0113-KDIPT3.4011.50.2018.JR

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2018 r. (data wpływu 24 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2018 r. (data wpływu 5 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów poniesionych po likwidacji działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 22 lutego 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.50.2018.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 22 lutego 2018 r. (data doręczenia 1 marca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym w dniu 5 marca 2018 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 2 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od dnia 7 października 1988 r., jako osoba fizyczna prowadził działalność gospodarczą (restaurację). Dla potrzeb podatku dochodowego była prowadzona podatkowa księga przychodów i rozchodów.

W dniu 31 grudnia 2017 r. działalność gospodarcza w tym przedmiocie została zlikwidowana. Wnioskodawca po likwidacji działalności otrzymał fakturę wystawioną z datą 8 stycznia 2018 r. (data sprzedaży 7 grudnia 2017 r.), za dostawę wody i odprowadzanie ścieków za okres od dnia 7 listopada 2017 r. do dnia 7 grudnia 2017 r., oraz fakturę wystawioną z datą 4 stycznia 2018 r. (data sprzedaży 27 grudnia 2017 r.), za gaz za okres od dnia 21 października 2017 r. do dnia 27 grudnia 2017 r. Wnioskodawca powinien otrzymać jeszcze fakturę za energię elektryczną, która również będzie miała datę wystawienia styczeń 2018 r., za okres listopad - grudzień 2017 r. Wprawdzie przedmiotowe faktury zostały wystawione po dacie likwidacji działalności gospodarczej, ale dotyczą poniesionych kosztów związanych bezpośrednio z osiąganym przychodem za okres, którego koszty dotyczyły. Restauracja nie mogłaby funkcjonować bez prądu, gazu i wody, a rzeczą zrozumiałą jest, że firmy sprzedające media wystawiają faktury z opóźnieniem, po okresie rozliczeniowym, zatem nie było możliwości zaksięgowania przedmiotowych faktur przed zakończeniem działalności.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 2 marca 2018 r. wskazał, że zapłaty za przedmiotowe faktury dokonano w terminie płatności podanej na fakturach za dostawę wody i odprowadzenie ścieków oraz faktury za gaz.

W 2017 r. przyjęto memoriałową (uproszczoną) metodę księgowania kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy powyższe faktury będzie można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów na zakończenie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PIT), za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu bądź zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Koszty wymienione we wniosku zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Restauracja nie mogłaby przygotować posiłków dla klientów bez wody, prądu i gazu. Ponadto przedmiotowe wydatki nie zaliczają się do kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że przy metodzie memoriałowej podatnik zobowiązany jest do oddzielenia kosztów bezpośrednio związanych z przychodem uzyskiwanym w danym roku oraz tzw. kosztów pośrednich. Jest to bardzo ważne rozróżnienie, bowiem od niego zależy, kiedy dany wydatek powinno się zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Koszty, które w sposób bezpośredni związane są z uzyskiwanym przychodem, poniesione w danym roku lub w roku następnym, ale do dnia złożenia zeznania podatkowego, powinny być ujęte w roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody.

W kwestii kosztów pośrednich sprawa wygląda nieco inaczej - co do zasady, wydatki takie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu w dniu wystawienia faktury. Ale jest jedno ale, jeżeli koszty te dotyczą przełomu roku, wówczas powinno się je ująć proporcjonalnie do roku podatkowego, którego dotyczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 31 grudnia 2017 r. zlikwidował prowadzoną działalność gospodarczą. W związku z tym, powziął wątpliwość odnośnie możliwości zakwalifikowania w koszty uzyskania przychodów faktur wystawionych w styczniu 2018 r., za: dostawę gazu za okres od dnia 21 października 2017 r. do dnia 27 grudnia 2017 r., wodę i odprowadzenie ścieków za okres od dnia 7 listopada 2017 r. do dnia 7 grudnia 2017 r. oraz energię elektryczną za okres listopad-grudzień 2017 r. Jak wskazał Wnioskodawca woda, gaz i prąd wykorzystywane były w prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą była prowadzona księga przychodów i rozchodów, a jako metodę księgowania kosztów przyjęto metodę memoriałową.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca może zaliczyć kwoty wynikające z faktur wystawionych w styczniu 2018 r., za: dostawę gazu za okres od dnia 21 października 2017 r. do dnia 27 grudnia 2017 r., wodę i odprowadzenie ścieków za okres od dnia 7 listopada 2017 r. do dnia 7 grudnia 2017 r. oraz energię elektryczną za okres listopad-grudzień 2017 r., do kosztów uzyskania przychodów na dzień zakończenia działalności gospodarczej, tj. na dzień 31 grudnia 2017 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ wskazuje, że dokumenty dołączony przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.