0113-KDIPT2-3.4011.799.2019.2.JŚ - 50% kosztów uzyskania przychodów w przypadku wypłaty nagrody.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2020 r. (data wpływu 17 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania przez płatnika 50% kosztów uzyskania przychodów w przypadku wypłaty nagrody - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania przez płatnika 50% kosztów uzyskania przychodów w przypadku wypłaty nagrody. Następnie pismem z dnia 5 marca 2020 r. uzupełniono wniosek o pełnomocnictwo szczególne.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 25 lutego 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.799.2019.1.JŚ (doręczonym w dniu 4 marca 2020 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 17 marca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 5 marca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Muzeum (dalej: Wnioskodawca) jest samorządową instytucją kultury, działającą w szczególności w oparciu o ustawę z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 2018 r. poz. 702 i 1669) oraz ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1983).

Wśród szerokiego zakresu działania Wnioskodawcy, wynikającego z Jego statutu, do najistotniejszych zadań instytucji należy gromadzenie zbiorów związanych z życiem mieszkańców na przestrzeni całej historii X, przechowywanie ww. zbiorów, ich użyczane, udostępnianie dla celów naukowych, edukacyjnych i wydawniczych, organizowanie wystaw stałych i czasowych, prowadzenie działalności wydawniczej, organizowanie i prowadzenie działalności artystycznej i upowszechniającej kulturę oraz prowadzenie działalności twórczej i produkcyjnej w obszarze kultury.

Z uwagi na charakter prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy w ramach swoich obowiązków pracowniczych zobowiązani są do wykonywania działań twórczych, tj. pisania tekstów, które następnie są drukowane albo w wydawnictwie muzealnym, albo w wydawnictwach zewnętrznych. Teksty tworzone przez pracowników stanowią przejaw ich działalności twórczej o charakterze indywidualnym, tj. są utworami w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231). W treści umów o pracę pracowników nie jest wskazane, że wykonują oni ww. działania twórcze, jednak fakt ten wynika z rodzaju zajmowanego przez te osoby stanowiska pracy oraz zakresu ich obowiązków.

Wnioskodawca nabywa prawa autorskie do stworzonych przez ww. pracowników utworów - tekstów na podstawie art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj. z chwilą ich przyjęcia. Przyjęcie utworów przez Wnioskodawcę następuje każdorazowo na podstawie protokołu odbioru. Przyjęty utwór jest przechowywany i archiwizowany przez Niego na osobnym dysku. Przyjęte utwory objęte są ewidencją elektroniczną.

Z tytułu wykonywanych obowiązków pracowniczych ww. pracownicy otrzymują jedno wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę. Pracownicy nie otrzymują odrębnego honorarium autorskiego za stworzone w ramach umowy o pracę utwory - teksty do publikacji.

Z tytułu stworzenia i przeniesienia przez pracowników na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do utworów - tekstów o szczególnym znaczeniu dla Niego, zamierza On w regulaminie wynagradzania wprowadzić możliwość przyznania im z tego tytułu nagrody. Nagroda będzie miała charakter uznaniowy - o jej przyznaniu będzie decydował pracodawca, a pracownikom nie będzie przysługiwało roszczenie o jej wypłatę. W regulaminie zostanie wskazane, jakiego rodzaju utwory-teksty będą brane pod uwagę przy podejmowaniu przez pracodawcę decyzji o przyznaniu nagrody. W regulaminie zostanie również wskazana wysokość ww. nagrody - stanowić będzie ona krotność stałej stawki dotyczącej jednego arkusza wydawniczego tekstu. Nagroda będzie przyznawana dwa razy w roku i będzie dotyczyła konkretnych tekstów, które pracownicy stworzyli i przenieśli prawa do nich na pracodawcę w danym półroczu. Przyznając nagrodę pracodawca będzie wskazywał za jaki tekst została ona przyznana.

Od przyznanej nagrody, która dotyczy bezpośrednio rozporządzania przez pracowników - twórców prawami autorskimi, Wnioskodawca - jako płatnik planuje obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przy uwzględnieniu 50% kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonując obowiązki płatnika odnośnie nagrody, którą Wnioskodawca planuje przyznawać poszczególnym pracownikom z tytułu stworzenia i przeniesienia na pracodawcę praw autorskich do tekstów-utworów stworzonych w ramach stosunku pracy, powinien On obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy przy uwzględnieniu 50% kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaistnieje przesłanka do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stosunku do nagród, które pracodawca zamierza przyznawać pracownikom w związku ze stworzeniem konkretnych utworów-tekstów i przeniesieniem na pracodawcę praw autorskich do nich.

