0114-KDIP1-1.4012.25.2019.2.IZ - VAT w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 5 lutego 2019 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 29 stycznia 2019 r. (skutecznie doręczone 29 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 5 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 1 stycznia 2012 r. Fundusz stał się państwowym funduszem celowym i utracił osobowość prawną.

Zadania z zakresu ochrony roszczeń pracowniczych realizuje minister oraz marszałkowie województw przy pomocy wojewódzkich urzędów pracy. Minister - dysponent Funduszu prowadzi sprawy i występuje w obrocie prawnym pod nazwą Fundusz, może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania oraz pozywać i być pozywany. Oznacza to, że ustawa przyznała Funduszowi - reprezentowanemu przez dysponenta Funduszu i jego pełnomocników - zdolność prawną i zdolność procesową. Fundusz jest jednostką organizacyjną posiadającą własne mienie. Aktywa trwałe i inne składniki majątkowe Funduszu nabyte przed dniem 1 stycznia 2012 r. stały się aktywami Funduszu będącego państwowym funduszem celowym. Aktywa trwałe i inne składniki majątkowe Funduszu przejął dysponent Funduszu - Minister - lub marszałek województwa działający z upoważnienia i w imieniu dysponenta Funduszu. Umowy cywilnoprawne w imieniu i na rzecz Funduszu są zawierane przez Ministerstwo, wykonujące zadania w zakresie obsługi dysponenta Funduszu, na podstawie pełnomocnictwa dysponenta Funduszu. Faktury wystawiane są przez Ministerstwo.

W skład majątku Funduszu przejętego przez Ministra - dysponenta Funduszu - wchodzi prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z budynkiem administracyjno-biurowym. Fundusz jest właścicielem budynku i użytkownikiem wieczystym gruntu, na którym posadowiony jest budynek. Budynek wraz z gruntem zostały przejęte w 1998 r. przez Fundusz za nieuregulowane wierzytelności z tytułu wypłaty świadczeń pracowniczych.

W latach 2000-2001 Fundusz poniósł nakłady na ulepszenie budynku przewyższające wartość przejętej nieruchomości. Od 2007 r. część pomieszczeń budynku jest wynajmowana innym podmiotom gospodarczym na podstawie umów najmu. Dla nieruchomości Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego prowadzi księgę wieczystą nr x. Z pisma uzyskanego z Urzędu wynika, co następuje: "1) Funduszowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu przejęcia nieruchomości oraz nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych nakładów na remont - modernizację budynku dla potrzeb Funduszu, 2) budynek w stanie ulepszonym w części, która nie była wynajmowana, nie był wykorzystywany przez Fundusz do wykonywania czynności opodatkowanych".

Ministerstwo rozpoczynając proces mający na celu sprzedaż w drodze przetargu ww. nieruchomości, wystąpiło w 2014 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług VAT. Odpowiedzią na wniosek jest otrzymana interpretacja znak: IPPP1/443-961/14-5/EK. Przeprowadzone dwie procedury przetargowe nie zakończyły się sprzedażą przedmiotowej nieruchomości.

W bieżącym roku Prezydent wyraził zainteresowanie przejęciem nieruchomości w wyniku rozwiązania przed terminem umowy wieczystego użytkowania, jednoczesnym rozliczeniem poniesionych nakładów i wartości budynku. Sporządzony operat szacunkowy określił wartość rynkową nieruchomości, w tym wartość budynku stanowiącego odrębną nieruchomość i wartość działki jako przedmiotu prawa użytkowania wieczystego. Ustalona wartość rynkowa nie jest zwiększona o podatek VAT.

W uzupełnieniu do złożonego wniosku wskazano, że po ulepszeniu budynek był wykorzystywany przez Biuro Funduszu do realizacji ustawowych zadań zgodnie z ustawa o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy łączna kwota wynagrodzenia za rozwiązanie umowy wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującym się na nim budynkiem będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Jeśli tak, to czy Fundusz zbywając nieruchomość w powyższym trybie, ma prawo skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a oraz art. 29a ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zgodnie z otrzymaną interpretacją znak: IPPP1/443-961/14-5/EK.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego za wynagrodzeniem należy traktować jako odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z otrzymaną interpretacją, zbycie budynku w powyższym trybie, będzie zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy (część wynajmowana) i art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy (część, która nie była wynajmowana). W konsekwencji zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowiony jest budynek również będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2147, z późn. zm), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym miejscu zauważyć należy, że zwolnienie od podatku określone w wyżej powołanym przepisie, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

W tym miejscu zaznaczyć należy, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) - zwanej dalej "Dyrektywą" - również posługują się zwrotem "pierwsze zasiedlenie", jednakże go nie definiują oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Co do zasady zatem grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej samej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jako dysponent Funduszu zamierza sprzedać budynek administracyjno-biurowy. Właścicielem budynku i użytkownikiem wieczystym gruntu, na którym posadowiony jest budynek jest Fundusz. Budynek wraz z gruntem zostały przyjęte w 1998 r. przez Fundusz za nieregulowanie wierzytelności z tytułu wypłaty świadczeń pracowniczych.

