0113-KDIPT2-3.4011.577.2018.2.IR - Miejsce opodatkowania dochodu z działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2018 r. (data wpływu 9 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania dochodu z działalności gospodarczej w przypadku świadczenia usług na terenie Polski i Szwecji - jest prawidłowe.

W dniu 9 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania dochodu z działalności gospodarczej w przypadku świadczenia usług na terenie Polski i Szwecji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna od dnia 22 lutego 2011 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. i był podatnikiem podatku od towarów i usług. Poza głównym przedmiotem działalności sklasyfikowanym w PKD 81.21.Z. - niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych, do zakresu działalności wchodziła też działalność: konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli - PKD 45.20.Z.; przeładunek towarów w portach morskich - PKD 52.24.A.; przeładunek towarów w portach śródlądowych - PKD 52.24.B.; przeładunek towarów w pozostałych punktach przeładunkowych - 52.24.C.; specjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych - 81.22.Z.; pozostałe sprzątanie - 81.29.Z. Sprzedaż dokonywana w ramach prowadzonej działalności nie była ewidencjonowana przy użyciu kasy rejestrującej. Usługi prowadzono wyłącznie na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Na wszystkie świadczone usługi wystawiano faktury VAT.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonywał głównie usługi w zakresie mechaniki pojazdowej i obsługi terminali przeładunkowych oraz niespecjalistycznego sprzątania obiektów. Prowadzona działalność gospodarcza opodatkowana była w formie ryczałtu. Siedziba firmy przez cały czas prowadzenia działalności znajdowała się na terenie Polski. Usługi w ramach prowadzonej działalności były świadczone na terytorium Polski oraz w Szwecji. Umowy na usługi wykonywane w Szwecji były sporządzane i podpisywane na terenie Szwecji. Wszystkie rozliczenia podatkowe, ZUS, konto bankowe prowadzone były w Polsce. Podatki (również podatek od towarów i usług) odprowadzano wyłącznie w Polsce od wszystkich przychodów, w tym uzyskanych za usługi świadczone w Szwecji. Należności za usługi wykonywane w Szwecji przelewane były na konto prowadzone w polskim banku. Wnioskodawca nie zatrudniał pracowników i wszystkie prace zarówno na terenie Polski, jak i Szwecji wykonywał osobiście.

Świadcząc usługi w Szwecji, Wnioskodawca nie posiadał tam żadnego przedsiębiorstwa, filii lub stałej siedziby. Przez czas wykonywania usług zamieszkiwał u zleceniodawców tych usług, a prace wykonywał przy użyciu ich maszyn i urządzeń. Całe centrum życiowe Wnioskodawcy znajdowało się w Polsce, gdzie zamieszkiwała Jego żona oraz dwie córki uczęszczające do szkoły.

Realizując w 2012 r. zlecenia, Wnioskodawca przebywał zarówno na terenie Polski, jak i na terenie Szwecji, albowiem na terytorium obu tych państw posiadał zamówienia. Przeważnie przedstawiało się to w ten sposób, że przez miesiąc lub dwa, a czasami 15-20 dni w jednym miesiącu, przebywał On na terenie Polski wykonując określone zamówienie, a następnie wyjeżdżał do Szwecji, gdzie wykonywał prace na zamówienie z tamtego rynku. Praktycznie pobyt Wnioskodawcy na terenie Szwecji w celu realizacji zamówień z tamtego rynku nie przekraczał łącznie 6 miesięcy w 2012 r. Realizując usługi w Polsce w 2012 r. Wnioskodawca wystawiał za ich wykonanie faktury.

