0114-KDIP1-2.4012.468.2019.2.JŻ - Miejsce opodatkowania podatkiem VAT usług związanych z produkcją mebli.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2019 r. (data wpływu 14 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 15 listopada 2019 r. (data wpływu 18 listopada 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 listopada 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 8 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe,

* opodatkowania nabywanych usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 sierpnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności oraz opodatkowania nabywanych usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 15 listopada 2019 r. (data wpływu 18 listopada 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 listopada 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 8 listopada 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę A. z siedzibą w B. w Niemczech (dalej także: "Spółka", lub "Wnioskodawca") jest sprzedaż hurtowa i dystrybucja mebli tapicerowanych w całej Europie, jednak głównie na terytorium Niemiec.

Spółka jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług i posiada polski numer VAT.

Działalność Spółki w Polsce opiera się w głównej mierze na współpracy ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę w Polsce (dalej: "Spółka polska" lub "polski Kontrahent"), w której kapitale zakładowym Wnioskodawca posiada 100% udziałów.

Spółka zleca polskiemu Kontrahentowi wykonanie określonego rodzaju mebli powierzając mu jednocześnie własny materiał i surowce do produkcji. Polska spółka z powierzonego materiału produkuje meble, które po zakończeniu procesu produkcji stanowią własność Wnioskodawcy.

Gotowe meble w pewnej części są wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec, a następnie są sprzedawane klientom w Niemczech, natomiast w pozostałej części gotowe meble są przewożone do magazynu położonego w Polsce, wynajmowanego przez Wnioskodawcę od podmiotu trzeciego.

Wnioskodawca sprzedaje meble znajdujące się w magazynie w Polsce polskiemu Kontrahentowi, który wcześniej wyprodukował meble na zlecenie Wnioskodawcy. Następnie Polska spółka odsprzedaje meble z powrotem Wnioskodawcy, który jednocześnie sprzedaje meble ostatecznemu klientowi mającemu siedzibę w Niemczech lub w innym kraju europejskim. Dla tej transakcji Wnioskodawca stosuje swój numer VAT nadany w Niemczech, a cała transakcja stanowi transakcję łańcuchową dokonaną pomiędzy Spółką polską, Wnioskodawcą i ostatecznym klientem mającym siedzibę w Niemczech lub w innym kraju europejskim.

Polski Kontrahent jest uprawniony także do przyjmowania zamówień produkcyjnych od innych podmiotów niż Wnioskodawca.

Dotychczas Spółka nie zatrudniała w Polsce żadnych pracowników, jednak zarówno Wnioskodawca jak i polski Kontrahent doszli do przekonania, że w przyszłości w celu zapewnienia właściwego wdrożenia i przestrzegania standardów jakości i przetwarzania materiałów pracownicy Wnioskodawcy powinni być obecni w zakładzie produkcyjnym polskiego Kontrahenta. Delegowani do Polski okresowo pracownicy Wnioskodawcy sprawdzaliby procesy produkcyjne pod kątem przestrzegania standardów jakościowych oraz kontrolowaliby jakość używanych materiałów, a także wprowadzaliby aspekty tzw. Lean Production czyli Usystematyzowanej Organizacji Produkcji nakierowanej na oszczędność i minimalizację kosztów.

Obecność pracowników Wnioskodawcy w zakładach produkcyjnych należących do polskiego Kontrahenta byłaby wcześniej uzgodniona między stronami i uregulowana aneksem do umowy o współpracy.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawcą poinformował, że:

1. Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej tj. w Niemczech jest sprzedaż i dystrybucja mebli tapicerowanych.

Spółka sprzedaje wyłącznie meble tapicerowane. Znaczna większość mebli dostarczana jest do odbiorców z niemieckiego rynku meblowego. Pozostała część trafia do Belgii, Austrii lub Szwajcarii. Meble sprzedawane do odbiorców niemieckich stanowią ok. 98% całego sprzedawanego asortymentu.

A. analizuje niemiecki rynek mebli tapicerowanych i tworzy we współpracy z niemieckimi klientami, własnymi i zewnętrznymi projektantami meble tapicerowane na rynek niemiecki.

