0114-KDIP1-2.4012.108.2018.1.IG - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w miejscowości zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy składającej się z działki nr 109 o powierzchni 3274 m² zabudowanej budynkiem murowanym gospodarczym. Nieruchomość należy do majątku prywatnego Wnioskodawcy który nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamieszkuje na terenie Niemiec gdzie był zatrudniony na umowę o pracę a obecnie posiada status osoby bezrobotnej. Posiada polski dowód osobisty i w przyszłości zamierza wrócić do Polski.

W dniu 7 października 2017 r. Wnioskodawca zawarł z D. umowę przedwstępną dotyczącą zbycia przedmiotowej nieruchomości w terminie do dnia 5 października 2018 r.

Dnia 11 grudnia 2017 r. wydana została przez Burmistrza decyzja o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą techniczną dla D. (decyzja jest ostateczna i prawomocna).

W przeszłości na nieruchomości Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą - klasyfikacja PKD 16.10.Z - produkcja wyrobów tartacznych. Faktycznie działalność była prowadzona do roku 2010 zaś jej prawne zakończenie nastąpiło z dniem 31 grudnia 2013 r. a wykreślenie z rejestru nastąpiło z dniem 1 stycznia 2014 r. Po tym terminie Wnioskodawca nie podjął innej działalności gospodarczej ani na terenie Niemiec ani Polski.

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, że nieruchomość jest uzbrojona a do dnia sprzedaży nie zamierza dokonywać żadnych nakładów na nieruchomość ani też dokonywać jej podziału geodezyjnego. Nigdy nie prowadził działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Przed zawarciem umowy przedwstępnej nie dokonywał żadnych ulepszeń, a ogłosił jedynie sprzedaż poprzez zamieszczenie ogłoszenia w internecie.

Nie były prowadzone prace remontowe których zakres przewyższałby 30% wartości nieruchomości. Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

W dniu 18 lipca 2016 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy przedmiotowej nieruchomości z osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Umowa ta opiewała na okres 1 roku z możliwością sprzedaży nieruchomości. Wydzierżawiający nie podjął na niej działalności, a z uwagi na nieuiszczanie czynszu przez wydzierżawiającego przez okres kolejnych 3 miesięcy umowa uległa rozwiązaniu przed upływem terminu, a dzierżawca uzyskał na drodze sądowej prawomocny nakaz zapłaty zaległego czynszu, do dnia dzisiejszego nie wyegzekwowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przyrzeczoną umową sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz D, sprzedaż nieruchomości opisanej na wstępie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz czy zdarzenia z przeszłości, a mianowicie fakt, że nieruchomość była wykorzystywana na działalność własną Wnioskodawcy (do 2010 r.), a także została oddana w dzierżawę w 2016 r. (mimo rozwiązania umowy), mają wpływ na obowiązek podatkowy w zakresie opodatkowania transakcji podatkiem VAT i powodują ten obowiązek po stronie Wnioskodawcy?

Stanowisko Wnioskodawcy

W opisanym stanie faktycznym transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zabudowanej na rzecz D przez osobę fizyczną z jej majątku prywatnego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, albowiem nie podlega działaniu ustawy o VAT (Wnioskodawca jako osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą nie podlega przepisom ustawy o VAT).

W sytuacji gdy zdarzenia z przeszłości, a mianowicie jej związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy oraz oddanie nieruchomości w dzierżawę, mają wpływ na obowiązek podatkowy, transakcja sprzedaży nieruchomości na rzecz D zawarta przed dniem 16 sierpnia 2018 r. (tj. przed upływem 2 lat od daty zawarcia umowy dzierżawy) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%, a Wnioskodawca będzie podatnikiem tego podatku, zaś w sytuacji gdy umowa sprzedaży zostanie zawarta po dniu 16 sierpnia 2018 r., a więc po upływie dwóch lat od dnia zawarcia umowy dzierżawy, jest objęta zwolnieniem przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy jednak wskazać, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług ma miejsce wówczas, jeżeli spełniona jest przesłanka o charakterze przedmiotowym, tj. występuje czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działający w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie przepisu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Oznacza to, że dostawa towarów, w tym nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykonuje podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy składającej się z działki nr 109 o powierzchni 3274 m² zabudowanej murowanym budynkiem gospodarczym. Nieruchomość należy do majątku prywatnego Wnioskodawcy, który nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca obecnie mieszka na terenie Niemiec, ale posiada polski dowód osobisty i w przyszłości zamierza wrócić do Polski. Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

W dniu 7 października 2017 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną dotyczącą zbycia - aktem notarialnym - przedmiotowej nieruchomości na rzecz spółki D w terminie do dnia 5 października 2018 r. W dniu 11 grudnia 2017 r. wydana została decyzja o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo usługowego wraz z infrastrukturą techniczną dla D (decyzja jest ostateczna i prawomocna).

Nieruchomość jest uzbrojona a do dnia sprzedaży Wnioskodawca nie zamierza dokonywać żadnych nakładów na nieruchomość ani też dokonywać jej podziału geodezyjnego. Nie były prowadzone prace remontowe, których zakres przewyższałby 30% wartości nieruchomości. Przed zawarciem umowy przedwstępnej nie dokonywał żadnych ulepszeń, a ogłosił jedynie sprzedaż poprzez zamieszczenie ogłoszenia w internecie.

