0114-KDIP1-2.4012.334.2018.3.KT - Import usługi pośrednictwa finansowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2018 r. (data wpływu 28 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 5 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wszystkich wykonywanych przez Partnera czynności jako importu usługi pośrednictwa finansowego w udzielaniu pożyczek zwolnionej od podatku - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 maja 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wszystkich wykonywanych przez Partnera czynności jako importu usługi pośrednictwa finansowego w udzielaniu pożyczek zwolnionej od podatku. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 5 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwania tut. Organu nr 0114-KDIP1-2.4012.334.2018.2.KT z dnia 25 czerwca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: "Wnioskodawca", lub "Spółka") jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która posiada siedzibę na terytorium Polski i jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT - UE w Polsce. Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek konsumentom (dalej: "Klienci"). Wnioskodawca udziela pożyczek Klientom przez Internet. Oznacza to, że cały proces zmierzający do udzielania pożyczki (w tym zawarcie umowy pożyczki, zweryfikowanie tożsamości pożyczkobiorcy, weryfikacja zdolności kredytowej pożyczkobiorcy oraz wypłata kwoty pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy) odbywa się za pośrednictwem Internetu.

W związku ze świadczonymi przez Spółkę usługami finansowymi w zakresie udzielania pożyczek, Spółka nabywa różnego rodzaju usługi oraz towary od powiązanych i niepowiązanych podmiotów z siedzibą w Polsce lub za granicą. W szczególności, Spółka nabywa usługi pośrednictwa finansowego od swojego partnera - spółki prawa cypryjskiego (dalej "Partner"). Partner nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Czynności wykonywane przez Partnera na rzecz Spółki obejmują przedstawianie oraz oferowanie produktów finansowych Spółki (pożyczek konsumenckich), co ma na celu doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Spółką oraz potencjalnym Klientem. Czynności Partnera obejmują także wsparcie Klienta w zawarciu umowy pożyczki (umowy zawieranej na odległość). Usługi świadczone przez Partnera obejmują w szczególności następujące czynności:

* prezentację produktów oferowanych przez Spółkę (tj. pożyczek konsumenckich) potencjalnym Klientom, poprzez wskazywanie cech produktu, kryteriów udzielania pożyczek stosowanych przez Spółkę, a także pomoc w trakcie procedury uzyskiwania i korzystania z usług finansowych Spółki;

* informowanie Klientów i potencjalnych Klientów o najkorzystniejszych produktach i ofertach Spółki oraz przedstawianie Klientom i potencjalnym Klientom ogólnych warunków udzielenia pożyczki (pożyczki konsumenckiej);

* wskazywanie Klientom oraz potencjalnym Klientom możliwości oraz warunków zawarcia umowy, jak również informowanie o procedurach i czynnościach niezbędnych do zawarcia umowy pomiędzy Spółką a potencjalnym Klientem;

* zbieranie od Klientów oraz potencjalnych Klientów wszelkich informacji i dokumentacji potrzebnych do zawarcia umowy ze Spółką i/lub korzystania z usług Spółki (w celu udzielenia pożyczki);

* przygotowanie i przekazanie Klientowi wszelkiej dokumentacji umożliwiającej nawiązanie stosunku prawnego między Spółką a Klientem (zawarcie umowy pożyczki, uzyskanie zgody klienta na przetwarzanie danych itp.), w oparciu o szablony dokumentów i zatwierdzone przez Spółkę warunki udzielania pożyczek;

* ocena zdolności kredytowej Klienta;

* informowanie Klientów o decyzji Spółki w zakresie udzielenia pożyczki;

* umożliwianie zawierania umów pożyczek drogą elektroniczną pomiędzy Klientami a Spółką;

* administrowanie płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami o pożyczkę konsumencką;

* przekazywanie Spółce informacji i dokumentacji zebranej od Klientów, przede wszystkim danych i dokumentacji związanej z zawarciem umowy między Klientem a Spółką

- (dalej: "Usługa").

Partner świadczy Usługę nie tylko na rzecz Spółki, ale także na rzecz innych podmiotów z grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca.

Usługi będą świadczone przez Partnera w całości drogą elektroniczną za pośrednictwem Internetu, poprzez platformę internetową (dalej: "Platforma internetowa"). Platforma internetowa należy do Partnera i jest administrowana oraz zarządzana przez Partnera.

Partner nie zawiera umów pożyczek w imieniu Spółki, umowa pożyczki jest zawierana bezpośrednio pomiędzy Spółką a Klientem. Partner podejmuje natomiast wszelkie działania, które mają na celu zawarcie umowy pożyczki pomiędzy Spółką i Klientem. Jak wskazano powyżej, wszystkie warunki, na których zostaje zawarta umowa pożyczki są zatwierdzane przez Spółkę (jako dostawcę usług finansowych). W związku z tym Partner nie ma możliwości wprowadzenia zmian do umów pożyczek albo zmiany warunków, na jakich pożyczki są udzielane przez Spółkę.

W związku ze świadczeniem Usług przez Partnera, Spółka płaci Partnerowi wynagrodzenie w postaci prowizji. Wynagrodzenie jest ustalane w oparciu o liczbę umów pożyczek zawartych przez Spółkę za pośrednictwem Partnera.

Wnioskodawca wskazuje, że Partner posiada w Spółce 100% udziałów.

Ponadto Wnioskodawca pragnie wskazać, że inne podmioty z grupy kapitałowej z siedzibą w Danii oraz Rumunii uzyskały od lokalnych organów podatkowych pozytywne interpretacje podatkowe potwierdzające, że usługi świadczone przez Partnera stanowią usługi pośrednictwa finansowego zwolnione z VAT.