Spółka opatentowała modele mebli (wzory zdobnicze) w Urzędzie Patentowym.

Ponadto Spółka nabywa licencje na prawa do modeli, aby tworzone na ich podstawie meble tapicerowane sprzedawać własnym klientom.

A. w Niemczech organizuje dla swoich modeli odpowiednie strategie marketingowe i przygotowuje projekty dokumentów sprzedaży dla swoich partnerów handlowych.

Spółka pozyskuje klientów przy pomocy własnego zespołu przedstawicieli handlowych. W tym celu A. prezentuje meble tapicerowane także na specjalistycznych targach meblowych w Niemczech.

A. zawiera umowy dostawy mebli z partnerami handlowymi i każdorazowo odpowiada za dostawę.

A. odpowiada za rozpatrywanie reklamacji i razem z niemieckimi pracownikami zajmuje się reklamacjami lub na własny koszt angażuje firmy usługowe w Niemczech.

Spółka posiada w Niemczech rozbudowany dział kadr i księgowości.

Pracownicy księgowości A. w Niemczech zajmują się płatnościami dla klientów i kontaktem z bankami. A. ponosi ryzyko braku płatności. Faktury sprzedażowe sporządzane są przez pracowników działu sprzedaży w Niemczech i przesyłane do klientów w Niemczech.

Działalność A. finansowana jest przez niemieckie banki oraz przez wspólników.

2. Polski Kontrahent obecnie świadczy usługi tylko na rzecz Wnioskodawcy, niemniej jednak należy podkreślić, że polski Kontrahent jest samodzielnym podmiotem gospodarczym, który może swobodnie podejmować współpracę z innymi podmiotami i nie jest wykluczone, że taką współpracę w przyszłości podejmie.

3. Polski Kontrahent wykonuje meble tapicerowane na podstawie zamówienia Spółki przy pomocy własnych pracowników, którzy samodzielnie kierują produkcją. W toku produkcji polski Kontrahent Spółki korzysta z własnych maszyn i urządzeń, przerabiając materiały dostarczone przez Spółkę. Z tytułu wykonania usługi, polski Kontrahent wystawia dla Spółki fakturę.

4. W momencie rozpoczęcia współpracy z polskim Kontrahentem została z nim zawarta umowa o współpracę na czas nieokreślony.

5. Spółka zamawia u polskiego Kontrahenta meble tapicerowane wyłącznie na konkretne zlecenie od klienta i z ustaloną datą dostawy. Gotowe meble są zatem zwykle wysyłane do klienta bezpośrednio po ukończeniu produkcji. Te meble, które przed wysyłką do Niemiec są magazynowane w Polsce pozostają w magazynie przez krótki okres czasu potrzebny na organizację transportu lub wynikający z ustalonego z klientem terminu dostawy, który niekiedy może przypadać nieznacznie później niż moment zakończenia procesu produkcji mebli.

6. Spółka zamierza skierować do pracy w Polsce 3-4 osoby.

7. Wnioskodawca nie planuje nabywania w Polsce innych usług niż te które nabywa od polskiego Kontrahenta, z wyjątkiem prac fotograficznych w celu pozyskania materiału zdjęciowego do celów kontrolnych lub przygotowania materiałów reklamowych w Niemczech.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na skutek delegowania pracowników do wykonywania pracy w zakładach produkcyjnych polskiego Kontrahenta położonych na terytorium Polski powstanie dla Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług?

2. Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, usługi produkcji mebli z materiałów powierzonych świadczone na zlecenie Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta będą świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też usługi te będą wykonywane na rzecz siedziby Wnioskodawcy w Niemczech i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Wnioskodawcy, na skutek delegowania pracowników do wykonywania pracy w zakładach produkcyjnych polskiego Kontrahenta położonych na terytorium Polski powstanie dla Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jednak usługi produkcji mebli z materiałów powierzonych świadczone na zlecenie Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta będą świadczone na rzecz siedziby Wnioskodawcy w Niemczech i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm. - dalej: "Ustawa o VAT") wielokrotnie posługuje się pojęciem "stałe miejsce prowadzenia działalności", nie precyzując jednak, co owo pojęcie oznacza. Legalna definicja stałego miejsca prowadzenia nie została także zawarta w żadnym innym krajowym akcie prawnym.

