0113-KDIPT3.4011.128.2018.3.SK - PIT w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu "Mobilność Plus".

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 8 marca 2018 r.), uzupełnionym pismami złożonymi w dniu 20 kwietnia 2018 r. oraz w dniu 25 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu "Mobilność Plus" - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800), w związku z czym pismem z dnia 9 kwietnia 2018 r., nr 0113 KDIPT3.4011.128.2018.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku przekazano za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 9 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 13 kwietnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 20 kwietnia 2018 r. (identyfikator poświadczenia ePUAP - UPP18213153) oraz pismem złożonym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 25 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest pracownikiem Wydziału Informatyki, Elektroniki i Telekomunikacji Akademii. Wnioskodawca uczestniczy w V edycji programu pod nazwą "Mobilność Plus", zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2016 r. poz. 2054, z późn. zm.) oraz zasadami określonymi w komunikacie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. o ustanowieniu programu pod nazwą "Mobilność Plus" (M. P. poz. 254), zmienionym komunikatem z dnia 20 grudnia 2016 r. o zmianie zasad funkcjonowania programu pod nazwą "Mobilność Plus" (M. P. poz. 1242) i ogłoszenia o konkursie w ramach programu pod nazwą "Mobilność Plus - V edycja z dnia 28 grudnia 2016 r.

Decyzja w tym przedmiocie została wydana w dniu 6 listopada 2017 r. oraz uzupełniona postanowieniami umowy z dnia 25 stycznia 2018 r., zawartej między Akademią, a Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Na podstawie tej umowy Minister przekazał Akademii środki przeznaczone na pokrycie kosztów utrzymania związanych z pobytem w zagranicznym ośrodku oraz kosztów podróży uczestnika programu, zgodnie z kalkulacją wielkości przyznanych kwot zryczałtowanych wynikających z załącznika nr 1 do umowy. W umowie wprost wskazano, że dotyczy ona wyłącznie warunków finansowania i realizacji uczestnictwa w programie "Mobilność Plus" oraz rozliczania środków finansowych przyznanych na sfinansowanie zagranicznego pobytu Wnioskodawcy w konkretnie wskazanym ośrodku zagranicznym we Francji w celu udziału w skonkretyzowanym projekcie naukowym, oraz określono termin rozpoczęcia realizacji zadania i dzień zakończenia udziału Wnioskodawcy w programie, a także inne kwestie związane z jego rozliczeniem, itp.

W odwołaniu do postanowień tej umowy, Akademia zawarła umowę z Wnioskodawcą określającą wartość przyznanych kwot, sposób ich wypłaty i rozliczenia. Zgodnie z umową Wnioskodawca zobowiązał się uczestniczyć i realizować badania naukowe lub prace rozwojowe, zgodnie z wnioskiem o przyznanie środków finansowych na uczestnictwo w programie, stanowiącym integralną część umowy.

Wnioskodawca pozostaje pracownikiem Akademii. Na czas wyjazdu korzysta z urlopu, w tym urlopu bezpłatnego i nie jest zatrudniony u żadnego innego pracodawcy. Umowa obejmuje sfinansowanie wyjazdu Wnioskodawcy, na który nie zabiera On członków rodziny.

