0113-KDIPT2-3.4011.790.2020.1.KS - Sfinansowanie zleceniobiorcom kosztów szkolenia jako niegenerujące przychodu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem zleceniobiorcom kosztów szkolenia - jest prawidłowe.

W dniu 6 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem zleceniobiorcom kosztów szkolenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

X S.A. (dalej: Spółka albo Wnioskodawca) jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązanym do naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym od przychodów osiąganych przez maszynistów zatrudnionych przez Spółkę na podstawie umowy zlecenia (dalej: Maszyniści). Wnioskodawca zatrudnia Maszynistów do prowadzenia pojazdów kolejowych, w celu realizacji świadczonych przez siebie usług transportu kolejowego. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powyższe przychody kwalifikowane są do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz art. 13 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.).

W związku z wykonywaniem przez Maszynistów obowiązków wynikających z zawartych przez nich umów, Spółka finansuje koszty szkolenia Maszynistów przy użyciu tzw. symulatora pojazdu kolejowego (dalej: Szkolenie). Przedmiotowe Szkolenie jest szkoleniem obligatoryjnym, a obowiązek jego okresowego odbywania wynika z przepisów regulujących zasady świadczenia usług transportu kolejowego, w szczególności rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 10 lutego 2014 r. w sprawie świadectwa maszynisty (Dz. U. z 2014 r. poz. 212; dalej: Rozporządzenie), i stanowi element wymaganego przepisami prawa i wdrożonego w Spółce systemu zarządzania bezpieczeństwem.

Spółka prowadzi działalność w zakresie transportu kolejowego (...). Jako przewoźnik kolejowy w rozumieniu ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1043, z późn. zm.; dalej: ustawa o transporcie kolejowym) zobowiązana jest wypełniać szereg obowiązków związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu kolejowego, wynikających zarówno z regulacji krajowych, jak i wspólnotowych. Jednym z takich obowiązków jest zapewnienie i utrzymywanie odpowiedniego poziomu przeszkolenia Maszynistów oraz powierzanie prowadzenia pojazdów kolejowych jedynie takim Maszynistom, którzy posiadają aktualną licencję maszynisty oraz ważne świadectwo maszynisty, a także odbyli wymagane szkolenia okresowe zapewniające utrzymanie ich kwalifikacji oraz należyte wykonywanie obowiązków, w tym będące przedmiotem wniosku Szkolenia na symulatorach.

Jak już wskazano, obowiązek przeprowadzania Szkoleń wynika z przepisów Rozporządzenia. Stosownie do zawartych tam regulacji, proces szkolenia maszynistów odbywa się na podstawie przyjętych u przewoźników kolejowych i zarządców infrastruktury systemów zarządzania kompetencjami opracowanych na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 1158/2010 z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie wspólnej metody oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do zgodności z wymogami dotyczącymi uzyskania kolejowych certyfikatów bezpieczeństwa (Dz.Urz.UE.L 326 z 10.12.2010, str. 11) oraz rozporządzenia Komisji (UE) nr 1169/2010 z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie wspólnej metody oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do zgodności z wymogami dotyczącymi uzyskania kolejowych autoryzacji w zakresie bezpieczeństwa (Dz.Urz.UE.L 327 z 11.12.2010, str. 13) i obejmuje m.in. szkolenie przy użyciu symulatora pojazdu kolejowego. Przedmiotowe Szkolenie przeprowadzane jest co najmniej raz w roku, w wymiarze 3 godzin, a jego celem jest umożliwienie oceny sposobu obsługi pojazdu kolejowego przez Maszynistę, a także jego reakcji w sytuacjach standardowych i nadzwyczajnych, w różnych porach doby, biorąc pod uwagę odtworzenie różnorodnych scenariuszy eksploatacyjnych, technicznych i pogodowych.

Pomyślne zakończenie Szkolenia uprawnia Maszynistę do uzyskania tzw. świadectwa maszynisty, które z kolei jest warunkiem dopuszczenia danego Maszynisty do wykonywania powierzonych mu zadań.

Zasady wystawiania ww. świadectw regulują przepisy art. 22b ustawy o transporcie kolejowym. Zgodnie z tymi przepisami, przewoźnicy kolejowi i zarządcy wydają świadectwa maszynistom przez nich zatrudnionym lub świadczącym usługi na ich rzecz. Warunkiem niezbędnym do uzyskania świadectwa maszynisty jest posiadanie licencji maszynisty, uzyskanie orzeczenia lekarskiego potwierdzającego spełnienie wymagań zdrowotnych, fizycznych i psychicznych, a także odbycie Szkolenia i złożenie z wynikiem pozytywnym sprawdzianu wiedzy i umiejętności w określonym trybie i w określony sposób.

