0114-KDIP1-1.4012.142.2017.1.KBR

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2017 r. (data wpływu 12 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia gruntu.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem na prawach wspólności ustawowej nabyła od osób prywatnych grunt rolny (rola III-V klasa, pastwisko, nieużytki) o powierzchni 6,98 ha we wsi B. Wybór miejsca położenia podyktowany był zaleceniami lekarzy dla chorującego na alergię dziecka (pozytywny wpływ klimatu nadmorskiego). Zainteresowana wraz z mężem planowała utworzyć gospodarstwo agroturystyczne, gdzie mogłaby mieszkać z całą rodziną i utrzymywać się ze świadczenia usług dla wczasowiczów lub prowadzić gospodarstwo rolne. Z powodu choroby powodującej postępującą niepełnosprawność lekarze wykluczyli możliwość pracy w takim charakterze.

Po kilkunastu latach z powodu sytuacji rodzinnej (rozpad małżeństwa, brak pracy, konieczność terapii za granicą, studia dziecka), wystąpiła konieczność zbycia nieruchomości. W chwili obecnej w związku z separacją została ustanowiona rozdzielność majątkowa.

W międzyczasie, w 2005 r. został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym na tym terenie przewidziane jest budownictwo jednorodzinne i zieleń parkowa z oczkami wodnymi. Część działki przeznaczono na wytyczenie publicznej drogi gminnej (sprawa obecnie w toku). W tej sytuacji Wnioskodawczyni jest zmuszona dokonać podziału terenu na mniejsze działki i sprzedać je indywidualnym nabywcom. Stronie zależy na tym, aby proces podziału został zakończony w bieżącym roku. Z powodu dużej odległości działki od miejsca zamieszkania i złego stanu zdrowia konieczne jest skorzystanie z usług pośrednika nieruchomości.

Wnioskodawczyni wskazuje, że nie jest przedsiębiorcą, inwestorem ani też płatnikiem podatku VAT a sprzedaż małych, indywidualnych działek wynika z obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Działka nie była nigdy wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej ani nie była dzierżawiona. Strona z tytułu jej posiadania nie uzyskiwała żadnych dochodów, stanowi część wspólnego majątku, który ma zostać zbyty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zbycie nieruchomości opisanej w złożonym wniosku będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działki nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

I tak, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z dnia 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem na prawach wspólności ustawowej nabyła od osób prywatnych grunt rolny. Wybór miejsca położenia podyktowany był zaleceniami lekarzy dla chorującego na alergię dziecka (pozytywny wpływ klimatu nadmorskiego). Zainteresowana wraz z mężem planowała utworzyć gospodarstwo agroturystyczne, gdzie mogłaby mieszkać z całą rodziną i utrzymywać się ze świadczenia usług dla wczasowiczów lub prowadzić gospodarstwo rolne. Z powodu choroby powodującej postępującą niepełnosprawność lekarze wykluczyli możliwość pracy w takim charakterze.

Po kilkunastu latach z powodu sytuacji rodzinnej (rozpad małżeństwa, brak pracy, konieczność terapii za granicą, studia dziecka), wystąpiła konieczność zbycia nieruchomości. W chwili obecnej w związku z separacją została ustanowiona rozdzielność majątkowa.

W międzyczasie, w 2005 r. został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym na tym terenie przewidziane jest budownictwo jednorodzinne i zieleń parkowa z oczkami wodnymi. Część działki przeznaczono na wytyczenie publicznej drogi gminnej (sprawa obecnie w toku). W tej sytuacji Wnioskodawczyni jest zmuszona dokonać podziału terenu na mniejsze działki i sprzedać je indywidualnym nabywcom. Stronie zależy na tym, aby proces podziału został zakończony w bieżącym roku. Z powodu dużej odległości działki od miejsca zamieszkania i złego stanu zdrowia konieczne jest skorzystanie z usług pośrednika nieruchomości.

Wnioskodawczyni wskazuje, że nie jest przedsiębiorcą, inwestorem ani też płatnikiem podatku VAT a sprzedaż małych, indywidualnych działek wynika z obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej ani nie była dzierżawiona. Strona z tytułu jej posiadania nie uzyskiwała żadnych dochodów, stanowi część wspólnego majątku, który ma zostać zbyty.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawczyni powzięła wątpliwości w kwestii uznania sprzedaży działek gruntu za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży działek gruntu nie będzie działała w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie wystarcza jedynie wykazać że doszło do dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

Dowodząc powyższego należy wskazać, że Wnioskodawczyni weszła w posiadanie przedmiotowych nieruchomości nabywając je wspólnie z małżonkiem z zamiarem wykorzystania ich w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Zamiar zbycia posiadanego majątku został podyktowany zmianą planów życiowych oraz trudną sytuacją majątkową Wnioskodawczyni. Ponadto - jak wynika z treści wniosku - Zainteresowana nie wykorzystywała gruntu ani w działalności rolniczej, ani w działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy. Nie ponoszono także nakładów na tą nieruchomość w celu podniesienia jej atrakcyjności w związku z planowaną sprzedażą. Z tytułu posiadania nieruchomości Wnioskodawczyni nie uzyskiwała żadnych korzyści majątkowych.

Tym samym w ocenie tut. Organu, w stosunku do gruntów opisanych w złożonym wniosku nie wystąpił ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądziłyby, że sprzedaż działek wypełni przesłanki działalności gospodarczej. Należy zaznaczyć, że z treści wniosku nie wynikają jakiekolwiek aktywne działania Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie Wnioskodawczyni nie będzie działała jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży posiadanego gruntu będzie stanowiła jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez nią majątku prywatnego. Zainteresowana sprzedając ww. nieruchomości będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie będzie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, Wnioskodawczyni dokonując transakcji dostawy tej nieruchomości nie uzyska statusu podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego Wnioskodawczyni dla transakcji sprzedaży gruntu nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, a więc ww. czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, wydana interpretacja stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawczyni, a nie dla współwłaściciela nieruchomości.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.