W piśmie złożonym w dniu 20 kwietnia 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca dodał, że zawarł umowę w ramach V edycji programu "Mobilność Plus" i jest zatrudniony u pracodawcy, tj. Akademii, w oparciu o umowę o pracę. Jego wyjazd był uzgodniony z pracodawcą, a warunki, w tym termin, ponoszenie kosztów wyjazdu, jego finansowanie oraz rozliczenie określała umowa zawarta z Wnioskodawcą w ramach programu "Mobilność Plus", co wykluczało potrzebę wystawienia dokumentu polecenia podróży służbowej. Nie zmienia to jednak charakteru wyjazdu Wnioskodawcy, o czym była mowa we wniosku. Wnioskodawca jest zobowiązany złożyć sprawozdanie końcowe zgodne z formularzem stanowiącym załącznik nr 2 do umowy nr..., dotyczące Jego wyjazdu, gdzie w części C "Syntetyczny opis uzyskanych wyników w trakcie udziału w programie, osiągnięcia naukowe i zastosowania w praktyce" oraz części D "Stan zaawansowania badań naukowych lub prac rozwojowych realizowanych w trakcie udziału w programie", koniecznym jest przedstawienie uzyskanych wyników. Obowiązek złożenia sprawozdania przez uczestnika wynika z § 10 ust. 1 umowy zawartej przez Wnioskodawcę z pracodawcą i jest przeniesieniem obowiązku wynikającego z powołanej powyżej umowy zawartej przez Akademię z Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W umowie z Wnioskodawcą zawarto ogólny zapis § 6, gdzie wskazano bez rozróżnienia na przeznaczenie środków, że ww. środki finansowe przyznane przez Ministra na finansowanie uczestnictwa w programie nie mogą być wydatkowane na inne cele niż określone w umowie, a wykorzystane niezgodnie z umową podlegającą zwrotowi na rachunek jednostki wraz z odsetkami ustawowymi, naliczonymi za okres od dnia stwierdzenia nieprawidłowego wykorzystania tych środków finansowych, do dnia ich zwrotu. Wnioskodawca rozpoczął realizację zadania zgodnie z umową w dniu wyjazdu do zagranicznego ośrodka, tj. w dniu 15 lutego 2018 r., a wypłata środków nastąpiła przelewem zaksięgowanym na koncie Wnioskodawcy w dniu 19 lutego 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przekazywane Wnioskodawcy w ramach Programu "Mobilność Plus" środki na sfinansowanie kosztów podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku naukowym, korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże tylko do wysokości limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), przy spełnieniu pozostałych warunków wymienionych w tym przepisie, natomiast ewentualna nadwyżka wypłacanych świadczeń ponad limit określony w ww. rozporządzeniu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe środki przekazane na podstawie opisanych wyżej umów należy w całości traktować jako finansowanie zadania wykonywanego w ramach projektu badawczego, analogicznie do środków finansowych przyznawanych pracownikowi naukowemu na finansowanie projektów badawczych w drodze konkursu ogłaszanego przez Ministerstwo dwa razy do roku. Środki te bowiem obejmują pokrycie kosztów podróży oraz pobytu, niezbędnych do realizacji zadania.

Wnioskodawca uważa, że przedmiotowe środki przeznaczone na pokrycie kosztów podróży pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem wykonywania zadania są całkowicie zwolnione z opodatkowania, pod warunkiem wykorzystania ich przez uczestnika na przejazd lub pobyt, a zatem nie mogą więc stanowić dochodu uczestnika. Środki przeznaczone na koszty pobytu podlegają opodatkowaniu tylko powyżej wysokości diet oraz innych należności przysługujących pracownikowi za każdą dobę pobytu w podróży w celu realizacji zadania. Przepis art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy określa, że pracownikowi, który na polecenie pracodawcy wykonuje zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że uczestnikowi przysługują diety oraz inne należności w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Na koszty podróży składają się zgodnie z § 2 cytowanego rozporządzenia:

Zatem jest to zgodne z przeznaczeniem środków otrzymanych przez uczestnika.

W związku z tym w 2018 r. uczestnik może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środki finansowe przeznaczone na koszty pobytu podlegają opodatkowaniu, ale tylko powyżej wysokości diet oraz innych należności przysługujących uczestnikowi za każdą dobę pobytu za granicą liczonych stosownie do cytowanego rozporządzenia.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje na treść wyroku NSA z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt II FSK 309/11 oraz podaje, że linia orzecznicza w tej materii jest jednolita: vide wyroki: WSA w Gliwicach z dnia 2 września 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 229/15; WSA w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 163/14 oraz z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 1059/13; WSA w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1092/13; WSA we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 867/13; WSA w Krakowie z dnia 26 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 599/13, z dnia 15 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 472/14.

W toku powyższych postępowań organy kwestionowały, by wyjazd finansowany na podstawie analogicznych, jak w niniejszej sprawie dokumentów, w ramach kolejnych edycji Programu "Mobilność Plus" stanowił "podróż służbową", co warunkowało zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwot wypłacanych uczestnikom programu przez macierzystą uczelnię.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt II FSK 309/11, który Wnioskodawca wyżej powołał, ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia podróży służbowej. Przyjmuje się, odwołując się do pojęcia podróży służbowej zawartego w art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, że podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. akt I PK 208/07, OSNP z 2009 r., nr 11-12, poz. 134).

