0114-KDIP1-2.4012.240.2017.8.PC - PIT w zakresie opodatkowania świadczenia polegającego na wykonaniu stolarki aluminiowej wraz z montażem.

Na podstawie art. 13 § 2a. art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2017 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 17 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 24 czerwca 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 18 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczenia polegającego na wykonaniu stolarki aluminiowej wraz z montażem - jest prawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczenia polegającego na wykonaniu stolarki aluminiowej wraz z montażem. Wniosek został uzupełniony w dniu 24 czerwca 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 24 czerwca 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 18 czerwca 2019 r., skutecznie doręczone w dniu 20 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo jest producentem wyrobów dla budownictwa, konkretnie budowlanej ślusarki aluminiowej. Jest czynnym podatnikiem VAT. Sprzedaż wyrobów fakturuje wg stawki podstawowej VAT. Na życzenie niektórych klientów przedsiębiorstwo dokonuje montażu wytworzonych przez siebie wyrobów. Zdarza się, że usługę montażu wyrobów przedsiębiorstwo wykonuje jako podwykonawca na zlecenie klienta, będącego głównym wykonawcą. W takim przypadku montaż przedsiębiorstwo traktuje jako dodatkową, odrębną usługę budowlaną objętą mechanizmem odwróconego obciążenia VAT. Jako producent, świadczący dodatkową usługę montażu, przedsiębiorstwo wystawia klientowi - głównemu wykonawcy fakturę na wytworzony przez siebie wyrób ze stawką podstawową VAT i oddzielną fakturę na usługę montażową, objętą mechanizmem odwrotnego obciążenia.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług. Sprzedaż, której dokonuje nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 powołanej ustawy.

Klient, na rzecz którego Wnioskodawca wykonał świadczenie jest czynnym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy. Klient jest głównym wykonawcą (członkiem konsorcjum realizującego kompleksowo blok energetyczny w elektrowni na rzecz Inwestora.

Wnioskodawca jest producentem stolarki aluminiowej (PKD 25.12.10) - produkuje gotowe wyroby takie jak okna, witryny, drzwi, ściany, określane ogólnie jako budowlana stolarka aluminiowa, bądź alternatywnie ślusarka (nazwa właściwa dla wyrobów metalowych). Usługi montażowe Dostawca wykonuje samodzielnie. Stolarka aluminiowa jest klasyfikowana w PKWiU 25.12.10.0, natomiast prace polegające na montażu stolarki budowlanej są klasyfikowane w PKWiU 43.32.10.0. Wnioskodawca zawarł 24 lutego 2017 r. kontrakt z głównym wykonawcą inwestycji (hala magazynowa wraz z pomieszczeniami biurowymi) na dostawę w 2017 r. stolarki aluminiowej (okna, drzwi) z własnej produkcji wraz z jej montażem. Usługi - roboty instalacyjne stolarki budowlanej wymienione są w poz. 31 załącznika nr 14 ustawy VAT. Wnioskodawca jednoznacznie oświadcza, że przedmiotem umowy z odbiorcą jest dostawa wyrobu gotowego. Montaż jest wliczony w cenę wyrobu i nie stanowi odrębnej usługi budowlano-montażowej. Klientem Wnioskodawcy i jednocześnie odbiorcą wyrobu gotowego, jakim jest wytworzona przez Wnioskodawcę ślusarka aluminiowa, jest główny wykonawca inwestycji i on wystawia faktury na rzecz Inwestora. Umowa jaką podpisał Wnioskodawca nie jest umową o wykonanie robót budowlano-montażowych lecz umową na dostarczenie wyrobu gotowego wraz z montażem i stosowana jest kwalifikacja PKWiU 25.12.10.0. Wnioskodawca nie ma wiedzy o stosowanej klasyfikacji statystycznej Klienta (głównego wykonawcy) na rzecz Inwestora. Współpraca pomiędzy Inwestorem a głównym wykonawcą jest objęta tajemnicą handlową i Wnioskodawca nie ma wiedzy na jakich zasadach rozliczana jest inwestycja. Wnioskodawca wystawił klientowi dwie oddzielne faktury, jedną za gotowy wyrób a drugą za montaż. Wartość faktury dostawy stanowiła 84,5% wartości umowy z Klientem, a usługa montażu 5,5%.

Po analizie postanowień Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w podobnych sprawach, Wnioskodawca, w trakcie procedowania niniejszego wniosku, nabrał wątpliwości co do słuszności przyjętego sposobu fakturowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie przedstawione w odpowiedzi na wezwanie:

Czy Wnioskodawca winien wystawić jedną fakturę VAT na wykonanie stolarki wraz z montażem wg stawki 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie przedstawione w odpowiedzi na wezwanie:

Sprzedaż stolarki aluminiowej winna być opodatkowana wg stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, gdyż umowa dotyczyła dostawy i sprzedaż towaru ma charakter dominujący w opisanym przypadku a świadczenie należy traktować jako kompleksowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu czy opodatkowanie danej czynności powinno nastąpić z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na klasyfikacji podanej przez Wnioskodawcę.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: "PKWiU", zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Zatem to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem realizowanych świadczeń. W przypadku zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia to nabywca jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku, tym samym nabywca jest zobowiązany do wskazania prawidłowej klasyfikacji nabywanych świadczeń.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Przy tym, w myśl art. 17 ust. 1h ustawy w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Załącznik nr 14 do ustawy zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Wskazany przepis art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

Natomiast, transakcje, których przedmiotem jest świadczenie wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy usług, realizowane przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) na rzecz inwestora (np. dewelopera budowlanego), podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, tj. podatek VAT rozliczany jest przez wykonawcę (generalnego wykonawcę), natomiast inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane usługi zawierającą podatek VAT.

