0114-KDIP1-2.4012.33.2018.1.KT - VAT w zakresie opodatkowania transakcji dostaw towarów przemieszczanych z Belgii do Polski.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 18 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostaw towarów przemieszczanych z Belgii do Polski - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostaw towarów przemieszczanych z Belgii do Polski.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Y. Limited (dalej: "Y.", "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest spółką prawa brytyjskiego, z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w Wielkiej Brytanii, Polsce oraz w szeregu innych krajów. Spółka działa w Polsce poprzez swój oddział, zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym pod nazwą Y. Limited (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) Oddział w Polsce. Spółka posiada także swój oddział m.in. w Belgii, gdzie jest również zarejestrowana na VAT.

Wnioskodawca sprzedaje samochody za pośrednictwem sieci lokalnych dealerów, którzy kupują je od Y. a następnie odsprzedają nabywcom końcowym. Samochody są wytwarzane poza Polską.

Spółka w chwili obecnej planuje zmianę schematu dostawy samochodów do dealerów w Polsce i innych krajów UE (projekt Apollo). Zgodnie z planem proces dostawy samochodów do dealerów będzie przebiegał następująco:

1. Y. posiada w Belgii magazyn, z którego dealerzy będą mogli zamawiać samochody;

2. W momencie, w którym klient końcowy zamówi u dealera samochód, dealer zaloguje się do systemu komputerowego Y., a następnie będzie mieć możliwość sprawdzenia samochodów dostępnych w magazynie w Belgii i złożenia zamówienia na konkretny samochód znajdujący się w magazynie. W niektórych przypadkach dealer może nie mieć możliwości zamówienia samochodu znajdującego się w magazynie w Belgii, np. z powodu ograniczeń geograficznych (tzn. dany samochód może być przeznaczony do sprzedaży na rynek inny niż polski);

3. Po złożeniu zamówienia przez dealera belgijski oddział Spółki zajmie się organizacją transportu samochodów do Polski;

4. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za dostarczenie samochodów bezpośrednio do miejsca w Polsce wskazanego przez dealera (np. Incoterms CIP miejsce wskazane przez dealera);

5. Faktura sprzedaży będzie wystawiana w momencie załadunku samochodu na lawetę, która przetransportuje go z Belgii do Polski;

6. Jeżeli samochód zamówiony przez klienta końcowego nie będzie dostępny w magazynie w Belgii, schemat jego dostawy do dealera będzie wyglądał bardzo podobnie. Dealer zamówi samochód w systemie Y. Po wyprodukowaniu samochodu, zostanie on w pierwszej kolejności przetransportowany do magazynu w Belgii. Jeżeli samochód będzie pochodził spoza UE, w Belgii zostanie dokonana jego odprawa celna. Następnie samochód zostanie przetransportowany z Belgii do miejsca wskazanego przez dealera, zgodnie ze schematem opisanym powyżej.

Polski oddział Wnioskodawcy nie będzie brał udziału w fizycznej dostawie samochodów, w szczególności w procesie:

Polski oddział Spółki będzie odpowiedzialny za takie działania jak np.:

Ponadto, Wnioskodawca informuje, że:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest, iż opisane w zdarzeniu przyszłym transakcje dostaw samochodów pomiędzy Spółką a polskimi dealerami powinny zostać rozpoznane na potrzeby podatku VAT jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów od belgijskiego oddziału Spółki do polskich dealerów, a nie jako wewnątrzwspólnotowe przesunięcia własnych towarów pomiędzy belgijskim a polskim oddziałem Spółki, po których następowałyby polskie krajowe dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż na rzecz dealerów powinna być wykazywana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów od belgijskiego oddziału Y. do polskich dealerów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.; dalej: "ustawa o VAT"), "Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz."

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, "Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika."

Powyższe regulacje dotyczące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów znajdują swoje odzwierciedlenie w przepisach dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, "Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8."

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, "Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika."