W związku z tym przy wyjaśnianiu pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności" należy odwołać się do definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm. - dalej: "Dyrektywa VAT") miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z kolei z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U.UE.L z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm.) wynika, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazana powyżej definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 w pewnych sytuacjach nie pozwala jednak jednoznacznie stwierdzić, czy w konkretnym wypadku powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności czy nie. Stąd też ustalenie zakresu przedmiotowego pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dodatkowo analizy orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), który w przeszłości niejednokrotnie rozstrzygał wątpliwości w tym zakresie.

W sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt TSUE doszedł do wniosku, że usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stale obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług.

Do podobnych wniosków doszedł również TSUE w Wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg), w którym stwierdził, że miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług. Analogiczne tezy znajdują się także w orzeczeniach wydanych w sprawach C-190/95 (ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam) i C 390/96 (Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat).

Wynika z tego, że podstawowym kryterium posiadania w określonym państwie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest posiadanie w tym państwie zaplecza technicznego i personalnego.

Po wprowadzeniu w życie planowanej modyfikacji wzajemnej współpracy Wnioskodawcy i polskiego Kontrahenta, która będzie polegała na delegowaniu przez Wnioskodawcę swoich pracowników do wykonywania pracy na terenie zakładu produkcyjnego należącego do Spółki polskiej, Wnioskodawca będzie niewątpliwie dysponował w Polsce zapleczem personalnym. Pracownicy Wnioskodawcy będą wprawdzie delegowani do pracy w Polsce na określony okres czasu, jednak częstotliwość delegacji będzie uzasadniała stanowisko, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe zaplecze personalne.

Wnioskodawca nie będzie wprawdzie posiadał w Polsce żadnych własnych urządzeń czy narzędzi, które mogłyby być traktowane jako zaplecze techniczne, jednak z analizy wskazanego powyżej orzecznictwa TSUE oraz rozstrzygnięć wydawanych przez polskie organy podatkowe i sądy administracyjne wynika, że w określonych okolicznościach podatnik może posiadać stałe miejsce działalności gospodarczej w innym kraju nawet wówczas, gdy urządzenia tworzące zaplecze techniczne w tym kraju nie stanowią własności tego podatnika. Dla posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju wystarczające jest bowiem dysponowanie zapleczem technicznym np. w postaci dzierżawionych lub wynajętych maszyn lub urządzeń.

Wnioskodawca wynajmuje w Polsce powierzchnię magazynową, na której składowane są meble przed ich wywozem do Niemiec, a dodatkowi pracownicy Spółki, którzy zostaną oddelegowani do pracy w Polsce będą przy wykonywaniu czynności kontroli standardów jakościowych oraz jakości używanych materiałów korzystali z urządzeń udostępnionych im przez polskiego Kontrahenta.

W trakcie wykonywania tych czynności pracownicy Spółki będą mogli swobodnie dysponować sprzętem należącym do polskiego Kontrahenta, zatem można uznać, że Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce także zaplecze techniczne.

W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy na skutek delegowania pracowników do wykonywania pracy w zakładach produkcyjnych Kontrahenta położonych na terytorium Polski powstanie dla Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Pomimo tego Wnioskodawca uważa jednak, że usługi produkcji mebli z materiałów powierzonych świadczone na zlecenie Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta będą podlegały nadal opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

Zgodnie z treścią art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT") miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy.

Dodatkowo przepis zawarty w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Podobnie miejsce świadczenia usług zostało określone w cytowanym powyżej art. 44 Dyrektywy VAT, który stanowi, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej, jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Oznacza to, że usługi produkcji mebli z materiałów powierzonych świadczone na zlecenie Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta zgodnie z zasadą ogólną powinny podlegać opodatkowaniu w Niemczech, ponieważ w tym kraju Wnioskodawca podsiada siedzibę działalności gospodarczej. Usługi te będą jednak opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce jeżeli Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i usługi wykonywane przez polskiego Kontrahenta będą świadczone na rzecz tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy po wprowadzeniu w życie planowanej modyfikacji wzajemnej współpracy Wnioskodawcy i polskiego Kontrahenta, która będzie polegała na delegowaniu przez Wnioskodawcę swoich pracowników do wykonywania pracy na terenie zakładu produkcyjnego należącego do Spółki polskiej, powstanie wprawdzie w Polsce dla Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności jednak usługi produkcji mebli z materiałów powierzonych nie będą świadczone przez polskiego Kontrahenta na rzecz tego stałego miejsca prowadzenia działalności lecz na rzecz siedziby Wnioskodawcy w Niemczech.