Wnioskodawca został skierowany do udziału w badaniach naukowych w zagranicznym ośrodku uniwersyteckim przez zatrudniającą go uczelnię, na mocy odrębnej umowy. Wnioskodawca, chcąc uczestniczyć w programie, przez cały czas realizacji projektu musi pozostawać w stosunku pracy z kierującą go uczelnią. Na czas pobytu za granicą, Wnioskodawcy udzielono urlopu. Wskazane wyżej warunki, na jakich skierowano Wnioskodawcę do prac badawczych za granicą odpowiadają warunkom, jakim powinna odpowiadać podróż służbowa. Wnioskodawca został bowiem wyznaczony do udziału w programie przez swojego pracodawcę (pracodawca wydał polecenie wyjazdu), miał wykonywać określone przez niego zadanie (udział w programie badawczym) przez określony czas poza miejscem stałego zatrudnienia. Udział w programie badawczym miał w związku z tym cechy podróży służbowej.

Przyjęciu tej tezy nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że na czas pobytu za granicą Wnioskodawcy udzielono urlopu. Taki wymóg wynika bowiem z przepisów dotyczących zasad kierowania pracowników naukowych do badań naukowych za granicę.

Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 października 2006 r. w sprawie warunków kierowania osób za granicę w celach naukowych, dydaktycznych i szkoleniowych oraz szczególnych uprawnień tych osób (Dz. U. Nr 190, poz. 1405), osoby mające stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą być kierowane za granicę w celu prowadzenia badań naukowych. Osoba pozostająca w zatrudnieniu w celu skierowania jej za granicę musi uzyskać zgodę pracodawcy i urlop szkoleniowy lub bezpłatny (§ 9 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 października 2006 r.). Wymóg ten dotyczy, jak wynika z art. 42 ust. 1 ustawy z 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.), stanowiącego upoważnienie do wydania rozporządzenia z dnia 12 października 2006 r., wszystkich osób kierowanych za granicę w celu prowadzenia badań naukowych, a więc także tych, które otrzymują środki w ramach Programu "Mobilność Plus". Udzielenie urlopu bezpłatnego nie jest w związku z tym tożsame ze zwolnieniem z obowiązku wykonywania polecenia pracodawcy w okresie trwania urlopu, którego udzielono w celu realizacji celu, wyznaczonego przez pracodawcę, ale jest warunkiem formalnym, związanym z takim skierowaniem. Będąc na urlopie bezpłatnym, uczestnik programu wypełnia wyłącznie polecenie pracodawcy i obowiązany jest do wykonywania określonych obowiązków. Pracodawca odpowiada za należyte wykorzystanie środków finansowych przez uczestnika, nieskładanie sprawozdań bądź ich negatywna ocena skutkować mogą bowiem obowiązkiem zwrotu środków finansowych przez uczelnię, co również szczegółowo zostało uregulowane w umowie zawartej z Wnioskodawcą.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że w powołanych wyrokach rozstrzygnięto też sposób rozumienia polecenia służbowego i tego, że może być nim m.in. ta część umowy zawartej z macierzystą uczelnią, na podstawie której Wnioskodawca jest zobowiązany do wyjazdu. Wynika to m.in. ze specyfiki zatrudnienia pracownika naukowego na uczelni wyższej. Pracownicy ci wykonują bowiem dwojakiego rodzaju działalność: naukową i dydaktyczną. Tego typu wyjazd, jak Wnioskodawcy, nie służy wyłącznie jego indywidualnym celom, ale również celom prowadzonej przez uczelnię działalności naukowej. Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym wskazuje z art. 13 ust. 1 pkt 1 i 3, że podstawowymi zadaniami uczelni są kształcenie studentów w celu zdobywania i uzupełniania wiedzy oraz umiejętności niezbędnych w pracy zawodowej, a także prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenie usług badawczych. Wobec tego pracownicy naukowo-dydaktyczny mają obowiązek prowadzenia badań naukowych oraz niezależnie od tego - obowiązek nauczania. Wobec powyższego zasadnym jest uznanie, że prowadzenie działalności naukowej przez nauczyciela akademickiego nie może być rozumiane jako działalność służącą tylko indywidualnym celom, ale wręcz jako realizacja pracowniczego obowiązku. Zdaniem Wnioskodawcy, potwierdzają to też zasady stosowane w jednostkach co do zatrudniania i oceny pracowników uczelni uzależnione nie od ilości zadań dydaktycznych, ale przede wszystkim od uzyskiwania kolejnych stopni naukowych na podstawie prowadzonych badań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zatem, warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a powołanej ustawy jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca uczestniczy w V edycji programu pod nazwą "Mobilność Plus". Jest on zatrudniony u pracodawcy w oparciu o umowę o pracę. Na podstawie umowy z dnia 25 stycznia 2018 r. zawartej między pracodawcą Wnioskodawcy, a Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Minister przekazał pracodawcy środki przeznaczone na pokrycie kosztów utrzymania związanych z pobytem w zagranicznym ośrodku oraz kosztów podróży uczestnika programu, zgodnie z kalkulacją wielkości przyznanych kwot zryczałtowanych wynikających z załącznika nr 1 do umowy. W umowie wprost wskazano, że dotyczy ona wyłącznie warunków finansowania i realizacji uczestnictwa w programie "Mobilność Plus" oraz rozliczania środków finansowych przyznanych na sfinansowanie zagranicznego pobytu Wnioskodawcy w konkretnie wskazanym ośrodku zagranicznym w celu udziału w skonkretyzowanym projekcie naukowym, oraz określono termin rozpoczęcia realizacji zadania i dzień zakończenia udziału Wnioskodawcy w programie, a także inne kwestie związane z jego rozliczeniem, itp. W odwołaniu do postanowień tej umowy, pracodawca zawarł umowę z Wnioskodawcą określającą wartość przyznanych kwot, sposób ich wypłaty i rozliczenia. Zgodnie z umową Wnioskodawca zobowiązał się uczestniczyć i realizować badania naukowe lub prace rozwojowe zgodnie z wnioskiem o przyznanie środków finansowych na uczestnictwo w programie, stanowiącym integralną część umowy. Wnioskodawca rozpoczął realizacje ww. zadania zgodnie z umową w dniu 15 lutego 2018 r., natomiast wypłatę środków otrzymał w dniu 19 lutego 2018 r. Na czas wyjazdu Wnioskodawca korzysta z urlopu, w tym urlopu bezpłatnego i nie jest zatrudniony u żadnego innego pracodawcy. Umowa obejmuje sfinansowanie wyjazdu Wnioskodawcy, który nie zabiera na niego członków rodziny.