Spółka stoi na stanowisku, iż powyższe regulacje powinny być interpretowane w sposób następujący:

Artykuł 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o VAT ustanawiają ogólne definicje "transakcyjnego" wewnątrzwspólnotowego nabycia i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wspólnym elementem obu tych transakcji jest fakt, iż przemieszczeniu towarów pomiędzy krajami członkowskimi UE towarzyszy przeniesienia prawa do dysponowania tymi towarami jak właściciel.

Warunki dot. uznania transakcji za "transakcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie i dostawę towarów zostały także wyrażone w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 września 2007 r. nr C-409/04, w którym to Trybunał stwierdził, że "Artykuły: 28a ust. 3 akapit pierwszy i 28c część A lit. a akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (...) (zaimplementowane do ustawy o VAT jako art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 - przyp. Wnioskodawcy) należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy."

Niemniej oczywistym jest, iż w niektórych okolicznościach towary są przemieszczane pomiędzy krajami UE bez przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel. Dotyczy to np. sytuacji, w której podatnik przesyła na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności swoje towary pomiędzy magazynami zlokalizowanymi w różnych krajach UE.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o VAT takie przesunięcia towarów nie skutkowałyby obowiązkiem rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia lub wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W rezultacie, powyższe przesunięcia byłyby poza zakresem opodatkowania VAT.

W celu uniknięcia powyżej sytuacji, w art. 11 ust. 1 i art. 13 ust. 3 wprowadzono zapisy, zgodnie z którymi opisane powyżej przesunięcia własnych towarów również powinny być rozpoznawane jako transakcje wewnątrzwspólnotowe.

Zgodnie z doktryną, powyższe regulacje mają na celu przeciwdziałać zakłóceniom konkurencji na unijnym Wspólnym Rynku. Brak takich regulacji mógłby doprowadzić do sytuacji, w których podatnicy nie mający pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego, kupowaliby towary w krajach mających niższą stawkę VAT, a następnie transportowaliby je do krajów z wyższymi stawkami VAT. Zastosowanie powyższych regulacji prowadzi natomiast do faktycznego opodatkowania towarów w kraju ich konsumpcji. Omawiany mechanizm odpowiada także regulacjom, które obowiązywały przed zniesieniem granic celnych pomiędzy krajami członkowskimi UE. Import towarów podlegał bowiem wówczas opodatkowaniu VAT niezależnie od tego, czy przesunięciu towarów towarzyszyło przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel czy też jeden właściciel przewoził własne towary z jednego terytorium celnego do drugiego (por. np. Komentarz do VI Dyrektywy K. Sachs, Warszawa 2004. str. 845, Komentarz do Dyrektywy 2006/112/EC J. Martini, Warszawa 2008, str. 157, Komentarz do Dyrektywy VAT R. Namysłowski, K. Sachs, Warszawa 2008, str. 228-230).

Powyższa pomocnicza rola art. 11 ust. 1 i art. 13 ust. 3 została także zaakceptowana przez polskie sądy administracyjne. Na przykład Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 listopada 2009 r. sygn. akt: II FSK 965/08, stwierdził, że w art. 11 ustawy o VAT zawarto rozszerzoną definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i obejmuje ona także przemieszczenie towarów należących do podatnika z terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska na terytorium RP (por. również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt: III SA/Wa 700/08 lub wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 marca 2011 r" sygn. akt: I SA/Op 31/11).

Podobnie w wyroku z dnia 25 września 2013 r., sygn. akt: I SA/Op 322/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu stwierdził co następuje: "Czynność WNT wymaga co do zasady istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot (tutaj: podatnik) nabywa towary, rozpoznając u siebie WNT, natomiast druga strona dostarcza te towary, rozpoznając u siebie WDT. Ustawodawca krajowy wprowadził w art. 11 ust. 1 u.p.t.u. możliwość uznania za wewnątrzwspólnotowe nabycie przez podatnika towarów za wynagrodzeniem (i zarazem towarzyszącą mu wewnątrzwspólnotową dostawę) również przemieszczenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa."