Ponadto, odpowiadając na wezwanie Organu dotyczące uzupełnienia przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca przedstawił następujące informacje:

1. W odpowiedzi na pytanie Organu: "jakie konkretnie czynności obejmują świadczenia Partnera związane z obsługą płatności, wykonywane na rzecz Spółki w ramach opisanych we wniosku usług, wymienione jako »administrowanie płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami o pożyczkę konsumencką«; należy wymienić i opisać czynności wykonywane przez Partnera w ramach tego świadczenia - na czym polegają, w jaki sposób są realizowane i kiedy (tj. czy czynności te wykonywane są po zawarciu przez Spółkę umowy z Klientem, w okresie spłaty pożyczki)" - Wnioskodawca wskazał:

W ramach czynności wykonywanych na rzecz Spółki polegających na "administrowaniu płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami o pożyczkę konsumencką" Partner monitoruje płatności wychodzące (wypłata klientom kwoty pożyczki) oraz płatności przychodzące (spłaty przez Klientów pożyczki i spłaty opłat) oraz aktualny stan zadłużenia Klienta. Dzięki temu Partner pozyskuje informacje na temat aktualnego salda zadłużenia klientów, co jest następnie wykorzystywane przez Partnera w przypadku gdy klient chce przedłużyć termin spłaty pożyczki czy też zmienić warunki pożyczki. Znajomość aktualnego salda pożyczki pozwala Partnerowi na wygenerowanie zmienionych umów pożyczki i udostępnienia ich Klientom. Dodatkowo monitorując aktualne salda zadłużenia Partner może wytypować tych Klientów, do których następnie kierowane są oferty kolejnych pożyczek lub promocji.

2. W odpowiedzi na pytanie Organu: "jakie konkretnie czynności obejmują świadczenia Partnera wykonywane w ramach opisanych we wniosku usług, wymienione jako »przekazywanie Spółce informacji i dokumentacji zebranej od Klientów, przede wszystkim danych i dokumentacji związanej z zawarciem umowy między Klientem a Spółką«; należy wymienić i opisać te czynności - na czym polegają, w jaki sposób są realizowane i kiedy (w szczególności czy czynności te wykonywane są po zawarciu przez Spółkę umowy z Klientem, w okresie spłaty pożyczki, a także przekazywania jakich konkretnie informacji, danych i dokumentacji dotyczą)" - Wnioskodawca wskazał:

Partner wykonując czynności "przekazywania Spółce informacji i dokumentacji zebranej od Klientów, przede wszystkim danych i dokumentacji związanej z zawarciem umowy między Klientem a Spółką" wykonuje czynności polegające w szczególności na:

3. W odpowiedzi na pytanie Organu: "jakie aktywne działania podejmuje Partner w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców" - Wnioskodawca wskazał:

Partner w celu pozyskania Klientów prezentuje na Platformie Internetowej informacje dotyczące oferowanych przez Spółkę produktów. W tym zakresie wypełnia on Europejskie Standardy Informacyjne, które zgodnie z Ustawą o kredycie konsumenckim obowiązują w Polsce.

Partner, analizując dane dotyczące poszczególnych Klientów (ich zarobki, wywiązywanie się z obowiązku spłat, saldo Klienta) typuje ich jako adresatów ofert produktu pożyczkowego. Spółka na podstawie przekazanych przez Partnera informacji indywidualizuje ofertę przesyłaną za pomocą sms lub e-mail.

Partner prezentuje na Platformie Internetowej informacje dotyczące aktualnie obowiązujących kampanii, promocji i ofert Spółki. Ponadto Klienci mogą być informowani o indywidualnych ofertach (skierowanych tylko do wyselekcjonowanych Klientów) poprzez powiadomienia na Platformie Internetowej, np. Partner po przeanalizowaniu zdolności kredytowej i aktualnego salda zadłużenia Klienta przedstawia mu listę opcji (wariantów) pożyczki, które Spółka jest w stanie mu udzielić.

4. W odpowiedzi na pytanie Organu: "w jaki sposób Partner doprowadza do zawarcia umowy pożyczki" - Wnioskodawca wskazał:

Partner doprowadza do zawarcia pożyczki między Spółką a Klientem poprzez wykonywanie następujących czynności:

5. W odpowiedzi na pytanie Organu: "czy i w jaki sposób Partner negocjuje warunki umowy pożyczki" - Wnioskodawca wskazał:

Partner jest odpowiedzialny za cały proces udzielania Pożyczki przez Spółkę Klientowi. Zdaniem Spółki Partner swoimi czynnościami takimi jak:

* kontaktowanie się z Klientami na rzecz oraz w imieniu Spółki,

* poszukiwanie potencjalnych klientów,

* oferowanie produktów finansowych Klientom, w tym prezentowanie dostępnych dla Klienta wariantów (opcji) pożyczek,

* przekazywanie Spółce informacji i dokumentacji pozyskanych od klientów, o których mowa w odpowiedzi na pytanie 2 Organu,

* informowanie obu stron o warunkach zawieranej umowy, w konsekwencji, umożliwienie obu stronom zawarcia umowy,

* przygotowywanie umowy pożyczki pomiędzy Spółką a Klientem i jej przesłanie do klienta

- wykonuje czynności "negocjacji" w rozumieniu Dyrektywy VAT i orzecznictwa TSUE.

Przykładowo, w wyroku o sygnaturze C-453/05, TSUE stwierdził, że "działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy".

Pożyczkodawcą będzie zawsze Spółka. Wszelkie czynności związane z pośrednictwem finansowym będą wykonywane przez Pośrednika w imieniu i na rzecz Spółki na podstawie stosownego upoważnienia. Zatem z perspektywy typowego Klienta wszelkie czynności będą odbierane tak, jakby były wykonywane przez Spółkę. Udzielanie pożyczek przez Spółkę, bez nabycia od Pośrednika wyżej usługi pośrednictwa nie byłoby możliwe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (w zakresie podatku od towarów i usług, oznaczone we wniosku nr 1):

Czy Usługa świadczona przez Partnera na rzecz Spółki powinna być kwalifikowana przez Wnioskodawcę jako import usługi pośrednictwa finansowego w zakresie udzielania pożyczek zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 punkt 38 Ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługa świadczona przez Partnera na rzecz Spółki stanowi import usług pośrednictwa finansowego w zakresie udzielania pożyczek zwolniony z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 punkt 38 Ustawy VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 Ustawy VAT, pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

W art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT wskazano, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Zgodnie z art. 28b ustawy VAT, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika miejscem świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1 a. art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Biorąc powyższe pod uwagę, obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Spółkę usług świadczonych przez Partnera (podmiot zagraniczny nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju) ciąży na Spółce. Tym samym, Spółka nabywając usługi od Partnera będzie zobowiązania do wykazania w deklaracji VAT importu usług ze stawką właściwą dla tychże usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Aby ocenić, czy Usługi można uznać za usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 38 VAT, po pierwsze należy rozważyć definicję pośrednictwa w zakresie udzielania pożyczek i kredytów.

