0114-KDIP1-2.4012.156.2019.1.RM - VAT w zakresie uznania realizowanych transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.) uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2019 r. (data wpływu 25 czerwca 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 4 czerwca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania realizowanych transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania realizowanych transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wniosek uzupełniony został w dniu 19 czerwca 2019 r. (data wpływu 25 czerwca 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 4 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 19 czerwca 2019 r.:

Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, świadczy usługi leasingu na terytorium Polski na rzecz polskich klientów. Spółka nie posiada stałych miejsc prowadzenia działalności, zakładów, oddziałów i filii poza terytorium Polski.

Świadczenie usług leasingowych polega na zakupie i oddaniu korzystającemu do używania aktywów (rzeczy), wybranych uprzednio przez tego korzystającego. Skutkuje to nabywaniem przez Spółkę także takich aktywów, które w momencie ich nabycia znajdują się poza terytorium Polski. W takich przypadkach Spółka nie angażuje się w transport nabywanych środków trwałych - za transport ten odpowiada, w zależności od ustaleń między dostawcą a korzystającym, albo dostawca, albo korzystający.

W przypadku, gdy:

* za transport towarów odpowiada korzystający, dokonuje on odbioru towaru od dostawcy poza granicami Polski działając w imieniu Spółki (podpisywany jest protokół przekazania), dokonuje przewozu towaru na terytorium Polski, a następnie - na terytorium kraju - następuje protokolarne wydanie przedmiotu pomiędzy przedstawicielem Spółki i korzystającym;

* za transport towaru odpowiada dostawca - po przetransportowaniu towarów na terytorium Polski i, np. dokonaniu wymaganych testów towaru, dokonywany jest ich protokolarny odbiór przy udziale dostawcy towaru, przedstawiciela Spółki i korzystającego.

Niniejszy wniosek o interpretację dotyczy pierwszej z opisanych sytuacji, tj. gdy korzystający odpowiada za transport towarów będących przedmiotem umowy leasingu. Ponadto, wniosek dotyczy umów leasingu tzw. operacyjnego (w ramach których to Spółka (jako finansujący) dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotów leasingu), stanowiących na gruncie przepisów ustawy o VAT świadczenie usług, zawieranych z polskimi klientami (polskimi podatnikami VAT).

Co do zasady, w opisanych powyżej warunkach dostawca z innego państwa członkowskiego UE traktuje dostawę dokonaną na rzecz Spółki jako dostawę wewnątrzwspólnotową i dokumentuje ją za pomocą faktury niezawierającej lokalnego podatku VAT.

Niektóre z towarów nabywanych przez Spółkę w powyżej opisany sposób mają charakter mobilny.

Dotyczy to przede wszystkim środków transportu (takich jak samochody ciężarowe i osobowe, łodzie, samoloty), ale także sprzętu elektronicznego (np. laptopy, telefony komórkowe), sprzętu budowlanego, urządzeń estradowych, etc. Takie towary mogą być lub są wykorzystywane na terytorium całej Unii Europejskiej lub nawet całego świata.

Z uwagi na fakt, iż Spółka pozostaje właścicielem przedmiotu leasingu, na jej żądanie korzystający jest zobowiązany do udostępnienia przedmiotu leasingu w celu przeprowadzenia kontroli (np. jego stanu, stopnia zużycia) przez przedstawicieli Spółki. Jednak, z uwagi na charakter świadczonych usług, jak i właściwości większości przedmiotów leasingu (np. samochodów osobowych, ciężarowych, naczep, urządzeń estradowych, etc.), Spółka nie prowadzi bieżącego nadzoru nad sposobem czy miejscem użytkowania towarów przez korzystającego - działanie takie nie jest możliwe z uwagi na mobilny charakter większości przedmiotów leasingu finansowanych przez Spółkę.

Aktualnie Spółka wymaga, aby towar został dostarczony do Polski w celu dokonania jego protokolarnego odbioru pomiędzy Spółką a korzystającym. Spółka rozważa jednak rezygnację ze stosowania tej procedury w określonych przypadkach lub jej uelastycznienie (np. poprzez możliwość spisania protokołu w późniejszym czasie). W szczególności jest to spowodowane tym, że aktualne rozwiązanie ogranicza możliwość korzystania z towaru przez korzystającego. W przypadku towarów mobilnych nie ma żadnego uzasadnienia dla fizycznego sprowadzania ich do Polski przed rozpoczęciem korzystania z nich przez korzystających. Korzystający, po dokonaniu w imieniu Spółki odbioru towaru na terytorium innego państwa Unii Europejskiej, mógłby od razu rozpocząć jego użytkowanie, np. dokonać przewozu towarów samochodem ciężarowym między dwoma państwami Unii Europejskiej albo wydać komputer przenośny handlowcowi, który następnie uda się w podróż do innego państwa Unii Europejskiej. W efekcie towar przed przewiezieniem do Polski może znaleźć się przejściowo na terytorium innego państwa członkowskiego UE i zostać tam użyty przez korzystającego, co nie zmienia jednak faktu, że docelowo towar ten zostanie przewieziony na terytorium Polski. Na moment jego nabycia przez Spółkę może natomiast nie być pewne, w którym momencie to nastąpi - przywóz do Polski może nastąpić niezwłocznie po nabyciu go przez Spółkę, jak i w kolejnych tygodniach po takim nabyciu. Nawet jednak przewiezienie tego towaru na terytorium Polski nie oznacza, że towar ten nie będzie wykorzystywany przez korzystającego również w innych państwach członkowskich UE. Wykorzystywanie niektórych przedmiotów leasingu w większej ilości krajów niż Polska jest bowiem wpisane w naturę np. samochodów ciężarowych, osobowych, naczep, urządzeń estradowych, komputerów przenośnych, etc.

Podsumowując, Spółka planuje odstąpić od wymogu przetransportowania nabywanego wewnątrzwspólnotowo towaru do Polski przed rozpoczęciem jego używania przez korzystającego w tych przypadkach, gdy towar ten, ze swojej natury, może być wykorzystywany przez korzystającego na terytorium całej Unii Europejskiej. Co do zasady, leasingowane towary zostaną do Polski docelowo sprowadzone, nie będzie to jednak musiało nastąpić przed rozpoczęciem korzystania z nich przez korzystającego.

