0113-KDIPT2-3.4011.815.2023.2.NM - Obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy w Szwecji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 listopada 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 9 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy w Szwecji. Uzupełnił go Pan - w odpowiedzi na wezwanie - pismem złożonym 3 stycznia 2024 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest agencją pracy tymczasowej (działając na mocy ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych) prowadząc działalność w zakresie zatrudniania pracowników tymczasowych i kierowania ich do pracy u Pracodawcy Użytkownika, przedsiębiorcy mającego siedzibę na terytorium Królestwa Szwecji.

Wnioskodawca kieruje zatem formalnie zatrudnionych przez siebie pracowników tymczasowych do pracy w konkretnym wskazanym we wniosku podmiocie z siedzibą na terytorium Królestwa Szwecji, na podstawie umowy w zakresie kierowania do pracy pracowników tymczasowych. W ramach przedmiotowej umowy, Wnioskodawca na podstawie zgłoszenia szwedzkiego Kontrahenta dotyczącego zapotrzebowania na pracownika, w którym określony jest m.in. rodzaj pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu, wymagania co do jego kwalifikacji, przewidywany okres pracy, dokonuje doboru pracowników i po zawarciu umowy o pracę na czas określony oddelegowuje go do świadczenia pracy u szwedzkiego Kontrahenta.

Osoby oddelegowane do pracy w Szwecji zawierają z Wnioskodawcą umowy o pracę na czas określony w celu wykonywania pracy u Kontrahenta Wnioskodawcy, ściśle określonego Pracodawcy Użytkownika. Osoby oddelegowane do Pracodawcy Użytkownika w Szwecji, wcześniej nie były zatrudnione u Wnioskodawcy, jako stali pracownicy na terytorium Polski.

Po zakończeniu oddelegowania, wygaśnięciu umów, w zależności od potrzeb Wnioskodawcy, pracownicy mogą:

* ponownie zostać zatrudnieni u Wnioskodawcy celem oddelegowania do tego samego Pracodawcy Użytkownika,

* zakończyć zatrudnienie u Wnioskodawcy lub

* zostać zatrudnieni i oddelegowani do innego Pracodawcy Użytkownika.

Wnioskodawca kierował i kieruje pracowników do pracy w Szwecji jedynie na okresy nieprzekraczające 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Pracownicy zatrudnieni przez Wnioskodawcę i oddelegowani do pracy u Pracodawcy Użytkownika z siedzibą na terytorium Szwecji zawierają z Wnioskodawca umowę o pracę na czas określony, praca w Szwecji wykonywana jest na rzecz, pod kierownictwem i kontrolą Pracodawcy Użytkownika, pracownicy mają obowiązek stosować się do poleceń i wskazówek szwedzkiego Pracodawcy Użytkownika.

Pracownicy zobowiązani są wykonywać pracę zgodnie z przepisami prawa i regulaminem pracy obowiązującym u szwedzkiego Pracodawcy Użytkownika, wynagrodzenie jest wypłacane przez Wnioskodawcę na podstawie informacji otrzymywanych od szwedzkiego Pracodawcy Użytkownika, materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez Kontrahenta szwedzkiego, koszty wynagrodzeń pracowników tymczasowych w całości ponosi Wnioskodawca, który jest także zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej Pracodawcy Użytkownikowi przez pracownika tymczasowego przy wykonywaniu pracy tymczasowej, na zasadach i w granicach obowiązujących pracownika, zgodnie z przepisami prawa pracy, ponadto Wnioskodawca dysponuje polisą ubezpieczeniową i w treści umowy ramowej zawartej z Pracodawca Użytkownikiem zobowiązuje się do pokrycia szkód wyrządzonych Pracodawcy Użytkownikowi przez oddelegowanego pracownika z polisy ubezpieczeniowej.

Według wiedzy Wnioskodawcy, zatrudnieni pracownicy tymczasowi maja ośrodek interesów życiowych implikujący nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

Pracowników tymczasowych nie łączą żadne umowy z Pracodawcą Użytkownikiem, a fakt stosowania się w okresie świadczenia pracy do poleceń i wewnętrznych reguł obowiązujących u szwedzkiego Kontrahenta, wynika wyłącznie z treści umowy o pracę, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą, a pracownikiem tymczasowym.

Uzupełnienie wniosku

Zapytanie dotyczy okresu od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2023 r.

Jak zostało wskazane w treści wniosku - w okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca nie posiadał na terytorium Szwecji siedziby, a także nie posiadał zakładu bądź stałej placówki, za pośrednictwem której świadczył usługi agencji pracy tymczasowej.