Należy zauważyć, że art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT stanowi wykonanie art. 135 ust. 2 lit. b dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347/1, z późn. zm., zwany dalej: "Dyrektywą VAT"), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają transakcję obejmującą udzielanie, negocjowanie kredytu oraz zarządzanie kredytem przez osobę, która go przyznaje. Jednakże w ustawie VAT i Dyrektywie VAT nie ma prawnej definicji "usług pośrednictwa w zakresie udzielania pożyczek i kredytów". Mając powyższe na uwadze, definicję usług pośrednictwa w zakresie udzielania pożyczek i kredytów należy określić na podstawie definicji słownikowej, jak również wypracowanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE").

W świetle Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego PWN, pod red. Prof. S. Dubisza, pośrednictwo oznacza: "działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy".

Definicja pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych w zakresie udzielania pożyczek i kredytów była przedmiotem rozstrzygnięć TSUE. W szczególności w wyroku TSUE z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że: "(...) pojęcie to obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową." Podobne wnioski można uzyskać z analizy wyroku TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd.

Podsumowując, zgodnie z orzecznictwem TSUE, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

Jeżeli powyższe warunki są spełnione, usługa powinna być uznawana za usługę pośrednictwa finansowego zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Spółki, Usługa świadczona przez Partnera stanowi usługę pośrednictwa w zakresie udzielania kredytów i pożyczek zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

Należy wskazać, że Partner jest odpowiedzialny za cały proces udzielania Pożyczki przez Spółkę Klientowi, który obejmuje: kontaktowanie się z Klientami na rzecz oraz w imieniu Spółki, poszukiwanie potencjalnych klientów, oferowanie produktów finansowych Klientom, informowanie obu stron o warunkach zawieranej umowy, w konsekwencji, umożliwienie obu stronom zawarcia umowy, oraz inne czynności niezbędne do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Spółką a Klientem. Tym samym, wymienione powyżej czynności spełniają definicję "negocjacji" w rozumieniu Dyrektywy VAT. Mając powyższe na uwadze, nie można przyjąć, że działania realizowane przez Partnera na rzecz Spółki są jedynie czynnościami technicznymi, których celem jest wsparcie procesu udzielania pożyczki i nie są one niezbędne dla zawarcia umowy pomiędzy Spółką a jej Klientami.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wszystkie działania Partnera na rzecz Spółki będą dokonywane za pośrednictwem Platformy internetowej, administrowanej oraz zarządzanej przez Partnera. W ocenie Spółki, okoliczność, że te czynności będą wykonywane za pośrednictwem platformy internetowej, nie ma wpływu na kwalifikację Usługi jako usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu ustawy VAT. Przeciwnie, wykorzystywanie Platformy internetowej przez Partnera w celu świadczenia usług na rzecz Spółki umożliwia skorzystanie przez niego ze wszystkich dostępnych środków i narzędzi pozwalających na skojarzenie Spółki z Klientem, i w rezultacie, zwiększenia wolumenu pożyczek udzielanych przez Spółkę. Wykorzystywanie przez Partnera Platformy internetowej wynika z przyjętych przez Spółkę oraz Partnera rozwiązań biznesowych oraz nie wyklucza kwalifikacji Usługi jako usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu ustawy VAT. Jak stwierdził TSUE w wyroku w sprawie SDC przeciwko Skatteministeriet, C-2/95: "sam fakt, że usługa jest świadczona całkowicie drogą elektroniczną, sam w sobie nie uniemożliwia zwolnienia z obowiązku stosowania tej usługi" (zob. pkt 37 wyroku). W ocenie Spółki, z punktu widzenia Ustawy VAT, najbardziej istotny jest ekonomiczny cel świadczenia usługi, a nie środki albo narzędzia wykorzystywane przez usługodawcę w celu świadczenia usług.

Dla przyjęcia wniosku, że czynności wykonywane przez Partnera w ramach Usługi stanowią integralną część negocjacji i mediacji pomiędzy Spółką a Klientem, nie powinna mieć znaczenia okoliczność, że proces negocjacyjny jest realizowany przez Partnera za pomocą standardowych algorytmów i procesów, zgodnie z wcześniej ustalonymi warunkami, za pośrednictwem platformy internetowej. Jak zostało to potwierdzone w pkt 39 wyroku wyżej wymienionej sprawy Volker Ludwig, C-453/05: "ponadto fakt, że klauzule umowy kredytowej zostały wcześniej określone przez jedną ze stron umowy, nie stanowi sam przez się przeszkody dla świadczenia usługi pośrednictwa w rozumieniu art. 13 część B lit. d pkt 1 szóstej dyrektywy, ponieważ - jak wynika z poprzedniego punktu - działalność pośrednictwa może się ograniczać do wskazywania stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy". Należy podkreślić, że sama Spółka nie podejmuje dalszych negocjacji z Klientami. Spółka akceptuje (poprzez zawarcie umowy z Klientem) warunki umowy albo je odrzuca. Wobec tego, rola Partnera polega na wskazywaniu Spółce oraz Klientom możliwości zawarcia umowy na warunkach określonych przez Spółkę oraz informowania o tych warunkach obu stron.

