Jest to więc pewnego rodzaju odsprzedaż usług, w sytuacji gdy jeden z podmiotów nabywa daną usługę i następnie ją sprzedaje, przy czym sprzedawca nie jest bezpośrednim usługodawcą. W rzeczywistości przy odsprzedaży usług świadczona zostaje jedna usługa. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę (inny podmiot) jest traktowane jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Konsekwencją przyjęcia fikcji prawnej, według której podatnik działający we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, uznawany jest za świadczącego usługę, jest obowiązek rozliczenia refakturowanej usługi zgodnie z obowiązującymi przepisami. Oznacza to, że podmiot dokonujący odsprzedaży usługi na rzecz kontrahenta powinien zachować się tak, jakby sam wyświadczył tę usługę, z zachowaniem właściwej stawki podatku oraz obowiązku podatkowego przewidzianych dla usługi pierwotnej.

W przedstawionym we wniosku opisie, usługi serwisowe dokonywane są na zlecenie G. udzielone dla A. które to zlecenie jest następnie przez Wnioskodawcę udzielane dalej dla AS na podstawie umów serwisowych.

AS dokonuje tych napraw we własnym imieniu, ale na rzecz A., przy tym A., zgodnie z zawartą umową, świadczy te usługi na rzecz G. Zatem, w analizowanym przypadku to G. jest rzeczywistym konsumentem usług świadczonych przez AS. Wnioskodawca (A.) nabywa przedmiotowe usługi od AS, a następnie je odsprzedaje w stanie niezmienionym do G. Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi we własnym imieniu, na rzecz G.

Zatem Wnioskodawca, tj. podmiot dokonujący odsprzedaży usługi na rzecz kontrahenta (G.), powinien zachować się tak, jakby sam wyświadczył tę usługę z zachowaniem zasad opodatkowania właściwych dla usługi pierwotnej (świadczonej przez AS na zlecenie A.).

W przypadku świadczenia usług od określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady miejscem świadczenia na rzecz podatnika działającego w takim charakterze usług innych niż wskazane w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jest spółką prawa polskiego, zarejestrowaną dla celów VAT oraz posiadającą siedzibę w Polsce. Spółka świadczy usługi napraw (serwisowe) (w tym wynikających z rękojmi, gwarancji lub polityki dobrej woli) na rzecz Spółki G. G. jest niemieckim podatnikiem VAT z siedzibą w Niemczech (zarejestrowanym na VAT w Niemczech także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych). G. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, jest spółką wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą. Jednocześnie wskazano, że świadczenia Spółki na rzecz G. będą świadczeniem usług naprawczych zgodnie z art. 196 Dyrektywa 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i powinny być opodatkowywane VAT w Niemczech, zgodnie z obowiązującymi w tym kraju członkowskim UE przepisami VAT. Przy czym we własnym stanowisku podniesiono, że właściwe przepisy Dyrektywy 2006/112/WE tj. art. 93-130 oraz art. 131-166, nie przewidują w takiej sytuacji jak rozpatrywana ani zwolnienia z podatku od wartości dodanej, ani stawki 0% (tj. zwolnienia z prawem do odliczenia).

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że usługi posprzedażowych napraw (w tym wynikających z rękojmi, gwarancji lub polityki dobrej woli), które Wnioskodawca świadczy na rzecz kontrahenta z siedzibą w Niemczech są opodatkowane, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy. Tym samym usługa ta nie jest opodatkowana na terytorium Polski, a zobowiązanym do jej rozliczenia jest usługobiorca, tj. kontrahent Wnioskodawcy - G.

W odniesieniu do kwestii wykazania transakcji w deklaracji VAT-7 należy wskazać, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W art. 99 ust. 14 ustawy zapisano, że minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Aktualny wzór deklaracji VAT-7 określa rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 856) w załączniku nr 1.

