0113-KDIPT2-3.4011.573.2018.1.AC - PIT w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w związku z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w związku z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w związku z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Do końca maja 2018 r. był zatrudniony przez polskiego pracodawcę, który jako płatnik odprowadzał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłacanego Wnioskodawcy wynagrodzenia. W tym czasie przebywał w Polsce, ale również za granicą na terenie Unii Europejskiej (w związku z obowiązkami zawodowymi, ale także prywatnie). Wnioskodawca nie pamięta ile dokładnie dni przebywał poza Polską w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 maja 2018 r., ale był to okres na pewno nie krótszy niż 15 dni. Ośrodek interesów gospodarczych i życiowych miał w tym czasie w Polsce.

Od dnia 1 lipca 2018 r. Wnioskodawca jest pracownikiem podmiotu zarejestrowanego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA). Przeprowadził się na stałe do Zjednoczonych Emiratów Arabskich dnia 29 czerwca 2018 r.

Pracodawca Wnioskodawcy ma rzeczywistą siedzibę w Dubaju i to on wypłaca wynagrodzenie Wnioskodawcy na Jego rachunek bankowy, przy czym możliwe, że przelewy technicznie dokonywane są z biura pracodawcy w Londynie, gdzie znajduje się jego główna księgowość. Pracę Wnioskodawca wykonuje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz krajach ościennych.

Nie jest to praca:

* na pokładzie statku, barki, pojazdu drogowego lub statku powietrznego, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej;

* w charakterze pracownika państwowego;

* w związku z członkostwem w zarządzie lub radzie nadzorczej lub jakimkolwiek innym podobnym organie spółki.

Uzyskiwane w ZEA wynagrodzenie jest aktualnie jedynym źródłem utrzymania Wnioskodawcy.

Od 2017 r. Wnioskodawca jest żonaty. Żona Wnioskodawcy aktualnie nie zamieszkuje w ZEA. Do lipca 2018 r. miała na terenie Polski status studentki, a od sierpnia 2018 r. w Polsce rozpoczęła staż pracowniczy. Żona Wnioskodawcy często przyjeżdża do Niego do ZEA i znaczną część czasu spędza tam jako turystka. Docelowo żona Wnioskodawcy zamierza przeprowadzić się do Niego do ZEA na stałe i tam zamierzają prowadzić życie rodzinne. Aktualnie Wnioskodawca i Jego żona nie posiadają dzieci. Wnioskodawca nie posiada również dzieci z innego związku.

W Polsce Wnioskodawca ma inną rodzinę, jednak od czasu wyjazdu do ZEA nie odwiedzał ich, ale planuje w przyszłości takie odwiedziny, z tym że mają być one sporadyczne i krótkotrwałe (pobyt w Polsce ok. dwóch razy w roku po 10-15 dni).

W 2018 r. Wnioskodawca planuje jednorazowy przyjazd do Polski na okres do 10 dni.

Wnioskodawca posiada niespłacony kredyt hipoteczny w polskim banku, zaciągnięty na zakup nieruchomości w Polsce oraz niespłacony kredyt studencki. Obydwa kredyty Wnioskodawca aktualnie spłaca ze środków pochodzących z pracy w ZEA. Wnioskodawca posiada w Polsce nieruchomość, którą nabył przed wyjazdem do ZEA. Wnioskodawca posiada w Polsce 4 konta bankowe. Ponadto Wnioskodawca posiada w ZEA 1 konto bankowe. Wnioskodawca nie posiada żadnych inwestycji w Polsce.

Wnioskodawca nie wyklucza, że część zarabianych w ZEA pieniędzy będzie przelewał na któryś z polskich rachunków bankowych w celu oszczędzania. Nie wyklucza również, że część zarobionych środków będzie przelewał na rachunek żony, by pomagać jej w utrzymaniu się w Polsce aż do czasu jej przeprowadzki do ZEA. Wnioskodawca zaznacza przy tym, że posiada z żoną małżeńską wspólność majątkową, a więc Jego dochody z pracy z mocy prawa rodzinnego i opiekuńczego wchodzą do majątku wspólnego małżonków.