Zarówno bowiem obecnie jaki i w przyszłości zlecenia produkcji określonej partii mebli będą przekazywane polskiemu Kontrahentowi z siedziby Wnioskodawcy w Niemczech, tam też podejmowane są obecnie i będą podejmowane w przyszłości decyzje dotyczące ilości i rodzaju zamawianych mebli, a także terminów i miejsca ich przekazania Wnioskodawcy. W siedzibie Wnioskodawcy w Niemczech podejmowane są także działania zmierzające do sprzedaży wyprodukowanych mebli, znalezienia potencjalnych nabywców i podpisywania umów dotyczących dostaw gotowych mebli.

Posiadanie przez Wnioskodawcę zaplecza personalnego w Polsce będzie stanowiło wprawdzie okoliczność przesądzającą o powstaniu w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy, jednak personel znajdujący się w Polsce nie będzie zapewniał możliwości odbioru w Polsce usługi produkcji mebli świadczonej przez polskiego Kontrahenta, bowiem jego kompetencje nie będą obejmowały możliwości podejmowania jakichkolwiek decyzji związanych z odbiorem tej usługi.

W takich okolicznościach zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać, że usługa produkcji mebli z materiałów powierzonych świadczona na zlecenie Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta będzie świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że na skutek delegowania pracowników do wykonywania pracy w zakładach produkcyjnych polskiego Kontrahenta położonych na terytorium Polski powstanie dla Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz że usługi produkcji mebli z materiałów powierzonych świadczone na zlecenie Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* prawidłowe w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności,

* nieprawidłowe w zakresie opodatkowania nabywanych usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Niemczech, jest sprzedaż i dystrybucja mebli tapicerowanych. Znaczna większość mebli dostarczana jest do odbiorców z niemieckiego rynku meblowego. Pozostała część trafia do Belgii, Austrii lub Szwajcarii. Meble sprzedawane do odbiorców niemieckich stanowią ok. 98% całego sprzedawanego asortymentu. Wnioskodawca analizuje niemiecki rynek mebli tapicerowanych i tworzy we współpracy z niemieckimi klientami, własnymi i zewnętrznymi projektantami meble tapicerowane na rynek niemiecki. Spółka opatentowała modele mebli (wzory zdobnicze) w Urzędzie Patentowym. Ponadto Spółka nabywa licencje na prawa do modeli, aby tworzone na ich podstawie meble tapicerowane sprzedawać własnym klientom. Wnioskodawca w Niemczech organizuje dla swoich modeli odpowiednie strategie marketingowe i przygotowuje projekty dokumentów sprzedaży dla swoich partnerów handlowych. Spółka pozyskuje klientów przy pomocy własnego zespołu przedstawicieli handlowych. W tym celu prezentuje meble tapicerowane także na specjalistycznych targach meblowych w Niemczech. Wnioskodawca zawiera umowy dostawy mebli z partnerami handlowymi i każdorazowo odpowiada za dostawę. Wnioskodawca odpowiada za rozpatrywanie reklamacji i razem z niemieckimi pracownikami zajmuje się reklamacjami lub na własny koszt angażuje firmy usługowe w Niemczech. Spółka posiada w Niemczech rozbudowany dział kadr i księgowości. Pracownicy księgowości Wnioskodawcy w Niemczech zajmują się płatnościami dla klientów i kontaktem z bankami. Wnioskodawca ponosi ryzyko braku płatności. Faktury sprzedażowe sporządzane są przez pracowników działu sprzedaży w Niemczech i przesyłane do klientów w Niemczech. Działalność Wnioskodawcy finansowana jest przez niemieckie banki oraz przez wspólników.