W przypadku, wystąpienia dalszych "podzleceń" podwykonawca zlecający staje się głównym wykonawcą swojego zakresu prac w stosunku do swojego podwykonawcy i jest on wówczas zobowiązany do rozliczenia "podzleconych" usług budowlanych na zasadzie odwróconego obciążenia.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu "podwykonawca" wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008) podwykonawca to "firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy".

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, produkuje gotowe wyroby takie jak okna, witryny, drzwi, ściany, określane ogólnie jako budowlana stolarka aluminiowa, bądź alternatywnie ślusarka.

Wnioskodawca zawarł kontrakt z głównym wykonawcą inwestycji (hala magazynowa wraz z pomieszczeniami biurowymi) na dostawę w 2017 r. stolarki aluminiowej (okna, drzwi) z własnej produkcji wraz z jej montażem. Usługi montażowe Dostawca wykonuje samodzielnie. Stolarka aluminiowa jest klasyfikowana w PKWiU 25.12.10.0, natomiast prace polegające na montażu stolarki budowlanej są klasyfikowane w PKWiU 43.32.10.0. Klient jest głównym wykonawcą (członkiem konsorcjum realizującego kompleksowo blok energetyczny na rzecz Inwestora. Klient jest czynnym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy. Przedmiotem umowy z odbiorcą jest dostawa wyrobu gotowego. Montaż jest wliczony w cenę wyrobu i nie stanowi odrębnej usługi budowlano-montażowej. Klientem Wnioskodawcy i jednocześnie odbiorcą wyrobu gotowego, jakim jest wytworzona przez Wnioskodawcę ślusarka aluminiowa, jest główny wykonawca inwestycji i on wystawia faktury na rzecz Inwestora. Umowa jaką podpisał Wnioskodawca nie jest umową o wykonanie robót budowlano-montażowych lecz umową na dostarczenie wyrobu gotowego wraz z montażem i stosowana jest kwalifikacja PKWiU 25.12.10.0. Wartość faktury dostawy stanowiła 84,5% wartości umowy z Klientem, a usługa montażu 5,5%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy winien wystawić jedną fakturę VAT na wykonanie stolarki wraz z montażem wg stawki 23%.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jednak w obrocie gospodarczym występują świadczenia natury kompleksowej, czyli takie, które nie dają się w prosty sposób zaklasyfikować do danej kategorii, bowiem składają się z kilku różnych czynności. W celu określenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, należy zbadać, czy sprzedawca dostarcza kupującemu, rozumianemu jako przeciętny konsument, jedno świadczenie czy też kilka odrębnych. W tym kontekście za świadczenia odrębne uznaje się świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone. Przy czym ocena, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń, winna odbywać się w oparciu o to, czy wykonywane świadczenia wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Przy kwalifikacji danych świadczeń w kontekście uznania ich za czynności złożone, należy przede wszystkim patrzeć przez pryzmat fundamentalnej zasady, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, a dopiero w sytuacji, gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, wtedy przyjmuje się, że czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze - tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy - wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym - świadczeniem dwóch lub więcej czynności, tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT. Zdarzenie to należy traktować jako jednolite świadczenie, w którym kilka elementów należy uznać za konstytutywne do świadczenia głównego. Zatem należy ustalić charakter świadczonej usługi, a tym samym zidentyfikować dominujące składniki danego świadczenia.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg - Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W analizowanym przypadku Wnioskodawca wskazał, że stolarka aluminiowa jest klasyfikowana w PKWiU 25.12.10.0, natomiast prace polegające na montażu stolarki budowlanej są klasyfikowane w PKWiU 43.32.10.0. Przy czym Wnioskodawca jednoznacznie zaznaczył, że przedmiotem umowy z odbiorcą jest dostawa wyrobu gotowego. Montaż jest wliczony w cenę wyrobu i nie stanowi odrębnej usługi budowlano-montażowej. Wnioskodawca w stanie faktycznym wskazał, że umowa jaką podpisał nie jest umową o wykonanie robót budowlano-montażowych lecz umową na dostarczenie wyrobu gotowego wraz z montażem i stosowana jest kwalifikacja PKWiU 25.12.10.0. Zatem mając na uwadze wskazane przez Wnioskodawcę informacje należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedstawionych okolicznościach sprawy, realizowane świadczenie obejmujące dostawę stolarki aluminiowej (okna, drzwi) wraz z jej montażem ma charakter kompleksowy i stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji skoro realizowane przez Wnioskodawcę w ramach umowy z odbiorcą świadczenie stanowi dostawę towarów w analizowanej sprawie nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten ma bowiem zastosowanie jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy świadczonych przez podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Zatem dokonywana przez Wnioskodawcę dostawa stolarki aluminiowej wraz z montażem, która stanowi dostawę towarów nie wpisuje się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego jest realizowane. Tym samym w analizowanym przypadku dostawa stolarki aluminiowej wraz z montażem, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych tj. nie znajduje zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zatem, w przedmiotowym przepadku, gdy dostawa towarów ma charakter dominujący Wnioskodawca winien wystawić fakturę VAT dokumentującą dostawę stolarki aluminiowej wraz z montażem wykazując właściwą stawkę podatku, tj. stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, opłata za wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega zwrotowi - w odpowiedniej części - wyłącznie w przypadku uiszczenia jej w kwocie wyższej od należnej. Z okoliczności sprawy wynika, że wniosek dotyczy 1 stanu faktycznego natomiast Wnioskodawca w sumie dokonał opłaty w wysokości 80 zł odpowiadającej 2 stanom faktycznym. W związku z niniejszym, nienależna opłata w kwocie 40 zł, uiszczona w dniu 21 czerwca 2019 r., zostanie zwrócona - stosownie do art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej - na rachunek bankowy wskazany we wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.