Od dnia przeprowadzki, tj. od dnia 29 czerwca 2018 r. w przeświadczeniu Wnioskodawcy ośrodek interesów życiowych i gospodarczych posiada w ZEA. Jego zdaniem za powyższym przemawiają przede wszystkim następujące fakty:

* od dnia przeprowadzki Wnioskodawca na stałe zamieszkuje w ZEA, zaś do Polski zamierza przyjeżdżać sporadycznie i na krótkie okresy,

* z żoną Wnioskodawca spotyka się przede wszystkim w ZEA, gdyż to ona przyjeżdża do Niego, a docelowo zamierza się tam również przeprowadzić,

* Wnioskodawca jest zatrudniony w ZEA i tam uzyskuje swoje wynagrodzenie, w Polsce nie podejmuje żadnego zatrudnienia, nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie posiada żadnych innych inwestycji,

* Wnioskodawca w Polsce posiada majątek (w tym nieruchomość) zgromadzony przed przeprowadzką do ZEA, spłaca kredyty zaciągnięte przed przeprowadzką do ZEA, w tym jeden w czasie studiów, a więc gospodarczo z Polską wiążą go jedynie zobowiązania zaciągnięte przed wyjazdem,

* Wnioskodawca co prawda przewiduje możliwość oszczędzania części środków pieniężnych na rachunku bankowym prowadzonym przez bank posiadający siedzibę na terytorium Polski i przelewanie części środków na rzecz żony, ale co do zasady zarabiane pieniądze wydatkuje na swoje utrzymanie w ZEA, tam też np. spotyka się z nowo poznanymi znajomymi, korzysta z rozrywek, hobby itp.

Wnioskodawca w 2019 r. i dalszych latach zamierza pozostać związanym z ZEA, przynajmniej w zakresie opisanym powyżej, nie zamierza wracać do Polski, będzie bywać w Polsce jedynie sporadycznie i krótkotrwale, za to zamierza pogłębić swoją więź z ZEA, m.in. przenosząc tam w całości swoje pożycie małżeńskie.

Wnioskodawca w 2019 r. i kolejnych nie zamierza uzyskiwać dochodów ze źródeł pochodzących z Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy Wnioskodawcę należy uznać za polskiego rezydenta podatkowego za okres od dnia 30 czerwca 2018 r.? (dotyczy stanu faktycznego)

2. Czy Wnioskodawcę będzie należało uznać za polskiego rezydenta podatkowego za kolejne lata (2019 r. i dalsze)? (dotyczy zdarzenia przyszłego)

3. Czy Wnioskodawca będzie musiał wykazać w Polsce w zeznaniu podatkowym dochody uzyskane w ZEA w rozliczeniu PIT za 2018 r. oraz czy będą podlegały one opodatkowaniu w Polsce? (dotyczy stanu faktycznego)

4. Czy Wnioskodawca będzie musiał wykazać w Polsce w zeznaniach podatkowych dochody uzyskane w ZEA w rozliczeniach PIT za lata 2019 i kolejne oraz czy będą podlegały one opodatkowaniu w Polsce, a co za tym idzie czy Wnioskodawca będzie musiał w ogóle składać zeznanie podatkowe w zakresie PIT w Polsce? (dotyczy zdarzenia przyszłego)

5. W przypadku, gdyby w odpowiedzi na jedno z powyższych pytań Organ uznał, że dochody Wnioskodawcy uzyskane w ZEA będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, to czy Wnioskodawca będzie uprawniony do skorzystania z tzw. ulgi abolicyjnej i czy po jej zastosowaniu w latach 2019 i dalszych, podatek dochodowy należny do zapłaty w Polsce będzie równy 0, a co za tym idzie czy Wnioskodawca będzie musiał składać zeznanie podatkowe za lata 2019 i dalsze w zakresie PIT w Polsce? (dotyczy stanu faktycznego

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1

Wnioskodawcy nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego za okres od dnia 30 czerwca 2018 r.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawa o PIT) rozróżnia nieograniczony obowiązek podatkowy (gdy podatnik jest opodatkowany w Polsce bez względu na miejsce uzyskania dochodu) i ograniczony obowiązek podatkowy (gdy podatnik jest opodatkowany w Polsce tylko od dochodów tu osiągniętych) (art. 3 ust. 1 i 2a Ustawy o PIT).

