0114-KDIP1-2.4012.584.2017.1.MC - Ustalenie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 24 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, ustalenia czy dostawy części i akcesoriów dokonywane z X. na rzecz Y. stanowią dostawy krajowe oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących dostawy części i akcesoriów na rzecz Y. -jest prawidłowe.

W dniu 31 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, ustalenia czy dostawy części i akcesoriów dokonywane z Y. na rzecz X. stanowią dostawy krajowe oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących dostawy części i akcesoriów na rzecz X.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej: Spółka) jest spółką kapitałową utworzoną zgodnie z prawem szwedzkim z siedzibą w G. Spółka jest producentem samochodów osobowych i części zamiennych. Prowadzi sprzedaż samochodów, a także części zamiennych, akcesoriów i materiałów eksploatacyjnych (dalej: części i akcesoria). Spółka jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT). Spółka została również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zainteresowany niebędący stroną postępowania jest spółką kapitałową (dalej: X). X. prowadzi działalność jako importer samochodów osobowych w ramach sieci sprzedaży Spółki. X. jest zarejestrowana dla celów podatku VAT i dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Działalność X. obejmuje m.in. import i sprzedaż na polskim rynku części i akcesoriów. X. prowadzi działalność za pośrednictwem sieci dealerskiej, w ramach której działają niezależni przedsiębiorcy - autoryzowani dealerzy.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka sprzedaje X. zamówione części i akcesoria. W dalszej kolejności są one przez X. odsprzedawane dealerom. Spółka sprzedaje części i akcesoria X. i dokonuje transportu zamówień ze Szwecji bezpośrednio do dealerów wskazanych przez X.

X. wykorzystuje części i akcesoria wyłącznie w działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.

Spółka planuje przeprowadzenie restrukturyzacji procesów dystrybucyjnych poprzez przeniesienie do Polski funkcji związanych z utrzymaniem zapasów niezbędnych do zaopatrywania X. i dealerów, a także niektórych funkcji związanych z przygotowywaniem wysyłki i transportem części i akcesoriów do dealerów wskazanych przez X.

Spółka zawarła z niezależnym podmiotem (dalej: Usługodawca) umowę dotyczącą świadczenia na rzecz Spółki usług logistyczno-magazynowych w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe (dalej: Y). Spółka poza zakupem usług logistyczno-magazynowych zawarła z Usługodawcą umowę dotyczącą świadczenia na jej rzecz usług transportowych. Obie umowy zostały zawarte na czas określony przekraczający pięć lat.

W Y. Spółka będzie przechowywać zapasy części i akcesoriów w zakresie umożliwiającym zaopatrywanie X. a za jej pośrednictwem również dealerów w całym regionie. Y. będzie umożliwiał Spółce szybkie skompletowanie i realizację poszczególnych zamówień i ich dystrybucję do dealerów wskazanych przez X.

Spółka będzie transportowała części i akcesoria do Y. w Polsce. Spółka będzie właścicielem części i akcesoriów przechowywanych w Y. podczas całego procesu ich przechowywania, świadczenia usług logistyczno-magazynowych i transportowych.

Usługodawca będzie odpowiedzialny za rozładunek towarów Spółki transportowanych ze Szwecji i innych krajów, w tym Polski, przyjęcia ich do magazynu i przechowywanie, prowadzenie ewidencji magazynowej towarów, kompletowanie zamówień, oraz dokonywanie załadunku i wysyłki towarów. W ramach świadczonych usług Usługodawca będzie ponosił odpowiedzialność za to, że części i akcesoria będą załadowywane, przechowywane i zabezpieczane w należyty sposób.

Usługi Usługodawcy będą obejmowały utrzymanie Y., dystrybucję części i akcesoriów do dealerów, dystrybucję części zwracanych z różnych powodów przez X. i dealerów oraz planowanie i zarządzenie procesami dystrybucji. Usługodawca będzie również odpowiedzialny za zapewnienie należytego stanu magazynowego części i akcesoriów przechowywanych w Y., w taki sposób aby umożliwić zaopatrywanie X. i dealerów.

Spółka udostępni Usługodawcy specjalistyczne oprogramowanie komputerowe umożliwiające odbiór i zarządzenia zamówieniami oraz przeszkoli pracowników Usługodawcy w zakresie jego obsługi. Usługodawca nie będzie działał jako agent Spółki. Usługodawca nie będzie odpowiedzialny za negocjowanie i zawieranie umów w imieniu Spółki, wystawienie faktur, czy podejmowanie czynności marketingowych lub promocyjnych.

