0114-KDIP1-1.4012.572.2019.2.EW - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.) uzupełnionym o brakującą opłatę w dniu 2 grudnia 2019 r. po wezwaniu z dnia 26 listopada 2019 r. (skutecznie doręczonym w dniu 29 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej o nr (...) - jest prawidłowe.

W dniu 11 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej o nr (...).

We wniosku przedstawiono zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, obywatelem polskim, zamieszkałym na stałe w (...). Na terenie RP nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie jest zarejestrowany dla potrzeb rozliczania podatku od towarów i usług.

5 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca nabył, za kwotę 220000 zł, do majątku prywatnego, nieruchomość posadowioną w (...) przy ul. (...) nr ewidencyjny (...). Wówczas nieruchomość ta składała się z trzech działek o nr 1, 2 i 3 (choć w księdze wieczystej widniała pod jednym numerem 4, a podział jej nastąpił z urzędu przed jej zakupem).

Dla zakupionej nieruchomości był już uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony uchwałą Rady Miasta (...) nr (...) z dnia 20 listopada 2001 r., wg którego teren ten został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

Wnioskodawca zamierzał na tej działce wybudować dom prywatny, wielopokoleniowy, zaprojektowany w taki sposób, aby był wygodny dla niego i dla jego dzieci oraz spełniał warunki odrębności i intymności, gdy wszyscy będą spotykali się w Polsce.

Dodatkowo Wnioskodawcy zależało, aby w razie jego śmierci i spadkobrania po nim, dom ten mógł być w prosty sposób podzielony pomiędzy dzieci i obecną żonę (sytuacja rodzinna była tu bardzo istotnym kryterium decyzyjnym). Takie zadanie Zainteresowany zleciłem architektowi.

W celu uporządkowania stanu prawnego Wnioskodawca dokonał scalenia działek, w wyniku czego powstał jeden numer geodezyjny, który został ujawniony w księdze wieczystej pod nr (...). W związku z tym, że nieruchomość była bardzo zaniedbana i porośnięta mocno zdewastowanym drzewostanem i zdziczałymi krzewami, Zainteresowany zlecił inwentaryzację zieleni i wystąpił o wydanie decyzji administracyjnej na wycinkę drzew. Po otrzymaniu decyzji teren uporządkował i ogrodził.

W celu realizacji budowy Wnioskodawca poczynił następujące starania:

* geodeta przygotował mapę do celów projektowych,

* geolog wykonał badanie gruntu,

* architekt sporządził koncepcję budynku.

Zgodnie z sugestią architekta, który doradził, aby w celu lepszego wykorzystania możliwości inwestycyjnych działki, zgodnie z zapisami planu miejscowego, podzielić ją na trzy (w przypadku jednej działki można bowiem zabudować jedynie 25% powierzchni, a przy trzech nawet do 50%, co przy wypracowanej koncepcji budynku było istotne). Wnioskodawca dokonał zatem podziału nieruchomości, w wyniku czego powstały trzy działki o numerach 1a, 2a i 3a. Wówczas powstał projekt budynku w zabudowie szeregowej o pięciu odrębnych lokalach, co spełniało wyżej opisane potrzeby rodzinne, projekt został złożony do odpowiedniego urzędu i wydano decyzję zezwalającą na budowę obejmującą zespół trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej na terenie nieruchomości położonej w (...) przy ul. (...) działki nr 1a, 2a i 3a. Następnie został wykonany tzw. "ślepy" kosztorys, aby mogły rozpocząć się rozmowy z wykonawcami.

Z uwagi na to, że w międzyczasie w Polsce istotnie wzrosły koszty materiałów budowlanych i wykonawstwa robót budowlanych, Wnioskodawca nie znalazł wykonawcy, który podjąłby się prac za kwoty przeznaczone na początku procesu inwestycyjnego. Obecnie planowana przed laty inwestycja nie jest dla Wnioskodawcy ani tak atrakcyjna ani tak bezpieczna, jak zakładał wcześniej.