Nieograniczony obowiązek podatkowy dotyczy (art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT):

Jeżeli chodzi o ww. przesłankę a), to należy wskazać, że Wnioskodawca przeprowadził się do ZEA dnia 29 czerwca 2018 r. Od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 29 czerwca 2018 r. upłynęło 180 dni, a więc mniej niż 183 dni.

Co prawda należy pamiętać, że Wnioskodawca planuje przyjazd do Polski w 2018 r. na okres do 10 dni, co - jak mogłoby się wydawać - sprawi, że okres 183 dni zostanie przekroczony, jednak jednocześnie należy mieć na uwadze, że Wnioskodawca w okresie do końca maja 2018 r. przebywał poza Polską w innych krajach Unii Europejskiej przez okres nie krótszy niż 15 dni. Tym samym bilans pobytu Wnioskodawcy w Polsce w 2018 r. nie przekroczy 183 dni, nawet jeśli Wnioskodawca przyleci tu z ZEA na okres do 10 dni.

Tym samym przesłanka okresu pobytu, determinująca uznanie podatnika za rezydenta podatkowego, za okres całego roku podatkowego, nie zostanie spełniona w przypadku Wnioskodawcy.

Jeżeli chodzi o ww. przesłankę b), to należy wskazać, że Wnioskodawca dnia 29 czerwca 2018 r. przeprowadził się na stałe z Polski do ZEA. W ocenie Wnioskodawcy w tym dniu przeniósł On ośrodek swoich interesów życiowych i gospodarczych do ZEA. Świadczy o tym, przede wszystkim fakt, że:

* od dnia przeprowadzki Wnioskodawca na stałe zamieszkuje w ZEA, zaś do Polski zamierza przyjeżdżać sporadycznie i na krótkie okresy,

* z żoną Wnioskodawca spotyka się przede wszystkim w ZEA, gdyż to ona przyjeżdża do Niego, a docelowo zamierza się tam również przeprowadzić,

* Wnioskodawca jest zatrudniony w ZEA i tam uzyskuje swoje wynagrodzenie, w Polsce nie podejmuje żadnego zatrudnienia, nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie posiada żadnych innych inwestycji,

* Wnioskodawca w Polsce posiada majątek (w tym nieruchomość) zgromadzony przed przeprowadzką do ZEA, spłaca kredyty zaciągnięte przed przeprowadzką do ZEA, w tym jeden w czasie studiów, a więc gospodarczo z Polską wiążą go jedynie zobowiązania zaciągnięte przed wyjazdem,

* Wnioskodawca co prawda przewiduje możliwość oszczędzania części środków pieniężnych na rachunku bankowym prowadzonym przez bank posiadający siedzibę na terytorium Polski i przelewania części środków na rzecz żony, ale co do zasady zarabiane pieniądze wydatkuje na swoje utrzymanie w ZEA, tam też np. spotyka się z nowo poznanymi znajomymi, korzysta z rozrywek/hobby.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższych okoliczności należy uznać, że polską rezydencję podatkową utracił On najpóźniej w dniu 30 czerwca 2018 r.

Możliwość zmiany (utraty) rezydencji podatkowej w trakcie roku podatkowego potwierdza, zdaniem Wnioskodawcy, przykładowo indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 lutego 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1047.2016.2.IN lub indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 kwietnia 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.62.2018.2.MP.

Ad 2

Wnioskodawcy nie będzie należało uznawać za polskiego rezydenta podatkowego za lata 2019 i dalsze.

Skoro, zdaniem Wnioskodawcy, nie można go uznać za polskiego rezydenta podatkowego za okres od dnia 30 czerwca 2018 r., to tym bardziej nie będzie mógł On być uznany za polskiego rezydenta podatkowego w latach 2019 i kolejnych. Wnioskodawca wskazał, że w tych latach zamierza pozostać związanym z ZEA i więź tę pogłębić, m.in. przenosząc tam w całości swoje pożycie małżeńskie.

W Polsce Wnioskodawca będzie bywał sporadycznie na okresy kilku-kilkunastodniowe.

Wnioskodawca w 2019 r. i kolejnych nie zamierza uzyskiwać dochodów ze źródeł pochodzących z Polski.