Wskazać należy, że pracownik naukowy uczestnicząc w programie "Mobilność Plus" w zagranicznym ośrodku naukowym nie odbywa podróży służbowej. Kwestie podróży służbowej regulują bowiem przepisy wykonawcze do ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, natomiast ww. program został utworzony w oparciu o podstawę prawną wynikającą z ustawy o zasadach finansowania nauki.

Program "Mobilność Plus" został ustanowiony Komunikatem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego o ustanowieniu programu pod nazwą "Mobilność Plus" z dnia 26 kwietnia 2012 r. (M. P. z 2012 r. poz. 254) ogłoszonym na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2018 r. poz. 87) w sprawie finansowania zadań określonych w art. 5 pkt 4, 6-10b i 11a Minister rozstrzyga, w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3.

W myśl art. 26 ust. 1 ww. ustawy, finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo-technicznej państwa. Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3, 3a i 3f (art. 26 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 3 powołanej ustawy, Minister właściwy do spraw nauki określi, w drodze rozporządzenia:

- z uwzględnieniem celów polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa oraz mając na względzie potrzebę uzyskiwania informacji niezbędnych do prawidłowego przyznawania oraz rozliczania pomocy publicznej lub pomocy de minimis.

Celem programu pod nazwą "Mobilność Plus" jest umożliwienie naukowcom, zwanym dalej "uczestnikami programu", udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki; program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej "zagranicznym ośrodkiem" oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Program ma pomóc uczestnikom programu w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju.