Liczba i kwalifikacje pracowników określa Kontrahent szwedzki przesyłając zapotrzebowanie do Wnioskodawcy, który dokonuje wyboru pracowników, ich liczby i posiadanych kwalifikacji.

Miejsce, w którym wykonywana jest praca za granicą jest pod kontrolą i odpowiedzialnością Pracodawcy Użytkownika.

Wynagrodzenie pracowników tymczasowych wypłacane jest wyłącznie przez Wnioskodawcę.

Odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez pracowników tymczasowych w ramach świadczenia pracy w zakładzie zagranicznego pracodawcy ponosi wyłącznie Wnioskodawca.

Usługi świadczone przez pracowników tymczasowych wykonywane są w ramach działalności przedsiębiorstwa szwedzkiego.

Prawo do nakładania kar dyscyplinarnych przysługuje wyłącznie Wnioskodawcy.

Harmonogram pracy, w tym urlopy i godziny pracy ustala Wnioskodawca.

Pytanie

Czy wobec brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, na Wnioskodawcy, w okresie objętym wnioskiem, ciążył i ciąży obowiązek pobierania od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom tymczasowym oddelegowanym do pracy u Pracodawcy Użytkownika mającego siedzibę w Szwecji, począwszy od pierwszego dnia oddelegowania, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce i uiszczania ich polskiemu urzędowi skarbowemu w przypadku pobytu pracowników tymczasowych na terytorium Szwecji przez okres nie przekraczający 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego (roku podatkowego)?

Państwa stanowisko w sprawie (po uzupełnieniu wniosku)

W opinii Wnioskodawcy, obowiązek pobierania i uiszczania na rzecz polskich organów fiskalnych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych trwa nieprzerwanie w okresie oddelegowania do pracy u Pracodawcy Użytkownika z siedzibą w Szwecji.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zastosowanie znajduje art. 15 pkt 2 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej, a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, zatem w związku z pobytem pracowników tymczasowych na terytorium Szwecji do 183 dni w roku podatkowym, podlegał i podlega w latach 2021–2023 obowiązkowi podatkowemu na terytorium PR ponieważ dochodzi do kumulatywnego spełnienia przesłanek wskazanych w tym artykule, tj.:

* odbiorca przebywa w drugim państwie przez okres nieprzekraczający łącznie 183 dni w dwunastomiesięcznym okresie rozliczeniowym (danym roku podatkowym), który to warunek zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym jest spełniony;

* wynagrodzenie wypłacane jest wyłącznie przez Wnioskodawcę, który nie ma siedziby w Szwecji - w przedstawionym stanie faktycznym formalnym pracodawcą jest Wnioskodawca, a pracownika z Pracodawcą Użytkownikiem nie łączy żadna umowa, natomiast stosowanie się do poleceń i wewnętrznych reguł obowiązujących u Pracodawcy Użytkownika wynika ze stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę z Pracodawcą Użytkownikiem;

* Wnioskodawca nie posiada zakładu lub stałej placówki w drugim Państwie (w Szwecji) - jak zostało wskazane powyżej podmiotem dokonującym wypłaty wynagrodzenia jest wyłącznie Wnioskodawca i jest to niezależne od jego stanu rozliczeń z Pracodawcą Użytkownikiem, również wszelkie roszczenia pracownicze kierowane są wyłącznie do Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany jest do naprawiania szkody wyrządzonej Pracodawcy Użytkownikowi przez Pracownika tymczasowego przy wykonywaniu pracy tymczasowej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 19991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Artykuł 3 ust. 1a tej ustawy wskazuje, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uważa się osobę fizyczną, które:

Artykuł 4a wskazanej powyżej ustawy stanowi, że art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem przywołanych przepisów Konwencji, które potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy, nie znajduje zastosowania art. 32 ust. 6 wskazanej powyżej ustawy.

Zgodnie ze wskazanym powyżej art. 15 pkt 2 Konwencji, dochody osiągane przez pracownika tymczasowego, uzyskiwane z pracy wykonywanej u szwedzkiego Pracodawcy Użytkownika podlegają opodatkowaniu na terytorium RP, spełnione są bowiem wszystkie trzy przesłanki:

* okres 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego (roku podatkowego), fizycznej obecności w Szwecji - nie dłuższy;

* wypłata wynagrodzenia wyłącznie przez Wnioskodawcę, wyłącznie z siedziba na terytorium RP. Podmiot ponoszący wyłącznie ryzyko i odpowiedzialność w związku z pracą wykonywaną przez pracowników tymczasowych;

* w związku z faktem, że Wnioskodawca nie ma (i nie miał w całym okresie, którego dotyczy wniosek) zakładu lub stałej placówki w Szwecji - wynagrodzenie wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą posiada w drugim państwie.

