0113-KDIPT3.4011.324.2019.3.JR - PIT w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku złożonym w dniu 14 lipca 2019 r., uzupełnionym pismem złożonym w dniu 11 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej (pytanie nr 2 i nr 3)- jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2019 r. do tutejszego Organu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 5 sierpnia 2019 r., nr 0113-KDIPT3.4011.324.2019.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 5 sierpnia 2019 r. (data doręczenia 8 sierpnia 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem złożonym w dniu 11 sierpnia 2019 r., nadanym za pośrednictwem platformy ePUAP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni była mężatką od września 2007 r. do obecnego roku, kiedy to zakończyła się rozprawa rozwodowa z ograniczeniem władzy rodzicielskiej ojca dzieci. Sprawa dotyczy długiego okresu toczącej się rozprawy od września 2014 r., kiedy to R. T., były mąż Wnioskodawczyni, wyprowadził się do kochanki. Pomimo, że był on właścicielem ich wspólnego mieszkania, faktycznie nie przebywał w nim i nie zajmował się dziećmi, nie sprawował faktycznej władzy rodzicielskiej. Wnioskodawczyni, na wniosek otrzymała zabezpieczenie alimentacyjne, wskutek którego zostało określone prawo korzystania z mieszkania, gdyż wcześniej, za znęcanie psychiczne nad Nią, mąż miał założoną niebieską kartę, która została zamknięta, gdyż nie mieszkał już w ich mieszkaniu. Pomimo, że z jego strony były tylko ograniczenia względem dzieci, a nie pomoc w wychowywaniu dzieci, nadał sobie prawo odliczenia ulgi na dzieci po połowie razem z Wnioskodawczynią, z czym Wnioskodawczyni od początku nie zgodziła się, jednak na prośbę urzędnika Urzędu Skarbowego dokonała korekty i w następstwie nie wnioskowała o całość ulgi, gdyż wiedziała, że zakończy się to korektą. Nawet fakt, że od stycznia 2018 r. mąż wyprowadził się z W. i zamieszkał w P. z nową rodziną nie zmienił jego zakresu myślenia odnośnie przysługujących mu ulg jako rodzica, którym w rzeczywistości jest tylko na papierze i ma się to nijak z rzeczywistością.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 11 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni wskazała, że wyrok rozwodowy uprawomocnił się mniej więcej w maju 2019 r., ponieważ były mąż prosił o uzasadnienie wyroku, który zapadł w dniu 27 marca 2019 r.

Wnioskodawczyni chce uzyskać ulgę na dwoje Jej małoletnich dzieci: córkę A. T., urodzoną w dniu... czerwca 2010 r. oraz syna M. T., urodzonego w dniu... czerwca 2013 r.

Wnioskodawczyni w latach 2015, 2016, 2017, 2018 i do połowy roku 2019 była w związku małżeńskim, gdzie od września 2014 r. R. T. - były mąż, mieszkał poza ich wspólnym domem. Rozwód nastąpił w dniu 27 marca 2019 r. i uprawomocnił się od maja tego samego roku.

W tych latach dochody Wnioskodawczyni, jeżeli miałyby być uznane jako tylko Jej, nie przekroczyły kwoty 56 000 zł, a jeżeli razem z mężem to też nie przekroczyły kwoty 112 000 zł. Od października 2014 r., Wnioskodawczyni podjęła pracę i pracowała na podstawie umowy zlecenie, a dalej umowy o pracę u tego samego pracodawcy -..., co zostało przedstawione w zeznaniu podatkowym, podobnie jak inni pracodawcy, z którymi zawarła umowę o pracę po zakończeniu tamtejszej.

Wnioskodawczyni jest skłonna stwierdzić, że od 2015 r. tylko Ona sprawowała faktyczną władzę rodzicielską nad obojgiem dzieci, ale szczegółowo wyjaśniła ten zakres kolejno latami odwołując się do faktycznie sprawowanej władzy rodzicielskiej przez ojca.