Roszczenia Spółki wobec klientów, związane z przedmiotami umów leasingu, będą realizowane w Polsce (Spółka w zawieranych przez siebie umowach leasingu przewiduje, że dla rozstrzygania sporów właściwy jest sąd właściwy dla niej). W razie rozwiązania umowy (np. na skutek jej wypowiedzenia przez Spółkę) korzystający zobowiązany jest wydać przedmiot w miejscu wskazanym przez Spółkę, co - w razie zaistnienia takiego zdarzenia - następuje również na terytorium Polski. W przypadku środków transportu są one natomiast zarejestrowane i ubezpieczone w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku, na zadane przez Organ pytania:

Wnioskodawca wskazał, że modyfikuje złożony wniosek o interpretację w ten sposób, że zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną z 8 marca 2019 r. ulega podzieleniu na dwa odrębne zdarzenia przyszłe w związku z rozróżnieniem dwóch przedmiotów transakcji, której dotyczy zapytanie, tj.:

I. Zdarzenie przyszłe I - oświetlenie sceniczne.

Ad. 1

Towarem będącym przedmiotem transakcji jest oświetlenie sceniczne, tj. zestaw oświetleniowy, który zostanie nabyty przez Spółkę od dostawcy z Wielkiej Brytanii, i który może być wykorzystywany przez korzystającego w trakcie różnego rodzaju imprez takich jak np. koncerty. Jest to urządzenie, które z uwagi na swoje przeznaczenie ma charakter mobilny, a ponadto - z uwagi na obowiązującą na terytorium UE swobodę świadczenia usług - może być wykorzystywane przez korzystającego do świadczenia usług w całej UE.

Ad. 2

W odpowiedzi na to pytanie należy wskazać na przepis art. 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, zgodnie z którym przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony; a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Co do zasady więc, zgodnie z powołanym przepisem, najpierw korzystający dokonuje wyboru towaru, który chce pozyskać w drodze leasingu, a następnie zawiera umowę leasingu wskazując finansującemu podmiot - dostawcę, od którego finansujący nabywa przedmiot leasingu i oddaje go do korzystania korzystającemu. Schemat zawarcia umowy leasingu wygląda więc zawsze następująco:

Powyższy schemat zawierania umowy leasingu odróżnia umowę leasingu od umowy najmu, bowiem przedmiot najmu jest w posiadaniu najemcy przed zawarciem umowy, natomiast leasingodawca co do zasady nie dokonuje nabycia określonych towarów by następnie rozpocząć poszukiwania korzystających.

Odpowiadając więc na postawione pytanie - w przedstawionym Zdarzeniu przyszłym I - zostanie zastosowany typowy schemat zawarcia umowy leasingu, tym samym umowa leasingu zostanie zawarta przed nabyciem przedmiotu umowy przez Spółkę (jako finansującego). Precyzyjne terminy zawarcia umowy leasingu i nabycia przedmiotu leasingu przez Spółkę uzależnione są od konkretnej sytuacji. Jednak można przyjąć, że okres pomiędzy zawarciem umowy leasingu a nabyciem towaru przez finansującego - jeśli nie dojdzie do odroczenia terminu odbioru przedmiotu leasingu z przyczyn leżących np. po stronie dostawcy - waha się od kilku dni do kilku tygodni.

Ad. 3

Z wiedzy Spółki wynika, że korzystający w każdym przypadku ostatecznie sprowadzi towar (oświetlenie sceniczne) do Polski. Należy przy tym zaznaczyć, że z uwagi na pełnioną rolę finansującego - Spółka nie może ponosić ryzyk związanych z towarem. Stąd też, dostawa towarów do Polski (tj. transport przedmiotu leasingu) musi leżeć każdorazowo albo po stronie dostawcy, albo po stronie korzystającego. Fakt, że Spółka - z racji swojej roli - nigdy nie organizuje transportu nabywanych przedmiotów leasingu na terytorium Polski, oznacza również, że może nie posiadać pełnej wiedzy o tym przez jakie kraje UE transport ten jest organizowany, ani czy w trakcie transportu do Polski przedmiot nie jest już użytkowany przez korzystającego.

W analizowanym przypadku nabycia przez Spółkę - w wykonaniu umowy leasingu - oświetlenia scenicznego od dostawcy z Wielkiej Brytanii, jego transport na terytorium Polski leżeć będzie po stronie korzystającego. Korzystający, po odbiorze przedmiotu leasingu od dostawcy będzie odpowiadał za jego transport do Polski. Jednak zanim wszystkie nabyte zestawy oświetlenia scenicznego trafią do Polski, zostaną przez korzystającego wykorzystane do obsługi koncertów organizowanych na terytorium Hiszpanii i Niemiec, a dopiero następnie zostaną przywiezione do Polski. Co do zasady, korzystający po dokonaniu odbioru oświetlenia scenicznego od dostawcy brytyjskiego na terytorium Wielkiej Brytanii, może nawet nie informować Spółki o tym w jakich krajach UE przejściowo użył oświetlenia do wykonania obsługi koncertu bądź festiwalu - wiedzę o tym Spółka może pozyskać post factum, na podstawie przedstawionych przez korzystającego dokumentów CMR. Co do zasady jednak, oświetlenie zostanie nabyte przez Spółkę, będącą polskim podatnikiem VAT i nieprowadzącą działalności w innych krajach UE, przez korzystającego, będącego polskim podatnikiem VAT i prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Polski.

Ad. 4

Ponownie należy wskazać, że z uwagi na rolę Spółki jako finansującego, co do zasady nie odpowiada ona nigdy za transport nabywanych towarów - wszelkie ryzyka związane z towarem muszą bowiem przechodzić z dostawcy na korzystającego. Stąd też, możliwość określenia z góry jaką trasą będzie przebiegał transport towaru - skoro Spółka nigdy za niego nie odpowiada - w praktyce nie istnieje, w szczególności jeśli weźmie się pod uwagę, że Spółka w skali miesiąca kalendarzowego zawiera ok. 4 tys. umów leasingu (obejmujących wszelkiego rodzaju maszyny, urządzenia i samochody).

Stąd też, wyłącznie dla potrzeb Zdarzenia przyszłego I należy założyć, że Spółka nabywa przedmiot umowy leasingu (oświetlenie sceniczne) od dostawcy z Wielkiej Brytanii w chwili, gdy towar ten przebywa jeszcze na terytorium Wielkiej Brytanii. Natomiast towar ten odbiera, działając w imieniu Spółki - korzystający. Następnie korzystający - po dokonaniu odbioru oświetlenia scenicznego od dostawcy w Wielkiej Brytanii dokona jego transportu (z wykorzystaniem transportu samochodowego) na terytorium Polski, przy czym:

* przejściowo użyje części zestawów oświetleniowych do obsługi imprez scenicznych na terytorium Hiszpanii, skąd następnie, po upływie 3 tygodni - miesiąca, zostaną przetransportowane transportem samochodowym, zorganizowanym przez korzystającego, na terytorium Polski,

* przejściowo użyje części zestawów w Niemczech do obsługi wydarzeń artystycznych na terytorium tego kraju, skąd po upływie 3 tygodni - miesiąca, zostaną one przetransportowane transportem samochodowym, zorganizowanym przez korzystającego, na terytorium Polski.