Działalność gospodarcza w Szwecji nie była zarejestrowana i nie odprowadzano tam żadnych podatków. Jak już wcześniej wspomniano, podatek dochodowy i podatek od towarów i usług od wszystkich usług odprowadzany był w Polsce. W 2015 r. zostało wszczęte postępowanie podatkowe w stosunku do Wnioskodawcy, w wyniku którego wymierzony został podatek dochodowy od osób fizycznych za 2012 r. od dochodów uzyskanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terenie Szwecji i to pomimo, że podatek dochodowy od całości dochodów został już raz opłacony w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Na terenie którego państwa powinny podlegać opodatkowaniu dochody Wnioskodawcy prowadzącego w 2012 r. działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, mająca centrum życiowe i siedzibę przedsiębiorstwa na terenie Polski, jeżeli usługi świadczone w ramach tej działalności wykonywane były zarówno w Polsce, jak i w Szwecji, przy czym umowy w ramach ww. działalności zawierane były w zależności od miejsca świadczenia tych usług, czyli zarówno w Polsce, jak i w Szwecji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1, art. 4a i art. 5a pkt 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) oraz art. 7 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji, w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193), zyski przedsiębiorstwa polskiego, czyli prowadzonego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w Szwecji działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Wnioskodawca nie posiadał na terenie Szwecji żadnych oddziałów ani biur, a wszelkie decyzje co do prowadzonej działalności zapadały w Polsce włącznie z przyjmowaniem telefonicznych zamówień na wykonywane na terenie Szwecji prace, przy czym same umowy dotyczące ich wykonania podpisywane były i realizowane już na terenie Szwecji.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli Jego miejsce zamieszkania i siedziba firmy mieściła się przez cały czas na terenie Polski, a wszystkie wykonywane prace na terenie Szwecji nie trwały dłużej aniżeli 6 miesięcy, istotne dla prowadzenia tej działalności decyzje także zapadały w Polsce, wszystkie podatki i inne należności publicznoprawne opłacane były w kraju, na terenie Szwecji nie mieściła się żadna siedziba, filia lub oddział przedsiębiorstwa, to całość dochodu uzyskanego w ramach prowadzonej działalności powinna podlegać opodatkowaniu tylko w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei, "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a powołanej ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b cyt. ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna od dnia 22 lutego 2011 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. i był podatnikiem podatku od towarów i usług. Na wszystkie świadczone usługi wystawiano faktury VAT. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonywał głównie usługi w zakresie mechaniki pojazdowej i obsługi terminali przeładunkowych oraz niespecjalistycznego sprzątania obiektów. Prowadzona działalność gospodarcza opodatkowana była w formie ryczałtu. Siedziba firmy przez cały czas prowadzenia działalności znajdowała się na terenie Polski. Usługi w ramach prowadzonej działalności były świadczone na terytorium Polski oraz w Szwecji. Wszystkie rozliczenia podatkowe, ZUS, konto bankowe prowadzone były w Polsce. Podatki (również podatek od towarów i usług) odprowadzano wyłącznie w Polsce od wszystkich przychodów, w tym uzyskanych za usługi świadczone w Szwecji. Należności za usługi wykonywane w Szwecji przelewane były na konto prowadzone w polskim banku. Wnioskodawca nie zatrudniał pracowników i wszystkie prace zarówno na terenie Polski, jak i Szwecji, wykonywał osobiście. Świadcząc usługi w Szwecji, Wnioskodawca nie posiadał tam żadnego przedsiębiorstwa, filii lub stałej siedziby. Przez czas wykonywania usług zamieszkiwał u zleceniodawców tych usług, a prace wykonywał przy użyciu ich maszyn i urządzeń. Całe centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajdowało się w Polsce, gdzie zamieszkiwała Jego żona oraz dwie córki uczęszczające do szkoły. Realizując w 2012 r. zlecenia, Wnioskodawca przebywał zarówno na terenie Polski, jak i na terenie Szwecji, albowiem na terytorium obu tych państw posiadał zamówienia. Przeważnie przedstawiało się to w ten sposób, że przez miesiąc lub dwa, a czasami 15-20 dni w jednym miesiącu przebywał On na terenie Polski wykonując określone zamówienie, a następnie wyjeżdżał do Szwecji, gdzie wykonywał prace na zamówienie z tamtego rynku. Praktycznie pobyt Wnioskodawcy na terenie Szwecji w celu realizacji zamówień z tamtego rynku nie przekraczał łącznie 6 miesięcy w 2012 r. Realizując usługi w Polsce w 2012 r. Wnioskodawca wystawiał za ich wykonanie faktury. Działalność gospodarcza w Szwecji nie była zarejestrowana i nie odprowadzano tam żadnych podatków. Podatek dochodowy i podatek od towarów i usług od wszystkich usług odprowadzany był w Polsce. W 2015 r. wszczęto postępowanie podatkowe w stosunku do Wnioskodawcy, w wyniku którego wymierzony został podatek dochodowy od osób fizycznych za 2012 r. od dochodów uzyskanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terenie Szwecji i to pomimo, że podatek dochodowy od całości dochodów został już raz opłacony w Polsce.

