0114-KDIP1-2.4012.175.2018.2.WH - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 7 maja 2019 r. (data wpływu 9 maja 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 kwietnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek-jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Wniosek uzupełniony został w dniu 7 maja 2019 r. (data wpływu 9 maja 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prawie 10 lat temu, 13 lipca 2009 r. nabyła ziemię rolną we wsi O. (1,57 ha), która do roku 2018 była wykorzystywana na cele rolnicze. Dwa lata temu Wnioskodawczyni podjęła z mężem decyzję o budowie domu na posiadanej działce. W tym celu 26 lipca 2017 r. wystąpiła do Wójta Gminy o ustalenie warunków zabudowy dla działki. Wnioskodawczyni stwierdziła, że nie będzie potrzebna tak duża powierzchnia działki, więc postanowiła część działki sprzedać. Po otrzymaniu warunków zabudowy (7 lutego 2018 r.), Wnioskodawczyni wystąpiła o podział działki na 13 działek o powierzchni od 745 m² do 1388 m² i drogę wewnętrzną. Wnioskodawczyni uzyskała decyzję zatwierdzającą podział w dniu 9 lipca 2018 r.

Jesienią 2018 r. Wnioskodawczyni umieściła ogłoszenie w Internecie na portalach otodom.pl i domiporta.pl oraz postawiła tablicę informującą o sprzedaży na działce. Mąż Wnioskodawczyni stworzył stronę Internetową, na której umieścili zdjęcie działek i informacje o cenie. Łącznie na ogłoszenia Wnioskodawczyni wydała nie więcej niż 500 zł.

W lutym 2019 r. zgłosił się kupujący, który zobaczył tablicę informującą o sprzedaży na działce i kupił jedną działkę 19 marca 2019 r. za cenę 31 300 zł.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, zatrudnioną na umowę o pracę, nie prowadzi działalności gospodarczej. W międzyczasie Wnioskodawczyni wraz z mężem zmieniła plany i postanowiła zostawić sobie większą powierzchnię działki, dokładnie cztery wydzielone działki wraz z drogą wewnętrzną i na jednej z nich postawić dom. Pozostałe 8 działek Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać i z przychodów za nie uzyskanych pokryć część kosztów budowy domu.

W akcie notarialnym zbycia pierwszej działki (z 19 marca 2019 r.) jest zapis, że przychód ten nie podlega podatkowi VAT. Jednak poinformowano Wnioskodawczynię, że zbycie kolejnych działek może być potraktowane jako działalność nosząca znamiona działalności gospodarczej i być opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawczyni nie jest w stanie przewidzieć czy znajdą się kolejni chętni, a jeśli, to z jaką częstotliwością będzie sprzedawać działki. Wnioskodawczyni nie zamierza prowadzić żadnych działań marketingowych poza przedłużaniem ogłoszeń w Internecie.

W odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 24 kwietnia 2019 r. Wnioskodawczyni wskazała, że nieruchomość gruntową w 2009 r. nabyła celem jej uprawy, wykorzystywania na cele rolnicze. Nieruchomość gruntową Wnioskodawczyni nabyła w ramach czynności niepodlegającej opodatkowaniu. Wnioskodawczyni nigdy nie działała jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, w szczególności wykorzystując nieruchomość gruntową na cele rolnicze. Nieruchomość gruntowa była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Wydzielone działki nie były przez Wnioskodawczynię wykorzystywane na cele żadnej działalności. Nieruchomość gruntowa ani wydzielone działki nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ani udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Przed sprzedażą wydzielonych działek Wnioskodawczyni nie podejmowała ani nie zamierza podejmować czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości działek w szczególności nie doprowadzała mediów, nie grodziła, nie uzbrajała terenu. Działka sprzedana 19 marca 2019 r. była niezabudowana. Niezabudowana działka będąca przedmiotem sprzedaży dokonanej w dniu 19 marca 2019 nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ale były dla niej wydane warunki zabudowy. Pozostałe Działki mające być przedmiotem sprzedaży stanowią działki niezabudowane. Działki mające być przedmiotem sprzedaży nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ale są dla nich wydane warunki zabudowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy od sprzedaży działki dokonanej 19 marca 2019 Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek VAT?

2. Czy od sprzedaży kolejnych 8 działek w przyszłości Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Sprzedaż działki nie ma w odczuciu Wnioskodawczyni żadnych cech prowadzenia działalności gospodarczej. Jest skutkiem ubocznym podjętej decyzji o budowie domu na posiadanej ziemi rolnej. Nabywając grunt Wnioskodawczyni nie miała zamiaru zmiany jego przeznaczenia, podziału i ustalania warunków zabudowy. Wnioskodawczyni uważa, że sprzedaż działek nie spełnia definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. - czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Potwierdza to też czas, jaki upłynął od momentu zakupu gruntu, do pierwszej sprzedaży działki (prawie 10 lat) i czas jaki upłynął od momentu wystąpienia z wnioskiem o podział do momentu sprzedaży działki (prawie 2 lata). Podjęte przez Wnioskodawczynię "działania marketingowe" nie wychodzą poza standardowo podejmowane przy chęci sprzedaży towarów używanych przez osoby fizyczne. Strona Internetowa stworzona przez męża Wnioskodawczyni ma jedynie charakter informacyjny, ułatwiający komunikację z zainteresowanymi działkami osobami.