Ad. 5

Jak wskazano powyżej, w odpowiedzi do pytanie 4, od momentu odbioru towaru z terytorium Wielkiej Brytanii przez korzystającego do przywozu oświetlenia na terytorium Polski może minąć ok. 3-4 tygodni.

Ad. 6

Co do zasady korzystający zobowiązani są do wykorzystywania przedmiotów leasingu wyłącznie zgodnie z ich przeznaczeniem. W analizowanym przypadku, jako że przedmiotem leasingu będzie oświetlenie sceniczne, towar ten będzie wykorzystany przez korzystającego w sposób zgodny z jego przeznaczeniem, tj. do obsługi (oświetlenia) imprez scenicznych. Nabyty przez Spółkę towar może służyć do wykonywania zadań korzystającego wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w tym do świadczenia usług obsługi imprez scenicznych.

Ad. 7

Co do zasady, z uwagi na powoływaną już swobodę świadczenia przez korzystającego usług, nabywany przez Spółkę towar, po jego odbiorze przez korzystającego, może być użyty na terytorium dowolnego kraju UE. Niemniej jednak, dla potrzeb opisywanego Zdarzenia przyszłego I należy założyć, że po dokonaniu odbioru oświetlenia scenicznego od dostawcy w Wielkiej Brytanii korzystający dokona jego transportu (z wykorzystaniem transportu samochodowego) na terytorium Polski, przy czym:

* przejściowo użyje części zestawów oświetleniowych do obsługi imprez scenicznych na terytorium Hiszpanii, skąd następnie, po upływie 3 tygodni - miesiąca, zostaną przetransportowane transportem samochodowym, zorganizowanym przez korzystającego, na terytorium Polski,

* przejściowo użyje części zestawów w Niemczech do obsługi wydarzeń artystycznych na terytorium tego kraju, skąd po upływie 3 tygodni - miesiąca, zostaną one przetransportowane transportem samochodowym, zorganizowanym przez korzystającego, na terytorium Polski.

Ad. 8

Przedmiotowe pytanie dotyczy środków transportu, których dotyczy Zdarzenie przyszłe II, w związku z czym odpowiedź na nie przedstawiona została w drugiej części pisma (dotyczącej Zdarzenia przyszłego II.

Ad. 9

Jak wyżej, odpowiedź na to pytanie nie dotyczy przedmiotu Zdarzenia przyszłego I.

Ad. 10

W każdym przypadku kiedy przedmiot leasingu jest ubezpieczany przez Spółkę jako finansującego, do ubezpieczenia dochodzi na terytorium Polski, przy czym polisa ubezpieczeniowa zawierana jest niezwłocznie po nabyciu przedmiotu leasingu, a jeszcze przed odbiorem przedmiotu leasingu przez korzystającego od dostawcy. Co do zasady więc, polisa taka już jest zawarta przez Spółkę (o ile to Spółka zawiera polisę ubezpieczeniową) w chwili, gdy korzystający odbiera towar od dostawcy. Analogicznie, jeśli to korzystający odpowiada za ubezpieczenie przedmiotu leasingu - polisa zawierana jest przed odbiorem towaru od dostawcy.

Ad. 11

Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w żadnym państwie członkowskim poza Polską.

Ad. 12

Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika, że korzystający, w przypadku leasingu oświetlenia scenicznego, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

Ad. 13

Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika, że korzystający, w przypadku leasingu oświetlenia scenicznego, nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

Zdarzenie przyszłe II - samochód (środek transportu).

Ad. 1

W przypadku Zdarzenia przyszłego II towarem będącym przedmiotem transakcji jest samochód (środek transportu), a więc towar podlegający rejestracji.

Ad. 2

W zgodzie z art. 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, korzystający dokonuje wyboru towaru, który chce pozyskać w drodze leasingu, a następnie zawiera umowę leasingu wskazując finansującemu podmiot - dostawcę, od którego finansujący nabywa przedmiot leasingu i oddaje go do korzystania korzystającemu. Schemat zawarcia umowy leasingu wygląda więc zawsze następująco:

Odpowiadając więc na postawione pytanie - w przedstawionym Zdarzeniu przyszłym II zostanie zastosowany typowy schemat zawarcia umowy leasingu, tym samym umowa leasingu zostanie zawarta przed nabyciem przedmiotu umowy przez Spółkę (jako finansującego). Okres pomiędzy zawarciem umowy leasingu a nabyciem samochodu przez finansującego - jeśli nie dojdzie do odroczenia terminu odbioru przedmiotu leasingu z przyczyn leżących np. po stronie dostawcy - waha się od kilku dni do kilku tygodni.

Ad. 3

Z wiedzy Spółki wynika, że korzystający w każdym przypadku ostatecznie sprowadzi towar (samochód) do Polski. Przy czym, z uwagi na pełnioną rolę finansującego - Spółka nie może ponosić ryzyk związanych z towarem. Stąd też, dostawa towarów do Polski (tj. transport przedmiotu leasingu) musi leżeć każdorazowo albo po stronie dostawcy, albo po stronie korzystającego. Fakt, że Spółka - z racji swojej roli - nigdy nie organizuje transportu nabywanych przedmiotów leasingu na terytorium Polski, oznacza również, że może nie posiadać pełnej wiedzy o tym przez jakie kraje UE transport ten jest organizowany, ani czy w trakcie transportu do Polski przedmiot nie jest już użytkowany przez korzystającego.

W analizowanym przypadku nabycia przez Spółkę - w wykonaniu umowy leasingu - samochodu od dostawcy z innego państwa członkowskiego UE, sytuacja jest o tyle skomplikowana, że samochód ten jest jednocześnie środkiem transportu, którym będzie odbywał się sam jego transport. Za transport przedmiotowego samochodu na terytorium Polski odpowiadać będzie korzystający. Korzystający, po odbiorze przedmiotu leasingu od dostawcy z innego państwa członkowskiego UE będzie odpowiadał za jego transport do Polski, przy czym już dokonując tego transportu będzie korzystał z odebranego samochodu poprzez sam fakt poruszania się nim.

Ad. 4

Wyłącznie dla potrzeb Zdarzenia przyszłego II należy założyć, że Spółka nabywa przedmiot umowy leasingu (samochód) od dostawcy z Holandii w chwili, gdy towar ten przebywa jeszcze na terytorium Holandii. Natomiast towar ten odbiera, działając w imieniu Spółki - korzystający. Następnie korzystający - po dokonaniu odbioru samochodu od dostawcy w Holandii przyjedzie przedmiotowym samochodem na terytorium Polski, przy czym w przypadku przedmiotu leasingu jakim jest samochód (będący w posiadaniu korzystającego), nie istnieje w praktyce możliwość ustalenia z góry trasy, którą korzystający wybierze dla potrzeb przejazdu samochodem na terytorium Polski. Co więcej, nie można również wykluczyć, że samochód ten - jeśli po stronie korzystającego zaistnieje taka potrzeba - zostanie przez korzystającego w trasie między punktem odbioru a Polską wykorzystany do przewozu towarów między różnymi państwami członkowskimi UE. Co do zasady należy jednak założyć, że samochód w pewnym momencie znajdzie się na terytorium Polski.