Uwzględniając okoliczności wynikające z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że w 2012 r. w Polsce znajdował się ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy, oceniany w aspekcie Jego powiązań osobistych i gospodarczych, a tym samym w Polsce miał On w wymienionym roku miejsce zamieszkania. Wobec tego, podlegał On w 2012 r. w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Analiza powyższego zapisu ww. Konwencji wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w Polsce. Natomiast w Szwecji opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z zakładu prowadzonego na terenie Szwecji.

Z cytowanego wyżej przepisu art. 7 ust. 1 ww. Konwencji wynika, że dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Szwecji może być opodatkowany w Szwecji, jeżeli działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi, może być opodatkowany w Szwecji. Natomiast, jeżeli działalność na terytorium Szwecji nie jest prowadzona za pomocą położonego w tym państwie zakładu, dochód podatnika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym znajduje się miejsce zamieszkania, czyli w Polsce.

Definicja zagranicznego zakładu zawarta została w treści art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą definicją "zagraniczny zakład" oznacza:

c. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje - chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W rozumieniu art. 5 ust. 1-3 ww. Konwencji, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa, w szczególności siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych. Plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Bez względu na poprzednie postanowienia art. 5 ww. Konwencji, określenie "zakład" nie obejmuje:

Wskazać należy, że wzór dla zawartych przez Polskę umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, stanowiła Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W odniesieniu do działalności budowlanej należy rozważać powstanie zakładu w związku z "budową". Jak wynika z pkt 17 Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, pojęcie "budowa" obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również pojęcie "montaż" nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy, ale obejmuje również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Przepis ten ma także zastosowanie do planowania i nadzorowania na placu budowy danego budynku. Do określenia "budowa" lub "montaż" zaliczają się również prace remontowe związane z powyższymi działaniami.

Kryterium dwunastu miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt, nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku. Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym. Przy spełnieniu tego warunku plac budowy stanowi odrębną jednostkę nawet wtedy, gdy zamówienia zostały złożone przez kilka osób (na przykład budowa szeregu domów). Jeżeli zatem niezależnie od siebie, prowadzone są różne przedsięwzięcia budowlane, to każde z nich należy traktować jako odrębny zakład, przy czym przekroczenie okresu 12-miesięcznego odnosi się każdorazowo osobno do każdej z budów. Budowa istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla. Istnieje ona do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie kończy budowy sytuacja, gdy prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy wchodzą w okres liczony jako trwanie budowy. Również podwykonawca posiada zakład na placu budowy, jeżeli prace trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Upływ okresu 12 miesięcy budowy skutkuje powstaniem zakładu wstecznie, począwszy od pierwszego dnia budowy. Obowiązki podatkowe związane z zakładem powstają zatem również począwszy od pierwszego dnia istnienia zakładu (budowy).

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że świadcząc usługi w Szwecji nie posiadał tam żadnego przedsiębiorstwa, filii lub stałej siedziby i że Jego centrum życiowe znajdowało się w Polsce.

Zatem, przychody uzyskane w 2012 r. z tytułu usług wykonywanych na terenie Szwecji Wnioskodawca powinien opodatkować zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. Konwencji wyłącznie w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca posiadał w 2012 r. miejsce zamieszkania w Polsce i prowadził działalność gospodarczą wykonując usługi w Polsce oraz w Szwecji bez prowadzenia na terenie Szwecji zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1-3 ww. Konwencji, to całość przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę w 2012 r. z działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym zgodnie z wybraną przez Wnioskodawcę dla celów podatkowych formą opodatkowania, tj. według przepisów ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.).

Wobec powyższego przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że tutejszy Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do wydania interpretacji indywidualnej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tutejszy Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.