Świadectwo maszynisty uprawnia do prowadzenia pociągu lub pojazdu kolejowego u przewoźnika kolejowego lub zarządcy, który je wydał (tu: u Wnioskodawcy), w ramach określonej kategorii uprawnień i jest ważne na określoną w nim infrastrukturę kolejową oraz określone typy pojazdów kolejowych. Szkolenia służą zatem uzyskaniu przez Maszynistów świadectwa uprawniającego do prowadzenia pojazdów kolejowych wykorzystywanych przez Spółkę.

Spółka nie obciąża Maszynistów kosztami Szkoleń, koszty w tym zakresie są w całości pokrywane przez Spółkę.

Brak udziału w Szkoleniu skutkowałby automatyczną utratą przez danego Maszynistę świadectwa maszynisty, a tym samym utratą uprawnień do wykonywania zadań powierzonych mu na podstawie umowy. Odbywanie Szkoleń przez Maszynistów jest kluczowe także z punktu widzenia Spółki, a to dlatego, że stanowi warunek utrzymania ważności tzw. certyfikatu bezpieczeństwa, który z kolei, jak wynika z art. 17e ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym, jest warunkiem dopuszczenia przedsiębiorcy kolejowego (tu: Spółki) do korzystania z infrastruktury kolejowej. Niewypełnienie tego obowiązku i utrata ważności certyfikatu bezpieczeństwa skutkowałaby niemożnością świadczenia usług transportu kolejowego.

O wszelkich kwestiach związanych z organizacją Szkolenia decyduje Spółka, przykładowo o miejscu i terminie, w jakim dany Maszynista zostanie skierowany na Szkolenie, czy wyborze ośrodka szkoleniowego, w którym zostanie przeprowadzone Szkolenie. Maszynista nie ma wpływu na decyzje w tym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sfinansowanie przez Wnioskodawcę na rzecz Maszynistów kosztów Szkolenia stanowi dla tych osób przychód z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym, czy na Wnioskodawcy ciążą związane z tym obowiązki płatnika, o których mowa w art. 41 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowanie przez Niego na rzecz Maszynistów kosztów Szkolenia nie stanowi dla tych osób przychodu z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym na Wnioskodawcy nie ciążą związane z tym obowiązki płatnika, o których mowa w art. 41 tej ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest także działalność wykonywana osobiście.

Przy tym, stosownie do art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy tym, zgodnie ust. 2 tego przepisu, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z analizy powyższych przepisów wynika zatem, że za przychód należy uznać zatem każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają przy tym definicji innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na gruncie tej ustawy NSA uznał, że termin "nieodpłatne świadczenie" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając przy tym, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w aspekcie świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazał, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny - ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców - nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione, a ponadto ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Zgodnie z ww. wyrokiem TK, za przychód pracownika z tytułu "innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

przy czym ww. kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W wyroku TK, doszedł również do przekonania, że: "(...) gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym."

Uwagi zawarte w wyroku TK co do zasady odnoszą się do umowy o pracę, ale ze względu na to, że zasadnicza część rozważań TK została oparta na art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który definiuje pojęcie przychodu nie tylko ze stosunku pracy, ale także z innych tytułów, to wnioski płynące z wyroku TK należy odnieść także do przychodów innych niż pracownicy osób, w tym do zleceniobiorców. Możliwość ta zaaprobowana została w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w wyroku NSA z dnia 13 sierpnia 2019 r., sygn. II FSK 2904/17, w którym sąd wskazał, że: "przedstawione kryteria wprawdzie dotyczyły przychodu ze stosunku pracy, ale z uwagi na to, że zasadnicza część rozważań Trybunału Konstytucyjnego oparta była na art. 11 u.p.d.o.f., który definiuje pojęcie przychodu nie tylko ze stosunku pracy, ale także z innych tytułów, to wnioski płynące z wyroku z 8 lipca 2014 r., K 7/13, należy odnieść także do przychodów innych osób niż pracownicy. Punktem wyjścia dla określenia warunków powstania przychodu był przepis art. 11 u.p.d.o.f. mający ogólny charakter, którego zastosowanie wykracza poza przypadki przychodu ze stosunku pracy (i zrównanych)."

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku, w ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionych okolicznościach nie zostaną spełnione wskazane w wyroku TK przesłanki uzasadniające uznanie, że sfinansowanie przez Spółkę kosztów Szkolenia Maszynistów stanowi dla tych ostatnich przysporzenie kwalifikujące się do kategorii przychodu z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń.

Przede wszystkim, w związku z otrzymaniem świadczenia w postaci Szkolenia, po stronie Maszynistów nie wystąpi przysporzenie majątkowe (korzyść) - odbycie Szkolenia ma bowiem na celu potwierdzenie posiadanych przez nich kompetencji, nie generuje natomiast konkretnych, wymiernych, nowych umiejętności, które byłyby im przydatne poza wykonywanym zleceniem. Przeprowadzenie Szkolenia jest natomiast niezbędne Spółce do prowadzenia przez Nią działalności gospodarczej w zakresie transportu kolejowego zgodnie z wymogami wynikającymi z przepisów prawa. Na Wnioskodawcy ciąży bowiem szereg obowiązków związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu kolejowego.