Wobec powyższego należy wskazać, że podmiot szwedzki nie jest pracodawcą pracowników tymczasowych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przez Wnioskodawcę, a zatem dochody tych pracowników, których okres pobytu w Szwecji nie przekracza 183 dni w roku (podatkowym) podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W związku z tym Wnioskodawca, jako płatnik, obowiązany jest do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy i wpłacania jej do polskiego urzędu skarbowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy wskazać, że zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują m.in. przepisy art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 31 omawianej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.):

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 32 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.):

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia, czy ma Pan obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników tymczasowych mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii, czy dochody te będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że na podstawie umów o pracę na czas określony zatrudnia Pan pracowników tymczasowych, których deleguje następnie do pracy w Szwecji.

W niniejszej sprawie znajdą zatem zastosowanie przepisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193 zmienionej przez Dz. U. z 2017 r. poz. 2177; dalej: "Umowa").

W myśl art. 15 ust. 1 Umowy:

Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Umowy:

Bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

Powołane wyżej uregulowanie art. 15 ust. 2 Umowy stanowi wyjątek od reguły zawartej w ust. 1 art. 15 ww. Umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Szwecji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Drugi warunek stanowi, że wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie (w Szwecji). Należy zaznaczyć, że warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi.

W celu rozstrzygnięcia, który podmiot (pośrednik, czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

* kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

* czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

* czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

* czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;

* czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

* czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik, czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku, jeśli analiza powyższych okoliczności doprowadzi do wniosku, że faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) ww. Umowy nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej Umowy (tj. w Szwecji i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w art. 24 ww. Umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Z kolei, zgodnie z trzecim warunkiem, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. w Szwecji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Pan, jako agencja pracy tymczasowej, zatrudnia pracowników w celu oddelegowania ich do pracy w Szwecji. Nie posiada Pan zakładu lub placówki stałej na terytorium Szwecji. W ramach prowadzonej agencji pracy tymczasowej zawiera Pan z Kontrahentem szwedzkim (Pracodawcą Użytkownikiem) umowę, w ramach której kieruje Pan do pracy u tego zagranicznego Kontrahenta polskich pracowników tymczasowych, zatrudnionych na umowie o pracę. Wskazał Pan, że:

- według Pana wiedzy, zatrudnieni pracownicy tymczasowi mają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski;

- pracownicy będą przebywać na terenie Szwecji przez okres nieprzekraczający 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym;

- liczba i kwalifikacje pracowników określa Kontrahent szwedzki przesyłając zapotrzebowanie do Pana, który dokonuje wyboru pracowników, ich liczby i posiadanych kwalifikacji;

- miejsce, w którym wykonywana jest praca za granicą jest pod kontrolą i odpowiedzialnością Pracodawcy Użytkownika;

- wynagrodzenie pracowników tymczasowych wypłacane jest wyłącznie przez Pana;

- koszty wynagrodzeń pracowników ponosi Pan;

- odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez pracowników tymczasowych w ramach świadczenia pracy w zakładzie zagranicznego pracodawcy ponosi wyłącznie Pan;

- usługi świadczone przez pracowników tymczasowych wykonywane są w ramach działalności przedsiębiorstwa szwedzkiego;

- prawo do nakładania kar dyscyplinarnych przysługuje wyłącznie Panu;

- harmonogram pracy, w tym urlopy i godziny pracy ustala Pan.

Analiza elementów zaprezentowanego stanu faktycznego w odniesieniu do zatrudnianych na podstawie umowy o pracę przez Pana pracowników tymczasowych wskazuje, że spełnione zostaną warunki przewidziane w art. w art. 15 ust. 2 Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, tj.:

* planowany okres pobytu polskiego pracownika za granicą nie przekroczy 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym;

* można Pana uznać za faktycznego pracodawcę;

* Pan, wypłacający wynagrodzenie, jako faktyczny pracodawca, nie będzie posiadał zakładu lub stałej placówki w Szwecji.

Zatem, w stosunku do pracowników tymczasowych, którzy osiągnęli dochód z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Szwecji, należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych powinny być odprowadzane w Polsce.

Reasumując, skoro zostały spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 15 ust. 2 Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, wynagrodzenia polskich pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy w Szwecji opodatkowane będą tylko w Polsce. Zatem, zgodnie z art. 31 i art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na Panu ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia do organów podatkowych w Polsce zaliczek od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom tymczasowym za pracę wykonywaną na terytorium Szwecji.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

* Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.".

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.),

albo * w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.).