Artykuł 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, daje możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu, jeżeli przychód związany jest z korzystaniem lub rozporządzaniem przez twórcę prawami autorskimi do utworu. Z kolei art. 22 ust. 9b pkt 5 ww. ustawy, wskazuje, że możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu dotyczy między innymi przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności muzealniczej w dziedzinie: wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej.

W tym przypadku pracownicy Wnioskodawcy tworzą w ramach stosunku pracy teksty-utwory, które następnie są publikowane w wydawnictwie Wnioskodawcy lub w wydawnictwach zewnętrznych. Stworzone teksty są przyjmowane przez Wnioskodawcę na podstawie stosownych protokołów, a następnie ewidencjonowane i archiwizowane. Z chwilą przyjęcia danego tekstu przechodzą na pracodawcę autorskie prawa majątkowe do niego. Nagroda, którą Wnioskodawca zamierza przyznawać pracownikom, będzie miała bezpośredni związek ze stworzeniem przez pracownika konkretnego utworu i przeniesieniem na pracodawcę autorskich praw majątkowych do niego, co zostanie wskazane w decyzji pracodawcy o przyznaniu nagrody.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznana nagroda będzie stanowiła przychód pracownika z tytułu stworzenia przez niego konkretnego utworu i przeniesienia na pracodawcę autorskich praw majątkowych do niego, a co za tym idzie będzie w tym przypadku możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu.

Według Wnioskodawcy, kwestia uznaniowości w przyznawaniu nagrody, biorąc pod uwagę fakt, że będzie ona wypłacana z tytułu rozporządzenia przez pracownika na rzecz Wnioskodawcy, autorskimi prawami majątkowymi do wytworzonego w ramach stosunku pracy utworu, jak również termin wypłaty nagrody (dwa razy do roku), nie powinny mieć w tym przypadku znaczenia.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w aktualnym orzecznictwie sądowym, które za prawidłowe uznaje stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu w stosunku do przyznanej pracownikowi premii uznaniowej, jeżeli premia ta jest związana ze stworzeniem przez pracownika utworu i przeniesieniem na pracodawcę autorskich praw majątkowych do niego (Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 10 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 8/15 oraz z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1378/11).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy - dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 powołanej ustawy, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 10 cytowanej ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Zgodnie z art. 22 ust. 10a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy oceniać w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do treści art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, że domniemywa się, iż twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Przy czym zapłata wynagrodzenia za dany utwór może nastąpić przed jego powstaniem (np. w momencie podpisania umowy), mimo że rozporządzenie prawem autorskim będzie miało miejsce dopiero w momencie realizacji przedmiotu umowy.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Dlatego też 50% koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane do tej części wynagrodzeń pracowników (twórców), która została zakwalifikowana jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z praw autorskich, jeżeli konkretne prace lub czynności znajdują odzwierciedlenie w stosownej ewidencji prac twórczych prowadzonej przez pracodawcę. Zakres zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzeń wypłacanych poszczególnym pracownikom, uzależniony powinien być bowiem zawsze od zakresu wykonywanych przez nich prac o twórczym charakterze. Zakres ten powinien znaleźć udokumentowanie w prowadzonej przez pracodawcę ewidencji prac twórczych, wykonywanych przez poszczególnych pracowników, która to ewidencja służyć może ewentualnej weryfikacji wcześniej dokonanych ustaleń w powyższym przedmiocie.

Z ewidencji tych winno więc wynikać jaka - ustalona w sposób skonkretyzowany i jednoznaczny - część wykonywanej przez pracownika pracy przypada na prace o charakterze twórczym, ze ścisłym określeniem wartości tej pracy, a więc wysokości honorarium za stworzenie utworu w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Podkreślić przy tym należy, że przez wyodrębnienie tego honorarium z łącznej wartości wynagrodzenia nie można uznać sytuacji, w której płatnik określa je - np. w treści umowy o pracę bądź aneksie do tej umowy czy też w złożonym oświadczeniu - jako procent ogólnego czasu pracy pracownika. Tylko bowiem jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny, nawet jeśli jest ono zbliżone do wartości rzeczywistej.