Sprzedaż kolejnych działek w odczuciu Wnioskodawczyni również nie będzie miała cech prowadzenia działalności gospodarczej, nie będzie spełniała definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. Sprzedaż będzie miała charakter sporadyczny. W dalszym ciągu będzie, to jednorazowe działanie mimo że rozłożone na kilka czynności prawnych, zbycie z majątku osobistego, który nie został nabyty do odsprzedaży.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku na wezwanie Organu Wnioskodawczyni wskazała, że nie powinna zapłacić podatku od towarów i usług od sprzedaży dokonanej 19 marca 2019 r. jak również od sprzedaży kolejnych ośmiu działek w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze - czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Wskazać należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

W dniu 15 września 2011 r. został wydany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), który wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 23 lipca 2013 r. (sygn. akt I FSK 1386/12), z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1656/11), i z dnia 3 marca 2015 r. (sygn. akt I FSK 1859/13) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), i z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11).

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Jeżeli natomiast osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, to nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

W analizowanej kwestii pomóc mogą również tezy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Tak więc w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne, konieczne staje się ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, zatrudnioną na umowę o pracę, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni w 2009 r. w ramach czynności niepodlegającej opodatkowaniu nabyła ziemię rolną, która do roku 2018 była wykorzystywana na cele rolnicze. Wnioskodawczyni nigdy nie działała jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, w szczególności wykorzystując nieruchomość gruntową na cele rolnicze. Dwa lata temu Wnioskodawczyni podjęła z mężem decyzję o budowie domu na posiadanej działce. W tym celu w 2017 r. wystąpiła do Wójta Gminy o ustalenie warunków zabudowy dla działki. Wnioskodawczyni stwierdziła, że nie będzie potrzebna tak duża powierzchnia działki, więc postanowiła wraz z mężem część działki sprzedać. Po otrzymaniu warunków zabudowy Wnioskodawczyni wystąpiła o podział działki na 13 działek o powierzchni od 745 m² do 1388 m² i drogę wewnętrzną. Jesienią 2018 r. Wnioskodawczyni umieściła ogłoszenie w Internecie oraz postawiła tablicę informującą o sprzedaży na działce. Mąż Wnioskodawczyni stworzył stronę internetową, na której zostały umieszczone zdjęcia działek i informacje o cenie. W lutym 2019 r. zgłosił się kupujący, który zobaczył tablicę informującą o sprzedaży na działce i kupił jedną działkę. W międzyczasie Wnioskodawczyni wraz z mężem zmieniła plany i postanowiła zostawić sobie większą powierzchnię działki, tj. cztery wydzielone działki wraz z drogą wewnętrzną i na jednej z nich postawić dom. Pozostałe 8 działek Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać i z przychodów za nie uzyskanych pokryć część kosztów budowy domu. Wnioskodawczyni nie zamierza prowadzić żadnych działań marketingowych poza przedłużaniem ogłoszeń w Internecie. Wydzielone działki nie były przez Wnioskodawczynię wykorzystywane na cele żadnej działalności. Nieruchomość gruntowa ani wydzielone działki nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ani udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Przed sprzedażą wydzielonych działek Wnioskodawczyni nie podejmowała ani nie zamierza podejmować czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości działek w szczególności nie doprowadzała mediów, nie grodziła, nie uzbrajała terenu.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii, czy sprzedaż działki dokonana w dniu 19 marca 2019 r. oraz planowana transakcja sprzedaży kolejnych ośmiu działek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W związku z powyższym należy wskazać, że w opisanej sprawie elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji sprzedaży nieruchomości za prowadzenie działalności gospodarczej jest całokształt działań, jakie Wnioskodawczyni podjęła w odniesieniu do działek w związku ze sprzedażą dokonaną w dniu 19 marca 2019 r. oraz z planowaną sprzedażą kolejnych ośmiu działek w przyszłości. Wnioskodawczyni - jak wskazała we wniosku - nabyła nieruchomość gruntową z zamiarem jej uprawy i wykorzystania na cele rolnicze. Jednak w 2017 r. Wnioskodawczyni wystąpiła o ustalenie warunków zabudowy dla działki a następnie po otrzymaniu warunków zabudowy w 2018 r. wystąpiła o podział działki na 13 działek o powierzchni od 745 m² do 1388 m² i wytyczenie drogi wewnętrznej. Ponadto w niniejszej sprawie Wnioskodawczyni podejmowała aktywne działania informacyjno-reklamowe (ogłoszenia w internecie na portalach otodom.pl i domiporta.pl, ustawienie tablicy informującej o sprzedaży oraz stworzenie strony internetowej, na której umieszczono zdjęcia działek i informacje o cenie).

Powyższe działania podjęte przez Wnioskodawczynię, tj. wystąpienie o ustalenie warunków zabudowy, podział działki z wydzieleniem drogi wewnętrznej, ogłoszenia w internecie, stworzenie strony internetowej świadczą o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Pomimo, że Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości działek w szczególności nie doprowadziła mediów, nie ogrodziła ani nie uzbroiła terenu, to w niniejszym przypadku wystąpią okoliczności, które łącznie przesądzają, że sprzedaż działki dokonaną w dniu 19 marca 2019 r. oraz planowaną sprzedaż kolejnych ośmiu działek w przyszłości należy uznać za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, która podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie zaistniały bowiem przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia nieruchomości, która porównywalna jest do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Powyższe transakcje będą zatem podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży działki w dniu 19 marca 2019 r. jak również sprzedaży kolejnych działek działała i będzie działać w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Innymi słowy zarówno transakcja sprzedaży działki dokonana w dniu 19 marca 2019 r. jak i kolejnych ośmiu działek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.