Tym samym, w 2019 r. i latach następnych, nie przebywając w Polsce dłużej niż 183 dni w ciągu roku oraz nie mając tu ośrodka interesów życiowych, Wnioskodawca nie będzie mógł zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego.

W analogicznych sytuacjach, również związanych z wyprowadzką podatników z Polski do ZEA, wypowiadały się już organy podatkowe, a ich konkluzje, zdaniem Wnioskodawcy, były tożsame z wyżej poczynionymi. Przykładowo można powołać interpretacje podatkowe Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 lutego 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1047.2016.2.IN, Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 grudnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.367.2017.l.AKU, z dnia 5 października 2017 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.369.2017.1.JK3, i z dnia 4 sierpnia 2017 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.273.2017.1.JK2.

Ad 3

Wnioskodawca nie będzie musiał wykazać w Polsce w zeznaniu podatkowym dochodów uzyskanych w ZEA w rozliczeniu PIT za 2018 r. oraz dochody te nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Na gruncie Umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku wraz z późniejszymi protokołami zmieniającym (dalej jako: UPO) wynagrodzenie z pracy jest opodatkowane w państwie rezydencji (państwie miejsca zamieszkania) oraz w państwie źródła (państwie wykonywania pracy) (art. 15 ust. 1 UPO).

Na gruncie UPO osoba mająca miejsce zamieszkania to (art. 4 ust. 1 UPO):

* w przypadku Polski, osoba, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne;

* w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich, osoba fizyczna, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a UPO, w rozumieniu niniejszej umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza: w przypadku Polski, osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne.

Definicja "miejsca zamieszkania w Polsce" wynikająca z UPO odpowiada definicji "rezydencji podatkowej" (nieograniczonego obowiązku podatkowego) z Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie UPO, nie będzie podlegał On w Polsce opodatkowaniu z tytułu uzyskiwanego w ZEA wynagrodzenia za pracę, ponieważ Polska nie jest państwem źródła przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w ZEA. Ponadto od dnia 29 czerwca 2018 r. Polska nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawcy. Należy podkreślić, że Wnioskodawca przeprowadził się z Polski do ZEA dnia 29 czerwca 2018 r. i w ocenie Wnioskodawcy najpóźniej dnia 30 czerwca 2018 r. utracił polską rezydencję podatkową.

Z kolei wynagrodzenie od podmiotu z ZEA Wnioskodawca zaczął uzyskiwać od lipca 2018 r., a więc całość dochodów z ZEA uzyskiwał nie mając już w Polsce rezydencji podatkowej (a co za tym idzie, także "miejsca zamieszkania w Polsce" w rozumieniu UPO). Zdaniem Wnioskodawcy, neutralne dla tej oceny jest to, czy jednocześnie jego "miejscem zamieszkania" na gruncie UPO stały się ZEA, czy też nie.

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody uzyskiwane w ZEA nie muszą zostać zadeklarowane przez Wnioskodawcę w Polsce w zeznaniu PIT za 2018 r. Na temat zasad składania zeznań podatkowych i argumentacji, na której Wnioskodawca oparł swoje stanowisko w przedmiotowym zakresie, Wnioskodawca szerzej wypowiedział się w pkt 5 wniosku.

Ad 4

Wnioskodawca nie będzie musiał wykazać w Polsce w zeznaniu podatkowym dochodów uzyskanych w ZEA w rozliczeniu PIT za 2019 r. oraz dochody te nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, a co za tym idzie Wnioskodawca nie będzie musiał w ogóle składać zeznania podatkowego w zakresie PIT w Polsce.

Skoro, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie On musiał wykazywać w Polsce dochodów uzyskanych w ZEA w rozliczeniu za 2018 r. i nie będą one podlegały w Polsce opodatkowaniu, to tym bardziej nie będzie musiał w Polsce dochodów uzyskanych w ZEA w rozliczeniu za 2019 r. i lata kolejne i nie będą one podlegały w Polsce opodatkowaniu.

Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego zaznaczył, że w 2019 r. i kolejnych nie zamierza uzyskiwać dochodów ze źródeł pochodzących z Polski. Tym samym, staje na stanowisku, że skoro nie będzie miał w Polsce do zadeklarowania żadnego dochodu podlegającego opodatkowaniu, to w ogóle nie musi składać zeznania podatkowego w kraju.