Działalność Spółki w Polsce opiera się w głównej mierze na współpracy ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę w Polsce, w której kapitale zakładowym Wnioskodawca posiada 100% udziałów. Spółka zleca polskiemu Kontrahentowi wykonanie określonego rodzaju mebli powierzając mu jednocześnie własny materiał i surowce do produkcji. Polska spółka z powierzonego materiału produkuje meble, które po zakończeniu procesu produkcji stanowią własność Wnioskodawcy. Gotowe meble w pewnej części są wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec, a następnie są sprzedawane klientom w Niemczech, natomiast w pozostałej części gotowe meble są przewożone do magazynu położonego w Polsce, wynajmowanego przez Wnioskodawcę od podmiotu trzeciego.

Wnioskodawca sprzedaje meble znajdujące się w magazynie w Polsce polskiemu Kontrahentowi, który wcześniej wyprodukował meble na zlecenie Wnioskodawcy. Następnie Polska spółka odsprzedaje meble z powrotem Wnioskodawcy, który jednocześnie sprzedaje meble ostatecznemu klientowi mającemu siedzibę w Niemczech lub w innym kraju europejskim. Dla tej transakcji Wnioskodawca stosuje swój numer VAT nadany w Niemczech, a cała transakcja stanowi transakcję łańcuchową dokonaną pomiędzy Spółką polską, Wnioskodawcą i ostatecznym klientem mającym siedzibę w Niemczech lub w innym kraju europejskim. Polski Kontrahent jest uprawniony także do przyjmowania zamówień produkcyjnych od innych podmiotów niż Wnioskodawca. Polski Kontrahent obecnie świadczy usługi tylko na rzecz Wnioskodawcy, niemniej jednak należy podkreślić, że polski Kontrahent jest samodzielnym podmiotem gospodarczym, który może swobodnie podejmować współpracę z innymi podmiotami i nie jest wykluczone, że taką współpracę w przyszłości podejmie. Polski Kontrahent wykonuje meble tapicerowane na podstawie zamówienia Spółki przy pomocy własnych pracowników, którzy samodzielnie kierują produkcją. W toku produkcji polski Kontrahent Spółki korzysta z własnych maszyn i urządzeń, przerabiając materiały dostarczone przez Spółkę. Z tytułu wykonania usługi, polski Kontrahent wystawia dla Spółki fakturę. W momencie rozpoczęcia współpracy z polskim Kontrahentem została z nim zawarta umowa o współpracę na czas nieokreślony. Spółka zamawia u polskiego Kontrahenta meble tapicerowane wyłącznie na konkretne zlecenie od klienta i z ustaloną datą dostawy. Gotowe meble są zatem zwykle wysyłane do klienta bezpośrednio po ukończeniu produkcji. Te meble, które przed wysyłką do Niemiec są magazynowane w Polsce pozostają w magazynie przez krótki okres czasu potrzebny na organizację transportu lub wynikający z ustalonego z klientem terminu dostawy, który niekiedy może przypadać nieznacznie później niż moment zakończenia procesu produkcji mebli.

Dotychczas Spółka nie zatrudniała w Polsce żadnych pracowników, jednak zarówno Wnioskodawca jak i polski Kontrahent doszli do przekonania, że w przyszłości w celu zapewnienia właściwego wdrożenia i przestrzegania standardów jakości i przetwarzania materiałów pracownicy Wnioskodawcy powinni być obecni w zakładzie produkcyjnym polskiego Kontrahenta. Delegowani do Polski okresowo pracownicy Wnioskodawcy sprawdzaliby procesy produkcyjne pod kątem przestrzegania standardów jakościowych oraz kontrolowaliby jakość używanych materiałów, a także wprowadzaliby aspekty tzw. Lean Production czyli Usystematyzowanej Organizacji Produkcji nakierowanej na oszczędność i minimalizację kosztów.

Obecność pracowników Wnioskodawcy w zakładach produkcyjnych należących do polskiego Kontrahenta byłaby wcześniej uzgodniona między stronami i uregulowana aneksem do umowy o współpracy. Spółka zamierza skierować do pracy w Polsce 3-4 osoby.