Rok 2015: kontakty ojca z dziećmi miały się odbywać poprzez zawiadamianie Wnioskodawczyni tydzień przed spotkaniem, co było ustalone przez Sąd w ramach zabezpieczenia alimentacyjnego, w rezultacie Wnioskodawczyni ma szczątkowe informacje na temat ukrytych wizyt męża z dziećmi w czasie kiedy była w pracy, a opiekę nad nimi sprawowała zaprzyjaźniona koleżanka Jej rodziców. Były to kontakty sporadyczne, mające za zadanie bardziej uprzykrzania życia Wnioskodawczyni poprzez kradzieże Jej osobistych rzeczy z domu, stąd dalsze interwencje policyjne. Jedyną formą opieki kontaktu ojca z dziećmi można w tym czasie uznać tygodniowy wyjazd wakacyjny z dziećmi pod namioty razem z jego siostrą, gdyż sam nie umiał się zająć dziećmi. W tym czasie mąż nie zabrał dzieci na ferie i na święta. Nie interesowała go edukacja dzieci i faktyczny stan zdrowotny, a jedynie ten mający możliwość jakkolwiek podważenia sprawowanej przez Nią funkcji jako matki. Wnioskodawczyni w tym czasie pracowała w godz. 7-15, a trzy godziny dziennie łącznie poświęcała na dojazdy do pracy. W jej trakcie opiekę nad dziećmi sprawowała wspomniana przyjaciółka rodziny. Po pracy, Wnioskodawczyni wraz z dziećmi robiła zakupy i przygotowywała im posiłki na następny dzień, zajmowała się, pielęgnowała, jak również dbała o ich rozwój edukacyjny, czy religijny, czego ojciec dzieci nie robił. Wnioskodawczyni zajmowała się wszelkimi obowiązkami związanymi z dziećmi w domu, jak i poza nim. Pilnowała dat zapisu do przedszkola, czy dyżurów wakacyjnych. Podczas ich chorób, to Ona zajmowała się nimi, gdyż nawet na Jej prośbę mailową ojciec ich odmawiał, w konsekwencji bywała często na zwolnieniach lekarskich wystawionych na dzieci, co oczywiście czyniło pewne problemy w pracy, również w odniesieniu do następnych lat i było jedynym powodem zmiany miejsca pracy.

Rok 2016: ten rok jeśli chodzi o kontakty z dziećmi był wręcz karygodny w stosunku do dzieci. Tego roku Sąd w ramach zabezpieczenia alimentacyjnego wydał ojcu dzieci eksmisję na skutek czynności, które wobec Wnioskodawczyni podejmował. Ojciec dzieci odwołał się i głównie to było jego przedmiotem zainteresowania, a nie dzieci. Wnioskodawczyni podkreśliła, że od września 2014 r., w ich wspólnym domu nie mieszkał, jednak miał prawo korzystania z jednego z pokoi, który pomimo niezajmowania przez niego był po prostu zamknięty. Od lutego 2016 r. do października 2016 r. nie dawał żadnych oznak życia. Nie zabrał dzieci na święta, wakacje, ferie, po prostu o nich zapomniał.

Wnioskodawczyni tak jak w poprzednim roku starała się być dla swoich dzieci zarówno ojcem, jak i matką, pielęgnowała, dbała o ich rozwój w każdym zakresie. Chodziła na zebrania, do lekarzy, przygotowywała posiłki, ubierała, robiła wszystko to, co powinien robić rodzic, a czego nie robił ojciec dzieci.

Rok 2017: co do obowiązków Wnioskodawczyni względem dzieci wszystko wyglądało niezmiennie tak samo. Nie ma Ona sobie nic do zarzucenia jako matka. Ojciec dzieci w roku 2017 spotkał się z nimi parę razy. Zabrał ich na Wielkanoc i Boże Narodzenie, czasem zabrał ze szkoły/przedszkola od godz. 14.30 i zajmował się do godz. 17.00. Nie zabrał ich na wakacje, ani ferie, a jedynie na dwa weekendy w ciągu całego roku.

Rok 2018: ojciec dzieci zabrał ich na majówkę i wakacje, ale w zasadzie poza tym żadnych kontaktów nie utrzymywał z nimi, poza sporadycznymi telefonami. W tym czasie już mieszkał w P. z nową kobietą, z którą się związał i tego roku też była kolejna interwencja policyjna na skutek okoliczności karygodnych, które nastąpiły w skutek jego działania. W sumie jego kontakt z dziećmi w skali roku Wnioskodawczyni obliczyła łącznie na 23 godzin, poza wspomnianą majówką i wakacjami, czyli łącznie 22 dni. Co do opieki Wnioskodawczyni nad nimi j.w.

Rok 2019: ojciec dzieci tego roku sporadycznie utrzymywał kontakt telefoniczny, zabrał na ferie na tydzień oraz na tydzień wakacji i na tym koniec. Co do opieki Wnioskodawczyni nad dziećmi j.w.