Na temat zasad składania zeznań podatkowych i argumentacji, na której Wnioskodawca oparł swoje stanowisko w przedmiotowym zakresie, Wnioskodawca szerzej wypowiedział się w pkt 5 wniosku.

Ad 5

W przypadku, gdyby w odpowiedzi na jedno z powyższych pytań Organ uznał, że dochody Wnioskodawcy uzyskane w ZEA będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, to należy również uznać, że Wnioskodawca będzie uprawniony do skorzystania z tzw. ulgi abolicyjnej i po jej zastosowaniu w latach 2019 i dalszych, podatek dochodowy należny do zapłaty w Polsce będzie równy 0, a co za tym idzie Wnioskodawca nie będzie musiał składać zeznania podatkowego za lata 2019 i dalsze w zakresie PIT w Polsce.

W przypadku uznania, że dochody Wnioskodawcy uzyskane w ZEA będą podległy opodatkowaniu w Polsce, niewątpliwie możliwe będzie zastosowanie odpowiedniej metody unikania podwójnego opodatkowania.

W przypadku dochodów pochodzących z ZEA byłaby to metoda proporcjonalnego odliczenia.

Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 1 lit. a UPO, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób: Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może być opodatkowany w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, wówczas Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe osiągnięte w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Metoda ta jest co do zasady metodą mniej korzystną niż metoda wyłączenia z progresją.

W takim przypadku możliwe będzie zastosowanie tzw. ulgi abolicyjnej, przewidzianej w art. 27g ust. 1-2 Ustawy o PIT. Możliwość zastosowania ulgi abolicyjnej, zdaniem Wnioskodawcy, w analogicznej sytuacji potwierdza przykładowo indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 kwietnia 2018 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.61.2018.2.ENB, z dnia 9 lipca 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.219.2018.2.MP czy też z dnia 5 lutego 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.9.2018.1.JK3.

Mechanizm ulgi abolicyjnej polega na tym, że polski rezydent podatkowy rozliczający dochody ze stosunku pracy uzyskane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach metody proporcjonalnego odliczenia ma prawo odliczyć od tak obliczonego podatku dochodowego kwotę różnicy między podatkiem obliczonym metodą proporcjonalnego odliczenia a metodą wyłączenia z progresją.

Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego zaznaczył, że w 2019 r. i kolejnych nie zamierza uzyskiwać dochodów ze źródeł pochodzących z Polski. Zastosowanie ulgi abolicyjnej w przypadku, gdy dochody uzyskiwane są wyłącznie za granicą, powoduje, że podatek dochodowy należny do zapłaty w Polsce wynosi 0.

Zasadniczo podatnik uzyskujący dochody z pracy za granicą rozlicza należny w Polsce podatek składając zeznanie podatkowe PIT-36 wraz załącznikiem PIT/ZG oraz załącznikiem PIT/O.

Jednakże jak wskazuje się w doktrynie (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, wyd. V, komentarz do art. 45, 2015 LEX w wersji elektronicznej) zeznanie podatkowe ma zgodnie z intencją ustawodawcy wykazywać dochód lub poniesienie straty, jednakże nie ma obowiązku wykazywania dochodu, który nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego, czego przykładem jest brak obowiązku składania zeznania podatkowego przez osoby uzyskujące dochód w wysokości niższej niż kwota wolna od podatku lub przez podatników, na których ciąży ograniczony obowiązek podatkowy, osiągających w wielu przypadkach w Polsce wyłącznie dochody opodatkowane w sposób zryczałtowany i niepodlegające ujawnieniu w zeznaniu rocznym.

Jak wskazano w broszurze informacyjnej Krajowej Informacji Podatkowej (dostępnej pod adresem: https://www.finanse.mf.gov.pl/c/document library/get file?uuid=0f4a5d62-7d88-4027-8b6b-c9eb2eb4bd1c&groupld=766655) "Jeśli w trakcie roku podatkowego podatnik uzyskiwał dochody wyłącznie z pracy najemnej wykonywanej za granicą, a metodą unikania podwójnego opodatkowania, jaka ma do niego zastosowanie, jest metoda wyłączenia z progresją - wówczas podatnik nie ma obowiązku składania zeznania rocznego" (str. 8 broszury).