Na marginesie należy również wskazać, że fakt, iż Partner nie zawiera umów z Klientami w imieniu Spółki, nie ma znaczenia dla kwalifikacji czynności dokonywanych przez Partnera na rzecz Spółki jako usług pośrednictwa finansowego. Do uznania usług za usługi pośrednictwa finansowego nie jest bowiem niezbędne, żeby pośrednik zawierał umowę w imieniu podmiotu świadczącego usługę finansową. "Okoliczność, iż podatnik nie jest związany umownie z żadną ze stron umowy kredytowej, do której zawarcia się przyczynił, oraz że nie kontaktuje się bezpośrednio z jedną z tych stron, nie stanowi przeszkody do tego, aby świadczył on usługę pośrednictwa kredytowego, zwolnioną zgodnie z art. 13 część B lit. d pkt 1 szóstej dyrektywy" (zob. pkt 40 wyroku w sprawie Volker Ludwig, C-453/05). Oczywiste jest zatem, że ocena, czy usługi objęte są zwolnieniem z podatku VAT powinna opierać się na faktycznej treści usługi oraz jej celu, a nie na formalnościach związanych z zawarciem umowy.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki Partner działa jako pośrednik finansowy w odniesieniu do pożyczek udzielanych przez Spółkę. Tym samym należy przyjąć, że wszystkie czynności wykonywane przez Partnera na rzecz Spółki stanową elementy usługi pośrednictwa finansowego zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Należy wskazać, że, co do zasady, na gruncie podatku od towarów i usług usługi należy traktować jako odrębne i niezależne dla potrzeb ustalenia właściwej stawki podatkowej. Jeżeli jednak usługa ma jedynie charakter usługi pomocniczej wobec usługi głównej, co sprawia, że nie można uznać tej usługi za usługę odrębną i niezależną od usługi głównej, usługa pomocnicza powinna być traktowana jako usługa kompleksowa z usługą główną oraz opodatkowana stawką właściwą dla usługi głównej (usługi złożone).

Należy wskazać, że zagadnienie usług złożonych stanowiło przedmiot licznych rozstrzygnięć TSUE. Z tych orzeczeń można wysunąć wniosek, że jako usługę złożoną należy traktować dwa lub więcej świadczeń, w stosunku do których istnieje obiektywna możliwość uznania usługi za jedną usługę z punktu widzenia odbiorcy usługi, a których rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Takie wnioski można przykładowo wyciągnąć z wyroków: C-349/96 Card Protection Plan (CPP), C-572/07 (RLRE Tellmer Property sro), C-41/04 (Levob Verzekeringen BV i OV Bank), C-111 / 05 (Aktiebolaget NN i Skatteverket). W sprawie Levob TSUE stwierdził, że: "Artykuł 2 ust. 1 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego, jako przeciętnego konsumenta, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT". Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy najbardziej istotne jest ustalenie, czy usługi świadczone przez podatnika mają na celu zrealizowanie tego samego celu biznesowego oraz nie mogłyby być świadczone osobno.

W ocenie Wnioskodawcy, wszystkie czynności wykonywane przez Partnera w imieniu i na rzecz Spółki należy kwalifikować jako kompleksową usługę pośrednictwa finansowego. Należy bowiem wskazać, że pozostałe czynności dokonywane przez Partnera na rzecz Spółki, takie jak obsługa płatności dokonywanych przez Klientów, należy traktować jako usługi pomocnicze w stosunku do usługi głównej, tj. usługi pośrednictwa finansowego. Te czynności stanowią bowiem dodatkowe wsparcie procesu udzielenia pożyczki (od jej udzielenia Klientowi do jej spłaty) oraz służą bardziej efektywnemu wykonaniu usługi pośrednictwa finansowego przez Partnera. Wnioskodawca wskazuje, że Spółka nie nabywałaby tych usług niezależnie od usługi głównej, w przypadku bowiem, gdyby Spółka nie korzystała z usług pośrednictwa finansowego świadczonych przez Partnera, nie nabywałaby również usług obejmujących wyżej wymienione czynności dodatkowe. Te pozostałe czynności Partner wykonuje zatem jedynie jako ekonomiczny skutek nabycia usługi głównej, ich nabycie nie ma bowiem innego uzasadnienia biznesowego dla Wnioskodawcy. Wnioskodawca również wskazuje, że Partner nie świadczyłby tych usług innym odbiorcom jako samodzielnych i niezależnych usług.

Podsumowując, Usługi świadczone na rzecz Spółki przez Partnera powinny być kwalifikowane jako usługi pośrednictwa finansowego zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych przepisów ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy więc rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Przy czym, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za beneficjenta tej czynności. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zaś, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, stanowi import usług.

W przypadku usług, w celu prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności należy określić miejsce świadczenia danej usługi, które wskaże, czy usługa ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług została zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) - zarejestrowany czynny podatnik VAT oraz VAT UE z siedzibą w Polsce - zajmuje świadczeniem na rzecz Klientów (konsumentów) usług finansowych w zakresie udzielania pożyczek za pośrednictwem sieci Internet. W związku ze świadczeniem tych usług Spółka nabywa usługi pośrednictwa finansowego od Partnera - spółki prawa cypryjskiego, który nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Usługi te Partner świadczy poprzez należącą do niego Platformę internetową, administrowaną i zarządzaną przez Partnera. Partner nie zawiera umów pożyczek w imieniu Spółki, ale w ramach świadczonych na rzecz Spółki usług podejmuje wszelkie działania, które mają na celu zawarcie umowy pożyczki pomiędzy Spółką i Klientem. Czynności wykonywane przez Partnera na rzecz Spółki obejmują przedstawianie oraz oferowanie produktów finansowych Spółki (pożyczek konsumenckich) w celu doprowadzenia do zawarcia umowy pomiędzy Spółką i potencjalnym Klientem, a także wsparcie Klienta w zawarciu umowy pożyczki.

Zatem w opisanych okolicznościach - mając na względzie powołane przepisy prawa - w roli usługodawcy, nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, występuje Partner. Natomiast usługobiorcą usług pośrednictwa świadczonych przez Partnera jest Wnioskodawca będący podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy. Zatem to Spółka, w oparciu o ww. regulacje, zobowiązana jest rozpoznać dla potrzeb VAT obowiązek podatkowy powstały z tytułu nabycia ww. usług i wykazać w składanej deklaracji VAT import usług ze stawką właściwą dla tego świadczenia.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Omawiane zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Zwolnienie to ma charakter przedmiotowy, gdzie zasadniczą przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi - cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania) Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Trzeba też zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji "pośrednictwa" w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa - www.sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo rozumie się "działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy".