Schemat realizacji dostaw z Y. na rzecz X. będzie następujący: w przypadku złożenia przez X. zamówienia na części i akcesoria Usługodawca będzie dokonywał przygotowania zamówionych części i akcesoriów oraz ich wysyłki z Y. bezpośrednio do dealerów wskazanych przez X. Cały transport zamówień z Y do dealerów wskazanych przez X będzie odbywał się na terytorium Polski.

Spółka nie będzie zatrudniać w Polsce pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji odnoszących się do działań biznesowych Spółki, np. związanych z negocjowaniem umów, czy dokonywaniem czynności sprzedażowych. Jednakże w związku z działalnością prowadzoną przez Spółkę w oparciu o Y. w Polsce, upoważnieni pracownicy Spółki będą uprawnieni do przeprowadzenia audytów działalności Usługodawcy i kontroli Y. w normalnych godzinach jego pracy. Spółka będzie bezpośrednio nadzorować realizację usługi przez Usługodawcę i sprawność realizacji procesów dystrybucji.

Spółka nie będzie właścicielem, ani nie będzie najmowała nieruchomości, zaplecza technicznego lub infrastruktury na terytorium Polski. Usługodawca będzie świadczyć usługi logistyczno - magazynowe i transportowe z wykorzystaniem własnej infrastruktury. Usługi logistyczno - magazynowe i transportowe są przez Usługodawcę świadczone powszechnie także na rzecz innych podmiotów niż Spółka.

Spółka wskazuje, że nie posiada w Polsce siedziby ani oddziału, bezpośrednio nie zatrudnia również w Polsce stałego personelu. Spółka nie jest właścicielem maszyn, narzędzi ani sprzętu, które mogłyby znajdować się w Y.

W tym kontekście konieczne jest potwierdzenie czy Spółka korzystając z Y. oraz usług logistyczno-magazynowych będzie posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności. Umożliwi to określenie czy dostawy dokonywane przez Spółkę z Y. na rzecz X. będą opodatkowane w Polsce podatkiem VAT oraz czy X. będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionych przez Spółkę faktur dokumentujących poszczególne dostawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z prowadzoną przez Spółkę na terenie Polski działalnością w oparciu o model biznesowy przedstawiony w opisie stanu faktycznego, Spółka posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.; dalej: UoVAT)?

2. Czy Spółka powinna dokumentować dostawy towarów - części i akcesoriów - dokonywane z Y. na rzecz X. jako dostawy krajowe wykazując polski podatek VAT?

3. Czy w przypadku uznania, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej X. przysługiwać będzie na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 UoVAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez Spółkę w związku z sprzedażą części i akcesoriów w sytuacji gdy Spółka na fakturze VAT wskaże polski numer NIP?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytanie 1

1. Podstawa prawna.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 2011.77.1, dalej: Rozporządzenia 282/2011), stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przy czym według art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić podatnikowi dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

2. Kryterium stałości prowadzonej działalności oraz struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast czy podmiot korzysta z pracy własnych pracowników, oraz własnej infrastruktura. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) oraz sądów administracyjnych, wskazuje, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Zasoby ludzkie niezbędne do wykonywania działalności mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika, o ile zostaną zapewnione od zewnętrznych usługodawców. Podatnik nie musi więc dysponować personelem, który jest u niego zatrudniony, i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że korzysta z zaplecza personalnego i technicznego innych podmiotów, w sposób umożliwiający mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do potrzeb jego działalności.

Zasady wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określił TSUE. Zdaniem TSUE o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej. Istnieć musi pewna minimalna skala działalności, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r., sygn. C-168/84 Gunter Berkholz, wyrok z dnia 2 maja 1996 r., sygn. C-231/94, FaabordGelting Linien A/S, wyrok z dnia 17 lipca 1997 r., sygn. akt: C-190/95ARO Lease By, wyrok z dnia 20 lutego 1997 r., sygn. C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, wyrok z dnia 7 maja 1998 r., sygn. C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również wyrok z dnia 16 października 2014 r., sygn. C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z przedmiotowym stanowiskiem zgadza się Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: "NSA"). W wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., I FSK 2004/13, NSA stwierdził, że " (...) wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może więc "stworzyć" wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. (...) kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników. Zasadnicze wydaje się istnienie stosownej struktury organizacyjnej, która jest konieczna i wystarczająca do świadczenia usług, natomiast sposób pozyskania niezbędnych do świadczenia tych usług zasobów ludzkich jest kwestią drugorzędną (...)."

