0113-KDIPT3.4011.437.2019.4.KU - PIT w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 16 października 2019 r., uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2019 r. (data wpływu 28 listopada 2019 r.) oraz pismem z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 listopada 2019 r., nr 0113-KDIPT3.4011.437.2019.1.KU, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 listopada 2019 r. (data doręczenia 21 listopada 2019 r.). Natomiast w dniu 28 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź Wnioskodawcy na ww. wezwanie, nadane za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 27 listopada 2019 r.

Następnie, pismem z dnia 9 grudnia 2019 r., na podstawie 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 grudnia 2019 r. za pośrednictwem placówki pocztowej (data doręczenia 13 grudnia 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 20 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, doprecyzowany w uzupełnieniach wniosku z dnia 26 listopada 2019 r. oraz z dnia 19 grudnia 2019 r.:

W 2017 r. i 2018 r. Wnioskodawca złożył zeznanie podatkowe PIT-37 z załącznikiem PIT-O i odliczoną ulgą prorodzinną na małoletnią córkę Z. w wysokości 50% kwoty przysługującej na jedno dziecko, informując za każdym razem matkę dziecka, że dokonał tego odliczenia, gdyż nie był w stanie ustalić proporcji prawa do odliczenia z matką dziecka. Córka Z. ma 9 lat. Wnioskodawca jest po rozwodzie od 2016 r. Wykonuje rzeczywistą władzę rodzicielską nad dzieckiem. Zgodnie z wyrokiem sądowym może zabierać córkę w co drugi weekend każdego miesiąca. Ze względu na rodzaj pracy (jest żołnierzem zawodowym) nie zawsze obowiązki służbowe pozwalają Mu na spotkania z dzieckiem w wyznaczonych przez sąd terminach, tym bardziej, że pomiędzy nimi jest znaczna odległość, tj. córka Z. mieszka w...., a Wnioskodawca stacjonuje w jednostce w. Rekompensuje to wizytą tydzień przed lub tydzień po (po uzgodnieniu z matką Z.). Cześć ferii i wakacji córka spędza z Wnioskodawcą i Jego rodziną. Na wszystkie spotkania rodzinne i uroczystości (na które pozwoli matka dziecka) zabiera córkę ze sobą. Z. posiada u Niego przygotowany pokój z pełnym wyposażeniem. Wnioskodawca ubiera dziecko w możliwy Mu sposób przez cały rok. W roku poprzednim i dwa lata temu sprawił dziecku wyprawkę do szkoły (tornister, przybory szkolne, zeszyty, itp.). Kiedy córka jest u Wnioskodawcy każdy wolny czas spędzają razem zaspakajając w miarę możliwości jej potrzeby, chodzą na basen, do kina, na salę zabaw, a także robią wycieczki. Ponadto, Wnioskodawca co miesiąc płaci na córkę alimenty w kwocie 700 zł miesięcznie. Nadmienił także, że wniosek dotyczy roku podatkowego 2017 i 2018. Ponadto dodał, że ww. okresie nie pozostawał w związku małżeńskim (rozwiązanie związku małżeńskiego nastąpiło w dniu 29 grudnia 2016 r.). W latach 2017-2018 jedynym źródłem Jego utrzymania był przychód ze stosunku pracy, który wynosił 57 446.44 zł w 2017 r. i 57 446,55 zł w 2018 r. Wnioskodawca nadmienił także, że w listopadzie 2016 r. urodziła Mu się druga córka H. z innego związku. Ulgę na drugą córkę odlicza w całości jej matka. W 2017 r. i 2018 r. wykonywał w stosunku do małoletniej córki H. faktyczną władzę rodzicielską. Ponosił koszty jej utrzymania, zabezpieczał jej potrzeby bytowe i zdrowotne. Od 2019 r. zamieszkuje razem z H. i jej matką. Wnioskodawca dodał także, że w latach 2017-2018 faktycznie wykonywał i nadal wykonuje władzę rodzicielską nad córką Z. Ponadto, uczestniczył i uczestniczy w jej wychowaniu, a także łoży na jej utrzymanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 23 grudnia 2019 r.):

Czy Wnioskodawca ma prawo do zastosowania połowy ulgi na córkę Z. w 2017 r. i 2018 r., gdyż sprawował władzę rodzicielską nad córką w tych latach?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo do połowy ulgi na córkę Z. w 2017 r. i 2018 r., gdyż w ww. latach sprawował w stosunku do niej władzę rodzicielską. Jako przepisy prawa podatkowego mające zastosowanie w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

Natomiast, zgodnie z art. 27f ust. 2 ww. ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Podkreślenia wymaga, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Wysokość odliczenia z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi.

Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych przez obojga rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, tj. po wyrazach kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych, należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców - z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi - jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców.

Zatem, ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W związku z tym możliwe jest skorzystanie z odliczenia od podatku przez jednego z rodziców, przy czym konieczne jest w tym zakresie uzyskanie porozumienia pomiędzy osobami uprawnionymi, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. Natomiast w sytuacji braku takiego porozumienia odliczenie przysługuje w częściach równych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w 2017 r. i 2018 r. Wnioskodawca złożył zeznanie podatkowe PIT-37 z załącznikiem PIT-O i odliczoną ulgą prorodzinną na małoletnią córkę Z.) w 50% kwoty przysługującej na jedno dziecko, informując za każdym razem matkę dziecka, że dokonał tego odliczenia, gdyż nie był w stanie ustalić proporcji prawa do odliczenia z matką dziecka. Wnioskodawca wykonuje rzeczywistą władzę rodzicielską nad dzieckiem. Zgodnie z wyrokiem sądowym może zabierać córkę Z. w co drugi weekend każdego miesiąca. Ze względu na rodzaj pracy (jest żołnierzem zawodowym) nie zawsze obowiązki służbowe pozwalają Mu na spotkania z dzieckiem w wyznaczonych przez sąd terminach. Rekompensuje to wizytą tydzień przed lub tydzień po (po uzgodnieniu z matką Z.). Cześć ferii i wakacji córka spędza z Wnioskodawcą i Jego rodziną. Na wszystkie spotkania rodzinne i uroczystości, (na które pozwoli matka dziecka) zabiera córkę ze sobą. Z. posiada u Niego przygotowany pokój z pełnym wyposażeniem. Wnioskodawca ubiera dziecko w możliwy Mu sposób przez cały rok. W roku poprzednim i dwa lata temu sprawił dziecku wyprawkę do szkoły (tornister, przybory szkolne, zeszyty, itp.). Kiedy córka jest u Wnioskodawcy każdy wolny czas spędzają razem zaspakajając w miarę możliwości jej potrzeby, chodzą na basen, do kina, na salę zabaw, a także robią wycieczki. W latach 2017-2018 Wnioskodawca faktycznie wykonywał i nadal wykonuje władzę rodzicielską nad córką Z. Uczestniczył i uczestniczy w jej wychowaniu, a także łoży na jej utrzymanie. Wnioskodawca dodał także, że w listopadzie 2016 r. urodziła Mu się druga córka H. z innego związku. Ulgę na drugą córkę odlicza w całości jej matka. Ww. okresie (tj. w 2017 r. i 2018 r.) wykonywał w stosunku do małoletniej córki H. faktyczną władzę rodzicielską. Ponosił koszty jej utrzymania, zabezpieczał jej potrzeby bytowe i zdrowotne, a od 2019 r. zamieszkuje razem z H. i jej matką.

Stosownie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a - stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy - jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia "wykonywanie władzy rodzicielskiej" z pojęciem "przysługiwanie władzy rodzicielskiej". Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, " (...) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (...)."

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Jak wskazano we wniosku - Wnioskodawca w latach 2017 i 2018 faktycznie wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do swoich małoletnich córek Z. i H., tj. ponosił koszty ich utrzymania, zabezpieczał potrzeby bytowe i zdrowotne. Ulgę na drugą córkę H. odlicza w całości jej matka. Wnioskodawca chciałby skorzystać w latach 2017 r. i 2018 r. z prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej na małoletnią córkę Z. w wysokości 50% kwoty przysługującej na jedno dziecko, gdyż nie jest w stanie ustalić proporcji prawa do odliczenia z matką Z.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności fakt, że w latach 2017 r. i 2018 r. w stosunku do małoletniej córki Z. Wnioskodawca wykonywał faktyczną władzę rodzicielską, to za ten okres przysługiwało Mu prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) do odliczenia ulgi prorodzinnej na małoletnią córkę Z. w wysokości 50% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Organ wskazuje, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę z ulgi prorodzinnej w stosunku do małoletniej córki Z., zgodnie z zapytaniem przedstawionym w uzupełnieniach wniosku z dnia 26 listopada 2019 r. i z dnia 19 grudnia 2019 r.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcę. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.