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie "w imieniu" oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", należy odnieść się także do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził, że "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy tym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy, odnosi się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

W przywołanych wyżej orzeczeniach TSUE wskazał zatem przykładowe elementy wchodzące w skład usługi "pośrednictwa". Na gruncie orzecznictwa Trybunału można przyjąć, że usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;

* celem jest dążenie do zawarcia umowy, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy;

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo, konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

* wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;

* uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;

* prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;

* nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Powyższe dowodzi, że tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów kredytowych, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów kredytowych, stanowią pośrednictwo finansowe w udzielaniu kredytów zwolnione od podatku VAT. Natomiast pozostałe czynności, mające na celu uczestniczenie w wykonaniu umów kredytowych lub obsłudze tych umów w trakcie ich trwania, bądź też świadczenia dodatkowe, pomocnicze, nie stanowią pośrednictwa finansowego w udzielaniu kredytów, gdyż nie polegają one na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z bankami/instytucjami finansowymi w celu zawarcia umów kredytowych i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W przedstawionej sprawie Partner świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi poprzez Platformę internetową. Jak wskazał Wnioskodawca, Partner nie zawiera umów pożyczek w imieniu Spółki, ale w ramach świadczonych usług podejmuje wszelkie działania, które mają na celu zawarcie umowy pożyczki pomiędzy Spółką i Klientem. Za te usługi Spółka płaci Partnerowi wynagrodzenie w postaci prowizji, które jest ustalane w oparciu o liczbę umów pożyczek zawartych przez Spółkę za pośrednictwem Partnera.

Czynności wykonywane przez Partnera na rzecz Spółki obejmują przedstawianie oraz oferowanie produktów finansowych Spółki (pożyczek konsumenckich) w celu doprowadzenia do zawarcia umowy pomiędzy Spółką i potencjalnym Klientem, a także wsparcie Klienta w zawarciu umowy pożyczki. Usługi świadczone przez Partnera (zwane "Usługą") obejmują w szczególności następujące czynności:

* prezentację produktów oferowanych przez Spółkę (tj. pożyczek konsumenckich) potencjalnym Klientom, poprzez wskazywanie cech produktu, kryteriów udzielania pożyczek stosowanych przez Spółkę, a także pomoc w trakcie procedury uzyskiwania i korzystania z usług finansowych Spółki;

* informowanie Klientów i potencjalnych Klientów o najkorzystniejszych produktach i ofertach Spółki oraz przedstawianie Klientom i potencjalnym Klientom ogólnych warunków udzielenia pożyczki (pożyczki konsumenckiej);

* wskazywanie Klientom oraz potencjalnym Klientom możliwości oraz warunków zawarcia umowy, jak również informowanie o procedurach i czynnościach niezbędnych do zawarcia umowy pomiędzy Spółką a potencjalnym Klientem;

* zbieranie od Klientów oraz potencjalnych Klientów wszelkich informacji i dokumentacji potrzebnych do zawarcia umowy ze Spółką i/lub korzystania z usług Spółki (w celu udzielenia pożyczki);

* przygotowanie i przekazanie Klientowi wszelkiej dokumentacji umożliwiającej nawiązanie stosunku prawnego między Spółką a Klientem (zawarcie umowy pożyczki, uzyskanie zgody klienta na przetwarzanie danych itp.), w oparciu o szablony dokumentów i zatwierdzone przez Spółkę warunki udzielania pożyczek;

* ocena zdolności kredytowej Klienta;

* informowanie Klientów o decyzji Spółki w zakresie udzielenia pożyczki;

* umożliwianie zawierania umów pożyczek drogą elektroniczną pomiędzy Klientami a Spółką;

* administrowanie płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami o pożyczkę konsumencką;

* przekazywanie Spółce informacji i dokumentacji zebranej od Klientów, przede wszystkim danych i dokumentacji związanej z zawarciem umowy między Klientem a Spółką.

Przy czym, odnośnie ostatniej z wymienionych czynności, tj. przekazywania Spółce informacji i dokumentacji zebranej od Klientów związanej z zawarciem umowy, Wnioskodawca uściślił, że są to czynności wykonywane przed zawarciem umowy pożyczki i polegają w szczególności na przekazaniu zgód marketingowych Klientów, zgód na przetwarzanie danych osobowych oraz uzyskiwanie informacji z biur informacji gospodarczej za pośrednictwem formularzy wypełnianych przez Klientów na Platformie internetowej, przekazaniu pozyskanych od Klientów informacji niezbędnych do wydania decyzji o udzieleniu pożyczki, przekazaniu wniosku o udzielenie pożyczki złożonego przez Klienta.

Natomiast odnośnie świadczeń Partnera związanych z obsługą płatności, nazwanych jako "administrowanie płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami o pożyczkę konsumencką", Wnioskodawca wskazał, że w ramach tych czynności Partner monitoruje płatności wychodzące (wypłata klientom kwoty pożyczki) oraz płatności przychodzące (spłaty przez Klientów pożyczki i spłaty opłat) oraz aktualny stan zadłużenia Klienta. Dzięki temu Partner pozyskuje informacje na temat aktualnego salda zadłużenia Klientów, co jest następnie wykorzystywane przez Partnera w przypadku gdy klient chce przedłużyć termin spłaty pożyczki czy też zmienić warunki pożyczki. Znajomość aktualnego salda pożyczki pozwala Partnerowi na wygenerowanie zmienionych umów pożyczki i udostępnienia ich Klientom. Dodatkowo monitorując aktualne salda zadłużenia Partner może wytypować tych Klientów, do których następnie kierowane są oferty kolejnych pożyczek lub promocji.

Partner podejmuje aktywne działania w celu pozyskania dla Spółki potencjalnych pożyczkobiorców, tj.: prezentuje na Platformie internetowej informacje dotyczące oferowanych przez Spółkę produktów oraz informacje dotyczące aktualnie obowiązujących kampanii, promocji i ofert Spółki; ponadto Klienci mogą być informowani o indywidualnych ofertach (skierowanych tylko do wyselekcjonowanych Klientów) poprzez powiadomienia na Platformie internetowej; analizując dane dotyczące poszczególnych Klientów Partner typuje ich jako adresatów oferty pożyczkowej; na podstawie przekazanych przez Partnera informacji Spółka indywidualizuje ofertę przesyłaną za pomocą sms lub e-mail.