Wiosną tego roku do pełnomocnika Wnioskodawcy w Polsce zgłosił się przedstawiciel firmy budowlanej zainteresowany zakupem tych działek. Nieruchomość nie została nigdzie zgłoszona do sprzedaży, nie zamieszczano anonsów w prasie ani w internecie, nie zawarto umowy z biurem pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, nie zamieszczono nawet banera z informacją o sprzedaży na ogrodzeniu działek.

Wobec przedstawionych wyżej trudności z realizacją inwestycji i złożenia Wnioskodawcy przez przedstawiciela spółki X zadowalającej oferty cenowej Wnioskodawca zdecydował się sprzedać nieruchomość, która pozostawała dotąd w jego majątku prywatnym. W dniu 1 sierpnia 2019 r. nieruchomość została sprzedana za kwotę 792000 zł, notariusz przy sporządzeniu aktu pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych i odprowadził do właściwego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca zaznacza, że nie podjął decyzji o sprzedaży gruntu od razu po otrzymaniu ofert zakupu, dokonał analizy finansowej i ponownie skalkulował koszty inwestycji, i to dopiero doprowadziło do decyzji o sprzedaży, jako operacji korzystniejszej majątkowo w zaistniałej sytuacji.

Wnioskodawca poinformował, iż przedmiotowy w tej sprawie grunt nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ani w żadnej innej działalności, która skutkowałaby czerpaniem zysków z jakiegokolwiek ze składników majątku będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przeprowadzając opisaną w stanie faktycznym transakcję sprzedaży gruntu Wnioskodawca występował jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), tj. czy wystąpił z tego tytułu obowiązek odprowadzenia podatku należnego z tytułu tej transakcji w rozumieniu tejże ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy

Mając na uwadze przedstawione w opisanym stanie faktycznym okoliczności transakcji sprzedaży gruntu w postaci działek o nr (...) w (...) Wnioskodawca uważa, że nie noszą one znamion zorganizowanego działania w rozumieniu działalności gospodarczej. Podjęte przez Wnioskodawcę czynności i stopień zaangażowania nie przekroczyły ram zarządu majątkiem prywatnym, a co za tym idzie sprzedaż ta nastąpiła z majątku prywatnego i jako taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy - przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami wg art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii. Zatem w świetle powołanych przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Niewątpliwie jednak opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy, i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przytoczone normy prawne są odzwierciedleniem art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1 z późn. zm.), który stanowi, że "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Należy w tym miejscu stwierdzić, że osoba fizyczna nieprowadząca regularnej, czy zorganizowanej działalności gospodarczej, dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji, nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działki gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem gdy dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działki podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a wiec za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, obywatelem polskim, zamieszkałym na stałe w (...). Na terenie RP nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie jest zarejestrowany dla potrzeb rozliczania podatku od towarów i usług.

5 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca nabył, za kwotę 220000 zł, do majątku prywatnego, nieruchomość posadowioną w (...) przy ul. (...) nr ewidencyjny (...). Wówczas nieruchomość ta składała się z trzech działek o nr 1, 2 i 3 (choć w księdze wieczystej widniała pod jednym numerem 4, a podział jej nastąpił z urzędu przed jej zakupem).

Dla zakupionej nieruchomości był już uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony uchwałą Rady Miasta (...) nr (...) z dnia 20 listopada 2001 r., wg którego teren ten został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

W celu uporządkowania stanu prawnego Wnioskodawca dokonał scalenia działek, w wyniku czego powstał jeden numer geodezyjny, który został ujawniony w księdze wieczystej pod nr (...). W związku z tym, że nieruchomość była bardzo zaniedbana i porośnięta mocno zdewastowanym drzewostanem i zdziczałymi krzewami, Zainteresowany zlecił inwentaryzację zieleni i wystąpił o wydanie decyzji administracyjnej na wycinkę drzew. Po otrzymaniu decyzji teren uporządkował i ogrodził.

W celu realizacji budowy Wnioskodawca poczynił następujące starania:

* geodeta przygotował mapę do celów projektowych,

* geolog wykonał badanie gruntu,

* architekt sporządził koncepcję budynku.