Dlatego zdaniem WSA w Warszawie w wyroku z dnia 25 lutego 2015 r., III SA/Wa 3741/14: "Zespół powiązanych ze sobą elementów gospodarczych w postaci stałej współpracy działających na rzecz i w imieniu spółki podmiotów trzecich stanowi wystarczającą płaszczyznę do uznania, że podatnik posiada stałe miejsce powadzenia działalności gospodarczej w Polsce." W wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2015 r., III SA/Wa 3332/14, czytamy z kolei: "Korzystanie z usług innych podmiotów lub osób w ramach wspólnych porozumień biznesowych przez podatnika zagranicznego pozwala na stworzenie platformy gospodarczej w kraju cechującej się elementami stałości co prowadzi do powstania miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT."

3. Centra logistyczne i magazynowe jako stałe miejsca prowadzenia działalności.

Organy podatkowe przyjmują, że prowadzenie działalności za pomocą usług centrum logistycznego lub magazynowego prowadzi od powstania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Nie jest przy tym istotne czy podatnik wynajmuje magazyn czy korzysta kompleksowej usługi magazynowo-logistycznej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 30 marca 2016 r., IPPP3/4512-2/16-4/JŻ, gdzie wskazał, że: "do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Jak wskazano we wniosku, w tym okresie magazyn w Polsce prowadzony był przez firmę logistyczną, która świadczyła na rzecz Wnioskodawcy kompleksową usługę logistyczno-magazynową (przechowanie, pakowanie, wydawanie towarów nabywcom, organizacja transportu do nabywców, inwentaryzacja towarów). Zatem, Spółka dysponowała miejscem, w którym wykonywała niezbędne czynności do prowadzenia działalności w zakresie obsługi i sprzedaży towarów. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że Spółka nie dysponowała magazynem w ramach zawartej umowy najmu, lecz korzystała z magazynu na podstawie nabycia kompleksowej usługi logistyczno-magazynowej."

Podobny do opisanego stan faktyczny był przedmiotem interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Dyrektor KIS) z dnia 5 maja 2017 r., 0114-KDIP1-2.4012.15.2017.1.JŻ, w której czytamy: "Spółka korzysta z usług logistycznych parku logistycznego. Park Logistyczny obowiązany jest w szczególności do rozładunku towarów Spółki, przyjęcia ich do magazynu i przechowywania, prowadzenia ewidencji magazynowej towarów, załadunku i wysłania towarów. Umowa współpracy z Parkiem Logistycznym przewiduje, że przedstawiciele Spółki mają możliwość oglądu i inwentaryzacji swoich towarów jedynie w terminach uprzednio uzgodnionych. (...). Jednocześnie, Wnioskodawca (...) dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności. W niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stale obecnego zaplecza personalnego i technicznego koniecznego do świadczenia usług na terenie Polski. Jak już wskazano (...), do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego (...). W tym zakresie uprawnione jest stanowisko, że Wnioskodawca decydując się na (...) obsługę i magazynowanie towarów w ramach współpracy z Producentem i Parkiem Logistycznym, z wykorzystaniem zaplecza technicznego i personalnego Producenta i Parku Logistycznego, zleca ww. podmiotom, w tym ich pracownikom, produkcję oraz obsługę towarów i powierzchni magazynowej, w której będą magazynowane towary (...). Tym samym, na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza Spółki umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności.".

W interpretacji Dyrektora KIS z 5 kwietnia 2017 r., 1462-IPPP3.4512.97.2017.1.JŻ, czytamy: "(...) Wnioskodawca decydując się na (...) obsługę i magazynowanie towarów w ramach stałej współpracy z Partnerem, z wykorzystaniem zaplecza technicznego i personalnego Partnera, zleca mu, w tym jego pracownikom, produkcję oraz obsługę towarów i powierzchni magazynowej, w której będą magazynowane towary. (...) Tym samym, na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza Spółki umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności. W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.".