Wnioskodawca nie planuje nabywania w Polsce innych usług niż te które nabywa od polskiego Kontrahenta, z wyjątkiem prac fotograficznych w celu pozyskania materiału zdjęciowego do celów kontrolnych lub przygotowania materiałów reklamowych w Niemczech.

Wątpliwości sformułowane w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy na skutek delegowania pracowników do wykonywania pracy w zakładach produkcyjnych polskiego Kontrahenta położonych na terytorium Polski powstanie dla Wnioskodawcy stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej "rozporządzeniem".

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc "stworzyć" wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też "własna" infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionej sprawy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce wynika z długotrwałego posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W Niemczech Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży i dystrybucji mebli tapicerowanych. W Polsce Spółka zleca polskiemu Kontrahentowi wykonanie określonego rodzaju mebli powierzając mu jednocześnie własny materiał i surowce do produkcji. Polski Kontrahent z powierzonego materiału produkuje meble, które po zakończeniu procesu produkcji stanowią własność Wnioskodawcy. Wnioskodawca w momencie rozpoczęcia współpracy z polskim Kontrahentem zawarł umowę o współpracę na czas nieokreślony. Przy tym Polski Kontrahent obecnie świadczy usługi tylko na rzecz Wnioskodawcy. Gotowe meble w pewnej części są wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec, a następnie są sprzedawane klientom w Niemczech, natomiast w pozostałej części gotowe meble są przewożone do magazynu położonego w Polsce, wynajmowanego przez Wnioskodawcę od podmiotu trzeciego. Wnioskodawca sprzedaje meble znajdujące się w magazynie w Polsce polskiemu Kontrahentowi, który wcześniej wyprodukował meble na zlecenie Wnioskodawcy. Następnie polski Kontrahent odsprzedaje meble z powrotem Wnioskodawcy, który jednocześnie sprzedaje meble ostatecznemu klientowi mającemu siedzibę w Niemczech lub w innym kraju europejskim. Polski Kontrahent wykonuje meble tapicerowane na podstawie zamówienia Spółki przy pomocy własnych pracowników, którzy samodzielnie kierują produkcją. W toku produkcji polski Kontrahent korzysta z własnych maszyn i urządzeń, przerabiając materiały dostarczone przez Spółkę. Co więcej, Wnioskodawca jak i polski Kontrahent doszli do przekonania, że w przyszłości w celu zapewnienia właściwego wdrożenia i przestrzegania standardów jakości i przetwarzania materiałów pracownicy Wnioskodawcy powinni być obecni w zakładzie produkcyjnym polskiego Kontrahenta. Spółka zamierza skierować do pracy w Polsce 3-4 osoby. Zatem działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Wskazać przy tym należy, że posiadanie przez Wnioskodawcę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest bezpośrednio wynikiem wyłącznie delegowania pracowników do wykonywania pracy w zakładach produkcyjnych polskiego Kontrahenta. Posiadanie przez Wnioskodawcę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynika z zorganizowania przez Wnioskodawcę zasobów technicznych i personalnych na terytorium Polski umożliwiających Wnioskodawcy w sposób permanentny prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W opisanych okolicznościach sprawy bowiem dzięki zorganizowaniu niezbędnej infrastruktury technicznej oraz osobowej należącej do polskiego Kontrahenta (maszyn, sprzętu oraz pracowników), jak i zasobów Wnioskodawcy (wynajętego magazynu, materiałów, surowców oraz pracowników), niezależnie i w długiej perspektywie czasu na terytorium Polski, są produkowane towary (meble tapicerowane), które następnie są w pewnej części wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec, a w pewnej części przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane. Zatem, sam fakt delegowania pracowników do zakładu produkcyjnego Kontrahenta w Polsce nie przesądza o posiadaniu w Polsce przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności. W analizowanym przypadku zorganizowanie niezbędnych zasobów w celu stałego prowadzenia działalności produkcyjnej i handlowej powoduje spełnienie przesłanek skutkujących powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności (pytanie oznaczone nr 1), należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia czy usługi produkcji mebli z powierzonych materiałów na zlecenie Wnioskodawcy będą świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też usługi te będą wykonywane na rzecz siedziby Wnioskodawcy w Niemczech i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Mając na uwadze informacje wskazane przez Wnioskodawcę