Zgodnie z zawartymi w tym rozporządzeniu "Objaśnieniami do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 (18) i VAT-7K (12))" - załącznik nr 3 do rozporządzenia:

* w poz. 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych;

* w poz. 12 wykazuje się świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Zatem ustawodawca w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, odnosi się do kwestii opodatkowania nie "polskim" podatkiem VAT, ale podatkiem od wartości dodanej, tj. w miejscu świadczenia usługi. W konsekwencji podatnik świadczący usługę, która jest opodatkowana przez jego kontrahenta, powinien zweryfikować przepisy obowiązujące w kraju kontrahenta, aby stwierdzić czy usługa którą świadczy jest zwolniona lub opodatkowana 0% stawką i czy powinien ją w efekcie wykazywać w informacji podsumowującej.

Stosownie art. 100 ust. 3 ustawy informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1.

Według art. 102 ust. 1 ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, terminu i miejsca składania oraz wzór korekty informacji podsumowującej wraz z objaśnieniami co do sposobu jej wypełnienia, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz przepisy Unii Europejskiej.

W załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz. U. z 2016 r. poz. 2268), obowiązującego od dnia 1 stycznia 2017 r., został zawarty wzór informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE (4).

Natomiast w załączniku nr 2 niniejszego rozporządzenia zawarto objaśnienia do tej informacji podsumowującej.

Zgodnie z tymi objaśnieniami w części E Informacji podsumowującej:

* W kolumnie a należy wpisać kod kraju kontrahenta (usługobiorcy)

* W kolumnie b należy wpisać poprawny numer identyfikacyjny kontrahenta (usługobiorcy) nadany przez państwo członkowskie właściwe dla kontrahenta,

* W Kolumnie c należy wpisać łączną wartość usług o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy wykonywanych w miesiącu, za który składana jest informacja dla poszczególnych kontrahentów.

Na podstawie art. 100 ust. 3 ustawy informacje podsumowujące VAT-UE składa się wyłącznie elektronicznie. W konsekwencji obecnie nie generuje się załączników VAT-UE/A, VAT-UE/B, VAT-UE/C. W informacji podsumowującej składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej (interaktywnej) nie wypełnia się załącznika. Wiersze w poszczególnych częściach stanowią listę rozwijalną.

Zatem podatnik podatku od towarów i usług - świadczący usługi (inne niż zwolnione od podatku od wartości dodanej lub opodatkowane stawką 0%) na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy - zobowiązany jest do wykazania tych transakcji w deklaracjach VAT składanych w kraju, a w przypadku deklaracji VAT-7 w poz. 11 i 12. Jednocześnie podatnik ten, zobowiązany jest do wykazania tych transakcji w składanych w kraju informacjach podsumowujących o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Wykazanie tych transakcji w poz. 11 i poz. 12 deklaracji VAT-7 oraz w informacji podsumowującej VAT-UE należy dokonać za okres rozliczeniowy, w którym powstałby obowiązek podatkowy, gdyby te usługi podlegały opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak rozstrzygnięto w odpowiedzi na pytanie nr 1 momentem wykonania usług naprawy dla potrzeb rozliczeń między AS a A., jest moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku o rozliczenie. Wobec tego, obowiązek podatkowy, z tytułu wykonania usług naprawy przez A. na zlecenie G. jest tożsamy z momentem ich wykonania dla potrzeb rozliczeń między AS a A., tzn. jest to moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku o rozliczenie.

Wobec tego, w przedstawionych we wniosku okolicznościach, Spółka w składanej w kraju deklaracji VAT-7, powinna wykazać wartość świadczonych usług serwisowych na rzecz G. (niemieckiego podatnika VAT z siedzibą w Niemczech), których miejsce opodatkowania znajduje się zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, na terytorium Niemiec.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy oraz okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Spółka powinna wykazać wynagrodzenie od G. w składanej deklaracji VAT-7 w poz. 11 i poz. 12 oraz w informacji podsumowującej w ramach pozycji o wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług (poz. E formularza VAT-UE). Przy czym jak wskazywano, ze względu na fakt, że informacje podsumowujące składa się elektronicznie i nie jest generowany załącznik VAT/UE (C) to w tej sytuacji nie ma potrzeby wypełniania tego załącznika. Usługi za które Spółka otrzymuje wynagrodzenie od G. powinny być wykazane w deklaracji za okres rozliczeniowy, na który przypada wykonanie przedmiotowych usług serwisowych tj. moment akceptacji (częściowej akceptacji) wniosku o rozliczenie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Ponadto należy wskazać, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.