Podsumowując, ogół tych wszystkich lat, ojciec dzieci uważa, co sam Wnioskodawczyni kiedyś powiedział, że ma prawo, a nie obowiązek utrzymywania kontaktu z dziećmi. Nie patrzy na ich potrzeby, a jedynie na swoje. Nie zaspokaja podstawowych potrzeb dzieci emocjonalnych, społecznych, kulturowych, czy religijnych. Czasem bez zastanowienia wręcz działa krzywdząco dla nich, chcąc zrobić na złość Wnioskodawczyni jako ich matce. Nie wie co to jest opieka nad dziećmi przez 24 godziny i odpowiedzialność nad nimi, stres i trud związany z wychowywaniem dzieci, ponieważ jego władza wychowawcza jest tylko formalna. To Wnioskodawczyni dba i troszczy się o każdy dzień dzieci, robi zakupy, sprząta, pracuje aby zapewnić im byt materialny, przygotowuje im posiłki, chodzi z nimi do lekarzy, opiekuję się podczas choroby i zwalnia się z pracy, kiedy jest taka potrzeba. Poświęca im czas na wspólną zabawę, tworzenie więzi, edukację i pomoc w szkole, interesuje się ich potrzebami i zapewnieniem im dalszego kształcenia. Chodzi na wywiadówki i bierze udział w ich rekrutacji do szkół, przedszkoli, czy pobytu w czasie lata w mieście oraz dyżurów wakacyjnych w przedszkolach. Razem z dziećmi bierze udział w ich uroczystościach typu urodziny, imieniny i inne, podczas gdy ojciec dzieci czasem nawet o życzeniach zapomina. Wnioskodawczyni stara się zapewnić im wszystko co możliwe, aby wyrośli na samodzielnych, radzących sobie w życiu ludzi, podczas gdy ojciec dzieci myśli, że jego funkcja jako rodzica kończy się na płaceniu alimentów i raz na jakiś czas zabraniu ich na wakacje, czy ferie. Jest jednak w pełni świadomy prawa odliczenia ulgi na dziecko w zeznaniu i z tego korzysta, pomimo że Wnioskodawczyni nie zgadza się z tym i nigdy nie zgadzała.

Wnioskodawczyni w 2016 r. składała PIT odliczając sobie całą ulgę tak na jedno dziecko, jak i drugie, po czym została wezwana do wyjaśnienia, gdyż mąż też odliczył sobie ulgę na dzieci. Zostali poinformowani, że oboje mają prawo odliczyć sobie ulgę na dzieci po połowie, jednak Wnioskodawczynię bardzo to oburzyło, wobec Niej jest to niesprawiedliwe i krzywdzące w odniesieniu do sprawowanej przez Wnioskodawczynię i Jej byłego męża władzy wychowawczej faktycznej, a tej sprawowanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 11 sierpnia 2019 r.:

1. Czy biorąc pod uwagę opisane przez Wnioskodawczynię okoliczności stanu faktycznego R. T. miał prawo skorzystać z ulgi na dziecko/dzieci w roku 2015, 2016, 2017, 2018?

2. Czy biorąc pod uwagę opisane okoliczności stanu faktycznego Wnioskodawczyni miała prawo odliczenia całości ulgi na dziecko/dzieci w latach 2015-2018?

3. Czy Wnioskodawczyni na skutek okoliczności stanu faktycznego ma prawo do całości ulgi na dzieci w 2019 r. i latach kolejnych?

Przedmiotem interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 2 i nr 3, natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, w latach od 2015 do obecnego, Wnioskodawczyni jest jedynym faktycznym opiekunem dzieci, pomimo że do dnia wyroku rozwodowego z dnia 27 marca 2019 r. Wnioskodawczyni i ojciec dzieci posiadali władzę rodzicielską, to jednak jej faktyczny aspekt wypełniała tylko Wnioskodawczyni.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym dla osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2, na każde małoletnie dziecko w stosunku do którego w roku podatkowym:

* wykonywał władzę rodzicielską,

* pełnił funkcje opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało,

* sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Według Wnioskodawczyni, to że jeden z rodziców posiada formalną władzę rodzicielską nie oznacza, że ma prawo do ulgi prorodzinnej. Aby bowiem z niej skorzystać, należy faktycznie tą władzę sprawować, a więc wykonywać wszystkie obowiązki, dzięki którym dziecko wychowywane jest w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój. Samo utrzymanie jako takich kontaktów z dziećmi nie powinno powyższego wymogu spełniać.

Zatem z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że warunkiem zastosowania ulgi na dziecko przez rodzica jest wykonywanie w stosunku do tego dziecka, w tym wypadku Jej syna i córki, faktycznie sprawowanej władzy rodzicielskiej, co robiła Wnioskodawczyni - ich matka.

Władza rodzicielska zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682), przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 ust. 1 tejże ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 ust. 1 k.r.o.).

