0114-KDIP1-2.4012.322.2018.1.IG - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.), uzupełniony w dniu 30 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) oraz w dniu 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 28 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości Wniosek został uzupełniony w dniu 30 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) oraz w dniu 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 28 czerwca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2011 r. Wnioskodawca nabył/zakupił nieruchomość jako osoba fizyczna od osoby fizycznej. W momencie zakupu nieruchomość miała charakter budynku jednorodzinnego. Budynek został przez Wnioskodawcę wyremontowany. Dopiero w późniejszym etapie Wnioskodawca zdecydował się na wydzielenie części handlowo/usługowej i mieszkalnej, która była przez Wnioskodawcę zamieszkiwana. Nieruchomość była wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej tzn. sprzedaż stolarki okienno-drzwiowej wraz z usługami montażowymi w formie prowadzenia biura handlowego oraz składowania towarów klientów na części/kawałku placu. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu. Wnioskodawca nie posiadał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem, remontem, czy używaniem. Dokonywanie remontu/ulepszeń na przedmiotowej nieruchomości, które były dokonywane nie stanowiły kosztów w działalności gospodarczej. Spowodowane ulepszenia budynku nie zmieniły jego przeznaczenia bądź jego wykorzystania. Po poniesieniu nakładów, częściowemu wyremontowaniu nieruchomość była wykorzystywana poprzez prowadzenie biura handlowego na powierzchni ok. 75 m² oraz w pozostałej części przez Wnioskodawcę zamieszkiwana. W międzyczasie Wnioskodawca popadł w tarapaty finansowe wskutek czego Komornik Sądowy w 2017 r. sprzedał poprzez Licytację Komorniczą przedmiotową nieruchomość osobie fizycznej.

Wnioskodawca zaznaczył, że nieruchomość prywatna nigdy nie wchodziła do składników majątku działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W 2011 r. na zakup ww. nieruchomości został Wnioskodawcy udzielony kredyt mieszkaniowy na osobę fizyczną. Koszty utrzymania budynku/nieruchomości tj. ścieki, woda, energia elektryczna nigdy nie stanowiły kosztów uzyskania przychodu w działalności gospodarczej. Ponadto budynek w operacie szacunkowym widnieje jako budynek jednorodzinny z przeznaczeniem na mieszkalno-usługowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy VAT należy odprowadzić od całej kwoty uzyskanej ze sprzedaży poprzez Licytację? Czy VAT nie należy naliczać ponieważ jest to majątek prywatny Wnioskodawcy a nie firmowy? Czy VAT się należy ale tylko od części handlowej?

Stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Podatek VAT od sprzedaży nieruchomości nie powinien być naliczony ze względu na okoliczności wskazane w stanie faktycznym. Uczestnikami zakupu i sprzedaży nieruchomości były wyłącznie osoby fizyczne. W momencie sprzedaży nieruchomości w kwietniu 2017 r. Wnioskodawca nie prowadził tam działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy jednak wskazać, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług ma miejsce wówczas, jeżeli spełniona jest przesłanka o charakterze przedmiotowym, tj. występuje czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działający w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie przepisu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Oznacza to, że dostawa towarów, w tym nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykonuje podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Komornik Sądowy w 2017 r. sprzedał poprzez Licytację Komorniczą osobie fizycznej należącą do Wnioskodawcy nieruchomość. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył/zakupił jako osoba fizyczna od osoby fizycznej w 2011 r. Na zakup ww. nieruchomości został Wnioskodawcy udzielony kredyt mieszkaniowy na osobę fizyczną. W momencie zakupu nieruchomość miała charakter budynku jednorodzinnego. Budynek został przez Wnioskodawcę wyremontowany. W późniejszym etapie Wnioskodawca zdecydował się na wydzielenie części handlowo/usługowej i mieszkalnej, która była przez Wnioskodawcę zamieszkiwana. Nieruchomość była wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej tzn. sprzedaż stolarki okienno-drzwiowej wraz z usługami montażowymi w formie prowadzenia biura handlowego oraz składowania towarów klientów na części/kawałku placu. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu. Wnioskodawca nie posiadał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem, remontem, czy używaniem. Dokonywanie remontu/ulepszeń na przedmiotowej nieruchomości, które były dokonywane nie stanowiły kosztów w działalności gospodarczej. Spowodowane ulepszenia budynku nie zmieniły jego przeznaczenia bądź jego wykorzystania. Po poniesieniu nakładów, częściowemu wyremontowaniu nieruchomość była wykorzystywana poprzez prowadzenie biura handlowego na powierzchni ok. 75 m² oraz w pozostałej części przez Wnioskodawcę zamieszkiwana. Nieruchomość prywatna nigdy nie wchodziła do składników majątku działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Koszty utrzymania budynku/nieruchomości tj. ścieki, woda, energia elektryczna nigdy nie stanowiły kosztów uzyskania przychodu w działalności gospodarczej. Ponadto budynek w operacie szacunkowym widnieje jako budynek jednorodzinny z przeznaczeniem na mieszkalno-usługowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii trzeba zauważyć, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny, musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotową nieruchomość nabył jako osoba fizyczna. Jak wskazano nieruchomość nigdy nie wchodziła do składników majątku działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Z wniosku wynika również, że dokonywanie remontu/ulepszeń na przedmiotowej nieruchomości, które były dokonywane nie stanowiły kosztów w działalności gospodarczej. Koszty utrzymania budynku/nieruchomości tj. ścieki, woda, energia elektryczna nigdy nie stanowiły kosztów uzyskania przychodu w działalności gospodarczej. Niemniej jednak mimo niniejszych okoliczności z wniosku jednoznacznie wynika, że przedmiotowa nieruchomość w części była wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wskazał Wnioskodawca dokonano wydzielenia części handlowo/usługowej i mieszkalnej, która była przez Wnioskodawcę zamieszkiwana. Nieruchomość była wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej tzn. sprzedaż stolarki okienno-drzwiowej wraz z usługami montażowymi w formie prowadzenia biura handlowego oraz składowania towarów klientów na części/kawałku placu. Po poniesieniu nakładów, częściowemu wyremontowaniu nieruchomość była wykorzystywana poprzez prowadzenie biura handlowego na powierzchni ok. 75 m oraz w pozostałej części przez Wnioskodawcę zamieszkiwana.