Do zawarcia pożyczki między Spółką a Klientem Partner doprowadza poprzez:

* informowanie poprzez Platformę internetową potencjalnych Klientów o możliwości uzyskania pożyczki i warunkach pożyczki;

* przekazywanie informacji potencjalnym Klientom i Klientom dotyczących najbardziej korzystnych i dopasowanych do nich produktów/promocji Spółki; prezentowanie Klientom i potencjalnym klientom ogólnych warunków usługi finansowej i podstawowych informacji o produktach Spółki;

* wskazywanie potencjalnym Klientom i Klientom sposobów i procedur zawarcia umowy pożyczki ze Spółką;

* przyjmowanie wniosków o udzielenie pożyczki od potencjalnych Klientów poprzez Platformę internetową; na Platformie internetowej znajdują się formularze, które potencjalny Klient ma obowiązek wypełnić;

* przygotowanie i przesłanie Klientom wszystkich dokumentów niezbędnych do podpisania umowy ze Spółką;

* prezentowanie Klientom informacji na temat dostępnych wariantów (opcji) pożyczek;

* pozyskiwanie od Klientów informacji niezbędnych do wydania decyzji o udzieleniu pożyczki;

* sprawdzanie tożsamości Klientów na podstawie podanych przez nich informacji i ich wiarygodności finansowej;

* korespondencję z Klientami informującą o przyznaniu (lub nieprzyznaniu) pożyczki;

* przygotowywanie umowy pożyczki pomiędzy Spółką a Klientem;

* bieżącą aktualizację informacji przekazywanych potencjalnym Klientom, tj. zapewnienie, że nowe rodzaje pożyczek oraz aktualizacje już istniejących usług, są uwzględniane w aktualnych formularzach wniosków o pożyczkę i umowach pożyczki;

* utrzymywanie kontaktu między stronami umowy (tzn. Partner informuje Klienta o ofercie Spółki, oraz w drugą stronę Partner informuje Spółkę o chęci zawarcia umowy przez Klienta, Partner przekazuje Spółce wniosek o pożyczkę).

Wnioskodawca podkreślił, że pożyczkodawcą jest zawsze Spółka, wszystkie warunki, na których zostaje zawarta umowa pożyczki są zatwierdzane przez Spółkę jako dostawcę usług finansowych. W związku z tym Partner nie ma możliwości wprowadzenia zmian do umów pożyczek albo zmiany warunków, na jakich pożyczki są udzielane przez Spółkę. Jednak Partner, wykonując czynności związane z pośrednictwem finansowym w imieniu i na rzecz Spółki na podstawie stosownego upoważnienia, jest odpowiedzialny za cały proces udzielania pożyczki przez Spółkę Klientowi i bierze udział w negocjowaniu warunków umowy pożyczki poprzez: kontaktowanie się z Klientami na rzecz oraz w imieniu Spółki, oferowanie produktów finansowych Klientom, w tym prezentowanie dostępnych dla Klienta wariantów (opcji) pożyczek, przekazywanie Spółce informacji pozyskanych od Klientów, informowanie obu stron o warunkach zawieranej umowy, a w konsekwencji umożliwienie stronom zawarcia umowy.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zastosowania zwolnienia od podatku dla opisanych we wniosku świadczeń, nabywanych od Partnera w ramach importu usług, jako usług pośrednictwa finansowego w zakresie udzielania pożyczek na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jak odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Istotnym jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej praktycznej korzyści z punktu widzenia konsumenta. Nie ma przy tym znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Podstawowym kryterium pozwalającym uznać zbiór określonych czynności za usługę kompleksową (złożoną) jest określenie wzajemnych relacji pomiędzy elementami składowymi złożonej usługi w zakresie celów, które usługi te realizują. Pojedynczą usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykonania usługi zasadniczej. Zasadniczym celem usługi pomocniczej, tworzącej razem z usługą główną usługę kompleksową, jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę usługi głównej. Aby więc dana pomocnicza usługa mogła być uznana za element kompleksowej usługi, winna służyć bezpośrednio realizacji usługi głównej. Zatem w celu ustalenia, czy dana usługa może być uznana za złożoną, konieczne jest zbadanie przebiegu konkretnej transakcji z uwzględnieniem jej wszystkich ekonomicznych aspektów.

Trzeba podkreślić, że jakkolwiek zdarzają się sytuacje, gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (i opodatkowane jedną stawką podatkową), możliwe jest to tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy na taką usługę składa się cały zespół nie dających się w istocie wyodrębnić czynności, dających w efekcie ostateczną, jednorodną usługę.

Kwestia kompleksowości usług była rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wypowiedział się w tym zakresie m.in. w sprawach C-349/96 CPP, C-41/04 Levob, C-111/05 Aktiebolaget NN.

W orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał stwierdził, że: "W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych, które należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT". Trybunał wskazał, że "pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

Trybunał zaakcentował "ekonomiczny punkt widzenia" oraz ocenę z perspektywy nabywcy. Z treści powołanego wyroku wynika, że TSUE położył duży nacisk na subiektywne kryteria, przy ocenie danego świadczenia jako złożonego, jednakże wnioski, co do kwalifikacji danego kompleksu zdarzeń gospodarczych jako świadczenia złożonego, nie mogą być pozbawione waloru obiektywnego, albowiem zakres i sposób opodatkowania świadczenia nie może być zależny jedynie od woli stron transakcji. Stąd w pierwszym rzędzie Trybunał odwołał się do art. 2 (1) VI Dyrektywy, wedle którego każde świadczenie usług powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne a świadczenie złożone w aspekcie gospodarczym nie powinno być sztucznie rozdzielane, by nie pogarszać funkcjonalności systemu VAT. Sąd wskazał, że jeśli dana transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności należy uwzględnić wszystkie okoliczności, w jakich jest dokonywana rozpatrywana transakcja.