W konsekwencji, w opinii Spółki, dokonując analizy czy dana transakcja powinna być rozpoznana jako "transakcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie/ dostawa towarów lub jako wewnątrzwspólnotowe przesunięcie własnych towarów (o którym mowa w art. 11 ust. 1 i art. 13 ust. 3 ustawy o VAT), należy w pierwszej kolejności ustalić, czy transakcja spełnia warunki do uznania jej za "transakcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie/ dostawę towarów. Dopiero jeżeli w wyniku analizy ustalono by, że transakcja nie spełnia warunków do uznania jej za "transakcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie/ dostawę towarów, należałoby przeanalizować czy transakcja spełnia warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe przesunięcie własnych towarów.

W tym kontekście Spółka zwraca uwagę, iż zgodnie z planowanym schematem transakcji samochody będą dostarczane do dealerów wyłącznie na podstawie zamówień złożonych przez dealerów w systemie Y. W konsekwencji, odbiorca towarów (tj. dealer) oraz miejsce ich dostarczenia będą znane w momencie transportu towarów z Belgii do Polski. Faktura sprzedaży będzie wystawiana w momencie załadunku samochodu na lawetę, która przetransportuje go z Belgii do Polski. Co więcej, zgodnie z warunkami Incoterms CIP ryzyko utraty lub uszkodzenia samochodu będzie przechodzić na dealera w momencie opuszczenia przez samochody magazynu w Belgii. Tym samym przesunięciu towarów pomiędzy Belgią a Polską będzie towarzyszyło również przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż opisane w zdarzeniu przyszłym dostawy towarów do polskich dealerów spełniają warunki do uznania ich za "transakcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie/ dostawę towarów.

Zdaniem Spółki, na powyższą konkluzję nie ma wpływu fakt, iż polski oddział Spółki będzie odpowiedzialny za niektóre dodatkowe działania, takie jak np. usługi posprzedażowe. Wnioskodawca zwraca uwagę, że art. 9, 11 oraz 13 ustawy o VAT nie zawierają żadnych regulacji, zgodnie z którymi fakt istnienia bądź ewentualnego wykonywania przez oddział niektórych dodatkowych działań, mógłby wpłynąć na traktowanie danej wewnątrzwspólnotowej dostawy/ nabycia na potrzeby VAT.

Podsumowując, w opinii Y. transakcje dostaw samochodów pomiędzy Spółką a polskimi dealerami powinny zostać rozpoznane na potrzeby podatku VAT jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów od belgijskiego oddziału Spółki do polskich dealerów, a nie jako wewnątrzwspólnotowe przesunięcia własnych towarów pomiędzy belgijskim a polskim oddziałem Spółki, po których następowałyby polskie krajowe dostawy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przepis ten, w oparciu o art. 9 ust. 2 ustawy, stosuje się pod warunkiem, że:

Trzeba zaznaczyć, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu obrotu rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Zatem to podatnik dokonujący WNT jest zobowiązany do opodatkowania tej transakcji (stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy). Przy czym niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta jego dostawy nie powoduje braku wystąpienia u nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie - zadeklarowanie przez kontrahenta wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Jednakże na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza więc zakres transakcji uznawanych za WNT o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przywołane wyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Natomiast, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów (tzw. nietransakcyjnym), której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa zakończenia transportu lub wysyłki.

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Jest to szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów zawierają regulacje art. 22 ustawy. Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Natomiast w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Ponadto przepis art. 25 ust. 1 ustawy wskazuje, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, w którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - spółka z siedzibą w Wielkiej Brytanii, zarejestrowana dla celów VAT w Wielkiej Brytanii oraz w innych państwach, w tym w Polsce - działa na terytorium Polski poprzez swój oddział. Spółka posiada również oddział m.in. w Belgii, gdzie także jest zarejestrowana dla celów VAT. Wnioskodawca sprzedaje samochody za pośrednictwem sieci lokalnych dealerów, którzy kupują je od Spółki, a następnie odsprzedają nabywcom końcowym. Samochody są wytwarzane poza Polską. Spółka planuje dokonywać dostaw samochodów do dealerów w Polsce wg następującego schematu:

Dealerzy (zarejestrowani na VAT w Polsce na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych) będą mogli zamawiać samochody z magazynu Spółki w Belgii. W momencie, w którym klient końcowy zamówi u dealera samochód, dealer zaloguje się do systemu komputerowego Spółki, a następnie będzie mieć możliwość sprawdzenia samochodów dostępnych w magazynie w Belgii i złożenia zamówienia na konkretny samochód znajdujący się w magazynie. Po złożeniu zamówienia przez dealera, belgijski oddział Spółki zajmie się organizacją transportu samochodów do Polski. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za dostarczenie samochodów bezpośrednio do miejsca w Polsce wskazanego przez dealera (np. Incoterms CIP miejsce wskazane przez dealera). Faktura za dostawę samochodów z Belgii do Polski będzie zawierała belgijski nr VAT Spółki i będzie wystawiana w momencie załadunku samochodu na lawetę, która przetransportuje go z Belgii do Polski.

W niektórych przypadkach dealer może nie mieć możliwości zamówienia samochodu znajdującego się w magazynie w Belgii (nie będzie on tam dostępny). W takim przypadku schemat dostawy do dealera będzie wyglądał podobnie: Dealer zamówi w systemie Spółki samochód, który po wyprodukowaniu zostanie w pierwszej kolejności przetransportowany do magazynu w Belgii (jeżeli samochód będzie pochodził spoza UE, w Belgii zostanie dokonana jego odprawa celna), a następnie samochód zostanie przetransportowany z Belgii do miejsca wskazanego przez dealera, zgodnie ze schematem opisanym powyżej.

Polski oddział Wnioskodawcy nie będzie brał udziału w fizycznej dostawie samochodów, w szczególności w procesie składania zamówienia (czynność ta będzie wykonywana samodzielnie przez dealerów bezpośrednio w systemie Spółki) oraz transportu samochodów do dealerów (proces ten będzie w pełni zorganizowany i nadzorowany przez belgijski oddział Wnioskodawcy). Polski oddział Spółki będzie odpowiedzialny za takie działania jak np.: wystawianie faktur do polskich dealerów za dostarczone samochody, nadzór nad płatnościami za dostawy do polskich dealerów, obsługę roszczeń gwarancyjnych, świadczenie usług posprzedażowych, utrzymanie dobrych relacji z dealerami. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że umowy na dostawę samochodów zostały zawarte pomiędzy dealerami a Y. Sp. z o.o. (którego następcą prawnym jest obecnie Spółka) lub polskim oddziałem Spółki i w chwili obecnej Spółka nie planuje dokonywać zmian tych umów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rozpoznania na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowego nabycia (przemieszczenia) towarów własnych, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie krajowej dostawy towarów na rzecz polskich dealerów, w związku z przywozem z Belgii do Polski samochodów zamówionych przez dealerów. Wnioskodawca uważa, że z tytułu zrealizowanych transakcji zobowiązany będzie jedynie do rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Belgii dokonanej przez belgijski oddział Spółki.

W przedstawionej sprawie, zgodnie z planowanym schematem transakcji samochody będą dostarczane do polskich dealerów wyłącznie na podstawie zamówień złożonych przez nich w systemie Spółki. Odbiorca towarów (dealer) oraz miejsce ich dostarczenia będą znane w momencie rozpoczęcia transportu towarów z Belgii do Polski. Faktura sprzedaży będzie wystawiana w momencie załadunku samochodu na lawetę, która przetransportuje go z Belgii do Polski, i będzie zawierała belgijski nr VAT Spółki. Belgijski oddział Spółki zajmie się organizacją transportu samochodów do Polski. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za dostarczenie samochodów bezpośrednio do miejsca w Polsce wskazanego przez dealera. Zgodnie z warunkami Incoterms CIP ryzyko utraty lub uszkodzenia samochodu będzie przechodzić na dealera w momencie opuszczenia przez samochody magazynu w Belgii. Jak wskazał Wnioskodawca, przesunięciu towarów pomiędzy Belgią a Polską będzie towarzyszyło również przeniesienie na dealera prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