W przedmiotowej sprawie nie można więc przyjąć, że w całym okresie posiadania Wnioskodawca wykorzystywał całą nieruchomość zabudowaną budynkiem wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z opisu stanu faktycznego jedynie część nieruchomości była wykorzystywana w całym okresie posiadania do celów prywatnych, tj. do celów mieszkalnych. Natomiast część tej nieruchomości w trakcie okresu jej posiadania była wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zatem należy stwierdzić, że sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy w tej części w jakiej była kiedykolwiek wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej. Sprzedaż części nieruchomości, która była wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej nie stanowi zbycia majątku osobistego, ale zbycie majątku wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Niniejszego nie zmienia fakt, że Wnioskodawca w chwili sprzedaży nie prowadził działalności gospodarczej. Istotne jest, że w czasie posiadania przedmiotowej nieruchomości w pewnym okresie dana część była wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wskazano aby majątek uznać za prywatny, musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Zatem dostawa przedmiotowej nieruchomości, w części w której była wykorzystywana w prowadzonej dzielności gospodarczej jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Natomiast sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w tej części w jakiej była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie w celu zamieszkiwania. Sprzedaż części przedmiotowej nieruchomości, która była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie w celu zamieszkiwania stanowi zbycie majątku osobistego. Tym samym sprzedaż części nieruchomości, która była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie w celu zamieszkiwania stanowi rozporządzanie własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż części nieruchomości, która była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie w celu zamieszkiwania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwych zasad w tej części w jakiej była kiedykolwiek wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej. Natomiast sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej w części w jakiej była wykorzystywana przez Wnioskodawcę tylko i wyłącznie w celu zamieszkiwania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług".

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że "artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku "ulepszenia" istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie "ulepszenia" jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie "przebudowy" zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia".

Natomiast odnośnie opodatkowania gruntu, na którym dany obiekt się znajduje, zastosowanie znajduje art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem.

Wnioskodawca wskazał, że nabył nieruchomość w 2011 r. W momencie zakupu nieruchomość miała charakter budynku jednorodzinnego. Budynek został przez Wnioskodawcę wyremontowany. Przy czym jak wskazał Wnioskodawca spowodowane ulepszenia budynku nie zmieniły jego przeznaczenia bądź jego wykorzystania. Jak wynika z wniosku budynek w części, w której jego sprzedaż podlega opodatkowaniu był wykorzystywany na cele związane z dzielnością gospodarczą. Zatem mając na uwadze informacje wskazane przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, że skoro ulepszenia budynku nie zmieniły jego przeznaczenia transakcja sprzedaży miała miejsce po upływie 2 lat od powstania pierwszego zasiedlenia. Zatem transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w części w jakiej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. w części w jakiej była kiedykolwiek wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w tej części w jakiej była kiedykolwiek wykorzystywana przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności gospodarczej jednak korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy. Natomiast sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej w części w jakiej była wykorzystywana przez Wnioskodawcę tylko i wyłącznie w celu zamieszkiwania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.