W latach 2000-2001 Fundusz poniósł nakłady na ulepszenie budynku przewyższające wartość przejętej nieruchomości. Po ulepszeniu budynek był wykorzystywany przez Biuro Funduszu do realizacji ustawowych zadań zgodnie z ustawa o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Od 2007 r. część pomieszczeń budynku jest wynajmowana innym podmiotom gospodarczym na podstawie umów najmu. Wnioskodawca wskazał, że Funduszowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu przejęcia nieruchomości oraz nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych nakładów na remont - modernizację budynku dla potrzeb Funduszu Budynek w stanie ulepszonym w części, która nie była wynajmowana, nie był wykorzystywany przez Fundusz do wykonywania działalności opodatkowanych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy budynku administracyjno-biurowego oraz zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.

Decydujące dla rozstrzygnięcia czy w przedmiotowej sprawie dla opisanej we wniosku dostawy budynku administracyjno-biurowego zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową jest rozstrzygnięcie kwestii, czy i kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu".

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że "artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku "ulepszenia" istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie "ulepszenia" jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie "przebudowy" zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia".

Zgodnie, zarówno z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347, Dyrektywa VAT) oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Trybunał rozpatrując sprawę C-308/16 odniósł się również do kwestii "ulepszeń", o czym mowa w art. 2 pkt 14 lit. b ustawy o VAT, wskazując, że art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT stanowi, o tym, że Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem". A zatem dyrektywa zawiera określenie "przebudowa", podczas gdy polska ustawa o VAT posługuje się określeniem "ulepszenia". Trybunał wskazał, że dyrektywa VAT nie definiuje pojęcia "przebudowa", jak również różne wersje językowe potwierdzają, że termin ten nie jest jednoznaczny, jednakże termin ten należy interpretować jako istotną zmianę obiektu przeprowadzoną w celu zmiany jego wykorzystywania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

W konsekwencji, TSUE w ww. wyroku orzekł, że "Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku "ulepszenia" istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie "ulepszenia" jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie "przebudowy" zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia". Wówczas, zgodnie z art. 2 pkt 14 lit. b ustawy, pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce w momencie oddania obiektu do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich ulepszeniu. Przy czym, TSUE jednakowo traktuje pierwsze zasiedlenie po wybudowaniu obiektu, jak i po jego ulepszeniu. W obu przypadkach Trybunał twierdzi, że do pierwszego zasiedlenia wystarczy rozpoczęcie jego użytkowania.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko, w tym również jako pierwsze zajęcie, używanie na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że do pierwszego zasiedlenia przedmiotowego budynku doszło prawdopodobnie jeszcze przed przejęciem go przez Wnioskodawcę za nieuregulowane wierzytelności z tytułu wypłaty świadczeń pracowniczych. Należy jednak zauważyć, że Wnioskodawca w latach 2000-2001 poniósł nakłady na ulepszenie budynku administracyjno-biurowego przewyższające wartość przejętej nieruchomości, co w sposób jednoznaczny potwierdza, że poniesione nakłady stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku. W konsekwencji doszło do ponownego "pierwszego zasiedlenia" budynku administracyjno-biurowego w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy.

Przedmiotowy budynek po ulepszeniu był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do realizacji ustawowych zadań zgodnie z ustawą o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, a jego część niewykorzystywana do realizacji zadań ustawowych od 2007 r. była przedmiotem umów najmu.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, z uwzględnieniem wskazanego wyżej orzecznictwa, należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowego budynku nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i od momentu jego pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W konsekwencji sprzedaż całego budynku administracyjno-biurowego, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, a z uwagi na treść art. 29a ust. 8 ustawy zwolnieniem od podatku objęte jest również zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym przedmiotowy budynek jest posadowiony.

W świetle powyższych okoliczności za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa tylko tej części budynku, która była przedmiotem umowy najmu, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.