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z dnia 3 czerwca 2016 r. IPPP3/4512-260/16-3/JF: "Chociaż formalnie Wnioskodawca nie posiada zasobów technicznych na terenie kraju, istotne jest ekonomiczne wykorzystanie ludzi, narzędzi i sprzętu. W tym zakresie uprawnione jest stanowisko, że Wnioskodawca decydując się na miejsce świadczenia usług magazynowych (przechowywanie i wysyłanie produktów Wnioskodawcy) oraz kompletowania i składania wszystkich produktów Spółki podejmuje działania gospodarcze za pośrednictwem Usługodawców." oraz w interpretacji z dnia 25 lutego 2016 r., IPPP3/4512-1034/15-2/JF, w której czytamy: "(...) istotne jest ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca takim zapleczem będzie dysponował, gdyż - jak wskazano w przedmiotowym wniosku - Kontrahent udostępni Wnioskodawcy magazyn wraz z obsługą logistyczną, (...) z przedstawionych okoliczności wynika, że będzie również spełnione kryterium posiadania zasobów personalnych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci pracowników usługodawcy obsługujących magazyn oraz biorących udział w pracach w ramach usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy." (podobnie: interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2016 r" 1462-IPPP3.4512.863.2016.1.JŻ; z dnia 30 marca 2016 r" IPPP3/4512-2/16-4/JŻ, oraz z dnia 12 maja 2015 r" IPPP3/4512-257/15-2/JŻ).

W powołanych powyżej interpretacjach stany faktyczny co do zasady był tożsamy z sytuacją opisaną w niniejszym wniosku, tj. usługi logistyczno-magazynowe (przechowanie, pakowanie, wydawanie towarów nabywcom, organizacja transportu do nabywców, inwentaryzacja towarów) na rzecz wnioskodawców świadczone były przez podmioty trzecie zarządzające centrami logistyczno-magazynowymi. Wnioskodawcy, co do zasady nie posiadali innego zaplecza personalnego i technicznego na terytoriom Polski. Powyższe nie stanowiło przeszkody w stwierdzeniu, że wnioskodawcy w przypadkach, gdy korzystali z kompleksowych usług logistyczno-magazynowych, posiadali stałe miejsce prowadzenia działalności na terytoriom Polski.

4. Stałe miejsce prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę.

W ocenie Spółki w niniejszym wniosku okoliczności sprawy należy przyjąć, że spełnione zostały przesłanki do uznania, że w odniesieniu do opisanej w stanie faktycznym działalności Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W opisanym stanie faktycznym kryterium stałości zostało spełnione m.in. z zawarcia przez Spółkę wieloletnich umów zmierzających do prowadzenia w sposób stały na terytorium Polski działalności w oparciu o usługi, infrastrukturę i personel Usługodawcy. Funkcją Y. jest przy tym zapewnienie X. stałego dostępu do części i akcesoriów oferowanych przez Spółkę.

Spółka dzięki umowie z Usługodawcą dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającą prowadzenie centrum dystrybucyjnego. Jak wskazano do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Spółce przysługuje kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym i prawo do wydawania poleceń Usługobiorcy związanych z działalnością operacyjną Y.

Zaplecze techniczne i personalne Y. pozwala Spółce na prowadzenie działalności w zakresie dostaw na rzecz X. części i akcesoriów transportowanych do wskazanych przez X. dealerów. Zakres udostępnionych przez Usługodawcę aktywów i personelu umożliwia realizację funkcji magazynowych, dystrybucyjnych i transportowych.

W konsekwencji, należy przyjąć, że spełnione zostaną przez Spółkę kryteria posiadania struktury charakteryzującej się wystarczającym poziomem stałości, oraz obecnością zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Tym samym należy stwierdzić, że prowadząc sprzedaż za pośrednictwem Y. Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Pytanie 2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 UoVAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem jej realizacji jest terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 UoVAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 UoVAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Ponieważ dostawy dokonywane przez Spółkę będą dokonywane wyłącznie na terytorium kraju z stałego miejsca jej działalności a Spółka będzie działać jako podatnik VAT, to Spółka będzie zobowiązana do wystawienia faktur dokumentujących dokonywane dostawy i opodatkowania dokonywanych dostaw podatkiem VAT w Polsce.

Pytanie 3.

Jednocześnie Zainteresowani stoją na stanowisku, że X będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez Spółkę w związku z zakupem części i akcesoriów dokonywanych za pośrednictwem Y.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 UoVAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a UoVAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 UoVAT.

W myśl art. 88 ust. 4 UoVAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96 UoVAT, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 UoVAT.

Prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT a towary i usługi, w związku z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest przy tym związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi VAT.

X jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Części i akcesoria nabywane przez X w ramach prowadzonej działalności są wykorzystywane wyłącznie w działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Odpowiednio dokonująca dostaw Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, posiada na terytorium Polski stałe miejsce działalności gospodarczej, a dostawy części i akcesoriów z Y. będą w całości realizowane na terytorium Polski. Wobec tego na podstawie art. 86 ust. 1 UoVAT, X. będzie posiadała prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionych przez Spółkę faktur dokumentujących dostawy części i akcesoriów nabywanych z Y.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

(Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową utworzoną zgodnie z prawem szwedzkim z siedzibą w G. Spółka jest producentem samochodów osobowych i części zamiennych. Prowadzi sprzedaż samochodów, a także części zamiennych, akcesoriów i materiałów eksploatacyjnych (części i akcesoria). Spółka jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka została również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. X (spółką kapitałową) prowadzi działalność jako importer samochodów osobowych w ramach sieci sprzedaży Spółki. X jest zarejestrowana dla celów podatku VAT i dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Działalność X obejmuje m.in. import i sprzedaż na polskim rynku części i akcesoriów. X prowadzi działalność za pośrednictwem sieci dealerskiej, w ramach której działają niezależni przedsiębiorcy - autoryzowani dealerzy. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka sprzedaje X zamówione części i akcesoria. W dalszej kolejności są one przez X odsprzedawane dealerom. Spółka sprzedaje części i akcesoria X i dokonuje transportu zamówień ze Szwecji bezpośrednio do dealerów wskazanych przez X. X wykorzystuje części i akcesoria wyłącznie w działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.

Spółka planuje przeprowadzenie restrukturyzacji procesów dystrybucyjnych poprzez przeniesienie do Polski funkcji związanych z utrzymaniem zapasów niezbędnych do zaopatrywania X i dealerów, a także niektórych funkcji związanych przygotowywaniem wysyłki i transportem części i akcesoriów do dealerów wskazanych przez X.

Spółka zawarła z niezależnym podmiotem (Usługodawca) umowę dotyczącą świadczenia na rzecz Spółki usług logistyczno-magazynowych w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe (Y). Spółka poza zakupem usług logistyczno-magazynowych zawarła z Usługodawcą umowę dotyczącą świadczenia na jej rzecz usług transportowych. Obie umowy zostały zawarte na czas określony przekraczający pięć lat. W Y Spółka będzie przechowywać zapasy części i akcesoriów w zakresie umożliwiającym zaopatrywanie X a za jej pośrednictwem również dealerów w całym regionie. Y będzie umożliwiał Spółce szybkie skompletowanie i realizację poszczególnych zamówień i ich dystrybucję do dealerów wskazanych przez X. Spółka będzie transportowała części i akcesoria do Y w Polsce. Spółka będzie właścicielem części i akcesoriów przechowywanych w Y podczas całego procesu ich przechowywania, świadczenia usług logistyczno-magazynowych i transportowych. Usługodawca będzie odpowiedzialny za rozładunek towarów Spółki transportowanych ze Szwecji i innych krajów, w tym Polski, przyjęcia ich do magazynu i przechowywanie, prowadzenie ewidencji magazynowej towarów, kompletowanie zamówień, oraz dokonywanie załadunku i wysyłki towarów. W ramach świadczonych usług Usługodawca będzie ponosił odpowiedzialność za to, że części i akcesoria będą załadowywane, przechowywane i zabezpieczane w należyty sposób. Usługi Usługodawcy będą obejmowały utrzymanie Y, dystrybucję części i akcesoriów do dealerów, dystrybucję części zwracanych z różnych powodów przez X i dealerów oraz planowanie i zarządzenia procesami dystrybucji. Usługodawca będzie również odpowiedzialny za zapewnienie należytego stanu magazynowego części i akcesoriów przechowywanych w Y, w taki sposób aby umożliwić zaopatrywanie X i dealerów. Spółka udostępni Usługodawcy specjalistyczne oprogramowanie komputerowe umożliwiające odbiór i zarządzenia zamówieniami oraz przeszkoli pracowników Usługodawcy w zakresie jego obsługi. Usługodawca nie będzie działał jako agent Spółki. Usługodawca nie będzie odpowiedzialny za negocjowanie i zawieranie umów w imieniu Spółki, wystawienie faktur, czy podejmowanie czynności marketingowych lub promocyjnych.