Pomimo, że jak przypadku Wnioskodawczyni i Jej byłego męża, nie ma porozumienia co do ulgi na dziecko i nie zgadza się z korzystaniem przez niego prawa ulgi - porozumienie takie nie jest konieczne w przypadku, gdy tylko jeden z rodziców - Wnioskodawczyni spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie wystarcza do zastosowania tej preferencji. Należy ją faktycznie wykonywać zapewniając prawidłowy rozwój dziecka, sprawować faktyczną pieczę nad dzieckiem i jego wychowaniem, troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój, zapewniać mu wszystkie potrzeby od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne, edukacyjne i emocjonalne, o co tylko Wnioskodawczyni - matka tych dzieci dbała.

Wykonywać pieczę zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego oraz Słownika synonimów to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować. Według Wnioskodawczyni, w przedstawionych przez Nią okolicznościach zdarzenia faktycznego, w przedstawionych latach, definicja ta dla byłego męża Wnioskodawczyni wydaje się być nieznajoma, a nawet obca.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów oraz okoliczności opisanych we wniosku według Wnioskodawczyni uznać należy, że w stosunku do małoletnich dzieci tylko Ona - matka dzieci wykonywała i wykonuje władzę rodzicielską, sprawując nad nimi faktyczną i samodzielną pieczę w sposób zapewniający ich prawidłowy rozwój, jednocześnie mieszkając z nimi. W sytuacji, gdy ojciec dzieci nie uczestniczy aktywnie w ich wychowywaniu, nie chodzi z nimi do lekarzy, gdy jest taka potrzeba, czy na zajęcia dodatkowe, nie pomaga im w procesie edukacji, nie opiekuje się nimi, co ma też swoje uzasadnienie, gdyż mieszka w P. - nie sposób uznać, że wykonuje władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomimo jej posiadania.

W związku z tym, w świetle zadanych przez Wnioskodawczynię pytań tylko Ona ma prawo skorzystania z całości ulgi na oboje dzieci, bez prawa dla ojca dzieci w kontynuacji również o dalsze lata, gdy okoliczności zdarzeń faktycznych oraz zakres pełnionej przez Nią władzy rodzicielskiej nie ulegnie zmianie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

Natomiast, zgodnie z art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 28 lutego 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Podkreślenia wymaga, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obojgu rodzicom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Wysokość odliczenia z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi.

Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych przez obojga rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, tj. po wyrazach kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych, należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców - z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi - jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców. Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu wynika, że w latach objętych zapytaniem, to Wnioskodawczyni dba i troszczy się o każdy dzień dzieci, robi zakupy, sprząta, pracuje aby zapewnić im byt materialny, przygotowuje im posiłki, chodzi z nimi do lekarzy, opiekuję się podczas choroby i zwalnia się z pracy, kiedy jest taka potrzeba. Poświęca im czas na wspólną zabawę, tworzenie więzi, edukację i pomoc w szkole, interesuje się ich potrzebami i zapewnieniem im dalszego kształcenia. Chodzi na wywiadówki i bierze udział w ich rekrutacji do szkół, przedszkoli, czy pobytu w czasie lata w mieście oraz dyżurów wakacyjnych w przedszkolach. Razem z dziećmi bierze udział w ich uroczystościach typu urodziny, imieniny i inne, podczas gdy ojciec dzieci czasem nawet o życzeniach zapomina. Wnioskodawczyni stara się zapewnić im wszystko co możliwe, aby wyrośli na samodzielnych, radzących sobie w życiu ludzi, podczas gdy ojciec dzieci płaci alimenty i raz na jakiś czas zabiera je na wakacje, czy ferie.

Stosownie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a - stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy - jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia "wykonywanie władzy rodzicielskiej" z pojęciem "przysługiwanie władzy rodzicielskiej". Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, " (...) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (...)."

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Biorąc pod uwagę, opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, uznać należy, że skoro w latach 2015-2019 i latach kolejnych w stosunku do małoletnich dzieci tylko Wnioskodawczyni wykonywała i będzie wykonywać władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica - to wówczas tylko Ona ma możliwość skorzystania z ulgi z tytułu wychowywania dziecka w całości. Wykonywania obowiązku alimentacyjnego przez ojca oraz sporadycznego spotykania się z dziećmi, nie sposób uznać za wystarczającego dla przyjęcia, że wykonywał on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania takiej władzy. Zatem, w przedmiotowej sprawie uznać należy, że za lata 2015-2019 oraz lata kolejne Wnioskodawczyni przysługuje wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej na małoletnie dzieci w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli to wyłącznie Wnioskodawczyni wykonywała i będzie wykonywać władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku i jego uzupełnieniu stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym). Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia prawa do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.