0113-KDIPT3.4011.141.2018.1.SK

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania na podstawie ugody pozasądowej - jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

W dniu 9 czerwca 2017 r. została podpisana ugoda pomiędzy Prezesem Sądu, a Petentką Sądu. Ugoda dotyczyła odszkodowania dla osoby fizycznej w związku z wydanymi orzeczeniami przez Sąd Rejonowy i Sąd Okręgowy, jako instancję odwoławczą w sprawie o podział majątku. Po wydanych orzeczeniach przez I i II Instancję sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który postanowieniem stwierdził niezgodność z prawem orzeczenia Sądu II Instancji kwestionując ustalaną przez Sąd Okręgowy łączną wartość majątku i w konsekwencji także orzeczone przez Sąd rozliczenia pomiędzy małżonkami. Sensem orzeczenia Sądu Najwyższego jest uznanie za nieprawidłowe (niezgodne z prawem) rozstrzygnięcia zasądzającego na rzecz ex-męża Petentki spłaty w kwocie 15 394 zł 59 gr, gdyż spłata powinna nastąpić przez męża na jej rzecz w kwocie 17 068 zł 41 gr.

W tym stanie rzeczy, Petentka wezwała Prezesa Sądu Okręgowego do wypłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez wydanie orzeczenia niezgodnego z prawem żądając zapłaty 32 463 zł, na co składa się 15 394 zł 59 gr (suma zapłacona przez petentkę ex-mężowi w realizacji niezgodnego z prawem orzeczenia) oraz 17 068 zł 41 gr (suma, która wskutek wadliwego orzeczenia nie została jej przyznana).

Prezes Sądu uznał roszczenia Petentki, których podstawę prawną stanowi art. 4171 § 2 Kodeksu cywilnego (dalej: "k.c.") i zawarł z nią pozasądową ugodę na mocy, której wypłacił Petentce kwotę 32 463 zł. Jak wyżej wskazano, na ugodzoną kwotę składają się dwa składniki, który pierwszy 15 394 zł 59 gr należy klasyfikować, jako szkodę rzeczywistą (damnum emergens), a drugi 17 068 zł 41 gr, jako utracone korzyści (lucrum cessans).

Sąd Okręgowy (dalej: "Wnioskodawca") przelał na konto Petentki kwotę 32 463 zł w roku 2017 i wystawił PIT-8C w roku 2018 na kwotę 32 463 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca na podstawie art. 39, art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), miał wystawić informację podatkową PIT-8C, czy też obowiązek taki nie zachodzi, a otrzymane przez Petentkę odszkodowanie jest wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 3 ww. ustawy?

2. Czy w deklaracji PIT-8C należy wskazać całą wypłaconą kwotę 32 463 zł, czy też jedynie 17 068 zł 41 gr - stanowiącą utracone korzyści wynikające z wyrządzonej Petentce szkody?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Zgodnie z art. 39, art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązkiem Wnioskodawcy było wystawienie informacji podatkowej PIT-8C.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest wskazanie w PIT-8C całej zapłaconej w ramach ugody kwoty, tj. 32 463 zł.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania, jeżeli wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Cytowany przepis wprowadza jednocześnie wyjątki we wskazanym w pkt 3 lit. g dotyczącym "odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe".

Jednocześnie w ust. 3b przewidziane jest (z nieistotnymi dla rozpatrywanej kwestii wyjątkami) zwolnienie od podatku innych odszkodowań otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z całą pewnością nie zachodzi zwolnienie podatkowe wskazane w art. 21 ust. 3b ww. ustawy, bowiem ugoda zawarta z Petentką nie jest ugodą sądową.

Rozważenia wymaga charakter otrzymanej przez Petentkę kwoty. Wnioskodawca uważa, że ma On do czynienia z odszkodowaniem rekompensującym tak uszczerbek majątkowy, jak i korzyść, którą Petentka mogła uzyskać, gdyby nie wydano niezgodnego z prawem orzeczenia.

W ocenie Wnioskodawcy, zasady i wysokość ustalenia odszkodowania wynikają z odrębnej ustawy, tj. Kodeksu cywilnego (art. 4171 § 2 k.c. wskazujący na zasadę odpowiedzialności Skarbu Państwa, art. 361 § 2 k.c. określający wysokość szkody). Według Wnioskodawcy, zwolnienie nie będzie miało jednak zastosowania, a to z uwagi na treść art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem odszkodowanie zostało przyznane na postawie ugody innej niż ugoda sądowa.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym otrzymane przez Petentkę odszkodowanie nie jest wolne od podatku, a w konsekwencji należało wystawić PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy - źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł - w rozumieniu ww. ustawy-jest każda forma przysporzenia majątkowego, tj. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna.

