0114-KDIP1-1.4012.571.2018.1.JO - Zastosowanie zwolnienia przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia okrętu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT zwolnionej przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia okrętu - jest prawidłowe.

W dniu 20 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT zwolnionej przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia okrętu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

P. S.A. (dalej "Wnioskodawca" lub "P") prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski i jest zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. Zgodnie z KRS-em przedmiotem działalności P. jest przede wszystkim działalność holdingów finansowych, działalność agentów, pozostałe pośrednictwo pieniężne czy pozostałe formy udzielania kredytów.

Dnia 29 czerwca 2018 r. została podpisana przez Wnioskodawcę jako Lidera konsorcjum wspólnie z S. Sp. z o.o. (jako członek konsorcjum) jako Wykonawcą, ze Skarbem Państwa - jako Zamawiającym umowa na dokończenie budowy przez Wykonawcę okrętu w etapach określonych szczegółowo w treści umowy.

W umowie zostało wskazane wynagrodzenie Wykonawcy za wykonanie przedmiotu umowy w kwocie brutto. Zostało wskazane w umowie, iż wynagrodzenie Wykonawcy zawiera podatek VAT naliczony według stawki 23% i obejmuje wszystkie koszty związane z wykonaniem umowy, w szczególności należne cła oraz koszty badań, transportu i montażu - instalacji. Zgodnie z umową wynagrodzenie brutto Wykonawcy dzieli się na ubezpieczenie w kwocie 705.733,12 złotych netto oraz wynagrodzenie za 4 etapy w kwotach brutto obejmujących podatek VAT.

Zgodnie z umową Wykonawca jest zobowiązany, w ramach wynagrodzenia, do ubezpieczenia okrętu będącego w budowie oraz mechanizmów i urządzeń zdeponowanych w magazynach i zamontowanych na okręcie. Kopię polisy Wykonawca jest zobowiązany przekazać do Zamawiającego. Zamawiający w terminie 30 dni od dostarczenia do siedziby Zamawiającego faktury za ostatnią ratę ubezpieczenia okrętu wraz z kopią faktury wystawionej przez ubezpieczyciela oraz potwierdzeniem dokonania zapłaty, zobowiązał się do opłaty ubezpieczenia okrętu, która została poniesiona przez Wykonawcę w wysokości 705.733,12 złotych netto.

Ubezpieczyciel wystawił na rzecz członka konsorcjum, czyli S. sp. z o.o. fakturę VAT na kwotę ubezpieczenia w wysokości 705.733,12 złotych netto czyli w kwocie zwolnionej od podatku od towarów i usług. Następnie kwoty te powinny zostać refakturowane przez członka konsorcjum na rzecz Lidera konsorcjum, czyli Wnioskodawcę, a następnie refakturowane na rzecz Zamawiającego. Członek konsorcjum wystawił na rzecz Lidera konsorcjum fakturę VAT na koszty ubezpieczenia ze stawką podstawową VAT w wysokości 23%, co należałoby uznać za niezgodnie z zapisami umowy, a ponadto z treścią art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia należy zastosować tę samą stawkę VAT co na pierwotnej fakturze VAT (faktura od ubezpieczyciela) czyli stawkę VAT zwolnioną zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwaną dalej "ustawą o VAT"?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia należy zastosować tę samą stawkę VAT co na pierwotnej fakturze VAT czyli stawkę VAT zwolnioną zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. "stanie nieprzetworzonym", uznany jest za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usług.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Należy wskazać, że regulacje w zakresie "refakturowania" zostały zawarte w art. 28 Dyrektywy 2006/112A/VE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.). Odzwierciedleniem powyższego przepisu w krajowym porządku prawnym jest właśnie cytowany powyżej art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot "refakturujący" daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Z powyższego wynika, że celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo, że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Oznacza to, że przedsiębiorca nabywający usługę we własnym imieniu, lecz na rzecz podmiotu trzeciego, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie usługodawca tej samej usługi.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że dopuszczalne będzie zastosowanie stawki zwolnionej przez członka konsorcjum, czyli S. Sp. z o.o. oraz Wnioskodawcę w zakresie refakturowania kosztów ubezpieczenia. Zatem usługi te będą korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, jako czynności świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Stanowisko potwierdzające możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla refakturowanych usług ubezpieczeniowych można znaleźć miedzy innymi w interpretacjach:

* IBPP2/443-607/14/JJ interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 września 2014 r.,

* IPPP1/443-832/09-2/AW interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej

w Warszawie z dnia 27 października 2009 r.

Należy uwzględnić również zasadę "in dubio pro tributario" wynikającą z treści art. 2a Ordynacji podatkowej, która stanowi, iż "Niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem "odsprzedaży" lub "refakturowania" usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. "stanie nieprzetworzonym", uznawany za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usług.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Ponadto na mocy art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 12 nie mają zastosowania do:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarcza na terytorium Polski i jest zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług w Polsce, której przedmiotem działalności jest przede wszystkim działalność holdingów finansowych, działalność agentów, pozostałe pośrednictwo pieniężne czy pozostałe formy udzielania kredytów.