Jak ponadto wskazał TSUE, z jednym świadczeniem mamy do czynienia w szczególności w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za istotne dla świadczenia głównego, podczas gdy z kolei jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako pomocnicze, dzielące los podatkowy świadczenia głównego; to samo odnosi się do przypadku, gdy dwa lub więcej elementów dostarczanych przez podatnika do klienta, będącego typowym konsumentem, są tak ściśle ze sobą związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (tak np. ww. wyrok TSUE w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 21-22 i przywołane tam orzecznictwo; wyrok TSUE z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 - Aktiebolaget NN, pkt 22-23). Zdaniem TSUE, w celu ustalenia, czy kontrahent podatnika - rozumiany jako przeciętny klient - otrzymuje kilka odrębnych świadczeń głównych czy jedno świadczenie złożone, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności i uwzględnić wszystkie okoliczności, w której jest ona dokonywana. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (tak np.: ww. wyrok TSUE w sprawie Everything Everywhere, pkt 25-26 i przywołane tam orzecznictwo; ww. wyrok TSUE w sprawie Graphic Procédé, pkt 20, 24 i przywołane tam orzecznictwo).

Przywołać można również wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanćni reditelstvi v Usti nad Labem, w którym TSUE stwierdził, że " (...) z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (...). Co więcej, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...). Ponadto można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Tak również uznano w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl, który sformułował kryteria przesądzające o tym, kiedy występuje świadczenie złożone. Ma ono zatem miejsce w sytuacji, gdy:

* świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej,

* poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny,

* kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych,

* kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność.

Sytuacja taka nie ma jednak miejsca w opisanym we wniosku stanie faktycznym, gdzie możliwe jest wyodrębnienie usługi pośrednictwa w udzielaniu pożyczek (na którą składają się czynności mające na celu doprowadzenie do sprzedaży/ zawarcia umowy pożyczki) oraz czynności dokonywanych po zawarciu umowy pożyczki, polegających na obsłudze płatności związanych z zawartymi przez Spółkę z Klientami umowami (administrowaniu płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami). W ramach tych czynności Partner m.in. monitoruje dokonywane przez Klientów płatności związane ze spłatą pożyczki oraz aktualny stan zadłużenia danego Klienta, co jest wykorzystywane przez Partnera w celu ewentualnego przedłużenia Klientowi terminu spłaty pożyczki czy też zmiany warunków pożyczki. Znajomość aktualnego salda pożyczki pozwala Partnerowi na wygenerowanie zmienionych umów pożyczki i udostępnienia ich Klientom.

Zatem czynności związane z obsługą płatności, wykonywane po zawarciu umowy, mają charakter samoistny i mogą występować niezależnie od usługi pośrednictwa, której celem jest doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki. Trudno w tym przypadku uznać, że administrowanie płatnościami Klientów w okresie spłaty pożyczki stanowi świadczenie pomocnicze realizowane w celu lepszego wykonania usługi pośrednictwa w zawarciu umowy pożyczki. W opisanej sytuacji usługi administrowanie płatnościami Klientów w okresie spłaty pożyczki mają charakter równorzędny z usługami pośrednictwa, zaś rezygnacja z jednej z usług pozostaje bez wpływu na prawidłowe wykonanie drugiej wskazanej usługi.

W konsekwencji wykonywanie przez Wnioskodawcę szeregu czynności, szczegółowo opisanych we wniosku, nie może zostać uznane za jedno świadczenie kompleksowe.

W świetle powołanych przepisów prawa i orzecznictwa TSUE oraz przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że nabywane przez Spółkę od Partnera usługi, które mają na celu doprowadzenie do sprzedaży/ zawarcia umów pożyczkowych z Klientami, tj.:

* prezentacja produktów oferowanych przez Spółkę (tj. pożyczek konsumenckich) potencjalnym Klientom, poprzez wskazywanie cech produktu, kryteriów udzielania pożyczek stosowanych przez Spółkę, a także pomoc w trakcie procedury uzyskiwania i korzystania z usług finansowych Spółki;

* informowanie Klientów i potencjalnych Klientów o najkorzystniejszych produktach i ofertach Spółki oraz przedstawianie Klientom i potencjalnym Klientom ogólnych warunków udzielenia pożyczki (pożyczki konsumenckiej);

* wskazywanie Klientom oraz potencjalnym Klientom możliwości oraz warunków zawarcia umowy, jak również informowanie o procedurach i czynnościach niezbędnych do zawarcia umowy pomiędzy Spółką a potencjalnym Klientem;

* zbieranie od Klientów oraz potencjalnych Klientów wszelkich informacji i dokumentacji potrzebnych do zawarcia umowy ze Spółką i/lub korzystania z usług Spółki (w celu udzielenia pożyczki);

* przygotowanie i przekazanie Klientowi wszelkiej dokumentacji umożliwiającej nawiązanie stosunku prawnego między Spółką a Klientem (zawarcie umowy pożyczki, uzyskanie zgody klienta na przetwarzanie danych itp.), w oparciu o szablony dokumentów i zatwierdzone przez Spółkę warunki udzielania pożyczek;

* ocena zdolności kredytowej Klienta;

* informowanie Klientów o decyzji Spółki w zakresie udzielenia pożyczki;

* umożliwianie zawierania umów pożyczek drogą elektroniczną pomiędzy Klientami a Spółką;

* przekazywanie Spółce informacji i dokumentacji zebranej od Klientów, przede wszystkim danych i dokumentacji związanej z zawarciem umowy między Klientem a Spółką (dokonywane przed zawarciem umowy pożyczki)

- spełniają definicję usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych (kredytów), określonych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Usługi pośrednictwa finansowego świadczone przez Partnera służą przeprowadzeniu pełnego procesu udzielania pożyczek, mającego na celu doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem. Partner podejmuje bowiem aktywne działania zmierzające do zawarcia umowy pomiędzy Spółką a Klientem, a przy tym nie ma on żadnego interesu co do treści tej umowy, jej rentowności ani innych aspektów z nią związanych. Partner wykonuje szereg czynności w celu pozyskania dla Spółki potencjalnych pożyczkobiorców oraz doprowadzenia do zawarcia umowy pożyczki: prezentuje na Platformie internetowej informacje dotyczące oferowanych przez Spółkę produktów oraz informacje dotyczące aktualnie obowiązujących kampanii, promocji i ofert Spółki; ponadto Klienci mogą być informowani o indywidualnych ofertach (skierowanych tylko do wyselekcjonowanych Klientów) poprzez powiadomienia na Platformie internetowej; analizując dane dotyczące poszczególnych Klientów Partner typuje ich jako adresatów oferty pożyczkowej; na podstawie przekazanych przez Partnera informacji Spółka indywidualizuje ofertę przesyłaną do Klienta.