Ad. 5

W przypadku przedmiotu leasingu jakim jest samochód, który ma w pełni mobilny charakter, brak jest możliwości ustalenia w jakim terminie korzystający przyjedzie nim na terytorium Polski. Zdarzenie takie będzie miało miejsce, ale korzystający będący polską firmą transportową, może wykorzystywać ten samochód zasadniczo do realizacji transportu na rzecz swoich klientów między dowolnymi państwami członkowskimi UE.

Ad. 6

Co do zasady korzystający zobowiązani są do wykorzystywania przedmiotów leasingu wyłącznie zgodnie z ich przeznaczeniem. W analizowanym przypadku, jako że przedmiotem leasingu będzie samochód, towar ten będzie wykorzystany przez korzystającego w sposób zgodny z jego przeznaczeniem, tj. do transportu.

Ad. 7

Co do zasady, z uwagi na swobodę świadczenia przez korzystającego usług, nabywany przez Spółkę samochód, po jego odbiorze przez korzystającego, może być użyty na terytorium dowolnego kraju UE. Od chwili odbioru samochodu w Holandii korzystający ma bowiem możliwość realizacji usług transportu z jego wykorzystaniem. Ponadto, sam fakt przejazdu samochodem z Holandii do Polski, niezależnie od tego jaka trasa zostanie wybrana przez korzystającego, w przypadku samochodu oznacza już jego wykorzystywanie.

Ad. 8

Z natury środka transportu i obowiązującej na terytorium UE zasady swobody świadczenia usług wynika, że środek transportu może być wykorzystywany w każdym dowolnym państwie członkowskim UE, tj. być wykorzystywany do realizacji tras transportowych pomiędzy dowolnymi państwami członkowskimi UE. Spółka prowadząc działalność gospodarczą na terytorium Polski i zawierając umowę leasingu środka transportu z korzystającym, będącym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Polski (zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce), a także dokonując rejestracji leasingowanego samochodu na terytorium Polski, musi zaakceptować fakt, że samochód ten - z racji swojej natury i przeznaczenia - będzie wykorzystywany do realizacji transportów pomiędzy dowolnymi państwami członkowskimi UE bądź nawet spoza UE. Leasingowane samochody - poza faktem nabycia ich i korzystania z nich przez polskie podmioty oraz faktem zarejestrowania ich na terytorium Polski - nie są przypisane do jakiegokolwiek państwa członkowskiego UE.

Ad. 9

Środki transportu nabywane przez finansującego, objęte obowiązkiem rejestracji, w każdym przypadku rejestrowane są w Polsce.

Ad. 10

W każdym przypadku kiedy przedmiot leasingu jest ubezpieczany przez Spółkę jako finansującego, do ubezpieczenia dochodzi na terytorium Polski, przy czym polisa ubezpieczeniowa zawierana jest niezwłocznie po nabyciu przedmiotu leasingu, a jeszcze przed odbiorem przedmiotu leasingu przez korzystającego od dostawcy. Co do zasady więc, polisa taka już jest zawarta przez Spółkę (o ile to Spółka zawiera polisę ubezpieczeniową) w chwili, gdy korzystający odbiera samochód od dostawcy. Analogicznie, jeśli to korzystający odpowiada za ubezpieczenie przedmiotu leasingu - polisa zawierana jest przed odbiorem towaru od dostawcy.

Ad. 11

Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w żadnym państwie członkowskim poza Polską.

Ad. 12

Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika, że korzystający, w przypadku leasingu samochodu, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

Ad. 13

Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika, że korzystający, w przypadku leasingu samochodu, nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanych okolicznościach Spółka będzie zobowiązana rozpoznawać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) w Polsce, stosownie do art. 9 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanych okolicznościach będzie on zobowiązany rozpoznawać WNT w Polsce, stosownie do art. 9 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Jak wynika z powyższego, WNT podlega opodatkowaniu w Polsce, jeśli polski podatnik nabywa prawo do rozporządzenia jak właściciel towarami, które (1) są wysyłane lub transportowane i (2) w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu znajdują się na terytorium Polski.

Należy wskazać, że ww. przepisy nie określają żadnego terminu, w którym towary mają zostać przywiezione do Polski w ramach dokonywanej transakcji wewnątrzwspólnotowej, jak również nie wymagają, aby towar przed lub w trakcie transportu nie był składowany czy użytkowany.

Ustawa o VAT wymaga jedynie, aby towary zostały do Polski (1) wysłane i (2) ostatecznie odebrane. Innymi słowy, sam przebieg transportu nie jest istotny z perspektywy uznania przywozu towaru z innego państwa członkowskiego na terytorium Polski za nabycie wewnątrzwspólnotowe na gruncie ustawy o VAT. Nie ma zatem znaczenia, czy w trakcie transportu ma miejsce np. przeładunek, przepakowanie czy przejściowy użytek towaru. Przykładowo nie można uznać, że przejściowy, wymuszony przez awarię środka transportu przestój towarów w magazynie zmienia zasady opodatkowania transakcji - podejście takie nie jest do zaakceptowania z perspektywy systemu opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zakończenie transportu towaru może jednak mieć miejsce nie tylko w związku z dostarczeniem towaru do umówionego z klientem miejsca, ale także wówczas, gdy nastąpi przerwanie transportu.

Do takiej sytuacji odniósł się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 2 października 2014 r. w sprawie C-446/13 Foudeńe 2A, w którym stwierdził, że brak jest ciągłości transportu, jeżeli wysyłka towarów przez dostawcę usługodawcy ma na celu ich przetworzenie przed ich dostawą do nabywcy, aby doprowadzić je do stanu zgodnego ze zobowiązaniami umownymi między dostawcą a nabywcą.

Jak słusznie wskazał TSUE, brak ciągłości transportu ma miejsce wtedy, gdy towary ulegają przetworzeniu przed ich dostarczeniem do klienta. W rzeczywistości towar po przetworzeniu nie jest już bowiem tym samym towarem - zmieniają się jego wartość i właściwości. W efekcie takich działań powstają nowe rzeczy oznaczone co do gatunku lub tożsamości, i dopiero rozpoczęcie transportu tych nowych towarów może być traktowane w kategoriach transportu towarzyszącego dostawie.