Dnia 29 czerwca 2018 r. została podpisana przez Wnioskodawcę jako Lidera konsorcjum wspólnie z S. Sp. z o.o. (jako członek konsorcjum) jako Wykonawcą, ze Skarbem Państwa - jako Zamawiającym umowa na dokończenie budowy przez Wykonawcę okrętu w etapach określonych szczegółowo w treści umowy. W umowie zostało wskazane wynagrodzenie Wykonawcy za wykonanie przedmiotu umowy w kwocie brutto. Zostało wskazane w umowie, iż wynagrodzenie Wykonawcy zawiera podatek VAT naliczony według stawki 20% i obejmuje wszystkie koszty związane z wykonaniem umowy, w szczególności należne cła oraz koszty badań, transportu i montażu - instalacji. Zgodnie z umową wynagrodzenie brutto Wykonawcy dzieli się na ubezpieczenie w kwocie 705.733,12 złotych netto oraz wynagrodzenie za 4 etapy w kwotach brutto obejmujących podatek VAT.

Zgodnie z umową Wykonawca jest zobowiązany, w ramach wynagrodzenia, do ubezpieczenia okrętu będącego w budowie oraz mechanizmów i urządzeń zdeponowanych w magazynach i zamontowanych na okręcie. Kopię polisy Wykonawca jest zobowiązany przekazać do Zamawiającego. Zamawiający w terminie 30 dni od dostarczenia do siedziby Zamawiającego faktury za ostatnią ratę ubezpieczenia okrętu wraz z kopią faktury wystawionej przez ubezpieczyciela oraz potwierdzeniem dokonania zapłaty, zobowiązał się do opłaty ubezpieczenia okrętu, która została poniesiona przez Wykonawcę w wysokości 705.733,12 złotych netto.

Ubezpieczyciel wystawił na rzecz członka konsorcjum, czyli S. sp. z o.o. fakturę VAT na kwotę ubezpieczenia w wysokości 705.733,12 złotych netto czyli w kwocie zwolnionej od podatku od towarów i usług. Następnie kwoty te powinny zostać refakturowane przez członka konsorcjum na rzecz Lidera konsorcjum, czyli Wnioskodawcę, a następnie refakturowane na rzecz Zamawiającego. Członek konsorcjum wystawił na rzecz Lidera konsorcjum fakturę VAT na koszty ubezpieczenia ze stawką podstawową VAT w wysokości 23%, co należałoby uznać za niezgodnie z zapisami umowy, a ponadto z treścią art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia należy zastosować tę samą stawkę VAT co na pierwotnej fakturze VAT (faktura od ubezpieczyciela) czyli stawkę VAT zwolnioną zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Powołane uregulowanie zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, stanowi odzwierciedlenie przepisów prawa unijnego, gdyż w świetle art. 135 ust. 1 lit. a powołanej Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Podkreślić należy, że zwolnienie od podatku pewnych czynności stanowi wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą dostawa towarów i świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ze względu na szczególny charakter dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, powinien być on interpretowany ściśle, co oznacza, że zwolnienie usług świadczonych przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, ma zastosowanie wyłącznie do zawarcia umowy ubezpieczenia przez ubezpieczającego, a nie do wykonywania innych czynności, mających jedynie pośredni związek z zawartą umową.

