0114-KDIP1-1.4012.211.2017.1.JO - Zwolnienie z VAT sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2017 r. (data wpływu30 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 30 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

G. SA (dalej: G. lub Spółka) w ramach swojej działalności gospodarczej od wielu lat zajmuje się wytwarzaniem energii elektrycznej i ciepła oraz dystrybucją ciepła. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i użytkownikiem wieczystym wielu nieruchomości,w tym dwóch nieruchomości, oznaczonych numerami ewidencyjnymi 96/74 i 96/75, zaklasyfikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako nieużytki. Na terenie przedmiotowych nieruchomości znajduje się nieczynne składowisko odpadów komunalnych (w mniejszej części składowisko to znajduje się na nieruchomościach Spółki, a w pozostałej, przeważającej części składowisko odpadów znajduje się na działkach należących do Miasta).

Eksploatacja tego składowiska została zakończona w 1985 r., a więc jeszcze na gruncie regulacji prawnych obowiązujących w latach 80-tych. Podmiotem prowadzącym wskazane składowisko odpadów komunalnych było Miejskie Przedsiębiorstwo Oczyszczania. Natomiast G. nigdy nie prowadziła na tym terenie działalności gospodarczej, w tym działalności w zakresie gospodarowania odpadami.

Na nieruchomościach będących przedmiotem wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej nie zostały zbudowane jakiekolwiek konstrukcje budowlane stosowane na składowiskach odpadów takie jak np. wały oporowe, baseny, zadaszenia itp., zaś zgromadzone na tym składowisku odpady komunalne zostały w przeszłości przysypane popiołem oraz ziemią. Obecnie teren składowiska stanowi wzniesienie pokryte warstwą biologicznie czynną (drzewa, krzewy itp.).

Obie nieruchomości nie stanowią terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT oraz są zaklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako nieużytki. Teren, na którym znajdują się działki będące przedmiotem wniosku Spółki nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie została także wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Spółka zamierza zbyć wyżej wymienione działki z zastosowaniem zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku dokonania dostawy nieruchomości wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, G. będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków formalnych tego zwolnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku dokonania dostawy nieruchomości wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, G. będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków formalnych tego zwolnienia.

a. Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku VAT: "dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane".

Ustawa o podatku VAT w art. 2 pkt 33 zawiera definicję legalną pojęcia "tereny budowlane", która wskazuje, że rozumie się przez to "grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym".

Jak już Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, nieruchomości będące przedmiotem wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej nie spełniają definicji terenów budowlanych w rozumieniu ustawy o VAT.

Aby więc rozstrzygnąć, czy Spółka może skorzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT należy rozważyć czy lokalizacja na obu działkach nieczynnego składowiska odpadów komunalnych oznacza, że jest to teren zabudowany w rozumieniu ustawy o VAT.

b. Nieczynne składowisko a teren niezabudowany

(i)

Należy podkreślić, że ustawa o VAT nie definiuje odrębnie pojęcia "tereny niezabudowane". Jedynym zastrzeżeniem, jak wynika z treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jest wyłączenie z zakresu tego pojęcia odrębnie zdefiniowanych na gruncie ustawy o VAT "terenów budowlanych".

Powyższe prowadzi do wniosku, że analizując treść pojęcia "tereny niezabudowane" należy odnieść się do jego literalnego brzmienia. W ocenie Spółki, można w tym zakresie wykorzystać również funkcjonujące na gruncie Prawa budowlanego (Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r., tj. z dnia 9 lutego 2016 r., Dz. U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm., dalej: ustawa - Prawo budowlane), pojęcia "budynku" "budowli".

Zgodnie z ustawą - Prawo budowlane, poprzez:

"budowlę" - "należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową".

Treść powyższej definicji budowli wskazuje, że budowlą mogą być składowiska odpadów, ale wyłącznie takie, które stanowią "obiekt budowlany". Przy czym należy zauważyć, że ustawa - Prawo budowlane definiuje co należy rozumieć poprzez obiekt budowlany.

Mianowicie, zgodnie z tą ustawą poprzez "obiekt budowlany" - "należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych".

Z tej definicji wynika istotny wniosek. Po pierwsze, że poprzez obiekt budowlany w rozumieniu prawa budowlanego można rozumieć wyłącznie obiekt który jest "wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych". Po drugie, że powinien zostać zbudowany w celu użytkowym. Jeżeli więc do wzniesienia obiektu budowlanego nie zostały użyte w ogóle wyroby budowlane ani obiekt ten nie został "wzniesiony", aby służyć jakimś celom użytkowym (w odróżnieniu od np. nasypu kolejowego), to nie można przyjmować, że ten obiekt stanowi obiekt budowlany.