Nie można jednak utożsamiać sytuacji, która była przedmiotem wspomnianego wyroku w sprawie C-446/13 Fondeńe 2A, z sytuacją Spółki. Przede wszystkim towary w toku transportu do Polski nie ulegają żadnym modyfikacjom oraz nie zmienia się ich wartość. Spółka nabywa identyfikowalne towary - np. w przypadku pojazdów numerem VIN, zaś w przypadku telefonów - numerem IMEI. Spółka nabywa je i w stanie w jakim je nabyła oddaje do używania korzystającemu, co wynika ze specyfiki świadczenia usług leasingu.

Wobec powyższego uznać należy, że Spółka nabywa prawo do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są transportowane do Polski, a zatem po stronie Spółki ma miejsce WNT.

Podobne podejście wynika z interpretacji indywidualnej z 15 marca 2013 r., nr IPPP3/443-1250/12-2/k.c. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. Organ wskazał w tej interpretacji, że nie dochodzi do przerwania transportu wówczas, gdy towary:

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku NSA z 21 września 2018 r., sygn. akt I FSK 1500/16. Wyrok ten dotyczył spółki produkującej wafle ryżowe, która dokonuje dostaw towarów na rzecz kontrahenta z Wielkiej Brytanii. Spółka ta była zobowiązana do utrzymania określonego stanu towarów w magazynie znajdującym się na terytorium Belgii. Magazyn w Belgii był obsługiwany przez tamtejszą spółkę specjalizującą się w świadczeniu usług logistycznych. Produkty nie były przetrzymywane w magazynie dłużej niż trzy miesiące i nie były poddawane jakimkolwiek obróbkom czy zmianom (co najwyżej mogły być opakowywane, oklejone czy etykietowane).

W tych okolicznościach NSA uznał, że taka dostawa, pomimo czasowego magazynowania towarów w Belgii, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z terytorium Polski na terytorium Wielkiej Brytanii. Sąd podkreślił, że towar wyjeżdżając z kraju jest przeznaczony dla konkretnego nabywcy w wykonaniu konkretnej umowy. W konsekwencji dzielenie takiej transakcji na dwie czynności byłoby podziałem sztucznym. NSA wskazał także, że w takiej sytuacji jest zachowana istota WDT - podatek będzie zapłacony w kraju konsumpcji.

Jak wynika z powyższego, sam fakt przejściowego przebywania transportowanego towaru (np. w magazynie) na terytorium państwa innego niż Polska nie wpływa na miejsce dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia tego towaru. W tym kontekście szczególną uwagę należy zwrócić na wyrok TSUE z 18 listopada 2010 r. w sprawie C-84/09 X przeciwko Skatteverket, z uwagi na fakt, że stan faktyczny tego wyroku był analogiczny do sytuacji Spółki.

Przedmiotowy wyrok dotyczył nabycia wewnątrzwspólnotowego łodzi, która przed jej przybyciem do Szwecji - ale po jej nabyciu przez podatnika - miała być używana do celów rekreacyjnych. W punktach 30-32 tego orzeczenia TSUE wskazał, że Dyrektywa VAT nie przewiduje konkretnego terminu, w którym ma zakończyć się transport wewnątrzwspólnotowy nabytego towaru. Zdaniem TSUE, nałożenie takiego terminu prowadziłoby do wypaczenia systemu transakcji wewnątrzwspólnotowych, gdyż dawałoby nabywcom możliwość wyboru państwa członkowskiego, gdzie nabycie towaru (w tym wypadku środka transportu) zostanie opodatkowane według bardziej korzystnych dla nich stawek i warunków. Pozbawiałoby to państwa członkowskie, w których rzeczywiście ma miejsce konsumpcja ostateczna, należnych im wpływów podatkowych i powodowało zakłócenia konkurencji. TSUE stwierdził również, że w przypadku środków transportu nie można wymagać, aby ich transport był nieprzerwany i aby środek ten nie był używany w jakikolwiek sposób przed tym transportem lub w czasie jego trwania (pkt 48).

TSUE wymienił także przykładowe wskazówki przydatne dla określenia, gdzie ma miejsce zakończenie transportu, które są przydatne w przypadku nabyć wszelkich towarów o mobilnym charakterze. Są to, obok przebiegu transportu danego towaru w czasie, również miejsce zarejestrowania oraz zwykłego użytku środka transportu, miejsce siedziby lub zamieszkania nabywcy, a także istnienie lub brak związków, jakie nabywca utrzymuje z państwem członkowskim dostawy lub z innym państwem członkowskim. W szczególnym przypadku nabycia łodzi żaglowej, znaczenie mogą mieć również państwo członkowskie bandery, a także miejsce, w którym łódź żaglowa będzie zazwyczaj przycumowana lub zakotwiczona, lub miejsce jej zimowania. Ponadto, w szczególnym przypadku nabycia nowego środka transportu powinny być brane pod uwagę w miarę możliwości intencja nabywcy w chwili nabycia, o ile jest ona poparta obiektywnymi okolicznościami (punkty 45-47 wyroku).

Wykładnia przedstawiona przez TSUE w powyższym wyroku powinna mieć zastosowanie do środków transportu nabywanych przez Spółkę, a także do wszelkich towarów mobilnych innych niż środki transportu. Zdaniem Spółki przepisy ustawy o VAT i Dyrektywy VAT nie mogą być interpretowane w sposób, który pozwalałby na dokonywanie manipulacji w zakresie miejsca opodatkowania WNT za pomocą metody transportu czy przejściowego użytku towaru. W takim przypadku podatnik mógłby z łatwością doprowadzić do opodatkowania WNT w innym państwie Unii Europejskiej, np. takim, w którym obowiązuje niższa stawka VAT albo nie obowiązują analogiczne jak w Polsce ograniczenia dotyczące odliczenia podatku (jak np. w przypadku samochodów). To zaś prowadziłoby do wypaczenia systemu opodatkowania nabyć wewnątrzwspólnotowych i pozbawienia Polski należnych wpływów podatkowych.

W przypadku towarów mobilnych wiązanie miejsca opodatkowania WNT z fizycznym przybyciem towaru do danego państwa w określonym czasie prowadzi do nadmiernego, niczym nieuzasadnionego formalizmu. Takie towary jak np. łódź czy samolot przeznaczone są do stałego przemieszczania się między państwami i ich "fizyczny" związek z danym państwem może być iluzoryczny. Transportowanie takiego towaru do Polski tylko dla potrzeb rozliczenia WNT nie znajduje oparcia w przepisach i sprzeciwia się ekonomicznemu sensowi transakcji. W ocenie Spółki nie może mieć znaczenia to, w jakim państwie następuje fizyczny odbiór takiego towaru ani nawet to, kiedy znajdzie się on na terytorium Polski, skoro pobyt takiego towaru w żadnym kraju nie jest stały z uwagi na jego stałe przemieszczanie się. W ocenie Spółki, co wynika bezpośrednio z wyroku TSUE w sprawie C-84/09 X, WNT środków transportu i towarów mobilnych ma miejsce w tym kraju, z którym towar zostaje związany w sposób trwały. Ocena w tym zakresie powinna wynikać z ogółu okoliczności towarzyszących transakcji.