dotyczące nabywanych usług produkcji mebli tapicerowanych stwierdzić należy, że względem tych usług nie znajdują zastosowania zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Do przedmiotowych usług mają więc zastosowanie zasady ogólne wynikające z art. 28b ustawy. Jak wskazał Wnioskodawca, zleca polskiemu Kontrahentowi wykonanie określonego rodzaju mebli powierzając mu jednocześnie własny materiał i surowce do produkcji. Polski Kontrahent z powierzonego materiału produkuje meble, które po zakończeniu procesu produkcji stanowią własność Wnioskodawcy. Wyprodukowane meble w pewnej części wywożone są do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec i następnie sprzedawane klientom w Niemczech, a w pewnej części wyprodukowane meble przewożone są do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane. Wnioskodawca sprzedaje meble znajdujące się w magazynie w Polsce polskiemu Kontrahentowi, który wcześniej wyprodukował meble na zlecenie Wnioskodawcy. Następnie polski Kontrahent odsprzedaje meble z powrotem Wnioskodawcy, który jednocześnie sprzedaje meble ostatecznemu klientowi mającemu siedzibę w Niemczech lub w innym kraju europejskim. Zatem, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, należy wskazać, że usługi produkcji mebli tapicerowanych z powierzonych materiałów są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w przypadku gdy dotyczą produkcji mebli, które są przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane. W przypadku gdy usługi produkcji mebli dotyczą produkcji mebli, które są przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane nie można uznać, że usługi produkcji mebli są świadczone na rzecz siedziby Wnioskodawcy. W przypadku gdy usługi produkcji mebli dotyczą produkcji mebli, które są przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane należy uznać, że są związane z działalnością Wnioskodawcy prowadzoną na terytorium Polski przy wykorzystaniu stałego miejsca prowadzenia działalności. W przypadku gdy usługi produkcji mebli dotyczą produkcji mebli, które są przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane nabywane usługi produkcji mebli Wnioskodawca wykorzystuje do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski. W konsekwencji należy stwierdzić, że usługi produkcji mebli z powierzonych materiałów na zlecenie Wnioskodawcy są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce gdy usługi produkcji mebli dotyczą produkcji mebli, które są przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane. Jedynie w przypadku gdy usługi produkcji mebli dotyczą produkcji mebli, które są wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec i następnie sprzedawane klientom w Niemczech można uznać, że usługi produkcji mebli są świadczone na rzecz siedziby Wnioskodawcy. W przypadku gdy usługi produkcji mebli dotyczą produkcji mebli, które są wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec i następnie sprzedawane klientom w Niemczech nabywane usługi produkcji mebli Wnioskodawca wykorzystuje do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Niemiec. Zatem, w analizowanym przypadku świadczone na rzecz Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta usługi produkcji mebli tapicerowanych, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, należy uznać za świadczone na rzecz znajdującego się w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki i opodatkować w miejscu świadczenia ustalonym zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, tj. w Polsce gdy nabywane usługi dotyczą produkcji mebli, które są przewożone do wynajmowanego przez Wnioskodawcę magazynu położonego w Polsce a następnie sprzedawane. W konsekwencji, przedmiotowe usługi nie podlegają opodatkowaniu stasowanie do art. 28b ust. 1 ustawy w miejscu siedziby Spółki, lecz na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy w Polsce, tj. kraju, w którym Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone przedmiotowe usługi. Natomiast świadczone na rzecz Wnioskodawcy przez polskiego Kontrahenta usługi produkcji mebli tapicerowanych, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, należy uznać za świadczone na rzecz znajdującej się w Niemczech siedziby Wnioskodawcy i opodatkować w miejscu świadczenia ustalonym zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w Niemczech gdy nabywane usługi dotyczą produkcji mebli, które są wywożone do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Niemiec i następnie sprzedawane klientom w Niemczech.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie miejsca opodatkowania nabywanych usług (pytanie oznaczone nr 2), oceniając całościowo, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.