W świetle zapisu art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu 9 czerwca 2017 r. została podpisana ugoda pomiędzy Wnioskodawcą, a Petentką Sądu. Ugoda dotyczyła odszkodowania dla osoby fizycznej w związku z wydanymi orzeczeniami przez Sąd Rejonowy i Sąd Okręgowy, jako instancję odwoławczą w sprawie o podział majątku. Po wydanych orzeczeniach przez I i II Instancję sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który postanowieniem stwierdził niezgodność z prawem orzeczenia Sądu II Instancji kwestionując ustalaną przez Sąd Okręgowy łączną wartość majątku i w konsekwencji także orzeczone przez Sąd rozliczenia pomiędzy małżonkami. Sensem orzeczenia Sądu Najwyższego jest uznanie za nieprawidłowe (niezgodne z prawem) rozstrzygnięcia zasądzającego na rzecz ex-męża Petentki spłaty w kwocie 15 394 zł 59 gr, gdyż spłata powinna nastąpić przez męża na jej rzecz w kwocie 17 068 zł 41 gr. W tym stanie rzeczy, Petentka wezwała Wnioskodawcę do wypłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez wydanie orzeczenia niezgodnego z prawem żądając zapłaty 32 463 zł, na co składa się 15 394 zł 59 gr (suma zapłacona przez petentkę ex-mężowi w realizacji niezgodnego z prawem orzeczenia) oraz 17 068 zł 41 gr (suma, która wskutek wadliwego orzeczenia nie została jej przyznana). Prezes Sądu uznał roszczenia Petentki, których podstawę prawną stanowi art. 4171 § 2 Kodeksu cywilnego (dalej: "k.c.") i zawarł z nią pozasądową ugodę na mocy, której wypłacił Petentce kwotę 32 463 zł. Jak wyżej wskazano, na ugodzoną kwotę składają się dwa składniki, który pierwszy 15 394 zł 59 gr należy klasyfikować, jako szkodę rzeczywistą (damnum emergens), a drugi 17 068 zł 41 gr, jako utracone korzyści (lucrum cessans). Wnioskodawca przelał na konto Petentki kwotę 32 463 zł w roku 2017 i wystawił PIT-8C w roku 2018 na kwotę 32 463 zł.

Zauważyć należy, że ugoda jest jednym z typów umów regulowanych przez ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z art. 917 ww. ustawy, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W myśl art. 4171 § 2 ww. ustawy, jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą (art. 4171 § 1 ww. ustawy).

Stosowanie do treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

Z powyższego przepisu wynika, że zwolnieniem nie są objęte wszystkie odszkodowania, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Stosownie do uregulowania zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z przedmiotowego zwolnienia wyłączone zostały odszkodowania wynikające z zawartych umów i ugód innych niż ugody sądowe.

Analiza cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Powyższe potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych m.in. w prawomocnym wyroku z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1113/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyjaśnił, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzysta ze zwolnienia w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: jego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz że podstawą jego przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

W świetle powyższych przepisów w przypadku, gdy podstawą przyznania odszkodowania/zadośćuczynienia jest zawarta ugoda, inna niż ugoda sądowa, wówczas takie świadczenie nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać przy tym należy, że Trybunał Konstytucyjny, orzekając niekonstytucyjność art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu, który utracił moc z dniem 11 grudnia 2006 r., stwierdził w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r., sygn. akt SK 51/06 (LEX nr 232545), że świadczenia o charakterze odszkodowawczym, do których podatnik nabył prawo w drodze ugody, lecz nie zawartej przed sądem, nadal nie są wolne od podatku. W ocenie Trybunału wyrażonej w powołanym wyżej wyroku bezwarunkowe zwolnienie od podatku sum uzyskanych na podstawie ugody pozasądowej dawałoby zbyt duże pole do nadużyć, stanowiłoby wręcz zachętę do nich.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca na podstawie ugody pozasądowej dokonał wypłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z wydaniem na niekorzyść petentki niezgodnego z prawem orzeczenia w sprawie o podział majątku małżonków. W związku z tym, ww. odszkodowanie nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od istnienia lub nieistnienia podstawy prawnej regulującej charakter odszkodowawczy oraz wysokość lub zasady ustalania tego rodzaju świadczeń pieniężnych.

Następnie, wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Z powyższego przepisu wynika, że ze zwolnienia mogą korzystać również inne odszkodowania, a więc te niewynikające wprost z przepisów prawa, ale tylko wówczas, gdy zostały otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej i nie dotyczą wyjątków wskazanych przez ustawodawcę.

W związku z tym stwierdzić należy, że przedmiotowe odszkodowanie nie mieści się także w katalogu zwolnień przedmiotowych wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis ten jednoznacznie wskazuje, że ze zwolnienia przewidzianego w ww. przepisie mogą korzystać wyłącznie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, które zostały otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, a nie pozasądowej, jak ma to miejsce w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę, na podstawie ugody pozasądowej, odszkodowanie za szkodę wyrządzoną w związku z wydaniem na niekorzyść petentki niezgodnego z prawem orzeczenia w sprawie o podział majątku małżonków, nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b, jak również pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takiego zwolnienia nie przewidują.

W konsekwencji, wypłacona przez Wnioskodawcę petentce, na podstawie ugody pozasądowej, kwota odszkodowania stanowiła dla niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, stosownie do treści art. 42a ww. ustawy, na Wnioskodawcy ciążył obowiązek sporządzenia informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych - PIT-8C. Ponadto, Wnioskodawca winien wykazać w ww. informacji PIT-8C, całą kwotę wypłaconego petentce odszkodowania, tj. kwotę 32 463 zł.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w treści pytania nr 1 Wnioskodawca powołał przepis art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast we własnym stanowisku powołał także art. 21 ust. 3b ww. ustawy. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawca miał na uwadze art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy i uznał, że jest to oczywista omyłka pisarska, niemająca wpływu na merytoryczne rozpatrzenie sprawy.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny i zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będą z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.