Obrazując powyższe na przykładzie, jeżeli na nieruchomości zostanie wysypany jakikolwiek materiał np. piasek to nie można uznać automatycznie, że jest to obiekt budowlany. W konsekwencji również samo zgromadzenie odpadów na określonym miejscu nie może skutkować uznaniem, że doszło do wykonania jakichkolwiek prac związanych z wytworzeniem obiektu budowlanego, tym bardziej jeżeli do zgromadzenia odpadów nie wykorzystano w ogóle wyrobów budowlanych.

Za budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego może zostać uznane wyłącznie takie składowisko odpadów w przypadku którego doszło do prac budowlanych (np. wybudowano instalacje odgazowujące, wybudowano rynny do odciekania nieczystości itp.), których skutkiem jest wytworzenie obiektu budowlanego, który może służyć celom stanowiącym całość techniczno-użytkową.

W przypadku nieczynnego składowiska odpadów komunalnych będącego przedmiotem wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej, które zostało zamknięte ponad 30 lat temu, nie można mówić o jakimkolwiek celu techniczno-użytkowym. Teren na którym znajdowało się składowisko, na skutek rekultywacji zarósł roślinnością biologicznie czynną i obecnie stanowi nieużytek.

W tym miejscu Spółka pragnie przytoczyć orzecznictwo sądów administracyjnych, które odnoszą się do kwestii traktowania nasypów jako budowli.

Przykładowo WSA w Kielcach w wyroku z dnia 29 czerwca 2012 r. sygn. II SA/Ke 353/12, stwierdził: "Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie II OSK 813/06 budowla ziemna jest jednym z rodzajów budowli wymienionych w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, przy czym musi to być obiekt budowlany. Ażeby za taki mógł zostać uznany, musi spełniać warunki określone w art. 3 pkt 1 lit. b, czyli stanowić całość techniczno - użytkową". Taką całość techniczno-użytkową, nawet jeżeli nie ma dodatkowych instalacji czy urządzeń, stanowi np. wał przeciwpowodziowy lub nasyp ziemny realizowany w określonym celu. Dalej Sąd ten wskazał, że nie można powiedzieć, iż stanowi jakąś całość techniczno - użytkową bezładne gromadzenie na określonej nieruchomości gruzui odpadów W niniejszej sprawie aktualnie nie mamy już do czynienia z bezładnie zgromadzonym gruzem, kamieniami i ziemią, ale z terenem wyrównanym Jednak zdaniem składu orzekającego wyrównanie wcześniej nawiezionego na działkę gruzu i innych odpadów oraz nawiezienie na nią ziemi i jej wyrównanie w taki sposób, że na całej swojej szerokości jest ona równa, nie spowodowało powstania budowli w rozumieniu art. 3 pkt 1b Prawa budowlanego. Podzielenie stanowiska skarżącego doprowadziłoby bowiem do wniosku, że każdą działkę gruntu z płaskim, wyrównanym terenem należałoby traktować jako budowlę".

W świetle powyższego, nieczynne składowisko odpadów komunalnych, takie jak w przypadku Spółki, nie powinno zostać uznane za budowlę. Składowisko odpadów może zostać uznane za budowlę dopiero wtedy, gdy stanowi obiekt budowlany (w przypadku składowisk - doszło do wybudowania np. obwałowania składowiska). Tymczasem, samo składowanie odpadów na określonym terenie, nawet jeżeli w dalszej kolejności odpady te zostały przysypane ziemią, czy też popiołem, nie powinno skutkować uznaniem, że doszło do wybudowania obiektu budowlanego. Celem przysypania składowiska ziemią nie jest bowiem uzyskanie nieruchomości użytkowej, ale doprowadzenie do naturalnej rekultywacji terenu na którym znajdowało się uprzednio składowisko z wykorzystaniem roślinności biologicznie czynnej.

(ii)

W niniejszej sprawie warto również dodać, że okres który upłynął od momentu zamknięcia składowiska do chwili obecnej, jest na tyle długi, że istnieją wątpliwości czy ten teren można nazwać nieczynnym składowiskiem odpadów.