W oparciu o przesłanki wskazane w wyroku w sprawie C-84/09 X Spółka wskazuje, że:

10. Spółka nie ma żadnych istotnych związków z państwami innymi niż Polska, wobec czego nie ma takich związków także z tymi państwami, w których towar może przejściowo się znaleźć lub w których może nastąpić przejściowy użytek towaru, 11. towar powinien ostatecznie zostać przywieziony do Polski, aczkolwiek korzystanie z niego może obejmować całe terytorium UE.

Co istotne, to w Polsce będzie następować rzeczywista konsumpcja towaru (tj. ostateczny użytkownik towaru jest polskim podmiotem, prowadzącym działalność gospodarczą w Polsce), co pozwoli zrealizować cel WNT w Polsce. "Konsumpcja" towaru przez Spółkę odbywa się w ten sposób, że oddaje go ona do używania korzystającemu na podstawie umowy leasingu operacyjnego, a więc w wykonaniu czynności opodatkowanej VAT. Spółka w żaden sposób nie wykorzystuje towaru w miejscu, gdzie następuje jego przejściowy użytek lub transport (jest to użytek korzystającego, nie zaś Spółki). W ocenie Spółki to właśnie miejsce konsumpcji powinno być głównym wyznacznikiem dla prawidłowego miejsca opodatkowania WNT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko wówczas, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Przepis ten jest odpowiednikiem art. 20 Dyrektywy 112, w myśl którego wewnątrzwspólnotowe nabycie oznacza nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel rzeczowym majątkiem ruchomym wysyłanym lub transportowanym do nabywcy przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, do miejsca przeznaczenia w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Przepis ust. 1, w oparciu o art. 9 ust. 2 ustawy, stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Zatem wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki. Przy czym pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Jednocześnie transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej tego podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. Natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji, gdy spełnione zostaną powyższe warunki - transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Stosownie do brzmienia art. 9 ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1. nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,

2. dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2 - jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Przez nowe środki transportu, w myśl art. 2 pkt 10 lit. a rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu (art. 25 ust. 1 ustawy).

Oznacza to, że aby zastosować art. 25 ust. 1 celem ustalenia miejsca, w którym uznaje się za dokonane wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów muszą być spełnione ustawowe przesłanki uznania czynności za wewnątrzwspólnotowe nabycie, a więc zarówno nabycie prawa do rozporządzania towarami, jak i przemieszczenie nabytego towaru. Na prawidłowość powyższej wykładni wskazuje wykładnia językowa art. 25 ust. 1 ustawy o VAT, który odnosi się do "terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu", co samo w sobie zakłada, że trwał w czasie pewien proces przemieszczenia towaru przez terytoria różnych państw członkowskich. Niemniej jednak transport ten (jak wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT) powinien odbywać się w związku z dokonaną dostawą tego towaru, przy czym dostawa ta powinna odbywać się w ramach transportu o zasadniczo nieprzerwanym charakterze, z rozpoczęciem tego transportu w jednym państwie członkowskim, a zakończeniem w innym państwie członkowskim.

Jak stanowi art. 25 ust. 2 ustawy, nie wyłączając zastosowania ust. 1 w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów:

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Jak wynika z art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145) przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) - czynny podatnik podatku VAT w Polsce, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w żadnym innym państwie członkowskim - świadczy usługi leasingu na terytorium Polski na rzecz polskich podatników podatku VAT. W związku z tym świadczeniem Spółka nabywa towary poza terytorium Polski (od podatnika z innego państwa UE, traktującego dokonaną na rzecz Spółki dostawę jako WDT i wystawiającego w związku z tą dostawą fakturę niezawierającą podatku od wartości dodanej), które następnie w ramach umowy leasingu operacyjnego oddaje korzystającemu do używania. Korzystający jest podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Polski. Wnioskodawca planuje (w przypadkach, gdy towar z uwagi na jego charakter może być wykorzystywany przez korzystającego na terytorium całej UE) odstąpić od wymogu przetransportowania nabywanego wewnątrzwspólnotowo towaru do Polski przed rozpoczęciem jego używania przez korzystającego. W efekcie towar przed przywiezieniem go do Polski może znaleźć się przejściowo na terytorium innego państwa członkowskiego UE i zostać tam użyty przez korzystającego. Docelowo towar ten zostanie przywieziony na terytorium Polski.

Wnioskodawca przedstawił we wniosku dwa modele realizowanych transakcji, tj. Zdarzenie przyszłe I, gdzie przedmiotem transakcji jest oświetlenie sceniczne oraz Zdarzenie przyszłe II gdzie przedmiotem transakcji jest samochód (środek transportu).

W Zdarzeniu przyszłym I Wnioskodawca nabywa oświetlenie sceniczne, tj. zestaw oświetleniowy. Towar zostanie nabyty przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii od dostawcy z Wielkiej Brytanii. Korzystający po dokonaniu odbioru (w imieniu Spółki) przedmiotu leasingu od dostawcy dokona jego transportu (z wykorzystaniem transportu samochodowego) na terytorium Polski. Zanim jednak towar zostanie przetransportowany do Polski zostanie przez korzystającego wykorzystany (użyty) do obsługi imprez estradowych, wydarzeń artystycznych (koncertów, festiwali) na terytorium Hiszpanii bądź Niemiec. Od momentu odbioru towaru z terytorium Wielkiej Brytanii przez korzystającego do przywozu towaru na terytorium Polski może minąć ok. 3-4 tygodni.

W Zdarzeniu przyszłym II Wnioskodawca nabywa na terytorium Holandii samochód (środek transportu) od dostawcy z Holandii. Korzystający po odbiorze (w imieniu Spółki) przedmiotu leasingu od dostawcy przyjedzie tym samochodem do Polski, przy czym brak jest możliwości ustalenia w jakim terminie to nastąpi. Korzystający (będący polską firmą transportową) może także (gdy zaistnieje taka potrzeba) wykorzystywać samochód do realizacji transportu (przewozu towarów) na rzecz swoich klientów między dowolnymi państwami członkowskimi UE. Spółka jako finansujący nie będzie oddawać samochodu do używania na terytorium innego państwa członkowskiego UE, jednocześnie korzystający (firma transportowa) nie będzie deklarował do jakich tras dany samochód będzie wykorzystywany. Środki transportu nabywane przez Spółkę są objęte obowiązkiem rejestracji, która w każdym przypadku następuje w Polsce.