Dostawcą usług finansowych (pożyczkodawcą) jest Spółka, i to ona zatwierdza ostatecznie wszystkie warunki, na których zostaje zawarta umowa pożyczki. Natomiast Partner, wykonując opisane czynności związane z pośrednictwem finansowym w imieniu i na rzecz Spółki na podstawie stosownego upoważnienia, jest odpowiedzialny za cały proces udzielania pożyczki przez Spółkę Klientowi i bierze udział w negocjowaniu ostatecznych warunków umowy pożyczki poprzez: kontaktowanie się z Klientami na rzecz oraz w imieniu Spółki, oferowanie produktów finansowych Klientom, w tym prezentowanie dostępnych dla Klienta wariantów (opcji) pożyczek, przekazywanie Spółce informacji pozyskanych od Klientów, informowanie obu stron o warunkach zawieranej umowy, a w konsekwencji umożliwienie stronom zawarcia umowy.

Efektem działań podejmowanych przez Partnera jest więc doprowadzenie do skojarzenia klienta z dostawcą usług finansowych w celu zawarcia umowy pożyczkowej, uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę. Opisane usługi - obejmujące wymienione wyżej czynności wykonywane przed zawarciem umowy pożyczki - nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności administracyjnych związanych z umową.

Zatem świadczone przez Partnera usługi spełniają przedstawione wyżej przesłanki wynikające z orzecznictwa TSUE dla uznania ich za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, w szczególności:

* są świadczone za wynagrodzeniem na rzecz Spółki, a więc strony transakcji finansowej (przy czym wynagrodzenie to jest uzależnione od liczby zawartych umów pożyczek zawartych przez Spółkę za pośrednictwem Partnera);

* z punktu widzenia nabywcy usług finansowych (Klientów) usługi pośrednictwa finansowego stanowią element usługi finansowej świadczonej przez Spółkę;

* celem świadczenia usług jest dążenie do zawarcia umowy pożyczki przez strony transakcji finansowej (Spółkę i Klienta), przy czym Partner nie ma żadnego interesu co do treści umowy pożyczki, rentowności tej umowy ani innych aspektów z nią związanych;

* usługi pośrednictwa finansowego - obejmujące wymienione wyżej czynności wykonywane przed zawarciem umowy pożyczki - nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. nie polegają jedynie na udostępnianiu informacji stronom transakcji finansowej, lecz na aktywnych działaniach Partnera zmierzających do zawarcia umów pożyczkowych (począwszy od zapewnienia Platformy internetowej niezbędnej do oferowania pożyczek on-line, prezentowania oferty potencjalnym Klientom, zbierania od Klientów wszelkich informacji i dokumentów potrzebnych do zawarcia umowy, przeprowadzania oceny zdolności kredytowej Klientów, a skończywszy na przedstawieniu oferty dostosowanej do konkretnych potrzeb danego Klienta, przekazaniu mu dokumentów umożliwiających nawiązanie stosunku prawnego ze Spółką i umożliwieniu zawarcia umowy drogą elektroniczną).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Partnera - jako czynności mające na celu doprowadzenie do sprzedaży/ zawarcia umów pożyczkowych w imieniu i na rzecz dostawcy usług finansowych - stanowią usługi pośrednictwa finansowego w zakresie udzielania pożyczek, które korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W konsekwencji, nabywając od Partnera przedmiotowe świadczenie (obejmujące wszystkie czynności zmierzające do udzielenia przez Spółkę pożyczki, wykonywane przed zawarciem umowy) Spółka powinna rozpoznać import usług zwolnionych od podatku.

Z kolei w odniesieniu do podejmowanych przez Partnera czynności związanych z obsługą płatności wynikających z zawartych umów, wymienionych we wniosku jako "administrowanie płatnościami dokonywanymi przez Klientów zgodnie z zawartymi umowami o pożyczkę konsumencką", wykonywanych po zawarciu umowy, w okresie spłaty pożyczki, należy stwierdzić, że czynności te nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, nie można ich bowiem uznać za usługi pośrednictwa finansowego w udzielaniu pożyczek.

Jak wyżej wskazano, istotą usług pośrednictwa finansowego w zakresie udzielania kredytów/ pożyczek jest doprowadzenie do zawarcia umowy przez strony transakcji. Tylko więc czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów pożyczkowych, których celem jest doprowadzenie do zawarcia umowy, stanowią pośrednictwo finansowe w udzielaniu pożyczek zwolnione od podatku VAT. Natomiast pozostałe czynności, mające na celu uczestniczenie w wykonaniu umów pożyczkowych lub obsłudze tych umów w trakcie ich trwania, bądź też inne świadczenia dodatkowe, pomocnicze, ale nie niezbędne dla zawarcia umowy pożyczki, nie stanowią pośrednictwa finansowego w udzielaniu pożyczek, gdyż nie polegają wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z dostawcą usług finansowych w celu zawarcia umowy, a tym samym nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W przedstawionej sprawie administrowanie płatnościami, jak wskazał Wnioskodawca, polega w szczególności na monitorowaniu przez Partnera dokonywanych przez Klientów płatności związanych ze spłatą pożyczki oraz aktualnego stanu zadłużenia danego Klienta, co jest wykorzystywane przez Partnera w celu ewentualnego przedłużenia Klientowi terminu spłaty pożyczki czy też zmiany warunków pożyczki (prowadzi do wygenerowania zmienionych umów pożyczki i udostępnienia ich Klientom). Zatem celem tych świadczeń nie jest doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki, a jedynie jej obsługa w okresie spłaty. W konsekwencji świadczenia te nie mogą być uznane za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek i nie ma do nich zastosowania zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W świetle powyższych ustaleń, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, który uważa, że wszystkie wykonywane przez Partnera czynności stanowią import usługi pośrednictwa finansowego zwolnionej od podatku - należy uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Ponadto trzeba podkreślić, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.