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie tzw. ulgi abolicyjnej, która powoduje powstanie skutków podatkowych tożsamych jak w przypadku zastosowania metody wyłączenia z progresją, pozwala na odniesienie powyższej informacji również do sytuacji Wnioskodawcy.

Tym samym uważa On, że nawet jeśli Organ uznałby, że dochody Wnioskodawcy uzyskane w ZEA podlegają opodatkowaniu w Polsce, to po zastosowaniu ulgi abolicyjnej w 2019 r. i kolejnych, Jego dochód podlegający opodatkowaniu wyniesie 0 i z tego powodu nie będzie musiał składać żadnego zeznania podatkowego w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zatem ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Do końca maja 2018 r. był zatrudniony przez polskiego pracodawcę. W tym czasie przebywał w Polsce, ale również za granicą na terenie Unii Europejskiej (w związku z obowiązkami zawodowymi, ale także prywatnie). Ośrodek interesów gospodarczych i życiowych miał w tym czasie w Polsce. Od dnia 1 lipca 2018 r. Wnioskodawca jest pracownikiem podmiotu zarejestrowanego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA). Przeprowadził się na stałe do ZEA dnia 29 czerwca 2018 r. Pracodawca Wnioskodawcy ma rzeczywistą siedzibę w Dubaju i to on wypłaca wynagrodzenie Wnioskodawcy na Jego rachunek bankowy, przy czym możliwe, że przelewy technicznie dokonywane są z biura pracodawcy w Londynie, gdzie znajduje się jego główna księgowość. Pracę Wnioskodawca wykonuje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz krajach ościennych. Uzyskiwane w ZEA wynagrodzenie jest aktualnie jedynym źródłem utrzymania Wnioskodawcy. Od 2017 r. Wnioskodawca jest żonaty. Żona Wnioskodawcy aktualnie nie zamieszkuje w ZEA. Do lipca 2018 r. miała na terenie Polski status studentki, a od sierpnia 2018 r. w Polsce rozpoczęła staż pracowniczy. Żona Wnioskodawcy często przyjeżdża do Niego do ZEA i znaczną część czasu spędza tam jako turystka. Docelowo żona Wnioskodawcy zamierza przeprowadzić się do Niego do ZEA na stałe i tam zamierzają prowadzić życie rodzinne. Aktualnie Wnioskodawca i Jego żona nie posiadają dzieci. Wnioskodawca nie posiada również dzieci z innego związku. W Polsce Wnioskodawca ma inną rodzinę, jednak od czasu wyjazdu do ZEA nie odwiedzał ich, ale planuje w przyszłości takie odwiedziny, z tym że mają być one sporadyczne i krótkotrwałe (pobyt w Polsce ok. dwóch razy w roku po 10-15 dni). W 2018 r. Wnioskodawca planuje jednorazowy przyjazd do Polski na okres do 10 dni. Wnioskodawca posiada niespłacony kredyt hipoteczny w polskim banku, zaciągnięty na zakup nieruchomości w Polsce oraz niespłacony kredyt studencki. Obydwa kredyty Wnioskodawca aktualnie spłaca ze środków pochodzących z pracy w ZEA. Wnioskodawca posiada w Polsce nieruchomość, którą nabył przed wyjazdem do ZEA. Wnioskodawca posiada w Polsce 4 konta bankowe. Ponadto Wnioskodawca posiada w ZEA 1 konto bankowe. Wnioskodawca nie posiada żadnych inwestycji w Polsce. Wnioskodawca nie wyklucza, że część zarabianych w ZEA pieniędzy będzie przelewał na któryś z polskich rachunków bankowych w celu oszczędzania. Nie wyklucza również, że część zarobionych środków będzie przelewał na rachunek żony, by pomagać jej w utrzymaniu się w Polsce aż do czasu jej przeprowadzki do ZEA. Wnioskodawca zaznacza przy tym, że posiada z żoną małżeńską wspólność majątkową, a więc Jego dochody z pracy z mocy prawa rodzinnego i opiekuńczego wchodzą do majątku wspólnego małżonków. Wnioskodawca w 2019 r. i dalszych latach zamierza pozostać związanym z ZEA, przynajmniej w zakresie opisanym powyżej, nie zamierza wracać do Polski, będzie bywać w Polsce jedynie sporadycznie i krótkotrwale, za to zamierza pogłębić swoją więź z ZEA, m.in. przenosząc tam w całości swoje pożycie małżeńskie. Wnioskodawca w 2019 r. i kolejnych nie zamierza uzyskiwać dochodów ze źródeł pochodzących z Polski.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Abu Zabi w dniu 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373).