Zarówno w Zdarzeniu przyszłym I jak i w Zdarzeniu przyszłym II umowa leasingu zostanie zawarta przed nabyciem przedmiotu umowy przez Spółkę. Zawarcie umowy leasingu odbywa się według następującego schematu: (1) zawarcie umowy leasingu, (2) nabycie przez finansującego przedmiotu leasingu wskazanego przez korzystającego od dostawcy wybranego przez korzystającego, (3) aktywacja umowy leasingu i przekazanie przedmiotu leasingu. Okres pomiędzy zawarciem umowy leasingu a nabyciem towaru przez Spółkę (jeżeli nie dojdzie do odroczenia terminu odbioru przedmiotu leasingu z przyczyn leżących np. po stronie dostawcy) waha się od kilku dni do kilku tygodni. Spółka nigdy nie organizuje transportu nabywanych przedmiotów leasingu na terytorium Polski. W każdym przypadku będą one ostatecznie sprowadzone do Polski przez korzystającego. W sytuacji gdy przedmiot leasingu jest ubezpieczany przez Spółkę, do ubezpieczenia dochodzi na terytorium Polski. Polisa jest zawierana niezwłocznie po nabyciu przedmiotu leasingu, a jeszcze przed jego odbiorem przez korzystającego od dostawcy. Jeżeli korzystający odpowiada za ubezpieczenie przedmiotu leasingu - polisa zawierana jest przed odbiorem towaru od dostawcy.

Korzystający nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ani też nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest uznanie transakcji realizowanych w ramach Zdarzenia przyszłego I oraz Zdarzenia przyszłego II za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, na podstawie art. 9 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy. Przy czym wątpliwości Wnioskodawcy, w kontekście rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wynikają z faktu, że w związku z planowaną zmianą stosowanego obecnie modelu transakcji, zakupiony przez Wnioskodawcę towar, przed przewiezieniem do Polski, będzie wykorzystywany przez korzystającego na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Jak wskazała Rzecznik Generalna Juliane Kokott w opinii z dnia 6 maja 2010 r. do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku C-84/09: "(...) zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego w postaci wewnątrzwspólnotowego nabycia ma miejsce, zgodnie z art. 68 dyrektywy 2006/112, z chwilą, gdy dostawę podobnych towarów uważa się za dokonaną na terytorium danego państwa członkowskiego. W tym celu zgodnie z art. 63 w związku z art. 14 tej dyrektywy należy brać pod uwagę moment, w którym nabywca uzyskuje prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel. Jeżeli właściciel sam odbiera towar w państwie pochodzenia, to przesłanka dokonania dostawy na terytorium tego państwa członkowskiego jest już spełniona. Okoliczność, czy zamiast tego faktycznie mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotowym nabyciem w innym państwie członkowskim, może zostać na tym etapie ustalona jedynie na podstawie udzielonych przez nabywcę informacji dotyczących planowanego transportu do innego państwa członkowskiego i ostatecznego wykorzystania towaru, które będzie miało tam miejsce. (...) ze względów pewności prawa Trybunał nie zgodził się na to, by kwalifikacja transakcji wewnątrzwspólnotowej zależała wyłącznie od przyświecającego dostawcy lub nabywcy zamiaru dokonania takiej transakcji. (...) Z tego też względu zasada pewności prawa nie stoi na przeszkodzie temu, by w przypadku takim jak tu rozpatrywany uzależnić kwalifikację jako nabycia wewnątrzwspólnotowego od całościowej oceny wszystkich okoliczności, w tym również tych związanych z wyrażonymi przez nabywcę i znajdującymi potwierdzenie w faktach zamiarami dotyczącymi miejsca używania towaru (...)."

Z powołanego art. 9 ust. 1w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju ma miejsce wówczas gdy towary w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium Polski, jako miejsca konsumpcji tych towarów. Jak wskazano wcześniej, dla opodatkowania transakcji nie ma znaczenia czy transportu dokonuje jedna ze stron transakcji (nabywca lub dostawca) czy też osoba trzecia. Transport ten musi być związany z przemieszczeniem towarów z miejsca rozpoczęcia tego przemieszczenia do miejsca jego faktycznego zakończenia. Miejsce zakończenia transportu towarów zrealizowanego w wyniku dokonanej dostawy, w którym to miejscu następuje konsumpcja zakupionego towaru determinuje miejsce opodatkowania transakcji. A zatem jeżeli w wyniku dokonanej dostawy towar jest transportowany na terytorium Polski z innego kraju członkowskiego UE i w Polsce następuje jego konsumpcja wówczas Polska będzie miejscem opodatkowania przedmiotowej transakcji jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wnioskodawca wskazał, że zawiera z korzystającym umowę leasingu w związku z czym nabywa towary, tj. systemy oświetleniowe od kontrahenta z Wielkiej Brytanii (Zdarzenie przyszłe I) oraz środki transportu od dostawcy z Holandii (Zdarzenie przyszłe II). W imieniu Wnioskodawcy, korzystający odbiera towar od dostawcy a następnie wywozi z terytorium Wielkiej Brytanii (Zdarzenie przyszłe I) i z Holandii (Zdarzenie przyszłe II) do innego państwa członkowskiego UE i tam wykorzystuje go w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W Zdarzeniu przyszłym I korzystający, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykorzystuje systemy oświetleniowe do obsługi imprez scenicznych na terytorium Hiszpanii oraz Niemiec, a po upływie 3-4 tygodni przetransportuje je do Polski. Z kolei środki transportu mogą być, po odebraniu od dostawcy z Holandii wykorzystywane przez korzystającego do świadczenia usług transportu towarów między dowolnymi państwami członkowskimi UE. W przypadku niektórych środków transportu, korzystający po odebraniu ich od dostawcy z Holandii przyjedzie przedmiotowym samochodem na terytorium Polski. Wnioskodawca wskazał, że samochód w pewnym momencie znajdzie się na terytorium Polski jednakże nie jest możliwe ustalenie w jakim terminie korzystający przyjedzie nim na terytorium Polski.