W przeszłości na nieruchomości Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów tartacznych. Faktycznie działalność była prowadzona do roku 2010, zaś jej prawne zakończenie nastąpiło z dniem 31 grudnia 2013 r., a wykreślenie z rejestru nastąpiło z dniem 1 stycznia 2014 r. Po tym terminie Wnioskodawca nie podjął innej działalności gospodarczej ani na terenie Niemiec ani Polski. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

W dniu 18 lipca 2016 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy przedmiotowej nieruchomości z osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Umowa ta opiewała na okres 1 roku z możliwością sprzedaży nieruchomości. Wydzierżawiający nie podjął na niej działalności, a z uwagi na nieuiszczanie czynszu przez wydzierżawiającego przez okres kolejnych 3 miesięcy umowa uległa rozwiązaniu przed upływem terminu. Dzierżawca uzyskał na drodze sądowej prawomocny nakaz zapłaty zaległego czynszu - do dnia dzisiejszego nie wyegzekwowany.

W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w związku z przyrzeczoną umową sprzedaży nieruchomości na rzecz D, sprzedaż ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, oraz czy okoliczność, że opisana nieruchomość była wykorzystywana na działalność własną Wnioskodawcy (do 2010 r.), a także została oddana w dzierżawę w 2016 r. (mimo rozwiązania umowy) - ma wpływ na powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu tej transakcji.

W analizowanym przypadku w zakresie sprzedaży nieruchomości występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Trzeba zauważyć, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny, musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

Odnosząc się do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że sprzedaż opisanej nieruchomości zabudowanej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. W opisanej sytuacji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą że wskazana nieruchomość zabudowana należy do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, wskazana nieruchomość zabudowana była wykorzystywana do działalności gospodarczej Wnioskodawcy w zakresie produkcji wyrobów tartacznych do 2010 r. Zatem nieruchomość ta należała do majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Dodatkowo, Wnioskodawca w 2016 r. zawarł umowę dzierżawy tej nieruchomości z osobą prowadzącą działalność gospodarczą i uzyskał na drodze sądowej prawomocny nakaz zapłaty zaległego czynszu. Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawca wykorzystywał posiadaną działkę zabudowaną dla celów zarobkowych, zarówno w okresie prowadzenia działalności gospodarczej jak i po likwidacji działalności gospodarczej w ramach umowy dzierżawy tej nieruchomości zabudowanej.

W przedmiotowej sprawie nie można więc przyjąć, że w całym okresie posiadania nieruchomości zabudowanej budynkiem gospodarczym Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość wyłącznie do celów prywatnych.

Zatem z uwagi na zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca sprzedając nieruchomość nie dokona zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast dokonując dostawy przedmiotowej nieruchomości, która była wykorzystywana w prowadzonej dzielności gospodarczej oraz była wynajmowana odpłatnie w celach zarobkowych Wnioskodawca wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa dostawa nieruchomości będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem sprzedaż tej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż transakcja nie będzie sprzedażą majątku prywatnego. Jednocześnie wskazać należy, że okoliczność, że opisana nieruchomość była wykorzystywana na działalność własną Wnioskodawcy, a także została oddana w dzierżawę w 2016 r. ma wpływ na powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu przedmiotowej transakcji.

Jak wskazuje art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie".

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności, okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem ze dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Tak wiec ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków - możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Natomiast odnośnie opodatkowania gruntu, na którym dany obiekt się znajduje, zastosowanie znajduje art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem.

W przedmiotowej sprawie nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku gdy transakcja sprzedaży nieruchomości zawarta zostanie przed upływem 2 lat od daty zawarcia umowy dzierżawy, to będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%, a Wnioskodawca będzie podatnikiem tego podatku, zaś w sytuacji gdy umowa sprzedaży zostanie zawarta po upływie dwóch lat od dnia zawarcia umowy dzierżawy, to transakcja sprzedaży jest objęta zwolnieniem przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Przedmiotową nieruchomość zabudowaną Wnioskodawca wykorzystywał w prowadzonej do roku 2010 działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nie dokonywał na nieruchomości zabudowanej prac remontowych, których zakres przewyższałby 30% wartości nieruchomości. Zatem opisana transakcja dostawy nieruchomości zabudowanej budynkiem gospodarczym odbędzie się po powstaniu pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy. W przedmiotowym przypadku pierwsze zasiedlenie w stosunku do budynku znajdującego się na nieruchomości nastąpiło najpóźniej w momencie, kiedy Wnioskodawca zaczął wykorzystywać budynek gospodarczy w swojej działalności gospodarczej. W konsekwencji transakcja sprzedaży budynku będzie miała miejsce po upływie 2 lat od powstania pierwszego zasiedlenia.

Ponieważ w stosunku do opisanej nieruchomości zabudowanej nastąpiło już pierwsze zasiedlenie, w rozumieniu wskazanego wyroku NSA z dnia 14 maja 2014 r. sygn. I FSK 382/14, i od pierwszego zasiedlenia do dostawy nieruchomości zabudowanej upłynie okres dłuższy niż 2 lata wskazana dostawa budynku dokonana przez Wnioskodawcę będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Natomiast dzierżawa nieruchomości mająca miejsce w 2016 r. w analizowanym przypadku nie wpłynie na zastosowanie zwolnienia względem przedmiotowej transakcji.

Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy, znajdzie zastosowanie również w odniesieniu do opodatkowania gruntu, na którym znajduje się budynek.

Oznacza to, że dostawa przedmiotowej nieruchomości zabudowanej będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.