Jak wynika ze stanu faktycznego, składowisko odpadów zostało zamknięte ponad 30 lat temu,a więc jeszcze na gruncie regulacji prawnych obowiązujących przed wejściem w życie ustawy o odpadach. Oznacza to, że od ponad 30 lat teren ten nie pełni funkcji użytkowej i nie jest wykorzystywany do dalszego gromadzenia odpadów.

(iii)

Podsumowując więc powyższe, skoro na terenach, które miałyby być przedmiotem dostawy w przypadku Spółki nie znajdują się żadne budynki i budowle, a teren ten nie stanowi terenu budowlanego w rozumieniu ustawy o VAT to należy uznać, że Spółka może go sprzedać z zastosowaniem zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przy założeniu spełnienia pozostałych warunków formalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. Zatem,w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L Nr 347/1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit.b.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę". Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na postawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i użytkownikiem wieczystym wielu nieruchomości, w tym dwóch nieruchomości, oznaczonych numerami ewidencyjnymi 96/74 i 96/75, zaklasyfikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako nieużytki. Na terenie przedmiotowych nieruchomości znajduje się nieczynne składowisko odpadów komunalnych (w mniejszej części składowisko to znajduje się na nieruchomościach Spółki, a w pozostałej, przeważającej części składowisko odpadów znajduje się na działkach należących do Miasta).

Eksploatacja tego składowiska została zakończona w 1985 r., a więc jeszcze na gruncie regulacji prawnych obowiązujących w latach 80-tych. Podmiotem prowadzącym wskazane składowisko odpadów komunalnych było Miejskie Przedsiębiorstwo Oczyszczania. Natomiast G. nigdy nie prowadziła na tym terenie działalności gospodarczej, w tym działalności w zakresie gospodarowania odpadami. Na nieruchomościach będących przedmiotem wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej nie zostały zbudowane jakiekolwiek konstrukcje budowlane stosowane na składowiskach odpadów takie jak np. wały oporowe, baseny, zadaszenia itp., zaś zgromadzone na tym składowisku odpady komunalne zostały w przeszłości przysypane popiołem oraz ziemią. Obecnie teren składowiska stanowi wzniesienie pokryte warstwą biologicznie czynną (drzewa, krzewy itp.).

Teren, na którym znajdują się działki będące przedmiotem wniosku Spółki nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie została także wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy w przypadku dokonania dostawy nieruchomości, na których znajduje się nieczynne składowisko odpadów komunalnych, Spółka będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2016 r. poz. 1287, z późn. zm.) przez składowisko odpadów rozumie się obiekt budowlany przeznaczony do składowania odpadów.

Pojęcie "obiekt budowlany" zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm.), przez który należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Natomiast przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane).

Składowisko odpadów jest to zatem budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami przeznaczona do składowania odpadów. Analizując więc dany obiekt należy wziąć pod uwagę zarówno przepisy ustawy - Prawo budowlane, jak i przepisyo ochronie środowiska, w tym o odpadach.

Wobec powyższego składowisko odpadów powinno spełniać:

Wymagania dotyczące składowisk odpadów zostały sformułowane również w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017 r. poz. 519, z późn. zm.),w ustawie o odpadach oraz w rozporządzeniach wydanych na podstawie upoważnień zawartych w ww. ustawach. Zatem, składowisko odpadów powinno spełniać wymagania techniczno-organizacyjne dla składowisk odpadów określonych w ww. aktach prawnych.

Jak wynika z opisu sprawy, eksploatacja składowiska odpadów zakończyła się w 1985 r.,a obecnie zgromadzone odpady zostały przysypane popiołem oraz ziemią. Jak wskazał Wnioskodawca, składowisko odpadów tylko w niewielkiej części znajdowało się na terenie nieruchomości będących przedmiotem sprzedaży (przeważająca część składowiska znajduje się na działkach należących do Miasta) oraz Wnioskodawca nie prowadził na terenie ww. nieruchomości działalności gospodarczej, w tym w zakresie gospodarowania odpadami. Ponadto, na nieruchomościach Wnioskodawcy nie znajdowały się żadne konstrukcje budowlane przeznaczone do prowadzenia składowiska odpadów. Zatem, należy uznać, że wskazany we wniosku grunt stanowi tereny niezabudowane, gdyż nie znajdują się na nim żadne budynki czy budowle służące prowadzeniu działalności gospodarczej związanej z obsługą składowiska odpadów.

W konsekwencji dla sprzedawanych działek niezabudowanych nr 96/74 i 96/75, dla których nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, to przedmiotowe działki nie spełniają definicji terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, prawidłowe będzie do ich dostawy zastosowanie zwolnienia od podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.