Uczestnikiem programu może być naukowiec, który spełnia łącznie następujące warunki:

W ramach programu jest możliwe finansowanie pobytu w zagranicznym ośrodku oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek, małżonka uczestnika programu oraz jego niepełnoletnich dzieci.

Udział w programie jest finansowany ze środków finansowych na naukę, wyodrębnionych w części budżetu państwa - "Nauka" na finansowanie programów i przedsięwzięć określanych przez ministra właściwego do spraw nauki. Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Środki finansowe są przekazywane jednostce naukowej zatrudniającej uczestnika programu na podstawie umowy o finansowanie uczestnictwa w programie, określającej warunki realizacji, finansowania i rozliczania uczestnictwa w programie. Środki finansowe są przekazywane uczestnikowi programu na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu. Środki finansowe w ramach programu są przyznawane w drodze konkursu ogłaszanego przez Ministra.

Wskazać należy, że art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji podróży służbowej i dlatego należy odwołać się do pojęcia podróży służbowej zawartego w art. 77⁵ ustawy - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 108, z późn. zm), w myśl którego pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. akt: I PK 208/07, OSNP z 2009 r. Nr 11-12, poz. 134). Wszystkie cechy wystąpić muszą łącznie, a brak jednej z nich wyklucza zakwalifikowanie pracy świadczonej przez pracownika jako podróży służbowej. (...) Nie ulega też wątpliwości, że obowiązek odbycia podróży służbowej wynika z polecenia pracodawcy, nie jest natomiast uzależniony od zgody pracownika.

Wykładni pojęcia "podróży służbowej" dokonał również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 stycznia 2004 r. (sygn. akt: I PK 298/03, OSNP 2004/23/399), zgodnie z którą czas pracy pracownika przeznaczony na wykonywanie - w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę - zadań wymagających ponoszenia przez pracownika dodatkowych kosztów, z natury rzeczy kwalifikuje się jako odbywanie pracowniczych zagranicznych podróży służbowych, które wymagają zrekompensowania przez pracodawcę uzasadnionych kosztów poniesionych przez pracownika. Należy wskazać, że elementem charakteryzującym podróż służbową jest okoliczność, że pobyt w miejscu wykonywania zadania służbowego jest z założenia tymczasowy, podstawę formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu, zaś sama podróż ma charakter incydentalny w stosunku do pracy wykonywanej zwykle przez pracownika w ramach jego obowiązków wynikających z zawartej umowy o pracę.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1006/15, Sąd powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt III UK 54/11 oraz uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt II PZP 11/08 (OSNP 2009, nr 13-14, poz. 166) stwierdził m.in., że " (...) elementem charakteryzującym podróż służbową jest okoliczność, iż pobyt w miejscu wykonywania zadania służbowego jest z założenia tymczasowy, podstawę formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu, zaś sama podróż ma charakter incydentalny w stosunku do pracy wykonywanej zwykle przez pracownika w ramach jego obowiązków wynikających z zawartej umowy o pracę. (...)."

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wyjazd za granicę Wnioskodawcy, jako uczestnika programu "Mobilność Plus", nie jest tożsamy z odbyciem podróży służbowej pracownika, a tym samym środki otrzymane przez Wnioskodawcę w ramach tego programu nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, uzyskane przez Wnioskodawcę środki w ramach ww. programu stanowią dla Niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów wskazać należy, że wyroki dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonych stanach faktycznych i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie zostały wydane orzeczenia sądowo-administracyjne odmienne od powołanych przez Wnioskodawcę, np. wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1350/14 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1006/15.

W wyroku WSA w Łodzi z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1350/14, Sąd orzekł, że: "uczestnictwo strony w programie "A" i związany w nim pobyt zagraniczny nie może zostać uznany za podróż służbową. Choć zarówno uczestnictwo w programie, jak i sam wyjazd za granicę odbywa się niewątpliwie na polecenie pracodawcy (UŁ), to trudno przyznać rację skarżącej, że odbywa się on w celu wykonania zadania służbowego, co z kolei skutkowałoby możliwością zastosowania dyspozycji z art. 21 ust. 1 pkt 16a u.p.d.o.f."

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 800), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.