W kwestii zwolnienia z podatku VAT usługi ubezpieczeniowej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, w którym stwierdził, że " (...) nie tylko każdą transakcję należy co do zasady uznawać za odrębną i niezależną, lecz również, że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT. (...) czynność będąca przedmiotem postępowania głównego, jak wynika z akt przedłożonych Trybunałowi, cechuje się w szczególności obecnością dwóch następujących elementów: usługi leasingu uzgodnionej między stronami umowy leasingu, tj. leasingodawcą i leasingobiorcą, oraz usługi ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu, w ramach której leasingodawca - właściciel owego przedmiotu - zawiera ubezpieczenie z ubezpieczycielem, obciążając kosztem tego ubezpieczenia w niezmienionej wysokości leasingobiorcę. Aby stwierdzić, czy takie elementy stanowią jedną transakcję do celów podatku VAT, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że prawdą jest, iż owe dwa elementy mogą być świadczone łącznie. Istnieje bowiem związek między świadczeniem usługi leasingu a świadczeniem usługi ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu, jeżeli takie ubezpieczenie obejmujące rzeczony przedmiot jest użyteczne tylko w związku z nim. W tym względzie należy podkreślić, że każda transakcja ubezpieczeniowa z natury przedstawia związek z przedmiotem, który obejmuje. Wynika z tego, że przedmiot oddany w leasing i jego ubezpieczenie muszą przedstawiać pewien związek. Niemniej taki związek sam w sobie nie wystarcza, aby ustalić, czy istnieje jedno złożone świadczenie do celów podatku VAT". Dalej Trybunał wskazał, że: "Jako świadczenie usług takie czynności leasingu są tytułem zasady ogólnej opodatkowane podatkiem VAT na mocy art. 2 ust. 1 lit. c dyrektywy VAT, a ich podstawa opodatkowania jest ustalana zgodnie z jej art. 73 (...). Natomiast, jeśli chodzi o usługi ubezpieczenia, zwykle powinny one być zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a dyrektywy VAT. (...) Wprawdzie dzięki usłudze ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu ryzyka, z którymi jest skonfrontowany leasingobiorca, są zwykle obniżone w stosunku do ryzyk powstałych w sytuacji, gdy brak jest takiego ubezpieczenia, niemniej okoliczność ta wynika z samego charakteru usługi ubezpieczenia. Rzeczona okoliczność sama w sobie nie oznacza, że należy uznać, iż taka usługa ubezpieczenia ma charakter dodatkowy w stosunku do usługi leasingu, w którego ramy się wpisuje. Wprawdzie taka usługa ubezpieczenia świadczona leasingobiorcy za pośrednictwem leasingodawcy w wyżej opisanym rozumieniu ułatwia korzystanie z usługi leasingu, należy jednak uznać, że stanowi ona zasadniczo cel sam w sobie dla leasingobiorcy, a nie tylko sposób korzystania z owej usługi na najlepszych warunkach. (...) w okolicznościach będących przedmiotem postępowania głównego, nawet jeżeli leasingobiorca jest zobowiązany do zadbania, aby przedmiot leasingu został ubezpieczony, to jednak dysponuje swobodą ubezpieczenia tego towaru w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń. Wymóg objęcia ubezpieczeniem sam w sobie nie może zatem oznaczać, że usługa ubezpieczenia dostarczana za pośrednictwem leasingodawcy, taka jak będąca przedmiotem postępowania głównego, ma charakter nierozerwalny lub dodatkowy wobec usług leasingu". Zdaniem TSUE: "(...) w braku istnienia postanowienia umownego, usługi leasingu i ubezpieczenia takie jak będące przedmiotem postępowania głównego mogą stanowić niezależne świadczenia" oraz: "(...) usługa ubezpieczenia i usługa leasingu będące przedmiotem postępowania głównego nie mogą być uważane za tak ściśle związane, by obiektywnie tworzyły jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (...)". Odnosząc się z kolei do kwestii zwolnienia z podatku VAT usługi ubezpieczeniowej Trybunał przypomniał, że: "(...) określenia użyte do sformułowania zwolnień w art. 135 ust. 1 dyrektywy VAT należy interpretować ściśle, gdyż stanowią one wyjątki od ogólnej zasady, wedle której podatek VAT obciąża wszelkie usługi świadczone odpłatnie przez podatnika (...)" i wskazał, że: "(...) usługa ubezpieczenia taka jak będąca przedmiotem postępowania głównego nie może być objęta podatkiem VAT ze względu na zwykłe przeniesienie związanych z nią kosztów, zgodnie z regulacją umowną zawartą między stronami umowy leasingu. Okoliczność, że leasingodawca zawiera ubezpieczenie na wniosek swoich klientów z podmiotem trzecim, a następnie przenosi na nich dokładny koszt zafakturowany przez ów podmiot trzeci, nie może podważyć powyższego wniosku. W takich okolicznościach, o ile omawiana usługa ubezpieczenia pozostaje niezmieniona, refakturowana kwota w rzeczywistości stanowi świadczenie wzajemne rzeczonego ubezpieczenia, a zatem nie można takiej czynności objąć podatkiem VAT, bowiem jest ona zwolniona na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a dyrektywy VAT".

W konsekwencji TSUE stwierdził, że: "(...) Jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym taka czynność stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej".

Z ww. orzeczenia wynika, że jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, a analiza okoliczności stanu faktycznego sprawy, dokonana przy uwzględnieniu wskazówek wynikających z ww. wyroku TSUE, prowadzi do konkluzji, że są to usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, czynność ta stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku VAT (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. - w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy).

Ze względu na okoliczności sprawy, w powiązaniu z cyt. orzeczeniem TSUE należy uznać, że w niniejszej sprawie, mamy do czynienia z niezależnym, odrębnym świadczeniem, tj. usługą ubezpieczenia okrętu. Jak wynika z wniosku, Ubezpieczyciel wystawił na członka konsorcjum fakturę na kwotę ubezpieczenia (tj. 705.733,12 złotych netto), która następnie w takiej samej wysokości powinna zostać fakturowana na Wnioskodawcę jako Lidera konsorcjum, który z kolei wystawi fakturę (w wysokości 705.733,12 złotych netto) na rzecz Zamawiającego. W tej sytuacji mamy do czynienia z usługą ubezpieczeniową, gdzie Wnioskodawca nabywając usługę ubezpieczeniową, będzie działał we własnym imieniu ale na rzecz Zamawiającego, faktycznie korzystającego z usług ubezpieczeniowych - najpierw będzie występować jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tych samych usług (ubezpieczający).

W konsekwencji należy stwierdzić, że przy wystawianiu faktury na rzecz Zamawiającego, obejmującej koszty ubezpieczenia wybudowanego okrętu, Wnioskodawca powinien zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, a zatem nie wywiera skutków podatkowych w zakresie zastosowania stawki podatku VAT zwolnionej przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia okrętu przez członka konsorcjum, tj. S. Sp. z o.o.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.