W tym miejscu należy wskazać, że powołana wyżej umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, została zmieniona Protokołem z dnia 11 grudnia 2013 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 312), zmieniającym umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, który wszedł w życie z dniem 1 maja 2015 r. Jednakże, wejście w życie ww. Protokołu nie oznacza, że ma on od razu zastosowanie. Zgodnie z art. 14 ww. Protokołu Umawiające się Państwa poinformują się wzajemnie drogą dyplomatyczną w formie pisemnej o zakończeniu wewnętrznych procedur prawnych, niezbędnych do wejścia w życie ww. Protokołu.

Protokół wejdzie w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po dniu otrzymania późniejszej z not, o których mowa powyżej i jego postanowienia będą miały zastosowanie w obu Umawiających się Państwach:

Z powyższego wynika zatem, że postanowienia ww. Protokołu mają zastosowanie do podatków od dochodu osiągniętego od 1 stycznia w roku kalendarzowym następującym po wejściu w życie Protokołu. W związku z tym zmiany przewidziane w Protokole mają zastosowanie do dochodów osiąganych od 1 stycznia 2016 r.

Aby dokonać prawidłowej analizy przepisów ww. Umowy między Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi w odniesieniu do dochodów, jakie Wnioskodawca uzyska w 2018 r. (stan faktyczny), 2019 r. i latach następnych (zdarzenie przyszłe) z tytułu pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w pierwszej kolejności należy ustalić, gdzie będzie mieć On w 2018 r., 2019 r. i latach następnych miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.), w rozumieniu umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza:

ii. spółkę, która została utworzona w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ma tam miejsce faktycznego zarządu, pod warunkiem, że spółka może przedstawić dowód na to, że wyłącznym właścicielem jej kapitału są Zjednoczone Emiraty Arabskie i/lub instytucja rządowa Zjednoczonych Emiratów Arabskich i/lub federalny lub lokalny rząd i/lub osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i spółka jest kontrolowana przez powyżej wymienione osoby mające miejsce zamieszkania lub faktyczny zarząd w Zjednoczonych Emiratach Arabskich".

Zgodnie z art. 4 ust. 3 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

i. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

ii. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

iii. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

iv. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z uwzględnieniem postanowień artykułów 19, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, której głównym celem jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów prawnych w zakresie międzynarodowego podwójnego opodatkowania, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca przebywa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich od dnia 29 czerwca 2018 r., zarazem, w tym okresie nie uzyskał/nie będzie uzyskiwał jakichkolwiek dochodów w Polsce.

Biorąc pod uwagę fakt, że ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi będą łączyć Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, stwierdzić należy, że Wnioskodawca w 2018 r. (stan faktyczny), 2019 r. i latach następnych (zdarzenie przyszłe) będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W tym państwie (ZEA), będzie przebywał przez większą część roku i tam będzie wykonywał pracę zarobkową.

Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Natomiast, dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich, będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku rozliczania w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy wykonywanej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, tj. od momentu posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w ZEA i podlegania w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Oznacza to, że w tym okresie w Polsce Wnioskodawca podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany w Polsce rozliczać się z przychodów (dochodów) uzyskiwanych z tytułu stosunku pracy w 2018 r. Zatem dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich, w okresie gdy posiada tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Oznacza to, że w sytuacji nie osiągnięcia dochodów ze źródeł położonych na terytorium Polski, wynagrodzenie za pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich na rzecz podmiotu arabskiego nie będzie podlegało opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do złożenia w Polsce zeznania podatkowego.

W związku z powyższym, rozpatrywanie kwestii możliwości skorzystania z ulgi określonej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulgi abolicyjnej) nie jest zasadne.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.