Zapewnienie Szkolenia jest także elementem koniecznym do zachowania przez Spółkę ważności certyfikatu bezpieczeństwa, który, jak wynika z regulacji zawartej w art. 17e ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym, jest warunkiem dopuszczenia przedsiębiorcy kolejowego (tu: Spółki) do korzystania z infrastruktury kolejowej. Niewypełnienie tego obowiązku skutkowałoby utratą certyfikatu bezpieczeństwa, a w konsekwencji niemożnością świadczenia przez Wnioskodawcę usług transportu kolejowego.

Ponadto, Szkolenie związane jest z ciążącym na Spółce obowiązkiem monitorowania ważności licencji i świadectw maszynisty Maszynistów. Przeprowadzenie Szkolenia jest jednym z warunków koniecznych do zachowania ważności świadectwa maszynisty.

Zgodnie z art. 22b ustawy o transporcie kolejowym, w celu zachowania ważności świadectwa maszynisty, maszynista przechodzi okresowe badania lekarskie i psychologiczne oraz uzyskuje orzeczenie lekarskie potwierdzające spełnienie wymagań zdrowotnych, fizycznych i psychicznych określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 22 pkt 1 oraz przechodzi szkolenia, a także okresowe sprawdziany wiedzy i umiejętności, w trybie i na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 21 pkt 4 (tj. wymienione w § 7 Rozporządzenia pouczenia okresowe, pouczenia doraźne oraz szkolenia przy użyciu symulatora pojazdu kolejowego).

Brak odbycia Szkolenia przez Maszynistę wiązałby się z utratą ważności uprawnień do kierowania pojazdem kolejowym i oznaczał, że Maszynista nie mógłby świadczyć usług - prowadzić pojazdów kolejowych.

Ponadto, Szkolenie przeprowadzane jest w oparciu o zasady wynikające z przepisów prawa, których adresatem są przede wszystkim przewoźnicy kolejowi i zarządcy infrastruktury zobowiązani do przyjęcia systemu zarządzania kompetencjami. Zatem to na Wnioskodawcy, jako przewoźniku kolejowym, spoczywa ciężar przeprowadzenia szkolenia zgodnie z wymogami przewidzianymi w § 10 Rozporządzenia. Oznacza to, że to w interesie Wnioskodawcy jest dbałość o to, aby stosownie do ww. przepisu Szkolenia odbywały się nie rzadziej niż raz w roku, w wymiarze 3 godzin, a ich celem było umożliwienie oceny sposobu obsługi pojazdu kolejowego przez maszynistę, a także jego reakcji w sytuacjach standardowych i nadzwyczajnych, w różnych porach doby oraz powinno być przeprowadzane w sposób umożliwiający odtworzenie różnorodnych scenariuszy eksploatacyjnych, technicznych i pogodowych.

Podsumowując, przeprowadzenie Szkolenia ma na celu wypełnienie ciążących na Spółce obowiązków w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa na kolei, a w konsekwencji zachowania certyfikatu bezpieczeństwa. Związane jest także z obowiązkiem monitorowania ważności uprawnień Maszynistów oraz zapewnieniem odpowiedniego poziomu przeszkolenia. Ponadto, konieczność, cel i zasady przeprowadzania Szkoleń są ściśle regulowane zarówno przez przepisy prawa unijnego, jak i krajowego. Tym samym, zorganizowanie i przeprowadzenie Szkolenia leżą w interesie Wnioskodawcy, a nie Maszynistów, bowiem stanowią warunek niezbędny do zgodnego z prawem prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie transportu kolejowego. Oznacza to, że po stronie Maszynistów nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy świadczenie w postaci Szkolenia nie jest również spełniane za zgodą Maszynistów. Szkolenie jest bowiem warunkiem koniecznym do świadczenia usług będących przedmiotem zawartej ze Spółką umowy zlecenia, co oznacza, że brak przeszkolenia uniemożliwiłby Maszyniście przystąpienie do wykonywania obowiązków wynikających z tej umowy. Ponadto, to Spółka decyduje o wszelkich kwestiach związanych z organizacją Szkolenia, tj. o miejscu, terminie, w jakim dany Maszynista zostanie skierowany na Szkolenie, czy wyborze ośrodka szkoleniowego, w którym zostanie przeprowadzone Szkolenie. Maszynista nie ma wpływu na decyzje dotyczące Szkolenia.

Mając powyższe na uwadze, wobec niespełnienia wszystkich kryteriów przewidzianych w wyroku TK, w związku z pokryciem przez Spółkę kosztów Szkolenia, po stronie Maszynistów nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.