Należy zatem zauważyć, iż z jednej strony nabyte przez Wnioskodawcę w innym państwie członkowskim towary zarówno w Zdarzeniu przyszłym I jak również w Zdarzeniu przyszłym II finalnie zostaną przetransportowane do Polski, niemniej jednak nie można w tym przypadku uznać (poza przypadkiem środków transportu przemieszczanych bezpośrednio po dostawie do Polski bez użycia innego środka transportu, w sytuacji gdy nie są one wykorzystywane przez korzystającego do świadczenia usług transportowych), iż transport towarów do Polski następuje w wyniku dokonanej przez podatnika z innego państwa członkowskiego UE dostawy tego towaru na rzecz Spółki. Potwierdzeniem powyższego jest wskazany przez Spółkę schemat zawierania umowy leasingu, zgodnie z którym umowa ta zostanie zawarta jeszcze przed nabyciem przedmiotu umowy przez Spółkę (jako finansującego), a przekazanie przedmiotu leasingu następuje po dokonaniu tego nabycia przez finansującego od dostawcy wybranego przez korzystającego. Jak wynika z opisu sprawy, Spółka dokonuje przedmiotowego nabycia towaru z zamiarem jego odpłatnego przekazania korzystającemu w ramach leasingu operacyjnego, przy czym towar ten-jak wskazał Wnioskodawca zostanie po raz pierwszy użyty przez korzystającego na terytorium Hiszpanii bądź Niemiec - w przypadku oświetlenia scenicznego, natomiast w przypadku samochodu (z racji natury i przeznaczenia środka transportu) - na terytorium dowolnego kraju UE. Zatem korzystający już od momentu odbioru towaru od dostawcy ma możliwość wykorzystywania przedmiotu leasingu. Przy czym w tym konkretnym przypadku używanie rozpoczyna się dopiero w momencie pierwszego "fizycznego" użycia przedmiotu leasingu do wykonywania zadań korzystającego wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, tj. usług obsługi imprez scenicznych (Zdarzenie przyszłe I) bądź usług transportowych (Zdarzenie przyszłe II).

Mając na uwadze całokształt okoliczności niniejszej sprawy, należy uznać, że Wnioskodawca w odniesieniu do nabytych towarów, tj. oświetlenia scenicznego, jak również samochodów, które przed ich przemieszczeniem do Polski są wykorzystywane przez korzystającego do świadczenia przez niego usług, nie będzie zobowiązany do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy.

Przy czym należy zauważyć, że jak wynika z art. 25 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy Wnioskodawca dokonując zakupu towarów posłuży się polskim nr VAT, to niezależnie od tego, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów wystąpi na terytorium kraju, w którym nastąpiła konsumpcja towarów po ich nabyciu i przemieszczeniu z kraju dostawy - u Wnioskodawcy wystąpi również wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce. Aby wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce nie wystąpiło Wnioskodawca musi udowodnić, że przedmiotowe wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane na terytorium ww. państw.

Natomiast, w odniesieniu do samochodu (środka transportu), który bez użycia innego środka transportu, bezpośrednio po dokonanym przez Spółkę nabyciu (bez wykorzystywania go przez korzystającego do świadczenia przez niego usług transportowych) przemieszczany jest z terytorium Holandii na terytorium Polski, Wnioskodawca powinien rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru na terytorium Polski, na podstawie art. 9 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji w odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy należy wskazać, że Spółka będzie zobowiązana rozpoznawać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, stosownie do art. 9 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy o VAT jedynie w przypadku samochodu (środka transportu), który bez użycia innego środka transportu jest bezpośrednio przemieszczany do Polski z terytorium Holandii (nie jest wykorzystywany przez korzystającego do świadczenia przez niego usług transportowych). W pozostałych przypadkach Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy.

Tym samym całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz interpretacji indywidualnej należy zwrócić uwagę na fakt, że zostały one wydane w odmiennych okolicznościach faktycznych niż przedstawione w analizowanej sprawie.

Tut. Organ zauważa, że powołana przez Stronę interpretacja nr IPPP3/443-1250/12-2/k.c. wydana została w stanie faktycznym, w którym zakupione przez Wnioskodawcę towary (w Polsce i innych państwach członkowskich) były transportowane bezpośrednio do podmiotu z siedzibą w Polsce, który wykonywał na tych towarach usługi (zmiana opakowania oraz ulotki). Transport towarów był organizowany przez Wnioskodawcę lub na jego rzecz. W związku z tym, że Wnioskodawca dokonywał zakupu towarów na podstawie prognoz, otrzymanych od finalnych odbiorców, towary były przechowywane przez polską spółkę do momentu otrzymania przez Wnioskodawcę zamówienia od odbiorcy. W momencie otrzymania takiego zamówienia, polska spółka przepakowywała wymaganą ilość opakowań, a Wnioskodawca organizował ich transport do odbiorców (lub transport był organizowany na jego rzecz). Przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku sygn. I FSK 1500/16 była natomiast kwestia uznania transakcji realizowanej przez Skarżącą za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT) na rzecz odbiorcy z Wielkiej Brytanii. Skarżąca wskazała, że dokonuje dostaw towarów na rzecz odbiorcy z Wielkiej Brytanii. Skarżąca zobowiązuje się ona do utrzymania określonej ilości towarów w magazynie w Belgii. Towary Spółki znajdują się w ww. magazynie przez okres nie dłuższy niż 3 miesiące i nie są tam poddawane żadnej obróbce. Transport towarów do Belgii realizowany i organizowany jest przez Spółkę. Obsługa logistyczna jest realizowana przez spółkę belgijską, która wydaje towar odbiorcy z Wielkiej Brytanii. Odbiorca z Wielkiej Brytanii informuje spółkę belgijską i Skarżącą o zamiarze pobrania z magazynu określonej ilości towaru. Wówczas realizowany jest transport towarów z Belgii do Wielkiej Brytanii. Transport towarów z Belgii do Wielkiej Brytanii organizuje odbiorca z Wielkiej Brytanii. Spółka belgijska raportuje Skarżącej specyfikację towarów wywiezionych z magazynu w Belgii. Po uzyskaniu tych informacji Spółka organizuje kolejny transport towarów do Belgii w celu wywiązania się ze swojego zobowiązania do utrzymania określonych stanów magazynowych. Z kolei przedmiotem rozważań TSUE w powołanym wyroku C-446/13, było ustalenie czy wykonanie robót wykończeniowych (usługi lakiernicze) na częściach metalowych przerywa transport ww. towarów. Wnioskodawca powołał się również na wyrok TSUE C-84/09. Należy jednak wskazać, że przedmiotem analizy w ww. sprawie była sytuacja, w której osoba fizyczna nabyła do swojego prywatnego użytku łódź żaglową, którą zamierzała wykorzystywać przez w celach rekreacyjnych przez około 3-5 miesięcy w państwie członkowskim dostawy. W przedmiotowej sprawie natomiast Wnioskodawca wskazał, że jako leasingodawca (podmiot finansujący) oddał towar korzystającemu do używania w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - przed przywozem towaru do Polski.

Zatem powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku orzeczenia oraz interpretacja indywidualna prawa podatkowego nie mogą być podstawą do zaakceptowania stanowiska Spółki w analizowanej kwestii.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej tego zdarzenia - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. W związku z tym niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do zadanego przez Wnioskodawcę pytania i zajętego przez niego w tym zakresie stanowiska, a zatem nie rozstrzyga kwestii związanej z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.