W świetle opisanych okoliczności sprawy oraz powołanych regulacji prawnych należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że dostawa samochodów przemieszczanych na zamówienie dealerów z Belgii do Polski stanowić będzie wewnątrzwspólnotową dostawę z Belgii, która zakończy się doręczeniem towaru klientowi w Polsce. Przemieszczenie towarów przez Wnioskodawcę na terytorium Polski nie będzie skutkować obowiązkiem rozliczenia przez niego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce. Obowiązek taki wystąpi natomiast po stronie nabywcy, tj. polskiego dealera. Przemieszczenie samochodów na terytorium Polski dokonywane będzie bowiem przez Spółkę w wyniku dostawy dokonanej na rzecz zamawiającego (dealera), w celu przeniesienia na niego prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Oznacza to, że przemieszczenie towaru z terytorium Belgii na terytorium kraju zostanie dokonane w wykonaniu transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Belgii (zgodnie z regulacjami tego państwa, stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy), do nabywcy, który powinien rozpoznać z tytułu przedmiotowej transakcji wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce (tj. w państwie zakończenia transportu).

W analizowanym przypadku przemieszczenie samochodów z Belgii do Polski nie będzie stanowić dla Spółki przemieszczenia towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, a następnie krajowej dostawy towarów na rzecz dealerów. Z okoliczności sprawy wynika bowiem jednoznacznie, że przemieszczenie towarów z Belgii nastąpi bezpośrednio do konkretnego nabywcy (dealera). W przypadku towarów, które są wysyłane do z góry ustalonego nabywcy (polskiego kontrahenta) w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium innego państwa UE, nie można uznać, że będą one służyć działalności gospodarczej dostawcy na terytorium Polski. Towary te nie będą już przedmiotem żadnej innej transakcji wykonywanej przez Spółkę, niż ta, która miała miejsce na terytorium innego państwa.

Zatem planowana przez Spółkę dostawa samochodów przemieszczanych z Belgii do Polski nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT przez Wnioskodawcę na terytorium kraju, a transakcja ta winna być rozliczona przez Spółkę zgodnie prawodawstwem kraju opodatkowania (wysyłki towaru).

Należy przy tym zaznaczyć, że w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania regulacje art. 13 ustawy, gdyż przepis ten odnosi się do dostaw dokonywanych z terytorium kraju, gdy towary przemieszczane są z Polski na terytorium innego państwa UE. Rozliczenie dostawy (przemieszczenia) towarów dokonanej z terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego powinno odbywać się na zasadach wynikających z regulacji obowiązujących w tym państwie (w tym przypadku w Belgii).

Wobec powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie będzie zobowiązany do rozpoznania na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów własnych ani krajowej dostawy towarów w związku z przemieszczeniem z Belgii do Polski samochodów w wyniku dostawy dokonanej na rzecz polskich dealerów - należy uznać za prawidłowe.

Organ podatkowy zauważa, że w ramach postępowania interpretacyjnego uregulowanego w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej związany jest zasadą terytorialności podatku od towarów i usług, tzn. jest zobowiązany do interpretowania tych przepisów prawa, z których wynika obowiązek zapłaty podatku na terytorium kraju. W związku z tym niniejsza interpretacja nie rozstrzyga, na jakich zasadach powinny być opodatkowane transakcje, które - ze względu na miejsce świadczenia (dostawy) - podlegają regulacjom innego państwa.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będącej przedmiotem wniosku (zapytania), tj. opodatkowania podatkiem od towarów i usług planowanych transakcji dostaw towarów dokonywanych przez Spółkę na rzecz polskich dealerów. Inne kwestie poruszone we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. W szczególności interpretacja nie rozstrzyga w zakresie wykonywanych odrębnie przez polski oddział Spółki czynności innych niż opisane dostawy towarów (np. usług posprzedażowych), a także poprawności rozliczenia przedmiotowych transakcji w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Ponadto interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy, nie ma natomiast zastosowania do sytuacji prawnopodatkowej innych podmiotów (np. dealerów).

Należy również wskazać, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.