W przypadku złożenia przez X zamówienia na części i akcesoria Usługodawca będzie dokonywał przygotowania zamówionych części i akcesoriów oraz ich wysyłki z Y. bezpośrednio do dealerów wskazanych przez X. Cały transport zamówień z Y. do dealerów wskazanych przez X. będzie odbywał się na terytorium Polski.

Spółka nie będzie zatrudniać w Polsce pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji odnoszących się do działań biznesowych Spółki, np. związanych z negocjowaniem umów, czy dokonywaniem czynności sprzedażowych. Jednakże w związku z działalnością prowadzona przez Spółkę w oparciu o Y w Polsce, upoważnieni pracownicy Spółki będą uprawnieni do przeprowadzenia audytów działalności Usługodawcy i kontroli Y w normalnych godzinach jego pracy. Spółka będzie bezpośrednio nadzorować realizację usługi przez Usługodawcę i sprawność realizacji procesów dystrybucji. Spółka nie będzie właścicielem, ani nie będzie najmowała nieruchomości, zaplecza technicznego lub infrastruktury na terytorium Polski. Usługodawca będzie świadczyć usługi logistyczno - magazynowe i transportowe z wykorzystaniem własnej infrastruktury. Usługi logistyczno - magazynowe i transportowe są przez Usługodawcę świadczone powszechnie także na rzecz innych podmiotów niż Spółka. Spółka wskazuje, że nie posiada w Polsce siedziby ani oddziału, bezpośrednio nie zatrudnia również w Polsce stałego personelu. Spółka nie jest właścicielem maszyn, narzędzi ani sprzętu, które mogłyby znajdować się w Y.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą między innymi ustalenia czy w związku z prowadzoną przez Spółkę na terenie Polski działalnością w oparciu o model biznesowy przedstawiony w opisie stanu faktycznego, Spółka posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów ustawy.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej "rozporządzeniem".

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 FaabordGelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc "stworzyć" wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też "własna" infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym działalności Spółki za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Wnioskodawcy, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w procesy dystrybucyjne związane z utrzymaniem zapasów niezbędnych do zaopatrywania X i dealerów oraz przygotowaniem wysyłki i transoptorem części i akcesoriów do dealerów wskazanych przez X. Jak wskazał Wnioskodawca w ramach swojej działalności obejmującej produkcję i sprzedaż samochodów osobowych oraz części zamiennych, akcesoriów i materiałów eksploatacyjnych (części i akcesoria) planuje przeprowadzenie restrukturyzacji procesów dystrybucyjnych poprzez przeniesienie do Polski funkcji związanych z utrzymaniem zapasów niezbędnych do zaopatrywania X i dealerów, a także niektórych funkcji związanych przygotowywaniem wysyłki i transportem części i akcesoriów do dealerów wskazanych przez X. Spółka zawarła z niezależnym podmiotem (Usługodawca) umowę dotyczącą świadczenia na rzecz Spółki usług logistyczno-magazynowych w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe (Y). Spółka poza zakupem usług logistyczno-magazynowych zawarła z Usługodawcą umowę dotyczącą świadczenia na jej rzecz usług transportowych. Obie umowy zostały zawarte na czas określony przekraczający pięć lat. W Y Spółka będzie przechowywać zapasy części i akcesoriów w zakresie umożliwiającym zaopatrywanie X, a za jej pośrednictwem również dealerów w całym regionie. Y będzie umożliwiał Spółce szybkie skompletowanie i realizację poszczególnych zamówień i ich dystrybucję do dealerów wskazanych przez X. Spółka będzie transportowała części i akcesoria do Y w Polsce. Spółka będzie właścicielem części i akcesoriów przechowywanych w Y podczas całego procesu ich przechowywania, świadczenia usług logistyczno-magazynowych i transportowych. Usługodawca będzie odpowiedzialny za rozładunek towarów Spółki transportowanych ze Szwecji i innych krajów, w tym Polski, przyjęcia ich do magazynu i przechowywanie, prowadzenie ewidencji magazynowej towarów, kompletowanie zamówień, oraz dokonywanie załadunku i wysyłki towarów. Usługi Usługodawcy będą obejmowały utrzymanie Y, dystrybucję części i akcesoriów do dealerów, dystrybucję części zwracanych z różnych powodów przez X i dealerów oraz planowanie i zarządzenia procesami dystrybucji. Usługodawca będzie odpowiedzialny za zapewnienie należytego stanu magazynowego części i akcesoriów przechowywanych w Y, w taki sposób aby umożliwić zaopatrywanie X i dealerów. Z powyższego opisu sprawy wynika zatem, że działalność Wnioskodawcy w Polsce obejmuje czynności związane z procesami dystrybucyjnymi realizowane w sposób ciągły dla celów zarobkowych Wnioskodawcy.

