0113-KDIPT3.4011.416.2019.3.MH - Zwolnienie z PIT świadczenia wypłaconego na rzecz byłego pracownika.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2019 r. (data wpływu 25 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym świadczeniem na rzecz byłego pracownika - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 października 2019 r., nr 0113 KDIPT3.4011.416.2019.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 24 października 2019 r. (data doręczenia 28 października 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 30 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 31 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku:

Z dniem 31 października 2018 r. Wnioskodawca (dalej również: "Spółka") rozwiązał umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z pracownikiem z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, podając przyczynę rozwiązania umowy: likwidacja stanowiska pracy związana z późn. zm. organizacyjnymi w Spółce (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy - za wypowiedzeniem przez pracodawcę). W związku z likwidacją stanowiska pracy pracownikowi wypłacona została odprawa. Pracownik potwierdził otrzymanie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, nie wnosząc w tym czasie żadnych zastrzeżeń, jednakże złożył do sądu pracy pozew z roszczeniem o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W trakcie toczącego się postępowania sądowego pracownik i pracodawca doszli do porozumienia i zawarta została ugoda sądowa w dniu 20 sierpnia 2019 r. (w załączeniu). Zgodnie z treścią zawartej ugody strony ustaliły, że pracownik nie wróci do pracy, a Wnioskodawca zapłaci na jego rzecz określoną kwotę tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W zatwierdzonej przez sąd ugodzie bezsprzecznie wskazano, że w związku z ugodą nie dojdzie do przywrócenia do pracy, a jedynie wypłacona zostanie pracownikowi określona kwota brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W wyniku zawartej ugody nie uległ zmianie tryb rozwiązania umowy o pracę. Strony oświadczyły, że ugoda wyczerpuje całość ich wzajemnych roszczeń z łączącego je stosunku pracy. Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów prawa pracy oraz z ugody nie wynikało, że ustalona kwota do zapłaty byłemu pracownikowi będzie miała charakter odszkodowania. Należy zaznaczyć, że w toku postępowania sądowego pracownik nigdy nie wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz odszkodowania.

W ocenie Wnioskodawcy, pracownikowi nie wyrządzono szkody, tym samym świadczenie, które zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej nie stanowiło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć. Wypłacone świadczenie było wyrazem zawartego przez strony kompromisu, zgodne z żądaniem pozwu i bezpośrednim brzmieniem ugody sądowej stanowiło wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Ww. świadczenie zostało wypłacone pracownikowi na podstawie zawartej ugody tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, co stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie, tj. w dniu 9 września 2019 r. W katalogu zwolnień przedmiotowych - art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie wskazano tego typu świadczenia jako zwolnionego od podatku, a więc w ocenie Wnioskodawcy podlegało ono opodatkowaniu. Należy wskazać, że przed dokonaniem potrącenia Wnioskodawca konsultował telefonicznie swoje działanie z Krajową Informacją Skarbową.

Pracodawca stosując się do postanowień ugody z ustalonej przez strony kwoty potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne. Pracownik zakwestionował powyższe działania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo potrąciła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, potrącił (pobrał) On zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia wypłaconego pracownikowi na podstawie ugody sądowej tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wynagrodzenie to stanowi przychód na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień przedmiotowych - art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie wskazano tego typu świadczenia jako zwolnionego od podatku, a więc podlega ono opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ww. ustawy, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że z dniem 31 października 2018 r. Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z pracownikiem z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, podając przyczynę rozwiązania umowy: likwidacja stanowiska pracy związana z późn. zm. organizacyjnymi w Spółce (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy - za wypowiedzeniem przez pracodawcę). W związku z likwidacją stanowiska pracy pracownikowi wypłacona została odprawa. Pracownik potwierdził otrzymanie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, nie wnosząc w tym czasie żadnych zastrzeżeń, jednakże złożył do sądu pracy pozew z roszczeniem o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W trakcie toczącego się postępowania sądowego pracownik i pracodawca doszli do porozumienia i zawarta została ugoda sądowa w dniu 20 sierpnia 2019 r. Zgodnie z treścią zawartej ugody strony ustaliły, że pracownik nie wróci do pracy, a Wnioskodawca zapłaci na jego rzecz określoną kwotę tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W wyniku zawartej ugody nie uległ zmianie tryb rozwiązania umowy o pracę. Strony oświadczyły, że ugoda wyczerpuje całość ich wzajemnych roszczeń z łączącego je stosunku pracy. Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów prawa pracy oraz z ugody nie wynikało, że ustalona kwota do zapłaty byłemu pracownikowi będzie miała charakter odszkodowania. Należy zaznaczyć, że w toku postępowania sądowego pracownik nigdy nie wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz odszkodowania. W ocenie Wnioskodawcy pracownikowi nie wyrządzono szkody, tym samym świadczenie, które zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej nie stanowiło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć. Wypłacone świadczenie było wyrazem zawartego przez strony kompromisu, zgodne z żądaniem pozwu i bezpośrednim brzmieniem ugody sądowej stanowiło wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Zgodnie z art. 30 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, z późn. zm.), umowę o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 cyt. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 powyższej ustawy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Stosownie natomiast do treści art. 47 ww. Kodeksu, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Z powyższych przepisów Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że pracownik w sytuacji nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, może żądać przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowania. Jeżeli pracownik podejmie pracę w wyniku przywrócenia do pracy, to wówczas przysługuje mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Ustawodawca wyraźnie odróżnia zatem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od odszkodowania.

W przedstawionej we wniosku sprawie, Wnioskodawca wskazał, że Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów prawa pracy oraz że z ugody nie wynika, że ustalona kwota do zapłaty byłemu pracownikowi będzie miała charakter odszkodowania. W toku postępowania sądowego pracownik nigdy nie wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz odszkodowania. Zatem, wypłacona kwota nie jest odszkodowaniem.

W zawartej ugodzie sądowej strony ustaliły, że pracownik Wnioskodawcy nie wróci do pracy, a Wnioskodawca zapłaci na jego rzecz określoną kwotę pieniężną tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Tutejszy Organ zauważa, że z cytowanego wyżej art. 47 Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że wypłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy przysługuje wyłącznie pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy. Natomiast w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca przywrócenie pracownika do pracy, a więc wypłacone przez Wnioskodawcę, na podstawie ugody sądowej, świadczenie jest stanowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, o którym mowa w ww. przepisie.

Przenosząc powyższe rozważania, na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że były pracownik Wnioskodawcy nie otrzymał świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. odszkodowania/zadośćuczynienia, tylko kwotę pieniężną wypłaconą na podstawie zawartej ugody sądowej, o której mowa w art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145). Zgodnie z tym przepisem, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Jak wskazano w opisie sprawy, wypłacona przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika kwota nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego. Zatem wypłacona przez Wnioskodawcę kwota, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że wypłacona przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi kwota pieniężna jest świadczeniem rodzajowo innym niż odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. przepisów. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracownikiem stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.

W związku z tym, Wnioskodawca, jako płatnik, wypłacając zasądzone świadczenie pieniężne tytułem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, zobowiązany był do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a także do sporządzenia i wystawienia byłemu pracownikowi informacji PIT-11, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że we własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał cyt.: "Wynagrodzenie to stanowi przychód na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych". Tutejszy Organ uznał to za oczywistą omyłkę pisarską Wnioskodawcy i przyjął, że intencją Wnioskodawcy było wskazanie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.