Przy czym zaznaczyć należy, że pracodawca - jako płatnik - odpowiedzialny jest za ścisłe i niebudzące wątpliwości określenie wartości wynagrodzenia z tytułu wytworzenia przez pracownika i przeniesienia na pracodawcę praw do stworzonego w ramach stosunku pracy utworu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury, działającą w szczególności w oparciu o ustawę z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 2018 r. poz. 702 i 1669) oraz ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1983). Wśród szerokiego zakresu działania Wnioskodawcy, wynikającego z Jego statutu, do najistotniejszych zadań instytucji należy gromadzenie zbiorów związanych z życiem mieszkańców na przestrzeni całej historii X, przechowywanie ww. zbiorów, ich użyczane, udostępnianie dla celów naukowych, edukacyjnych i wydawniczych, organizowanie wystaw stałych i czasowych, prowadzenie działalności wydawniczej, organizowanie i prowadzenie działalności artystycznej i upowszechniającej kulturę oraz prowadzenie działalności twórczej i produkcyjnej w obszarze kultury. Z uwagi na charakter prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy w ramach swoich obowiązków pracowniczych zobowiązani są do wykonywania działań twórczych, tj. pisania tekstów, które następnie są drukowane albo w wydawnictwie muzealnym, albo w wydawnictwach zewnętrznych. Teksty tworzone przez pracowników stanowią przejaw ich działalności twórczej o charakterze indywidualnym, tj. są utworami w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231). W treści umów o pracę pracowników nie jest wskazane, że wykonują oni ww. działania twórcze, jednak fakt ten wynika z rodzaju zajmowanego przez te osoby stanowiska pracy oraz zakresu ich obowiązków. Wnioskodawca nabywa prawa autorskie do stworzonych przez ww. pracowników utworów - tekstów na podstawie art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj. z chwilą ich przyjęcia. Przyjęcie utworów przez Wnioskodawcę następuje każdorazowo na podstawie protokołu odbioru. Przyjęty utwór jest przechowywany i archiwizowany przez Wnioskodawcę na osobnym dysku. Przyjęte utwory objęte są ewidencją elektroniczną. Z tytułu wykonywanych obowiązków pracowniczych ww. pracownicy otrzymują jedno wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę. Pracownicy nie otrzymują odrębnego honorarium autorskiego za stworzone w ramach umowy o pracę utwory - teksty do publikacji. Z tytułu stworzenia i przeniesienia przez pracowników na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do utworów - tekstów o szczególnym znaczeniu dla Niego, zamierza On w regulaminie wynagradzania wprowadzić możliwość przyznania im z tego tytułu nagrody. Nagroda będzie miała charakter uznaniowy - o jej przyznaniu będzie decydował pracodawca, a pracownikom nie będzie przysługiwało roszczenie o jej wypłatę. W regulaminie zostanie wskazane, jakiego rodzaju utwory-teksty będą brane pod uwagę przy podejmowaniu przez pracodawcę decyzji o przyznaniu nagrody. W regulaminie zostanie również wskazana wysokość ww. nagrody - stanowić będzie ona krotność stałej stawki dotyczącej jednego arkusza wydawniczego tekstu. Nagroda będzie przyznawana dwa razy w roku i będzie dotyczyła konkretnych tekstów, które pracownicy stworzyli i przenieśli prawa do nich na pracodawcę w danym półroczu. Przyznając nagrodę pracodawca będzie wskazywał za jaki tekst została ona przyznana. Od przyznanej nagrody, która dotyczy bezpośrednio rozporządzania przez pracowników - twórców prawami autorskimi, Wnioskodawca - jako płatnik planuje obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przy uwzględnieniu 50% kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu w stosunku nagrody przyznawanej pracownikom należy wyjaśnić, że art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy dotyczy przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzania przez nich tymi prawami. Hipoteza tej normy obejmuje zatem wyłącznie przychody autora uzyskane w sytuacji, gdy korzysta on ze swoich praw autorskich, a zatem w sytuacji, gdy autorowi przysługują do tego utworu prawa autorskie oraz w odniesieniu do przychodów otrzymanych w zamian za rozporządzenie tymi prawami. Natomiast wynagrodzenie z tytułu dodatkowej nagrody w szczególności uzależnionych od efektów pracy pracownika, choć będzie mieć swe źródło w stworzeniu utworu, to jednak będzie wynagrodzeniem dodatkowym, w związku z czym, nie jest bezpośrednio związane z korzystaniem przez twórcę z praw autorskich lub rozporządzaniem tymi prawami. Nie istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy między tym wynagrodzeniem (nagrodą), a twórczą pracą pracownika. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych - wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.