Jednocześnie, Wnioskodawca przy wykonywaniu wskazanych czynności dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie będzie właścicielem ani nie będzie najmował nieruchomości, zaplecza technicznego lub infrastruktury na terytorium Polski. Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. W analizowanym przypadku, jak wskazuje Wnioskodawca, Usługodawca będzie świadczyć usługi logistyczno-magazynowe i transportowe z wykorzystaniem własnej infrastruktury. W tym zakresie uprawnione jest stanowisko, że Wnioskodawca decydując się na przeniesienie do Polski funkcji związanych z utrzymaniem zapasów niezbędnych do zaopatrywania X i dealerów, a także niektórych funkcji związanych z przygotowywaniem wysyłki i transportem części i akcesoriów do dealerów wskazanych przez X w ramach współpracy z Usługodawcą, z wykorzystaniem zaplecza technicznego i personalnego Usługodawcy, zleca temu podmiotowi zadania związane z procesami dystrybucyjnymi realizowanymi w Polsce. Ponadto Wnioskodawca udostępni Usługodawcy specjalistyczne oprogramowanie komputerowe umożliwiające odbiór i zarządzenia zamówieniami oraz przeszkoli pracowników Usługodawcy w zakresie jego obsługi. Co więcej, w związku z działalnością prowadzoną przez Spółkę w oparciu o Y w Polsce, upoważnieni pracownicy Spółki będą uprawnieni do przeprowadzenia audytów działalności Usługodawcy i kontroli Y w normalnych godzinach jego pracy. Spółka będzie bezpośrednio nadzorować realizację usługi przez Usługodawcę i sprawność realizacji procesów dystrybucji. Tym samym, z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności na terytorium kraju polegającej na dystrybucji części i akcesoriów istotne jest posiadanie ww. wskazanych zasobów technicznych i personalnych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju. Na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza Spółki umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy Spółka powinna dokumentować dostawy towarów - części i akcesoriów - dokonywane z Y na rzecz X jako dostawy krajowe wykazując polski podatek VAT.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z cytowanym powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zawarł umowę z Usługodawcą dotyczącą świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług logistyczno-magazynowych w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe (Y). Wnioskodawca będzie właścicielem części i akcesoriów przechowywanych w Y. podczas całego procesu ich przechowywania, świadczenia usług logistyczno-magazynowych i transportowych. W przypadku złożenia przez X zamówienia na części i akcesoria Usługodawca będzie dokonywał przygotowania zamówionych części i akcesoriów oraz ich wysyłki z Y. bezpośrednio do dealerów wskazanych przez X. Cały transport zamówień z Y. do dealerów wskazanych przez X będzie odbywał się na terytorium Polski.

Zatem stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku miejscem dostawy towarów tj. części i akcesoriów przez Wnioskodawcę na rzecz X. jest terytorium Polski zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy. Oznacza to, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z transakcją krajową opodatkowaną na zasadach właściwych dla dostaw krajowych. W konsekwencji, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawiania faktur dokumentujących przedmiotowe dostawy towarów zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że będzie zobowiązany do wystawienia faktur dokumentujących dokonywane dostawy i opodatkowania dokonywanych dostaw podatkiem VAT w Polsce właściwą dla danych towarów stawką podatku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest także ustalenie czy X przysługiwać będzie na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez Spółkę w związku z sprzedażą części i akcesoriów w sytuacji gdy Spółka na fakturze VAT wskaże polski numer NIP.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że w analizowanym przypadku X przysługuje, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez Spółkę w związku z sprzedażą części i akcesoriów. W przedmiotowej sprawie X (spółka kapitałowa) jest zarejestrowana dla celów podatku VAT. X nabyte od Wnioskodawcy części i akcesoria wykorzystuje wyłącznie do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Jednocześnie, jak ustalono powyżej, dostawy realizowane przez Wnioskodawcę na rzecz X będą opodatkowane podatkiem VAT w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.