Wnioskodawca dokonał podziału nieruchomości, w wyniku czego powstały trzy działki o numerach 1a, 2a i 3a. Wówczas powstał projekt budynku w zabudowie szeregowej. Projekt został złożony do odpowiedniego urzędu i wydano decyzję zezwalającą na budowę obejmującą zespół trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej na terenie nieruchomości położonej w (...) przy ul. działki nr 1a, 2a i 3a.

Wiosną tego roku do pełnomocnika Wnioskodawcy w Polsce zgłosił się przedstawiciel firmy budowlanej zainteresowany zakupem tych działek, nadmieniam, że nieruchomość nie została nigdzie zgłoszona do sprzedaży, nie zamieszczano anonsów w prasie ani w internecie, nie zawarto umowy z biurem pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, nie zamieszczono nawet banera z informacją o sprzedaży na ogrodzeniu działek.

Wobec przedstawionych wyżej trudności z realizacją inwestycji i złożenia Wnioskodawcy przez przedstawiciela spółki X zadowalającej oferty cenowej Wnioskodawca zdecydował się sprzedać nieruchomość, która pozostawała dotąd w jego majątku prywatnym. W dniu 1 sierpnia 2019 r. nieruchomość została sprzedana za kwotę 792000 zł, notariusz przy sporządzeniu aktu pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych i odprowadził do właściwego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca poinformował, iż przedmiotowy w tej sprawie grunt nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ani w żadnej innej działalności, która skutkowałaby czerpaniem zysków z jakiegokolwiek ze składników majątku będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedając grunt występował jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), tj. czy wystąpił obowiązek odprowadzenia podatku należnego z tytułu tej transakcji w rozumieniu tejże ustawy.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy - w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości - za podatnika podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał, że 5 sierpnia 2013 r. nabył do majątku prywatnego, nieruchomość posadowioną w Poznaniu. Wówczas nieruchomość ta składała się z trzech działek o nr 1, 2 i 3. Dla zakupionej nieruchomości był już uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wg którego teren ten został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Wnioskodawca dokonał scalenia działek, w wyniku czego powstał jeden numer geodezyjny, który został ujawniony w księdze wieczystej pod nr (...), następnie Wnioskodawca dokonał podziału nieruchomości, w wyniku czego powstały trzy działki o numerach 1a, 2a i 3a. Wówczas powstał projekt budynku w zabudowie szeregowej. Projekt został złożony do odpowiedniego urzędu i wydano decyzję zezwalającą na budowę obejmującą zespół trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej na terenie nieruchomości o pięciu lokalach, które miały spełniać potrzeby rodzinne Wnioskodawcy - tak aby rodzina mogła spotkać się w Polsce, a po śmierci Wnioskodawcy dom mógł być w sposób prosty podzielony pomiędzy żonę i dzieci Wnioskodawcy. Jednak z uwagi na wzrost cen materiałów budowlanych w Polsce Wnioskodawca nie znalazł wykonawcy robót budowlanych, który za kwotę przeznaczoną przez Wnioskodawcę wybudowałby te domy, dlatego gdy zgłosił się do Wnioskodawcy nabywca po kalkulacji kosztów inwestycji zdecydował się na sprzedaż nieruchomości. W dniu 1 sierpnia 2019 r. nieruchomość została sprzedana za kwotę 792000 zł, notariusz przy sporządzeniu aktu pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych i odprowadził do właściwego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca poinformował, iż przedmiotowy w tej sprawie grunt nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ani w żadnej innej działalności, która skutkowałaby czerpaniem zysków z jakiegokolwiek ze składników majątku będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

Wobec powyższego należy uznać, że skoro Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości w ramach działalności gospodarczej oraz nie podejmował żadnych działań reklamowych w celu sprzedaży części nieruchomości, a przy tym przed sprzedażą nie były podejmowane żadne działania mające na celu ulepszenie przedmiotowej nieruchomości, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę w związku z przedmiotową transakcją sprzedaży Nieruchomości za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży Nieruchomości nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, a będzie jedynie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.